Η σάτιρα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα (της εξουσίας) τσακίζει, για αυτό και είναι αναγκαία

Τον χαρακτήρισαν παρωχημένο, είπαν ότι κούρασε, ότι εξάντλησε ό,τι είχε να δώσει στην σάτιρα. Αναρωτήθηκαν γιατί αποφάσισε τώρα το MEGA να συνεργαστεί ξανά μαζί του, μιλώντας για ξαναζεσταμένο φαγητό. Υποστήριξαν ότι το κοινό του είναι πια μεσήλικες και δεν μπορεί να αγγίξει τους νέους.

Και τους διέψευσε όλους κατηγορηματικά.

Τους αποστόμωσε.

Ο Λάκης Λαζόπουλος έκανε ένα από τα πιο εντυπωσιακά come back στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.

Με απίστευτα νούμερα τηλεθέασης και απήχηση πρώτα από όλα στις νέες ηλικίες, αυτό ακριβώς το ηλικιακό κοινό που υποτίθεται ότι του είχε γυρίσει την πλάτη.

Γιατί όλοι αυτοί που βιάστηκαν να μιλήσουν και να προεξοφλήσουν αποτυχία είχαν ξεχάσει μερικές απλές και συνάμα μεγάλες αλήθειες.

Ότι ο Λάκης Λαζόπουλος είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη σημαντική καλλιτεχνική διαδρομή, παιδεία και τεράστιο ταλέντο. Από τους λίγους τόσο «χορτασμένους» από τηλεοπτικές επιτυχίες, μάλλον έπρεπε να σκεφτούν αν δεν είχε κάτι πραγματικά να πει και κάτι νέο να προσφέρει δεν θα ρίσκαρε να ζητήσει «βήμα».

Και κυρίως δεν ζυγιάσανε σωστά ότι σε εποχές δύσκολες, όπως αυτή που διανύουμε, με την κοινωνία πιεσμένη και χωρίς πολλές διεξόδους τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο, η σάτιρα που ασκεί ουσιαστική κριτική, καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα, και αποκαθιστώντας την έννοια του αυτονόητου, που σε πολλές περιπτώσεις δέχεται άγριο πόλεμο εξοργίζοντας τους πολίτες, είναι πάντα αναγκαία και λυτρωτική.

Ο Λαζόπουλος απέδειξε ότι διαθέτει ισχυρή λαϊκή γείωση και είναι ανοιχτές οι κεραίες που του επιτρέπουν να «πιάνει» αυτό που πραγματικά αγγίζει την κοινωνία.

Ότι μπορεί ακόμη με μαεστρία να ισορροπεί ανάμεσα στη σκληρή σάτιρα και τη βαθιά ανθρωπιά, ίσως γιατί, αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι αλληλένδετα· η ευαισθησία και η ανθρωποκεντρική θεώρηση είναι εκ των ων ουκ άνευ για τον σατιρικό δημιουργό.

Είχαμε ξεχάσει πόσο δυνατή και επιδραστική είναι η σάτιρα.

Πώς μπορεί να ξεμπροστιάσει και να υπονομεύσει την εξουσία.

Πώς μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να θυμώσουν, αλλά και να γελάσουν με όσους τους περιφρονούν και δεν σέβονται την αξιοπρέπεια τους, τοποθετώντας τους «ισχυρούς» στις πραγματικές τους διαστάσεις, δείχνοντάς τους όπως πραγματικά είναι, χωρίς φίλτρα, κολακευτικές προσφωνήσεις και «στημένες» ερωτήσεις.

Και είναι ακόμη πιο δυνατή η σάτιρα όταν όχι μόνο διακωμωδεί τη μικρότητα της εξουσίας (υπαρκτής αλλά και επίδοξης), αλλά και υπογραμμίζει την αντίστιξη, δίνοντας φωνή σε ανθρώπους που δίνουν τον δικό τους δύσκολο -ενίοτε και άνισο- αγώνα και κάποιοι είναι πραγματικοί ήρωες, γιατί όπως υπογράμμισε συγκινημένος ένας από τους «εποχικούς» δασοπυροσβέστες, «οι ήρωες δεν φοράνε μπέρτες, οι ήρωες φοράνε μπλε και μπεζ στολές», με το κοινό να τον καταχειροκροτά. Ίσως πάλι να μην φοράνε ούτε καν στολή, αλλά απλώς τις παντόφλες του χαμηλοσυνταξιούχου που παρά την ακρίβεια καταφέρνει να τα βγάζει πέρα με αξιοπρέπεια, ενίοτε να βοηθάει να σπουδάσει και το εγγόνι.

Σε αυτό το πρώτο επεισόδιο ο Λάκης Λαζόπουλος υπηρέτησε αυτό που προ ημερών υπογράμμιζε στο in ότι ο αληθινός δημιουργός «δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει, ότι δεν καταλαβαίνει. Οφείλει να συγκρουστεί». Είτε αυτό αφορά τα προβλήματα που έχουν οι πολίτες και προκαλούν την οργή και την αγανάκτησή τους. Είτε αυτό αφορά τις κυβερνητικές επιλογές που κάνουν τη ζωή τους χειρότερη. Είτε αυτό αφορά μια αντιπολίτευση άνευρη και αναποτελεσματική.

Πάνω από όλα, ο Λάκης Λαζόπουλος είπε και έδειξε γυμνές αλήθειες, συγκινώντας και αφυπνίζοντας και αυτό είναι πολύ σημαντικό σε αυτήν την αλλόκοτη εποχή πολιτικής ρευστότητας, αστάθειας, ανασφάλειας και μετριότητας σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Πολύτιμο, ώστε να καλύψει τις ομολογουμένως λίγες στιγμές υπερβολής ή καταφυγής στην εύκολη ατάκα, στη δοκιμασμένη συνταγή.

Και για άλλη μια φορά κατέστη σαφές ότι ο κόσμος αυτό έχει ανάγκη.

Ανθρώπους που λένε την αλήθεια σε μια κοινωνία που έχει βαρεθεί να τη δουλεύουν ψιλό γαζί όλοι όσοι προσπαθούν να την πείσουν ότι ζει «στον καλύτερο δυνατό κόσμο» και καλά θα κάνει να «κοιτάει τη δουλειά της», να μην έχει υψηλές προσδοκίες και να μην αντιδρά.