Ο Σαμαράς έφυγε… ο Μητσοτάκης έρχεται – Όχι δεξιά πτέρυγα, αλλά δεξιό κόμμα

Από το απόγευμα του Σαββάτου, όταν και έγινε γνωστό πως διεγράφη ο Αντώνης Σαμαράς, μια σειρά κεντρικών στελεχών του κόμματος έθεταν μετ΄ επιτάσεως ένα κομβικό ερώτημα: ποιος θα κάτσει στον «ορφανό» θρόνο της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος. Η απάντηση φαίνεται πως δεν είναι ούτε ο «συνήθης ύποπτος» Μάκης Βορίδης. ούτε ο Άδωνις Γεωργιάδης που εδώ και χρόνια διατυμπανίζει πως είναι ένας δεξιός πολιτικός.

Για την ακρίβεια, η απάντηση φαίνεται πως δεν θα είναι κανένα στέλεχος του κόμματος αλλά ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο πλέον σκληρός πραγματιστής πρωθυπουργός των τελευταίων χρόνων.

Όχι δεξιά πτέρυγα αλλά δεξιό κόμμα

Οι αποφάσεις φαίνεται πως έχουν εδώ και εβδομάδες ληφθεί για την φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας, ενώ επισφραγίστηκαν πριν περίπου δέκα ημέρες. Η ανάδυση του ΠΑΣΟΚ σε ποσοστά που αγγίζουν το 20%, η στροφή των ευρωπαϊκών κοινωνιών προς πιο συντηρητικές λύσεις, αλλά και η άνοδος του Ντοναλντ Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτείων, φαίνεται πως έπεισε και τους πλέον δύσπιστους για την ανάγκη στροφής του κόμματος προς τα δεξιά.

Αυτό αποτυπώνεται σε μια σειρά παρεμβάσεων κεντρικών στελεχών, στο μέτωπο που ανοίγει η Νέα Δημοκρατία με τον αόρατο και ανύπαρκτο «εχθρό» της Woke κουλτούρας στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στην παρέμβαση του πρωθυπουργού το απόγευμα της Πέμπτης, όπου και είπε με σαφήνεια πως δεν μπορούν οι πλειοψηφίες να καταπιέζονται από μειοψηφίες.

Δεξιά στροφή αλλά χωρίς πάτρωνες

Αυτή η πολιτική μετατόπιση που έχει ήδη ξεκινήσει από το Μαξίμου είναι μια απολύτως σχεδιασμένη κίνηση που έχει το βλέμμα στραμμένο προς την δεξαμενή των δεξιών ψηφοφόρων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί μετά το 2023 να ξεδίπλωσε την φιλελεύθερη ατζέντα του, όμως στις ευρωεκλογές πήρε τις δικές του απαντήσεις από την βάση του κόμματος. Αυτό για έναν πολιτικό που δεν κινείται με το συναίσθημα, αλλά προτάσσει το αποτέλεσμα ήταν ένα ηχηρό «χαστούκι» που έχρηζε απαντήσεων και λύσεων.

Η δεξιά στροφή με άλλα λόγια δεν έρχεται ως στρατηγική επιλογή αλλά ως τακτική κίνηση επιβίωσης. Σε αυτή τη διαδικασία μετασχηματισμού η ύπαρξη ενός πρώην πρωθυπουργού, που θα λειτουργούσε με όρους δικαιωμένου πάτρωνα και που θα ζητούσε διαρκώς περισσότερα, θα μπορούσε να δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα πάρα να δώσει λύσεις.

Ο Σαμαράς ήταν πιο επικίνδυνος εντός παρά εκτός

Στο άκουσμα της είδησης της διαγραφής Σαμαρά, πολλοί αναλυτές προσέτρεξαν στο 1993, διερωτώμενοι αν η ιστορία θα επαναληφθεί ως φάρσα. Ωστόσο, από την εξίσωση, έβγαλαν μια πολύ σημαντική μεταβλητή και αυτή δεν είναι άλλη από το ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι πιο επικίνδυνος εντός και όχι εκτός Νέας Δημοκρατίας.

Σήμερα, ακόμα και οι πλέον σφοδροί υπερασπιστές του πρώην πρωθυπουργού, δυσκολεύονται να τον υπερασπιστούν συντασσόμενοι με το Μαξίμου. Δεύτερον, η διαγραφή Σαμαρά στέλνει ηχηρό μήνυμα αποτροπής ως προς όποιον σκέφτεται να αμφισβητήσει τον πρωθυπουργό. Κυρίως, όμως, προστατεύει την φιλελεύθερη πλευρά του κόμματος που βρισκόταν υπό μεγάλη πίεση από τον Αντώνη Σαμαρά και τους βουλευτές της δεξιάς πτέρυγας.

Αντιστρέφοντας το κυβερνητικό αφήγημα

Η συντριπτική πλειοψηφία των κυβερνητικών ανακοινώσεων και διαρροών εμφανίζει τον Αντώνη Σαμαρά να έκανε τα πάντα για να διαγραφεί. Τα δεδομένα όμως συντείνουν στο αντίθετο συμπέρασμα, δηλαδή πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης περίμενε μια καλή αφορμή για να διαγράψει τον Αντώνη Σαμαρά.

Η πλευρά του πρώην πρωθυπουργού σωστά -εν μέρει- διερωτάται τι καινούργιο έφερε στον δημόσιο διάλογο η συνέντευξη του στο «ΒΗΜΑ» που έφερε την διαγραφή του. Ο Αντώνης Σαμαράς τα ίδια άφησε να εννοηθούν στην Κύπρο, τα ίδια έλεγε και στο Πολεμικό Μουσείο. Όμως εν τέλει διαγράφηκε τις ημέρες που ο πρωθυπουργός μπήκε στο αφήγημα του Αντώνη Σαμαρά για την woke ατζέντα και αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κεντρικών στελεχών του κόμματος οδηγείται σε πιο δεξιές τοποθετήσεις.