Τελικά πρέπει να παίρνουμε τον Ντόναλντ Τραμπ σοβαρά ή κυριολεκτικά; Η Σαλένα Ζίτο αναφέρθηκε στις δύο αυτές εναλλακτικές σε μια στήλη στο The Atlantic που δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 2016. Σήμερα, πριν πάρει την εξουσία για δεύτερη φορά, θα πρέπει να λάβουμε τον Τραμπ πιο σοβαρά και πιο κυριολεκτικά από την προηγούμενη φορά.

Αυτό προκύπτει από τις υποψηφιότητές του, ιδίως τον Robert F Kennedy Jr στην υγεία, τον Pete Hegseth στην άμυνα, τον Tulsi Gabba rd στην εθνική υπηρεσία πληροφοριών και τον Matt Gaetz στη δικαιοσύνη. Αυτοί οι άνθρωποι δείχνουν ότι ο Τραμπ θα είναι πολύ πιο ριζοσπαστικός. Επιπλέον, η εμπορική πολιτική είναι εδώ και πολύ καιρό ο τομέας στον οποίο πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά και κυριολεκτικά. Ο προστατευτισμός δεν είναι απλώς μια μακροχρόνια προσωπική πεποίθηση , αλλά μια πεποίθηση στην οποία είχε ήδη αφιερωθεί την τελευταία φορά.

Δυστυχώς, το γεγονός ότι ο Τραμπ πρέπει να ληφθεί κυριολεκτικά και σοβαρά δεν σημαίνει ότι αυτός (ή οι γύρω του) κατανοούν τα οικονομικά του εμπορίου. Εάν είναι διατεθειμένος να αγοράσει τις ανοησίες του Κένεντι, γιατί να τον ενδιαφέρει τι σκέφτονται οι οικονομολόγοι για αυτό; Κάνει δύο μεγάλα λάθη: πρώτον, δεν έχει καμία ιδέα για το συγκριτικό πλεονέκτημα. Δεύτερον και χειρότερο, δεν κατανοεί ότι το εμπορικό ισοζύγιο καθορίζεται από τη συνολική προσφορά και ζήτηση και όχι από το άθροισμα των διμερών υπολοίπων. Αυτός είναι ο λόγος που ο δασμολογικός του πόλεμος δεν θα μειώσει τα εμπορικά ελλείμματα των ΗΠΑ. Αντίθετα, ειδικά στο σημερινό πλαίσιο, είναι πιο πιθανό να οδηγήσει σε πληθωρισμό, σύγκρουση με την Federal Reserve και απώλεια εμπιστοσύνης στο δολάριο.

Αν κάποιος θέλει να παράγει περισσότερα από κάτι -υποκατάστατα εισαγωγής, για παράδειγμα, όπως επιθυμεί ο Τραμπ- οι πόροι πρέπει να προέρχονται από κάπου. Οι ερωτήσεις είναι «από πού;» και «πώς;». Η απάντηση μπορεί να είναι «από τις εξαγωγές, μέσω ενός ισχυρότερου δολαρίου», καθώς οι δασμοί μειώνουν τη ζήτηση για ξένο νόμισμα, με το οποίο μπορούν να αγοραστούν εισαγωγές. Με αυτόν τον τρόπο, ένας φόρος στις εισαγωγές καταλήγει ως φόρος στις εξαγωγές. Το εμπορικό ισοζύγιο δεν θα βελτιωθεί.

Βασικά, η μακροοικονομία κερδίζει πάντα, όπως μας υπενθυμίζει ο Richard Baldwin του IMD στη Λωζάνη σε ένα σημείωμα για το Peterson Institute for International Economics. Το εμπορικό ισοζύγιο είναι η διαφορά μεταξύ των συνολικών εισοδημάτων και των δαπανών (ή αποταμιεύσεων και επενδύσεων). Εφόσον αυτό παραμένει αμετάβλητο, το εμπορικό ισοζύγιο θα είναι επίσης αμετάβλητο. Οι ΗΠΑ έχουν ξοδέψει σημαντικά περισσότερα από τα έσοδά τους εδώ και πολύ καιρό. Αυτό φαίνεται στη σταθερή καθαρή προσφορά ξένων αποταμιεύσεων, η οποία ήταν κατά μέσο όρο 3,9 τοις εκατό του ΑΕΠ, μεταξύ του δεύτερου τριμήνου του 2021 και του 2024.

Επομένως, οι εγχώριοι τομείς πρέπει συνολικά να έχουν αντίστοιχα ελλείμματα. Στην πραγματικότητα, το πλεόνασμα της αποταμίευσης έναντι των επενδύσεων στον τομέα των νοικοκυριών ήταν κατά μέσο όρο 2,3 τοις εκατό του ΑΕΠ και αυτό του εταιρικού τομέα 0,5 τοις εκατό. Συνολικά, μόνο η κυβέρνηση είχε έλλειμμα, το οποίο ήταν κατά μέσο όρο ένα τεράστιο 6,7 τοις εκατό του ΑΕΠ. Αν κάποιος θέλει να εξαλείψει τα εξωτερικά ελλείμματα, οι εγχώριοι τομείς πρέπει να προσαρμοστούν προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς υψηλότερα πλεονάσματα αποταμίευσης, με τη μεγαλύτερη προσαρμογή να προέρχεται σίγουρα από αυτά τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα.

