Λατινοπούλου: Όταν η «Φωνή Λογικής» πέφτει πάνω στη φωνή του λαού

Η Αφροδίτη Λατινοπούλου απεφάνθη: Να καταργηθεί ο εορτασμός του Πολυτεχνείου  από τη δημόσια Παδεία. Σε μια ακόμα ακραία τοποθέτηση η ευρωβουλευτής και επικεφαλής του κόμματος «Φωνή Λογικής» υιοθετεί στοιχεία που κατασκευάστηκαν για προφανείς λόγους και με βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ζητά, με προκλητικό τρόπο, να καταργηθεί πλήρως από τα σχολεία ο εορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά της Χούντας.

Ανήμερα της 51ης επετείου, επιδόθηκε, όπως αναφέρει, σε «αλήθειες», παραθέτοντας «6 μύθους» για την κορυφαία στιγμή του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, αναμασώντας το αφήγημα πολλών Δεξιών, μεταξύ των οποίων νυν ή και πρώην στελέχη της ΝΔ, όπως  ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης, ο πρώην γ.γ. τουρισμού και στενός φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη Κωνσταντίνος Λούλης, ο πρώην υφυπουργός Παιδείας Άγγελος Συρίγος κ.α.

Την κατάργησή του εορτασμού πάντως, έως  σήμερα έχουν ζητήσει διάφοροι φιλοχουντικοί και ακροδεξιοί, θεωρητικοί και μη, επικαλούμενοι το γεγονός ότι το «παλαιό κομματικό καθεστώς» -οι πολιτικοί δηλαδή προ χούντας- τον καθιέρωσαν προκειμένου να «νομιμοποιήσουν» την εξουσία τους. Εν προκειμένω η κα Λατινοπούλου αν και επικαλείται τη «δημοκρατία» και τους «δημοκράτες πολίτες», ταυτίζεται πλήρως μαζί τους.

Αλλά ας δούμε την ανάρτηση της κας Λατινοπούλου:

• 6 μύθοι που δεν θα σας διδάξουν ποτέ στο σχολείο για το Πολυτεχνείο.

• Ως ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ ζητάμε να καταργηθεί επισήμως ο εορτασμός του Πολυτεχνείου από τη δημόσια παιδεία.
Όποιος δάσκαλος ή καθηγητής θέλει να τη γιορτάσει με μαθητές του μπορεί κάλλιστα να το κάνει στον… pic.twitter.com/65M7PDpEBh

— Latinopoulou (@latinopoulou) November 17, 2024

Μύθος 1ος: Το Πολυτεχνείο ανήκει στην Αριστερά

Η Αφροδίτη Λατινοπούλου αναφέρει πως το Πολυτεχνείο δεν ανήκει στην Αριστερά αλλά σε όλους τους Έλληνες Δημοκράτες. Σημειώνει δε πως η Αριστερά και το ΚΚΕ όταν ξεκίνησε η κατάληψη της Νομικής έσπευσαν να την καταδικάσουν ως προβοκατόρικη ενέργεια.

Η αλήθεια

Η κα Λατινοπούλου αναφέρεται στην κατάληψη της Νομικής και στην αρχική αποδοκιμασία της Αριστεράς και έχει δίκιο ως προς αυτό το σκέλος. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια και ως γνωστόν η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα.

Κι αυτό επειδή το Πολυτεχνείο δεν «φύτρωσε» ξαφνικά μέσα σε μια μέρα, αντιθέτως είχαν προηγηθεί ζυμώσεις, καταλήψεις άλλων σχολών το προηγούμενο διάστημα, ενώ υπήρξε κι ένα φοιτητικό κίνημα εξαιρετικά ενεργό απέναντι στη χούντα. Και ακριβώς επειδή μιλάμε για χούντα, δηλαδή για τρομοκρατία, συλλήψεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια, που αφορούσαν άμεσα και το φοιτητικό κίνημα.

