Έγκλημα στο Κάνσας: Οι στυγερές δολοφονίες που ενέπνευσαν το «Εν ψυχρώ» του Τρούμαν Καπότε

«Μέχρι εκείνο το πρωινό στα μέσα Νοεμβρίου του 1959, λίγοι Αμερικανοί -στην πραγματικότητα, λίγοι κάτοικοι του Κάνσας- είχαν ακούσει για τον Χόλκομπ», έγραψε ο Τρούμαν Καπότε στο εμβληματικό μυθιστόρημά του «Εν ψυχρώ».

Όλα αυτά άλλαξαν στις 15 Νοεμβρίου 1959, όταν η φρικτή, ανεξιχνίαστη δολοφονία μιας τετραμελούς οικογένειας έστρεψε τη προσοχή του Καπότε και της Χάρπερ Λι στο Χόλκομπ, μια μικρή κτηνοτροφική πόλη στο δυτικό Κάνσας.

«Τις πρώτες ώρες εκείνου του πρωινού του Νοεμβρίου, ενός κυριακάτικου πρωινού, ορισμένοι αλλόκοτοι ήχοι εισέβαλαν στους συνήθεις νυχτερινούς θορύβους του Χόλκομπ», έγραψε ο Καπότε στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του. «Εκείνη την εποχή, ούτε μια ψυχή στο κοιμώμενο Χόλκομπ δεν τις άκουσε – τέσσερις εκπυρσοκροτήσεις κυνηγετικών όπλων που, όλες μαζί, έδωσαν τέλος σε έξι ανθρώπινες ζωές».

Φωτογραφία: Lorie Shaull via Flickr under CC BY 2.0

Οι πρώτες τέσσερις ζωές που χάθηκαν ήταν αυτές των θυμάτων: ο εύπορος αγρότης Χέρμπερτ Κλάτερ, η σύζυγός του, Μπόνι, και τα δύο έφηβα παιδιά τους, η Νάνσι και ο Κένιον. Οι άλλες δύο ήταν των δολοφόνων της οικογένειας.

Όταν ο Τρούμαν Καπότε άρχισε να ξεφυλλίζει την εφημερίδα του

Η Garden City Telegram, τοπική εφημερίδα, ανέφερε ότι η οικογένεια ήταν φιμωμένη, με τα χέρια τους δεμένα πίσω από την πλάτη τους, πριν πυροβοληθούν στο κεφάλι. Οι φίλοι της οικογένειας που πήγαιναν εκκλησία με τους Κλάτερς, ανακάλυψαν τα πτώματα στο σπίτι.

«Αυτό είναι το πιο φρικιαστικό έγκλημα που έχω δει ποτέ στο Κάνσας», δήλωσε στην Telegram ο Λόγκαν Σάνφορντ, διευθυντής του Γραφείου Ερευνών του Κάνσας. Για έξι εβδομάδες, το έγκλημα έμενε ανεξιχνίαστο και οι δολοφόνοι ασύλληπτοι.

Ο Τρούμαν Καπότε σκαρφίστηκε την ιδέα για το «Εν ψυχρώ» αφού διάβασε ένα σύντομο άρθρο των New York Times, το οποίο ανέφερε: «Ένας λούσιος αγρότης, η σύζυγός του και τα δύο μικρά παιδιά τους, βρέθηκαν σήμερα δολοφονημένοι μέσα στο σπίτι τους».

Αυτό το βάναυσο έγκλημα στο Κάνσας παρείχε μια τέλεια ευκαιρία για να γράψει αυτό που ο ίδιος ονόμασε «μη μυθοπλαστικό μυθιστόρημα», ένα έργο τεκμηριωμένου ρεπορτάζ και έρευνας που χρησιμοποιεί λογοτεχνικές τεχνικές, χαρακτήρες και μια αφηγηματική δομή για να αναδείξει τη βαθύτερη αλήθεια και το υπόβαθρο μιας ιστορίας. Αν και ο συγγραφέας χαρακτήρισε το «Εν ψυχρώ» ως αληθινή αφήγηση που βασίζεται σε συνεντεύξεις με τους δολοφόνους των Κάτερς και άλλους που συνδέονται με την υπόθεση, αργότερα δέχτηκε κριτική για τη μυθοπλασία των πτυχών των δολοφονιών.

