Ο Ρεχάγκελ, η μεγάλη νίκη του Ιβάν, ο Μουζακίτης και το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου

Το ζητούμενο επετεύχθη. Η νίκη της Εθνικής Ελλάδος στη Φινλανδία δεν «κλείδωσε» απλώς τη 2η θέση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος στον 2ο όμιλο της League B του Nations League και άρα τη δεύτερη ευκαιρία για άνοδο στη Leagua A. «Κλείδωσε» την παρουσία της στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας, ενόψει των προκριματικών του Μουντιάλ. Και πάνω από όλα, έδειξε ότι όλα έχουν αλλάξει.

Η Εθνική του Ρεχάγκελ δεν έκανε θραύση μόνο για τα μεγάλα αποτελέσματα που πετύχαινε. Όχι. Η Εθνική του Ότο, έφτασε στο Νο 14 της κατάταξης της FIFA, επειδή ήταν αμείλικτη με τους «μικρούς». Σε ένα τελείως διαφορετικό σύστημα βαθμολόγησης της κατάταξης, η Ελλάδα από το 2003 και έως την εποχή του Φερνάντο Σάντος είχε καταλάβει τη μεγάλη, την κομβική σημασία των νικών. Από τα πιο «χαλαρά» φιλικά παιχνίδια, έως τα «εύκολα» επίσημα. Καμία νίκη δεν ήταν λιγότερο σημαντική. Κανένας βαθμός δεν ήταν για πέταμα. Ολοι είχαν προορισμό το «σακούλι» του FIFA Ranking. Και όταν αυτό άλλαξε, φάνηκε στα «χαστούκια» που ακολούθησαν από τις κληρώσεις. Με μεγάλες ομάδες να έρχονται στον δρόμο της Εθνικής. Προκαλώντας συνεχείς αποκλεισμούς.

Η νίκη στη Φινλανδία θύμισε… Ρεχάγκελ. Μια μέτρια εμφάνιση. Αλλά με… ασφάλεια. Και ακραίο κυνισμό. Η Εθνική δεν έκανε τίποτα υπερβολικό. Δεν έθελξε με την απόδοσή της. Δεν… έπνιξε τον αντίπαλο. Δεν έπαιξε ποδόσφαιρο που θα κάνει τον γύρο της Ευρώπης για την ποιότητα και το επίπεδό του. Αλλά νίκησε. Ανετα. Πέτυχε δύο «δολοφονικά» γκολ σε απόσταση μικρότερη των 5 λεπτών. Δεν απειλήθηκε ποτέ από τους γηπεδούχους. Και κάπως έτσι η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Το πέμπτο τρίποντο στις έξι αγωνιστικές με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο μπορεί να μην έφερε την πρωτιά στον όμιλο, αφού η Αγγλία έκανε τη δουλειά της με τους Ιρλανδούς (5-0), αλλά αυτό έχει μικρή σημασία. Διότι, επαναλαμβάνουμε, η νίκη σε ματς όπως αυτό με τους Φινλανδούς είναι εξόχως κρίσιμες. Για να χτίσουν νοοτροπία, χαρακτήρα και κυνική προσωπικότητα στους διεθνείς. Νίκες που πάντα είναι χρήσιμες και κομβικές. Νίκες που φέρνουν… δώρα στο όχι μακρινό «αύριο». Αρχής γενομένης από την κλήρωση του Μουντιάλ του 2026.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Και μιας και μιλάμε για «δώρα», ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έκανε αυτό που έπρεπε το βράδυ της Κυριακής. Εβαλε τον Χρήστο Μουζακίτη στον αγωνιστικό χώρο. Τον κατέστησε τον νεότερο ποδοσφαιριστή που κάνει ντεμπούτο σε επίσημο παιχνίδι με τη γαλανόλευκη, σε ηλικία 17 χρονών, 10 μηνών και 23 ημερών. Μια μεγάλη στιγμή για έναν σπουδαίο «μικρό». Για ένα παιδί που αποτελεί το μέλλον της Εθνικής και του Ολυμπιακού. Ένα παιδί που επιβεβαιώνει ότι κάτι δεν πάει καλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Δεν είναι η στιγμή για εμβάθυνση στο πρόβλημα. Αλλά είναι σαφές ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο διάγει δύσκολες στιγμές σε επίπεδο «παραγωγής». Με εξαίρεση τον Ολυμπιακό, που έχει αποφασίσει να επενδύσει και να βγάλει μπροστά τα νέα παιδιά που «παράγει» η ακαδημία του, όλοι οι υπόλοιποι «μεγάλοι» έχουν γεμίσει τα ρόστερ τους με ξένους.

Ο ΠΑΟΚ πριν λίγες εβδομάδες κατέβασε 20αμελή αποστολή χωρίς Ελληνα, καθώς ο Κωνσταντέλιας ήταν άρρωστος. Η ΑΕΚ έχει Ρότα, Πήλιο, Μάνταλο, πού και πού συμπεριλαμβάνει στην αποστολή τον Τσιλούλη, έχει απενεργοποιήσει πλήρως τον Γαλανόπουλο και από εκεί και πέρα… τίποτα. Μηδέν παραγωγή. Ο Παναθηναϊκός το ίδιο. Κώτσιρας, Βιαγιαννίδης, Μπακασέτας, Ιωαννίδης παίζουν.

Λημνιός και Νίκας, απλά… υπάρχουν. Αλλά παραγωγή από κάτω προς τα πάνω, δεν προβλέπεται να βγάλει σύντομα συμπεράσματα. Με την κατάσταση στον Αρη να κατεβάζει αποστολές με… τελευταίο των μοϊκανών τον Γιάννη Φετφατζίδη. Και από εκεί και πέρα… το χάος. Εάν αυτή την εποχή δεν υπήρχε ο Ολυμπιακός να «βγάλει» Κωστούλα, Μουζακίτη και τα υπόλοιπα παιδιά της κατάκτησης του Youth League, δεν θα υπήρχε ουσιαστική προοπτική για να βγάλει το ελληνικό ποδόσφαιρο νέα ταλέντα.

Να τροφοδοτήσει με νέα πρόσωπα το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Αυτό είναι σπουδαίο για τους Ερυθρόλευκους. Αλλά για την Ελλάδα τα πράγματα είναι δύσκολα. Και είναι σαφές ότι θα πρέπει όλοι οι μεγάλοι να αλλάξουν μυαλά. Και κυρίως πολιτική. Το παράδειγμα του Ολυμπιακού, τις πιο «δύσκολης» ομάδας στην Ελλάδα για να παίξει οποιοσδήποτε νέος, είναι φάρος που πρέπει να όλοι να τον ακολουθήσουν.