Στον πυρήνα της η εξέγερση των φοιτητών ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση που δεν είχε καμία κομματική καθοδήγηση. Στην πορεία ωστόσο, και ειδικά το βράδυ εκείνης της Παρασκευής η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της βρέθηκε στο πλευρό των έγκλειστων φοιτητών μαζί με χιλιάδες κόσμου που έδωσαν το παρών στους δρόμους πέριξ του Πολυτεχνείου.

Κι αυτό ακριβώς είναι το κομβικό στοιχείο που ενοχλεί την κα Λατινοπούλου και επιχειρεί να αποδομήσει. Η αυτοοργάνωση ενός κινήματος, η συνεργασία του με άλλες αντιστασιακές ομάδες και η απήχηση που είχε στον λαό.

Αυτός πάντως που διαψεύδει πανηγυρικά τους ισχυρισμούς που επικαλείται η κα Λατινοπούλου, είναι ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Σε συνέντευξή του το 1977  δήλωνε ότι το Πολυτεχνείο υπήρξε μεν
μια «μια ευγενική θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της νεολαίας. Μόλις όμως εκδηλώθηκε και στέριωσε κατά την τακτική που δίδαξε ο Λένιν υπερφαλαγγίστηκε απο το ΚΚΕ και τα συνθήματα δημοκρατίας έγιναν συνθήματα κομμουνισμού».

Έτερη μαρτυρία διάψευσης για το κλίμα που επικρατούσε τότε στο Πολυτεχνείο  έρχεται από τον…. αυλάρχη του Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ, πρέσβη Λεωνίδα Παπάγο. Όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Σημειώσεις 1967-1977» – σελ. 525 , «ο ίδιος ο Γλύξπουργκ μετά από πληροφορίες ότι το κίνημα εκτρέχεται του αρχικού σκοπού του και κατευθύνεται από άκρως αριστερά στελέχη, αποφάσισε να μην κάνει τίποτε».

Αποκαλυπτική ωστόσο είναι και η επιστολή του μεταχουντικού Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τσάτσου, σε επιστολή του προς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Αυτήν την κατασκευήν νέων αριστερών δυνάμεων την επέτυχε η Χούντα με τον άθλιον χειρισμό του φοιτητικού».

Η προσπάθεια της κας Λατινοπούλου να διαχωρίσει την Αριστερά από το Πολυτεχνείο, δυστυχώς καταρρίπτεται από τη στάση της Δεξιάς αμέσως μετά την πτώση της Χούντας. Όταν δηλαδή η κυβέρνηση Καραμανλή φρόντισε με κάθε τρόπο να απομειώσει τη σημασία της εξέγερσης.

Αυτό δεν είναι περίεργο, αν αναλογιστεί κανείς ότι σε αντίθεση με άλλους πολιτικούς της Δεξιάς -όπως π.χ. ο Κανελλόπουλος – ο «αυτοεξόριστος» στο Παρίσι πολιτικός δεν είχε κάνει ούτε μία δημόσια δήλωση για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Τον Νοέμβριο του 1975 ο Ανδρέας Παπανδρέου ζητεί από την κυβέρνηση να νομοθετήσει την καθιέρωση της 17ης Νοεμβρίου ως πανσχολικής και παμφοιτητικής ημέρας. Η κυβέρνηση της Δεξιάς αρνείται με τον τότε υπουργό Παιδείας Παναγιώτη Ζέπο να αναφέρει σε σχετική εγκύκλιο ότι «τα σχολεία Μέσης και Δημοτικής Εκπαίδευσης δεν πρόκειται να αργήσουν», ενώ «επιτρέπεται μόνο ομιλία μιας διδακτικής ώρας από τον καθηγητή της τάξης στα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης».

Η θεσμοθέτηση της αργίας γίνεται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1981. Η απόφαση αυτή αποδοκιμάζεται από τις εφημερίδες που πρόσκεινται στη Νέα Δημοκρατία αλλά και από τη νεολαία της (ΟΝΝΕΔ), καθώς καταλογίζουν στην κυβέρνηση αλλά και στους εκπαιδευτικούς που εκφωνούν λόγους στα σχολεία, κομματικοποίηση της γιορτής και σύνδεσή της με συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο.