Οι δολοφόνοι και η τέλεια ληστεία

Όπως αποκάλυψε η αστυνομική έρευνα και όπως περιγράφει λεπτομερώς το βιβλίο του Τρούμαν Καπότε, το οποίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο New Yorker το 1965 και στη συνέχεια εκδόθηκε ως μυθιστόρημα το 1966, οι εν ψυχρώ δολοφόνοι ήταν ο Πέρι Έντουαρντ Σμιθ και ο Ρίτσαρντ Γιουτζίν Χίκοκ, πρόσφατα αποφυλακισμένοι εγκληματίες που είχαν γνωριστεί ενώ εξέτιαν ποινή για διάρρηξη στο σωφρονιστικό ίδρυμα του Κάνσας.

Ο συγκρατούμενος Φλόιντ Γουέλς, πρώην εργάτης του αγροκτήματος των Κλάτερ, είπε στον Χίκοκ ότι η οικογένεια διατηρούσε ένα μεγάλο ποσό μετρητών σε ένα χρηματοκιβώτιο στο σπίτι τους. Σε μια μικρή, απομακρυσμένη πόλη όπου οι γείτονες κρατούσαν τις πόρτες τους ξεκλείδωτες, η δουλειά, όπως την περιέγραψε αργότερα ο Χίκοκ στον Καπότε, φαινόταν «παιχνιδάκι».

Τη νύχτα της 14ης Νοεμβρίου, ο Χίκοκ και ο Σμιθ διένυσαν 400 μίλια στο Κάνσας μέχρι το σπίτι των Κλάτερ, όπου η οικογένεια κοιμόταν. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Νοεμβρίου, το ζευγάρι μπήκε από την ξεκλείδωτη πόρτα. Αφού οδήγησαν την οικογένεια στο μπάνιο, οι δύο άνδρες ανακάλυψαν ότι δεν υπήρχε χρηματοκιβώτιο. Η υποσχόμενη περιουσία ήταν το παραμύθι ενός αγροφύλακα. Τότε ήταν που το αίμα των επίδοξων κλεφτών άρχισε να παγώνει. Μια «παιχνιδιάρικη» ληστεία κατέληξε σε πανωλεθρία, καθώς έδεσαν, φίμωσαν και σκότωσαν τους Κλάτερς μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

«Θέλω απλώς να δω τι είδους ζώα είναι»

Ο Χίκοκ και ο Σμιθ δεν άφησαν πίσω τους μάρτυρες και πήραν τα λίγα λάφυρα που μπόρεσαν να βρουν: ένα φορητό ραδιόφωνο, ένα ζευγάρι κιάλια και λιγότερα από 50 δολάρια σε μετρητά.

Οι δύο άνδρες κατάφεραν να ξεφύγουν για λίγο περισσότερο από έξι εβδομάδες. Η αστυνομία του Λας Βέγκας τους συνέλαβε στις 30 Δεκεμβρίου και δικάστηκαν στις 22 Μαρτίου 1960.

Ο μικρότερος αδελφός του Χέρμπερτ, ο Άρθουρ Κλάτερ, εκπροσώπησε την οικογένειά του στο δικαστήριο. «Θέλω απλώς να κοιτάξω στα μάτια [τον Σμιθ και τον Χίκοκ]», δήλωσε στον Τύπο. «Θέλω απλώς να δω τι είδους ζώα είναι. Θ μπορούσα να τους κατασπαράξω».

Οι ένορκοι έκριναν τον Χίκοκ και τον Σμιθ ένοχους για τέσσερις κατηγορίες ανθρωποκτονίας πρώτου βαθμού. Οι άνδρες καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό. Ο πέμπτος και ο έκτος θάνατος που προέκυψαν από τα αιματηρά γεγονότα του πρωινού της 15ης Νοεμβρίου 1959 έφτασαν σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, στις 14 Απριλίου 1965, όταν η πολιτεία του Κάνσας εκτέλεσε τους Χίκοκ και Σμιθ για τα εγκλήματά τους.

*Με πληροφορίες από: Smithsonian magazine | Eli Wizevich| Κεντρική φωτογραφία θέματος: SundanceTV/RadicalMedia