Βρίσκοντας πια ευήκοα ώτα στις Βρυξέλλες, η σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική αποτελεί σήμα κατατεθέν για την ακροδεξιά κυβέρνηση στην Ιταλία υπό τη μεταφασίστρια Τζόρτζια Μελόνι.

Παρεμένει σε αυτή ανένδοτη ακόμη και μετά το δικαστικό μπλόκο στην επίμαχη συμφωνία με την Αλβανία για τη μεταφορά εκεί, σε κέντρα κράτησης, αιτούντων άσυλο και παράτυπων μεταναστών από την Ιταλία.

Παρακάμπτοντας τώρα την απόφαση δικαστηρίου του Ρώμης, που έκρινε ότι αυτή η πρακτική συνιστά παραβίαση του ευρωπαϊκού  δίκαιου, η κυβέρνηση Μελόνι ενέκρινε νομοθετικό διάταγμα, επαναπροσδιορίζοντας τις χώρες που θεωρούνται «ασφαλείς» για τον επαναπατρισμό μεταναστών.

Ζητούμενο είναι να διατηρηθεί σε ισχύ η συμφωνία με την πρόθυμη κυβέρνηση των Τιράνων -που στο μεσοδιάστημα είδε να ανοίγει η πόρτα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ΕΕ- και να αρθούν τα όποια εμπόδια για απελάσεις εξπρές.

Στο μεσοδιάστημα το μεταφασιστικό κυβερνών κόμμα «Αδέλφια της Ιταλίας, όπως και η συγκυβερνώσα ακροδεξιά Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι κατηγορούν ανοιχτά για πολιτικοποίηση την ιταλική Δικαιοσύνη.

Ο ίδιος Σαλβίνι -αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης, υπουργός Υποδομών και Μεταφορών της Ιταλίας και πλέον αντιμέτωπος με ποινής φυλάκισης έξι ετών για την σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική του ως πρώην υπουργός Εσωτερικών και την υπόθεση Open Arms- έσπευσε να εξαπολύσει έναν ακροδεξιό οχετό.

«Τα σύνορά μας είναι ιερά», δήλωσε, «και δεν είναι σαφές γιατί, σύμφωνα με ορισμένους δικαστές, ακόμη και τα σκυλιά και τα γουρούνια θα πρέπει να επιτρέπεται να μεταναστεύουν στην Ιταλία».

Μακράν από τα πιο χυδαία ρατσιστικά σχόλια του Ματέο Σαλβίνι, η δήλωση πυροδότησε θύελλα αντιδράσεων από τα κόμματα της ιταλικής αντιπολίτευσης και την κοινωνία των πολιτών.

«Υπουργέ Σαλβίνι, σας διηγούμαι την Οδύσσειά μου ως σκύλος», έγραψε με δόση καυστικής ειρωνείας στην εφημερίδα La Stampa, σε ένα καταγγελτικό άρθρο-απάντηση, o Σουμάλια Ντιαουάρα.

Συγγραφέας, ποιητής και πολιτικός πρόσφυγας από το Μάλι, ζει στην Ιταλία από το 2014, όπου «μπόρεσα να ξαναχτίσω τη διαλυμένη ζωή μου».

«Δεν είμαι ούτε σκύλος, ούτε γουρούνι: είμαι πρόσφυγας»

Ο 36χρονος Σουμάλια γράφει την προσωπική του ιστορία δίωξης από την περίκλειστη χώρα της Δυτικής Αφρικής, μια πρώην γαλλική αποικία, που εδώ και χρόνια σπαράζεται από τη φτώχεια, τη βία και τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά πραξικοπήματα, με έξωθεν παρεμβάσεις.

Για να καταφέρει να φτάσει στην Ιταλία και να βρει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, εξηγεί, χρειάστηκε να περάσει τρία χρόνια ταξιδεύοντας «από το Μάλι στην Αλγερία και στη Λιβύη, φυλακισμένος και βασανισμένος, παρά το γεγονός ότι είχα βίζα»…

«Δεν είμαι ούτε σκύλος, ούτε γουρούνι: είμαι πρόσφυγας», τονίζει, και «δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το γεγονός ότι, για κάποιους, είμαι ένα “σκυλί” ή ένα “γουρούνι”, ένας επικίνδυνος εχθρός για το κράτος που μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία».