Μύθος 2ος: Οι εκατοντάδες νεκροί του Πολυτεχνείου

Στον δεύτερο «μύθο» επισημαίνει πως δεν υπήρχαν χιλιάδες νεκροί, αλλά 40 νεκροί, 24 ταυτοποιημένοι και 16 που δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ. «Εδώ να αναφέρουμε την περίπτωση της Ηλένιας που δήθεν την αναζητούσε ο καλός της με μία φωτογραφία που αποδείχθηκε τελικά πως ήταν μία φωτογραφία μοντέλου που διαφήμιζε σαμπουάν», λέει.

Η αλήθεια

Η κα Λατινοπούλου επικαλείται τη μελέτη Καλλιβρετάκη, η οποία όντως αναφέρει αυτούς τους αριθμούς για εκείνο το βράδυ. Προφανώς και δεν υπήρξαν «χιλιάδες νεκροί», αλλά το ερώτημα που οφείλει να απαντήσει η ευρωβουλευτίνα της Φωνής Λογικής είναι αν ο αριθμός των 40 δολοφονηθέντων της φαίνεται μικρός.

Ή αν της φαίνεται επίσης μικρός ο αριθμός των 1000 και πλέον τραυματιών, πολλοί εκ των οποίων δεν έλαβαν πρώτες βοήθειες στα νοσοκομεία που κατέφυγαν με εντολές της Χούντας. Ή αν έχει κάτι να πει για τις πολλές μαρτυρίες για την τύχη αρκετών από τους τραυματίες που κατέφυγαν στα νοσοκομεία από τους υπηρέτες του καθεστώτος.

Ή αν έχει επίσης να πει κάτι για την τρομοκρατία και τις δολοφονίες εν ψυχρώ πολιτών από τις δυνάμεις ασφαλείας που ακολούθησαν από την επόμενη μέρα, μετά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.

Σε περίπτωση που δεν τα γνωρίζει όλα αυτά την παραπέμπουμε στην κατάθεση του τότε αρχηγού της ΕΡΕ (της Δεξιάς δηλαδή), Παναγιώτη Κανελλόπουλου, για τα γεγονότα εκείνων των ημερών.

Μύθος 3ος: Το τανκ έλιωσε 3-4 φοιτητές

«Σύμφωνα με τα επίσημα πορίσματα, ουδείς σκοτώθηκε εντός του Πολυτεχνείου. Ουδείς σκοτώθηκε κάτω από τις ερπύστριες κανενός τανκ».

Η αλήθεια

Δεν γνωρίζουμε που βρίσκει αυτούς τους ισχυρισμούς η κα Λατινοπούλου. Ουδείς έχει ισχυριστεί ότι το τανκ που γκρέμισε την πύλη, «έλιωσε φοιτητές».

Τραυματίες ωστόσο υπήρξαν από άτομα που βρίσκονταν στα κιγκλιδώματα κοντά στην πύλη, όταν αυτή υποχώρησε. Η Πέπη Ρηγοπούλου ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σε ό,τι έχει να κάνει με τους νεκρούς οι γύρω δρόμοι γέμισαν από δολοφονηθέντες τους οποίους κατά κύριο λόγο εκτελούσαν ελεύθεροι σκοπευτές της χούντας από τις ταράτσες.

Μύθος 4ος: Ολόκληρη η κοινωνία αντιστάθηκε

«Το Πολυτεχνείο ήταν μία φοιτητική εξέγερση μερικών εκατοντάδων νεαρών φοιτητών που από τα επίσημα κόμματα πολεμήθηκε και επ ουδενί δεν υποστηρίχθηκε από χιλιάδες κόσμου. Άσχετα εάν μετά, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου έσπευσαν να καπηλευτούν τις εξελίξεις του Πολυτεχνείου μετά την οριστική πτώση της Χούντας».