Ωστόσο, όπως σημειώνει ο Olivier Blanchard σε άλλο έγγραφο για το Peterson Institute , ο Τραμπ υποσχέθηκε να παρατείνει τις φορολογικές περικοπές που θεσπίστηκαν το 2017. Επιπλέον, έχει προτείνει τα επιδόματα και τα φιλοδωρήματα Κοινωνικής Ασφάλισης να καταστούν πλήρως μη φορολογήσιμα, να αυξηθούν οι εκπτώσεις στον κρατικό και τοπικό φόρο και να μειωθεί περαιτέρω ο συντελεστής εταιρικού φόρου, ο οποίος μειώθηκε από 35 σε 21 τοις εκατό το 2017, σε 15 τοις εκατό για τις μεταποιητικές επιχειρήσεις. Έχει προτείνει επίσης τη μαζική απέλαση περίπου 11 εκατομμυρίων μεταναστών χωρίς έγγραφα.

Εν συντομία, σχεδιάζει να συρρικνώσει την προσφορά και να τονώσει τη ζήτηση. Αυτό θα επιδεινώσει το εμπορικό ισοζύγιο, δεν θα το βελτιώσει. Επιπλέον, θα δημιουργήσει επίσης πληθωριστική πίεση, την οποία η Fed θα πρέπει να καταστείλει. Εν τω μεταξύ, το ομοσπονδιακό χρέος θα συνεχίσει την εκρηκτική του πορεία, απειλώντας ίσως την εμπιστοσύνη στο ίδιο το δολάριο.

Συνολικά, δεν υπάρχει δυνατότητα μείωσης του συνολικού εμπορικού ελλείμματος με τις πολιτικές που προτείνει ο Τραμπ. Η μείωση του διμερούς ελλείμματος με την Κίνα απλώς θα αύξανε τα ελλείμματα με άλλες. Αυτό είναι αναπόφευκτο, δεδομένων των επίμονων μακροοικονομικών πιέσεων. Επιπλέον, οι εμπορικές πολιτικές του που εισάγουν διακρίσεις, με δασμούς 60 τοις εκατό στην Κίνα και 10-20 τοις εκατό σε άλλες, είναι βέβαιο ότι θα εξαπλωθούν. Ο Τραμπ και οι κολλητοί του θα δουν ότι οι εξαγωγές από άλλες χώρες αντικαθιστούν αυτές από την Κίνα μέσω μεταφόρτωσης, συναρμολόγησης σε άλλες χώρες ή απλού ανταγωνισμού. Οι απαντήσεις θα είναι είτε η επιβολή «κανόνων καταγωγής», με όλη τη γραφειοκρατία που απαιτεί, ή η αύξηση των δασμών στο 60 τοις εκατό σε όλες τις εισαγωγές βιομηχανικών προϊόντων. Εν τω μεταξύ, αναμφίβολα, θα υπάρξουν και αντίποινα.

Μια τέτοια εξάπλωση των υψηλών δασμών στις ΗΠΑ και σε ολόκληρο τον κόσμο είναι πιθανό να οδηγήσει σε ταχεία μείωση του παγκόσμιου εμπορίου και της παραγωγής. Το Εθνικό Ινστιτούτο Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών του Ηνωμένου Βασιλείου προβλέπει: «Σωρευτικά, το πραγματικό ΑΕΠ των ΗΠΑ θα μπορούσε να είναι έως και 4 τοις εκατό χαμηλότερο από ό,τι θα ήταν χωρίς την επιβολή δασμών». Η εικασία μου είναι ότι αυτό είναι πολύ αισιόδοξο, δεδομένης της αβεβαιότητας που επίσης θα εξαπολυόταν. Ωστόσο, ακόμη και τότε τα εξωτερικά ελλείμματα των ΗΠΑ ενδέχεται να μην συρρικνωθούν. Αυτό θα εξαρτηθεί από το εάν οι δαπάνες μειωθούν ακόμη περισσότερο από την παραγωγή. Εάν συνέβαινε αυτό, το εμπορικό ισοζύγιο θα βελτιωνόταν. Αλλά αυτό θα σήμαινε επίσης μια βαθιά ύφεση.

Την περασμένη εβδομάδα, επεσήμανα ότι η εμπορική πολιτική είναι πολύ απίθανο να αντιστρέψει τη μακροπρόθεσμη μείωση του μεριδίου των θέσεων εργασίας στη μεταποίηση των ΗΠΑ. Αυτή την εβδομάδα, προσθέτω ότι οι δασμοί που δεν υποστηρίζονται από μείωση των συνολικών δαπανών σε σχέση με την παραγωγή δεν θα εξαλείψουν τα εξωτερικά ελλείμματα. Μόνο οι δασμοί, ειδικά οι δασμοί που εισάγουν διακρίσεις σε μια χώρα, απλώς θα προκαλέσουν ένα οικονομικό και πολιτικό χάος, καθώς θα εξαπλώνονται σαν ζιζάνια σε όλο τον κόσμο.

Όταν υποτίθεται ότι ο βασιλιάς Canute της Αγγλίας καθόταν πριν από την επερχόμενη παλίρροια , το έκανε για να αποδείξει ότι δεν μπορούσε να κυβερνήσει τη θάλασσα. Ο Ντόναλντ Τραμπ πιστεύει ότι μπορεί. Θα απογοητευτεί. Κι εμείς επίσης…

Πηγή: ΟΤ

Headlines