ΣΥΡΙΖΑ: Αντικοινωνική οικονομική πολιτική του Μητσοτάκη – Παραφουσκώνει όσα έχουν γίνει

Πυρά για τα όσα ειπώθηκαν στο υπουργικό συμβούλιο από τον πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη εξαπέλυσε ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

Όπως ανέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ «ο πρωθυπουργός κ. Κυρ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε στο σημερινό υπουργικό Συμβούλιο αμετάπειστος». Συνέχισε λέγοντας πως «σε ένα ειδεχθές «εμπόριο ελπίδας», έκανε λόγο για θετικές εξελίξεις στο μέλλον, αλλά ακόμη και γι’ αυτές, δήλωσε ‘συγκρατημένα αισιόδοξος’».

Σύμφωνα με την Κουμουνδούρου, «η ανάγκη για μια προοδευτική διέξοδο επανέρχεται με δραματική ένταση, απέναντι σε μια ωραιοποιημένη πραγματικότητα».

Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ:

«Αμετακίνητος στην αντικοινωνική οικονομική πολιτική του, ο κ. Μητσοτάκης αναβιώνει φοβικά σύνδρομα και επιδίδεται σε «εμπόριο ελπίδας»

Ο πρωθυπουργός κ. Κυρ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε στο σημερινό υπουργικό Συμβούλιο αμετάπειστος, να υπερασπίζεται την αδιέξοδη πολιτική που τα πέντε τελευταία χρόνια έχει καταδικάσει οικονομικά την πλειοψηφία της κοινωνίας.

Επιμένοντας σε ένα ειδεχθές «εμπόριο ελπίδας», έκανε λόγο για θετικές εξελίξεις στο μέλλον, αλλά ακόμη και γι’ αυτές, δήλωσε «συγκρατημένα αισιόδοξος». Μίλησε για ενίσχυση του εισοδήματος, όταν κάθε αύξηση που προηγήθηκε εξαϋλώθηκε από τον πληθωρισμό και τους έμμεσους φόρους.

Ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης κατέφυγε και στον εκφοβισμό επιχειρώντας να περιορίσει τις κοινωνικές αντιδράσεις. Αναβίωσε μέχρι και τον κίνδυνο δημοσιονομικής επιτήρησης, ως δήθεν αποτέλεσμα των εναλλακτικών προτάσεων της αντιπολίτευσης για την οικονομία.

Επαναληπτικά, αλαζονικά και μονότονα, ο κ. Μητσοτάκης επικαλείται μονάχα εκείνους τους οικονομικούς δείκτες που τον συμφέρουν. «Παραφουσκώνει» όσα έχουν γίνει, αλλά δεν μιλάει ποτέ γι’ αυτά που θα έπρεπε να γίνουν έστω και τώρα.

Ταυτόχρονα, επιχαίρει για έναν αντιαναπτυξιακό κρατικό προϋπολογισμό, προσανατολισμένο στην ενίσχυση συγκεκριμένων ομίλων και ισχυρών παραγόντων της αγοράς, από τον οποίο δεν προκύπτει κανένας λόγος αισιοδοξίας, ούτε καν συγκρατημένης, για το μέλλον, δεν εξασφαλίζεται, έστω, το παρόν των πολλών.

Η ανάγκη για μια προοδευτική διέξοδο επανέρχεται με δραματική ένταση, απέναντι σε μια ωραιοποιημένη πραγματικότητα που στερείται προοπτικής για την κοινωνική πλειοψηφία».