Άκουσε τη δήλωση Σαλβίνι ενώ δειπνούσε με τη σύζυγό του ένα βράδυ, όπως όλα τα άλλα.

«Τον άκουσα να συγκρίνει εμένα και τους άλλους σαν και εμένα με ζώα, με γλώσσα τόσο χυδαία που δεν μπορούσα να μείνω σιωπηλός».

«Είναι αλήθεια, με αντιμετώπισαν σαν ζώο κατά τη διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού μου προς την Ιταλία, τρία χρόνια κόλασης», περιγράφει, «ενώ το μόνο που προσπαθούσα να κάνω ήταν να σώσω τον εαυτό μου».

Στην πατρίδα του, το Μάλι, είχε μια φυσιολογική ζωή, ένα σπίτι στην πρωτεύουσα Μπαμακό, οικογένεια, σπουδές.

«Αλλά ο πολιτικός ακτιβισμός μου για το κόμμα της αντιπολίτευσης Αφρικανική Αλληλεγγύη για τη Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία (SADI), με έκανε εχθρό της στρατιωτικής χούντας».

Έτσι, όπως χιλιάδες άλλοι κάτοικοι του Μάλι, έφυγε από τη χώρα.

Βρήκε αρχικά καταφύγιο στη γειτονική Αλγερία, πιάνοντας δουλειά στον πρωτεύουσα Αλγέρι.

«Όταν όμως ξέσπασε η επιδημία Ebola στην υποσαχάρια Αφρική, πολλοί στην περιοχή του Μαγκρέμπ πίστευαν ότι ήμασταν εμείς, οι μαύροι, που μεταφέραμε τον ιό».

Η παραμονή στη χώρα ήταν πια επικίνδυνη.

Ο Σουμάλια Ντιαουάρα (Photo: Instagram, @soumi_diawara5)

Στην κόλαση της Λιβύης

Ο Σουμάλια Ντιαουάρα κατάφερε να βγάλει φοιτητική βίζα για τη Σουηδία, αποκτώντας έτσι νόμιμη πρόσβαση στην Ευρώπη.

Όμως στο αεροδρόμιο στο Αλγέρι τον σταμάτησαν την ημέρα της αναχώρησης «χωρίς καμία εξήγηση» και «παρά το γεγονός ότι είχα όλα τα έγγραφα».

«Μετά από αυτό, δεν υπήρχε άλλος τρόπος από αυτόν που οδηγούσε στην κόλαση: η Λιβύη».

Είναι «το πιο επικίνδυνο μέρος που έχω πάει ποτέ και όπου δεν θα ήθελα να καταλήξει ούτε ο χειρότερος εχθρός μου, ούτε καν εκείνοι που με θεωρούν ζώο», γράφει.

«Ήμουν κλειδωμένος σε ένα κέντρο κράτησης για περισσότερο από ενάμιση χρόνο. Όσα πέρασα είναι ακόμα σημαδεμένα στο δέρμα μου και θα είναι εκεί για πάντα.

»Στην πλάτη μου, στα χέρια και στα πόδια μου, όλα φέρουν μνήμες βασανιστηρίων, μαρτυρίες των ξυλοδαρμών από διακινητές και τους δεσμοφύλακές μου, που μου ζητούσαν μου να τηλεφωνήσω στους δικούς μου και να ζητήσω χρήματα.

»Θυμάμαι εκείνες τις στιγμές με φόβο. Δεν ήμουν ο μόνος.

»Οι γυναίκες βιάζονταν συνεχώς, μερικές από αυτές μεταφέρονταν έξω και αναγκάζονταν να εκπορνεύονται, μόνο για να βιαστούν ξανά από τους φρουρούς μόλις επέστρεφαν στο κέντρο κράτησης»…

Τελικά, ο Σουμάλια κατάφερε το 2014 «να συγκεντρώσω αρκετά χρήματα για να βγω από αυτό το απερίγραπτο μέρος, μια μαύρη τρύπα που ρουφάει τόσες πολλές ζωές μας».

