Σε ποιόν πολιτισμό άνδρες και γυναίκες ξεδοντιάζονταν για να αρέσουν;

Αν σήμερα, με την εξελιγμένη τεχνολογία, εκατομμύρια τρέμουν μια επίσκεψη στον οδοντίατρο, τότε πως είναι δυνατόν για χιλιάδες χρονιά, άνδρες και γυναίκες σε έναν ασιατικό πολιτισμό, να κάθονταν με περηφάνεια και χαρά ενίοτε, για να τους αφαιρέσουν τα δόντια με ξύλα και μπαμπού;

Απολιθώματα που ανακτήθηκαν από 40 τοποθεσίες στην Ταϊβάν έριξαν αποκάλυψαν ένα περίεργο τελετουργικό αφαίρεσης των δοντιών, με καλοδιατηρημένα κρανία ανδρών και γυναικών να παρουσιάζουν ένα σταθερό μοτίβο χαμένων δοντιών.

Ερευνητές από το Τμήμα Αρχαιολογίας και Φυσικής Ιστορίας του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας και του Πανεπιστημίου του Γκουάμ χρησιμοποίησαν τα ευρήματα, καθώς και ιστορικά αρχεία, για να εξηγήσουν το γιατί και πώς γινόταν αυτό για σχεδόν πέντε χιλιετίες!

Είναι εντυπωσιακό ότι η συνήθεια αυτή ξεκίνησε περίπου το 4800 πχ. στη Νεολιθική περίοδο και συνεχίστηκε μέχρι την Εποχή του Σιδήρου, αλλά μειώθηκε στις αρχές του 1900.

«Το πρώτο και πιο συχνά αναφερόμενο κίνητρο ήταν η ωραιοποίηση, που προέκυψε από την επιθυμία να ξεχωρίσει κανείς από τα χαρακτηριστικά του προσώπου των ζώων, καθώς και να ενισχύσει την προσωπική ελκυστικότητα, ιδιαίτερα στο αντίθετο φύλο», σημειώνουν οι ερευνητές στην έρευνά. «Μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία υπογράμμισε την αναζήτηση μιας κατακόκκινης γλώσσας που κρυφοκοίταζε μέσα από το κενό του νησιού, διαφορετικές κοινότητες φαινόταν να έχουν διαφορετικά μοτίβα αφαίρεσης δοντιών, αλλά η πρακτική γενικά περιλάμβανε την αφαίρεση πολλών άνω μπροστινών δοντιών, συνηθέστερα των κοπτών και/ή οι κυνόδοντες.

«Λόγω της υψηλής συμμετρίας και της κανονικότητας των αφαιρούμενων δοντιών μεταξύ ατόμων με καλή στοματική υγεία, το αποτέλεσμα ερμηνεύτηκε ως σκόπιμη αφαίρεση και όχι ως προκληθείσα από κυψελιδική παθολογία ή τραυματικά ατυχήματα», παρατήρησαν οι ερευνητές.

Δεύτερον, τέσσερις πληθυσμοί έδειξαν ότι ήταν για πρακτικούς λόγους, για να επιτραπεί η καλύτερη προφορά στην ομιλία και για να μειωθεί η πιθανότητα «υπερπληθυσμού» (υπερδοντία).

Ο τρίτος λόγος, σύμφωνα με τους επιστήμονες ήταν το γεγονός ότι έβλεπαν το τελετουργικό ως δοκιμή θάρρους στα νεότερα μέλη της κοινωνίας.

«Οι ντόπιοι πίστευαν ότι η αφαίρεση των δοντιών θα μπορούσε να μειώσει τον πόνο από το τατουάζ ή να ανακουφίσει τη δυσκολία στην προφορά», προσθέτουν οι συγγραφείς. «Σε πολλές περιπτώσεις, το ορατό αποτέλεσμα θεωρήθηκε ως απόδειξη γενναιότητας».

Τέλος, το τελετουργικό έδειχνε στα νεαρά μέλη της φυλής ότι είχαν ενηλικιωθεί ή για να διαφοροποιηθούν από την κοινωνία.

«Τα μοτίβα που προκύπτουν στα δόντια θα μπορούσαν να αλλάξουν τη διαπροσωπική έκφραση και επικοινωνία, δυνητικά σηματοδοτώντας ότι ένα άτομο έχει αποκτήσει ένα νέο χαρακτηριστικό της ταυτότητας του εαυτού του ή της ιδιότητας του μέλους της ομάδας», πρόσθεσαν οι ερευνητές. «Έτσι, αυτή η πρακτική μπορεί να γίνει κατανοητή ως μέρος του ρεπερτορίου μιας κοινότητας με οριστικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά».

Και πώς αφαιρέθηκαν τα δόντια; Λοιπόν, όπως ήταν αναμενόμενο, αρκετά βάναυσα. Οι βόρειες φυλές χρησιμοποιούσαν μια εντυπωσιακή μέθοδο, ενώ οι νότιοι πληθυσμοί προτιμούσαν μια τεχνική έλξης με τη βοήθεια νήματος. Πέντε ομάδες που ζουν στο βόρειο τμήμα της Ταϊβάν (Atayal, Saisiyat, Sediq, Thao και Truku) τοποθετούν συνήθως το ένα άκρο ενός μεσολαβητή στην επιφάνεια του δοντιού και σφυρηλατούν το άλλο άκρο με ένα χτύπημα για να διευκολύνουν την εξαγωγή δοντιών», οι ερευνητές. περιέγραψε «Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ως διαλογιστές και χτυπητές διέφεραν ως μέταλλο, πέτρα ή ξύλο.

Κάποιες ομάδες χρησιμοποιούσαν ένα (ή δύο) ξύλινα ή μπαμπού ραβδιά με ένα νήμα συνδεδεμένο στο ένα ή και στα δύο άκρα. Σε άλλες φυλές έδεναν σφιχτά το δόντι με κλωστή και δύναμη τράβαγαν το ραβδί μέχρι να απομακρυνθεί το δόντι».

Στη συνέχεια, γέμιζαν τη πληγή με στάχτη από φυτά όπως το φασκόμηλο, το οποίο θα εμπόδιζε την αιμορραγία και θα βοηθούσε στην πρόληψη της φλεγμονής. Σύμφωνα με ιστορικά αρχεία, οι περισσότερες «τελετές» αφαίρεσης δοντιών γίνονταν επίσης το χειμώνα, για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος μόλυνσης.

«Τα εξαγόμενα δόντια στη συνέχεια θάβονταν σε τοποθεσίες όπως μπροστά από τον αχυρώνα του κεχριού, κάτω από το κρεβάτι και στην αχυροσκεπή», σημείωσαν οι συγγραφείς.

Με πληροφορίες από Phys.org