ΣΥΡΙΖΑ: Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν περνάει στην τρίτη θέση και χάνει το προνόμιο των θεσμικών πρωτοβουλιών που έχει η αξιωματική αντιπολίτευση εντός Βουλής.

Είναι μία μεταβολή που αντιστοιχεί στο εκλογικό σώμα ή αντιστοιχεί σε μία εσωτερική διευθέτηση στο κόμμα της Κουμουνδούρου; Μάλλον το δεύτερο με ολίγη από το πρώτο. Βεβαίως τα δημοσκοπικά ευρήματα όλων των τελευταίων ημερών δεν ευνοούν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τον παρουσιάζουν να αποδομείται, να αποψιλώνεται, να χάνει τα δυναμικά κοινά του, να απομακρύνεται από τις λαϊκές συνοικίες, να περνάει κάτω από το ΠΑΣΟΚ ακόμα και από κόμματα της “δεξιάς της δεξιάς”.

Αν βάλει κάποιος κάτω τα γεγονότα έναν χρόνο από την παραίτηση Τσίπρα θα βρει μόνον αίμα, δάκρυα και ιδρώτα ή αλλιώς εσωστρέφεια, αντιθέσεις, έριδες, διασπάσεις, ρήξεις, μετακινήσεις. Μόνον το τελευταίο debate των τεσσάρων υποψηφίων προέδρων του θύμισε κάπως μία πολιτισμένη αν και ενδοοικογενειακή συζήτηση.

Και πάλι όμως είχε χάσει τη δυναμική ενός χώρου που θα μπορούσε εν δυνάμει να ξαναγίνει άμεσα κυβερνητικός. Το ερώτημα δεν είναι τι πήγε τόσο στραβά για τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε το πότε ακριβώς εκκινήθηκε αυτό.

Αν και με τη γνώμη του γράφοντος αυτό ήδη είχε ξεκινήσει από το 2019 τότε που ο σύριζα με ασφάλεια οχυρωνόταν πίσω από το 32%.

Το ερώτημα είναι κυρίως πότε ο σύριζα έχασε τη δυνατότητα να γίνει ένα κόμμα παντός καιρού, να μην αφορά απλώς και μόνον την περίοδο μνημόνιο- αντιμνημόνιο και επίσης γιατί έχασε με δυναμικό τρόπο τους όρους υπεράσπισης του δικού του κυβερνητικού εγχειρήματος με όλες τις αντιφάσεις και τα προβλήματα που εκείνη είχε.

Ηταν ο Τσίπρας εκείνος που με την παρουσία του κάλυπτε όλες αυτές τις πολεμοχαρείς και αντιτιθέμενες πτέρυγες του χώρου; Ήταν τα μεγάλα ποσοστά που επίσης βοηθούσαν με έναν συγκολλητικό τρόπο να μην διαφανούν οι εσωτερικές έριδες;

Ήταν ο Κασσελάκης καταλυτικός στο να αποκαλυφθούν πόσο διαφορετικές ήταν οι φατρίες, οι βαρωνίες και οι ομάδες εντός του σύριζα; Ήταν τόσο πήλινο αυτό το εγχείρημα κάτω από τη δυναμική του αντι-σύριζα μετώπου και των ΜΜΕ που το υποστήριξαν;

Ή πολύ απλά όπως έλεγε κάποτε η Μελίνα έπαψε να αρέσει στον κόσμο; Αυτά όλα θα τα καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος. Αυτό όμως που σίγουρα μπορούν να καταγράψουν οι ιστορικοί του ενεστώτα χρόνου- που είναι οι δημοσιογράφοι κατά Ψυχάρη – είναι πως ο σύριζα κατάφερε να επιβεβαιώσει μία βασική αρχή: Τα κόμματα ανεξάρτητα των προβλημάτων ή του γεγονότος πως μπορεί να τα διαπεράσει η ευρύτερη κρίση αξιοπιστίας, βασικό και κύριο χαρακτηριστικό για να αντέξουν είναι η σύνδεση με την κοινωνία.

Η ειλικρινής συνομιλία μαζί της και η επικαιροποίηση των σχεδίων τους. Ψάξτε στα τελευταία τρία τι έκανε και τι δεν έκανε ο σύριζα από το 2019 και μετά.