Μπήκε σε ένα ξύλινο σκάφος μαζί με άλλους 120 πρόσφυγες και μετανάστες για να περάσουν τη Μεσόγειο.

Χαρακτηρίζει το ταξίδι «τυφλό στοίχημα».

«Δεν μπορούσα να δω, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, νόμιζα ότι θα βυθιζόμασταν ανά πάσα στιγμή».

«Πολλοί δεν ήξεραν κολύμπι».

«Οι άνθρωποι γύρω μου ούρλιαζαν και έκλαιγαν από απελπισία. Μερικοί προσευχήθηκαν.

»Νιώσαμε ασφαλείς μόνο όταν μας έσωσε μια βάρκα της ιταλικής ακτοφυλακής. Ήμουν μόλις 26 ετών νέος, όχι ζώο».

Στοχοποιώντας τους πάντες

Σύμφωνα με τον Οργανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το Άσυλο (EUAA), ο αριθμός των αιτούντων άσυλο από το Μάλι κορυφώθηκε το 2014 (12.807), μειώθηκε κατά τη διάρκεια του Covid (4.001) και έπειτα άρχισε να αυξάνεται ξανά.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους οι αιτήσεις ασύλου έφθασαν συνολικά τις 513.000 -κυρίως από Σύρους και Αφγανούς.

Μετά από ένα κύμα αφίξεων σκαφών στα Κανάρια Νησιά τους τελευταίους μήνες, έως τα τέλη Ιουνίου, οι κάτοικοι του Μάλι (9.600) και οι Σενεγαλέζοι (7.500) υπέβαλαν τρεις φορές περισσότερες αιτήσεις σε σύγκριση με την ίδια περίοδο το 2023.

Επιδιώκοντας να μετατρέψει την Ιταλία σε φρούριο, όπως κάνει πλέον και η υπόλοιπη Ευρώπη, η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι ακολουθεί μια πολιτική καταστολής και απελάσεων με συνοπτικές διαδικασίες, επιτιθέμενη πλέον ανοιχτά ακόμη και κατά δικαστών.

Μια από τους δικαστές που έκρινε παράνομη τη μεταφορά μεταναστών στην Αλβανία καταγγέλλει ότι δέχεται απειλές κατά της ζωής της.

Μια άλλη από την Καντάνια, που αρνήθηκε στα τέλη Σεπτεμβρίου να επικυρώσει τη μεταφορά τριών μεταναστών από την Τυνησία σε κλειστό κέντρο στη Σικελία, στοχοποιήθηκε δημόσια από τον Σαλβίνι.

Με ανάρτηση στην πλατφόρμα Χ ενός βίντεο από παλαιότερη αντικυβερνητική διαδήλωση, o αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης αμφισβήτησε την αμεροληψία της.

Η αντιπολίτευση κατήγγειλε φακέλωμα και επικίνδυνη αντιδημοκρατική διολίσθηση, με αντισυνταγματικές κυβερνητικές μεθοδεύσεις για την ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης.

«Αναρωτιέμαι αν κάποιος εξήγησε στους μετανάστες που πηγαινοέρχονταν από την Αλβανία τι συνέβη», γράφει ο Σουμάλια Ντιαουάρα.

«Τους φαντάζομαι χαμένους σαν εμένα, όταν έφτασα για πρώτη φορά εδώ.

»Πρέπει να νόμιζαν ότι τελικά τα κατάφεραν, αλλά εξακολουθούν να βρίσκονται στο κενό.

»Και μετά ήρθαν τα λόγια του Σαλβίνι, που δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να δείχνουν την αλαζονεία της εξουσίας, εκείνων που αισθάνονται ότι είναι πάνω από όλα.

»Ακόμη και πάνω από τον σεβασμό των νόμων και των δικαιωμάτων των ανθρώπων».

Headlines