Η αλήθεια

Εντυπωσιακή η χρήση του ρήματος «καπηλευτούν» από την κα Λατινοπούλου. Ως απάντηση αφενός την παραπέμπουμε στον πρώτο μύθο, από εκεί και πέρα αξίζει να σημειώσουμε ότι και πριν το Πολυτεχνείο υπήρξες διαδηλώσεις του κόσμου που εξελίχθηκαν σε συλλαλητήρια κατά της χούντας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 1968, αλλά και η κηδεία του Γιώργου Σεφέρη τον Σεπτέμβριο του 1971 στις οποίες συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων με αντιδικτατορικά συνθήματα και με τραγούδια όπως «Πότε θα κάνει ξαστεριά».

Όσον αφορά το σκέλος των «μερικών εκατοντάδων φοιτητών», έχει σημασία η κατάθεση που έδωσε ο τότε αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, Λουκάς Χριστολουκάς. Σύμφωνα με την αναφορά του, στις 14 Νοεμβρίου στο Πολυτεχνείο βρίσκονται περί τα «1000 άτομα, διαφόρων σχολών» και το βράδυ πέριξ του χώρου, διαδηλώνουν περί τα 5.000 άτομα.

Την επόμενη μέρα, 15 Νοεμβρίου, ο Λουκάς Χριστολουκάς κάνει λόγο για ενίσχυση των φοιτητών με άλλα 250 άτομα (φοιτητές και οικοδόμους) που έρχονται από την Πάτρα, ενώ ο κόσμος πέριξ του Πολυτεχνείου που διαδηλώνει, ξεπερνάει τα 10.000 άτομα.

Μετά τα επεισόδια το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου ανάμεσα στους συλληφθέντες φοιτητές και μαθητές, περιλαμβάνει και σχεδόν 500 εργάτες, την ώρα που ο κόσμος που είχε βγει στους δρόμους πέριξ του Πολυτεχνείου σύμφωνα με τις μαρτυρίες ξεπερνούσε τις 100.000.

Κι όλα αυτά σε συνθήκες απόλυτης τρομοκρατίας, με νεκρούς στο δρόμο!  Ακριβώς αυτή η μαζική προσέλευση του κόσμου ήταν που ανάγκασε την επόμενη μέρα τον Παπαδόπουλο να κηρύξει στρατιωτικό νόμο. Μπορείτε να δείτε σχετικά βίντεο από την απολογία του στη δίκη των συνταγματαρχών που κυκλοφορούν στο you tube.

Μύθος 5ος: Το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα

Η κα Λατινοπούλου αναφέρει: «Πρόκειται περί ενός ακόμη τεραστίου ψέματος. Η αλήθεια είναι πως κανένα Πολυτεχνείο δεν έριξε καμία Χούντα. Η Χούντα την Παρασκευή έστειλε τελεσίγραφο, “φύγετε και αδειάστε το Πολυτεχνείο”. Ακολούθησε ψηφοφορία. Οι ακραίοι και η νεολαία ΠΑΚ ψήφισαν πως δεν θα υποχωρήσουν, ενώ οι δεξιοί, κεντρώοι και ΚΚΕ, ψήφισαν να φύγουν. Από το γεγονός πως οι ακραίοι το τράβηξαν στα άκρα, προήλθαν τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου, ακολούθησε ο στρατιωτικός νόμος που κήρυξε ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, που ανατράπηκε με νέο πραξικόπημα στις 25 Νοεμβρίου 1973 και ακολούθησε η πολύ σκληρότερη Χούντα του Ιωαννίδη που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος όταν μετά από ολέθρια λάθη του καθεστώτος χάθηκε η μισή Κύπρος. Μόνο που τότε το ημερολόγιο έλεγε 23 Ιουλίου 1974, δηλαδή 8 μήνες μετά».

Η αλήθεια

Εδώ είναι να γελάει κανείς με την επιχειρηματολογία της κας Λατινοπούλου η οποία δεν κρύβει τα φιλοχουντικά της αισθήματα, καθώς θεωρεί ότι υπεύθυνοι για την αιματοχυσία ήταν… οι ακραίοι φοιτητές, καθώς, όπως υποστηρίζει, αν δεν ήταν να τραβήξουν το θέμα στα άκρα, δεν θα υπήρχαν αιματηρά γεγονότα! Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Όσον αφορά στο σκέλος για το αν το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα, όντως, ισχύει ότι δεν την έριξε.

