«Τα μαύρα ρούχα»: Εννέα ερμηνεύτριες στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα κατά της έμφυλης βίας

«Επιβάλλεται η απόλυτη προσβασιμότητα κωφών κακοποιημένων γυναικών στα αστυνομικά τμήματα, στις δομές και τα δικαστήρια μέσω διερμηνέων νοηματικής γλώσσας. Μην κρυβόμαστε πίσω απ’το δάχτυλό μας. Ας πούμε την γυναικοκτονία με το όνομά της και μην αναλωνόμαστε άλλο σε προσχήματα.Μιλήστε, ζητήστε και δώστε βοήθεια άφοβα. Είμαστε όλοι μαζί απέναντι στην έμφυλη, την ενδοοικογενειακή και κάθε μορφή βίας».

Αυτό είναι το μήνυμα που εμφανίζεται στο YouTube κάτω από το νέο τραγούδι «Τα μαύρα ρούχα», το οποίο κυκλοφόρησε με τη στήριξη του Κέντρου Διοτίμα (ο μοναδικός φορέας στην Ελλάδα που παρέχει δωρεάν εξειδικευμένες υπηρεσίες νομικής βοήθειας και δικαστικής εκπροσώπησης σε επιζώσες έμφυλης βίας με μειωμένα εισοδήματα, καλύπτοντας όλα τα δικαστικά έξοδα), για την Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (25 Νοεμβρίου).

Οι εννέα κορυφαίες ερμηνεύτριες: Βιολέτα Ίκαρη, Γεωργία Νταγάκη, Μελίνα Ασλανίδου, Βασιλική Καρακώστα, Μαριάννα Πολυχρονίδη, Λευκοθέα Φιλιππίδη, Βούλα Στρατάκη και Γιολάντα Τσιαμπόκαλου –νοηματική διερμηνεία: Σοφία Ρομπόλη- ύψωσαν τις φωνές τους για τα θύματα γυναικοκτονιών προκειμένου να στείλουν το δικό τους μήνυμα: «Καμία μόνη» απέναντι στο τέρας που λέγεται πατριαρχία και που οπλίζει τα χέρια των κακοποιητών.

«Γιατί αρνείσαι να δεχτείς έναν όρο / Ακόμα τρέφεσαι καημένε, απ’ τον ομφάλιο λώρο / απ’ την πληγή που πηγάζει μια παλιά αμαρτία / με τ’ όνομά της θα την πω: Ανδροκρατία» ακούμε στο τραγούδι – μοιρολόι, και αναρωτιόμαστε:  Στην Ελλάδα έχουμε δεκάδες γυναικοκτονιές κάθε χρόνο. Οι αρμόδιοι αρνούνται κατηγορηματικά να αναλάβουν ουσιαστική δράση. Μέχρι πότε θα θάβουμε τις δολοφονημένες αδερφές μας; Μέχρι πότε ο όρος γυναικοκτονιά δεν θα είναι νομικά κατοχυρωμένος;

«Τα μαύρα ρούχα» αποτελούν διασκευή του τραγουδιού «Όσο βαρούν τα σίδερα». Η πρωτότυπη σύνθεση του νέου μουσικού κομματιού ανήκει στον Κώστα Ανετάκη ενώ ο πρωτότυπος στίχος στον Παντελή Κυραμαργιό.

Στίχοι

Είχα και υστερήθηκα, το μωρό μου
θυμούμαι και στενάζω
άνοιξε γης μέσα να μπω κόσμε ψεύτη
κόσμο να μην κοιτάζω

Μαύρα δε βάνω στο κορμί γιασεμί μου
γιατί η καρδιά είναι μαύρη
Είναι καρδιά που νταγιαντά κόσμε ψεύτη
του μισεμού τα βάρη

Εμαύρησες μου την καρδιά, δυο μου μάτια
και μπλιο δε θα γελάσω
χέρου τον κόσμο αμοναχή γιασεμί μου
κι εγώ ας τον εχάσω

Τα μαύρα ρούχα ρέγομαι γιασεμί μου
θα κάμω ένα τακίμι
γιατί είδα την αγάπη μου, ψεύτη κόσμε
να τα φορεί και ‘κείνη

Απ’ την ψυχή μου ένα δάκρυ
ένα τραγούδι ακόμα
θέλω να γίνει σπόρος
για να φυτρώσει στο χώμα
σαν λουλούδι που αντιστέκεται η ελπίδα
Ξέρω δε σβήνουν όσα άκουσα και είδα

Κι αυτό το σπάνιο λουλούδι
θα γίνει κάποτε δέντρο
ν’ απλώσει ρίζες παντού
που θα τρυπούν το τσιμέντο
Είναι πηχτός και με πνίγει ο αέρας
Αλλάζει πρόσωπα συνέχεια το τέρας

Δηλητήριο τ’ οξυγόνο
βρωμάει η ανάσα του φόνο
ξεχνά πως μάνα τον εγέννησε με πόνο
Πόσα ονόματα χαράχτηκαν σε μνήματα
κι είναι πλέον αριθμοί και παραδείγματα

Γιατί αρνείσαι να δεχτείς έναν όρο
Ακόμα τρέφεσαι καημένε, απ’ τον ομφάλιο λώρο
απ’ την πληγή που πηγάζει μια παλιά αμαρτία
με τ’ όνομά της θα την πω: Ανδροκρατία

Αν θες να πνίξεις το φίδι
πες το με τ’ όνομά του
Τα αυτιά σου άλλο μην κλείνεις
Πες το με τ’ όνομά του

Αν θες να πάρουμε ανάσα
πες το με τ’ όνομά του
Αν θες το αύριο να ‘ρθει
πες το με τ’ όνομά του

Απαντάς ψιθυριστά
σε μια ερώτηση-κραυγή
όσο κρατά μια αναλαμπή του γαλαξία
Οι μέρες που θα ‘ρθουν
μας θέλουν όλες μαζί
Πες το με τ’ όνομά του: Γυναικοκτονία

Όσο βαρούν τα σίδερα αμάν-αμάν
βαρούν τα μαύρα ρούχα
γιατί τα φόρεσα κι εγώ, κόσμε ψεύτη
για μιαν αγάπη που ‘χα

«Τα Μαύρα Ρούχα»