Είναι ακόμα ζωντανός; Η λεπτή κλωστή του ΣΥΡΙΖΑ

«Ναι, Παύλο μου, είμαι νέος στην πολιτική, αλλά όχι άγνωστος. Εσύ πήρες από το χέρι έναν εντελώς άγνωστο, τον Κασσελάκη, χωρίς να τον ξεψαχνίσεις, και τον έκανες αρχηγό του κόμματος». Αυτό ειπώθηκε στο debate των υποψήφιων αρχηγών του ΣΥΡΙΖΑ, από τον Νικόλα Φαραντούρη στον Παύλο Πολάκη.

Ήταν μια από τις φράσεις που αφορούσαν τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, το φάντασμα του οποίου συνεχίζει να στοιχειώνει την Κουμουνδούρου και μετά την αποχώρησή του. Κι όπως όλα δείχνουν μετά και τις τελευταίες ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών που σηματοδοτούν την τρίτη διάσπαση του κόμματος μέσα σ’ ένα χρόνο, το φάντασμα Κασσελάκη θα συνεχίσει να απασχολεί την Κουμουνδούρου για καιρό.

Η αλήθεια είναι ότι με την αυτοκριτική ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα θέμα από παλιά. Ας θυμηθούμε την περίοδο του 2019 που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση όταν κλήθηκε να κάνει την αυτοκριτική του για την περίοδο της δικής του διακυβέρνησης. Βγήκε ένα κείμενο με θέσεις που είχε επιμεληθεί η τριάδα των ιστορικών στελεχών Μπαλτάς, Δρίτσας, Δραγασάκης, το οποίο είχε αρκετά σημαντικά στοιχεία προς συζήτηση.

Κάλυψη

Πού συζητήθηκε; Πότε; Άγνωστο. Στο ευρύ κομμάτι της κοινωνίας που στήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο δεν ήταν αμελητέο τότε, ουδέποτε έφτασε. Ανταλλαγή απόψεων ουδέποτε έγινε, παρατηρήσεις ακόμα και ιδεολογικοί τσακωμοί δεν σημειώθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλύφθηκε τότε πίσω από το σύνθημα των «αλλαγών» και της «διεύρυνσης», έννοιες γενικόλογες χωρίς ουσιαστική υπόσταση. Ήταν η αρχή της πτώσης που ολοκληρώθηκε στις εκλογές του 2023 και της πλήρους απαξίωσης, με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος σήμερα.

Ακριβώς το ίδιο συνέβη και με την περίπτωση Κασσελάκη. Ο άνθρωπος ήρθε, είδε πως το κόμμα είναι ξέφραγο αμπέλι και νίκησε. Εν συνεχεία «κάρφωσε» όλους εκείνους που άφησαν το κόμμα σαν ανοχύρωτη πόλη και χωρίς καμία δικλείδα ασφαλείας. «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε σωστά, δεν θα είχα εκλεγεί πρόεδρος», είπε και είχε απόλυτο δίκιο.

Οι ευθύνες

Στο ντιμπέιτ των υποψήφιων αρχηγών οι 3 εκ των 4, έπαιξαν το δικό τους ρόλο στο να γιγαντωθεί το φαινόμενο Κασσελάκη. Πρώτος και καλύτερος ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος στήριξε φανατικά το καλοκαίρι του 2023 τον υποψήφιο Κασσελάκη. Οι αναρτήσεις του εναντίον άλλων υποψήφιων έμειναν στην ιστορία, όπως και ο ψηφιακός «λαός» που τον ακολουθούσε τότε, άσχετα αν πολλοί σήμερα τον αναθεματίζουν επειδή κατά τη γνώμη τους «έριξε» τον Κασσελάκη.

Η αυτοκριτική του κ. Πολάκη εξαντλήθηκε στη φράση «δεν τον έψαξα». Κι όταν, κατά δήλωσή του τον… έψαξε – ένα χρόνο αργότερα – βρήκε πράματα και θάματα. Πραγματικά, είναι ν’ απορεί κανείς, όχι μόνο με τον κ. Πολάκη, αλλά με ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ και τη σουρεαλιστική του αφέλεια. Ανεξαρτήτως αν η πλευρά Κασσελάκη έχει πράγματα να κρύψει ή όχι, υπάρχει εδώ μια απίστευτη παραδοχή: το γεγονός ότι το κόμμα ουδέποτε έλεγξε τους υποψηφίους του.

«Καμπάνες»

Αλλά ακόμα κι όταν άρχισαν να χτυπούν «καμπάνες» από τη στάση που κρατούσε η πλευρά Κασσελάκη όσο ήταν πρόεδρος, η χείρα βοηθείας στο πρόσωπό του, ήρθε στο συνέδριο του Φεβρουαρίου, όταν ο έτερος υποψήφιος, Σωκράτης Φάμελλος ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που έβαλαν «πλάτη» για τον Στέφανο.

Την ίδια ώρα, όσοι έχουμε παρακολουθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στενά όλο αυτό το διάστημα, θυμόμαστε άλλη μια σουρεαλιστική σκηνή. Ήταν τον προηγούμενο Δεκέμβριο σε συνεδρίαση της Κ.Ε. του κόμματος, αμέσως μετά την αποχώρηση της Ομπρέλας και της ομάδας των 6 συν 6. Ο Νικόλας Φαραντούρης έπαιζε στο πιάνο που βρισκόταν έξω από την αίθουσα που συνεδρίαζε η Κ.Ε. το κομμάτι «Το χειροκρότημα», της Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

Το τρένο

Ο κ. Κασσελάκης τον είδε, τον χαιρέτησε και αγκαλιάστηκαν. Ήταν η εποχή που τα «βαρίδια» είχαν αποχωρήσει από το κόμμα και το μέλλον φάνταζε λαμπρό. Αποδείχτηκε πως μόνο έτσι δεν ήταν τα πράγματα, αλλά ουδείς μπορεί να πειστεί ότι έμπειρα στελέχη του κόμματος δεν έβλεπαν το τρένο να έρχεται καταπάνω τους. Και όχι μόνο δεν το έβλεπαν, αλλά στήριζαν τον πρόεδρο Κασσελάκη φανατικά.

Ακολουθώντας τη συνήθη τακτική του ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει δώσει εξηγήσεις για όλα αυτά. Θα μπορούσε να πει κανείς πως κοιμάται όπως ακριβώς έστρωσε. Κι αυτό επειδή, ο στίχος μπορεί να λέει «και είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα. Κι αν μας αντέξει το σκοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα», αλλά το σκοινί του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πια να μοιάζει με λεπτή κλωστή.