Αποτέλεσε ωστόσο κομβικό παράγοντα για όσα ακολούθησαν μέχρι την πτώση της κάποιους μήνες αργότερα. Παραπέμπουμε την κα Λατινοπούλου στο υπόμνημα του Ευάγγελου Αβέρωφ, ενός ακραιφνή δεξιού, ο οποίος σε υπόμνημά του προς τον χουντικό πρόεδρο, στρατηγό Γκιζίκη, τον Ιανουάριο του 1974, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αν σήμερα συμβή ένα επεισόδιον όπως εκείνο του Πολυτεχνείου, ή άλλο ανάλογον, δεν θα βοηθήσουν 15.000 άτομα αλλά 150.000 άτομα, και έπειτα από ολίγους μήνας 500.000 άτομα διαφόρων προελεύσεων και στάσεων».

Στο ίδιο πλαίσιο ήταν και η επιστολή του πτέραρχου Χαράλαμπου Ποταμιάνου (υπασπιστή του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ), προς τον τότε Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ, του οποίου ήταν προσωπικός φίλος:

«Κατά τις ταραχές του Νοεμβρίου 1973, αμέσως πριν από το τελευταίο πραξικόπημα, όταν σκοτώθηκαν πολλοί διαδηλωτές, φημολογούνταν ότι τα θύματα ανέρχονταν σε εκατοντάδες κι αυτό προκάλεσε ισχυρά αισθήματα αποστροφής για τον στρατό και την αστυνομία. Στην περίπτωση νέου ξεσπάσματος ταραχών, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα στρατεύματα κι η αστυνομία θα υπακούσουν στην εντολή να πυροβολήσουν κατά του πλήθους».

Η σημασία όμως του Πολυτεχνείου αποδείχθηκε και κατά τη διάρκεια της γενικής επιστράτευσης που ακολούθησε κάποιους μήνες αργότερα, εξαιτίας της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Όταν δηλαδή οι πολίτες που κλήθηκαν στα στρατόπεδα ήρθαν αντιμέτωποι με μια εικόνα διάλυσης και απομόνωσης. Έγραφε τότε ο δημοσιογράφος Σταύρος Ψυχάρης: :

«Από τη στιγμή που ο κόσμος που ήτανε στο Πολυτεχνείο μπήκε μέσα στο στρατό, στην επιστράτευση, είπε «εμείς δεν πολεμάμε γι’ αυτούς, θα σας καθαρίσουμε […] Σκοτώσατε τα παιδιά, κάνατε ό,τι κάνατε, μας φέρατε κι εδώ μέσα χωρίς οργάνωση». […] Από τη στιγμή που μπαίνεις μέσα και έχεις δηλαδή 10 φαντάρους και σου φέρνουν 15 πολίτες… καταλαβαίνεις ότι εκεί δεν ελέγχεται το πράγμα.». (Tα παρασκήνια της Αλλαγής, σελ. 144).

Αλλά το θέμα για την κα Λατινοπούλου εδώ και για όσους επικαλούνται αυτό το αφήγημα, δεν είναι αν το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα. Είναι η συστημική προσπάθεια της Δεξιάς εδώ και 51 χρόνια είτε να απαξιώσει, είτε να απομειώσει, ενίοτε και να σφετεριστεί, εσχάτως να αναθεωρήσει, τη θυσία όλων εκείνων που έχυσαν το αίμα τους για τη Δημοκρατία.

Μύθος 6ος: Η κεφαλή του Νίκου Σβορώνου

Το κεφάλι που δήθεν συμβολίζει την εξέγερση των φοιτητών το 1973. Το γλυπτό που κάθε χρόνο καταθέτουμε λουλούδια δεν έχει καμία σχέση με τα γεγονότα του 1973 καθώς απεικονίζει τον ιστορικό Νίκος Σβορώνο ενταγμένο στον ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.

Η αλήθεια

Ισχύει. Αλλά πραγματικά νομίζουμε ότι αυτός ο «μύθος» δεν είναι καν τέτοιος, καθώς ουδείς έχει επικαλεστεί κάτι διαφορετικό.