Στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες, ανάμεσα στις 18 ελληνικές ταινίες που έκαναν πρώτη προβολή ξεχώρισε σε κοινό και κριτικούς η ταινία της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, με τίτλο «Wishbone».

Ένα κοινωνικό δράμα που αποτυπώνει με κινηματογραφική φινέτσα ανατριχιαστικά αστικά τοπία και κλειστοφοβικούς εσωτερικούς χώρους.

Μια παραβολή που μοιάζει με ντοκιμαντέρ και περιγράφει πού διολισθαίνει μια κοινωνία όταν η βασική υποδομή καταρρέει και ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη μόνο για ένα πράγμα: τον εαυτό του.

Η ταινία απέσπασε 2 βραβεία, το Βραβείο ΦΩΣ για πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό, στον Γιάννη Καράμπαμπα, ο οποίος πρωταγωνιστεί και το Βραβείο Κοινού Fischer «Μιχάλης Κακογιάννης» – Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου.

Συναντήσαμε τον πρωταγωνιστή της ταινίας Γιάννη Καράμπαμπα και μας μίλησε για τον ρόλο του Κώστα, τον οποίο ερμηνεύει αριστοτεχνικά, τη συνεργασία του με την Πέννυ Παναγιωτοπούλου και την εμπειρία του από το πρώτο κινηματογραφικό ταξίδι του.

Στην ιστορία της ταινίας γνωρίζουμε τον Κώστα, έναν νεαρό σεκιουριτά σε δημόσιο νοσοκομείο, ο οποίος μετά τον ξαφνικό θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του αναγκάζεται να αναλάβει την ανιψιά του.

Παράλληλα, να βρει χρήματα για να σώσει το σπίτι τους από τα χρέη. Και ενώ έχει χάσει κάθε ελπίδα, ένας τραυματιοφορέας τού προτείνει να τον βοηθήσει. Το τίμημα, όμως, θα είναι μεγάλο.

Η ταινία έχει ξεκινήσει ήδη το ταξίδι της σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου, με πρόσφατη προβολή στο «Arras Film Festival».

Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με την Πέννυ Παναγιωτοπούλου – πώς σου περιέγραψε τον ήρωα που θα υποδυόσουν;

«Η συνεργασία μας προέκυψε από τη διαδικασία της ακρόασης την περίοδο που η Πέννυ έψαχνε τον ρόλο του “Κώστα”. Κάναμε μια σειρά συναντήσεων, διαβάσαμε, συζητήσαμε, πειραματιστήκαμε πάνω σε κάποιες σκηνές και έτσι κατά κάποιον τρόπο, ταυτόχρονα, γνωριστήκαμε.

Στην προσπάθειά μου, λοιπόν, να αφουγκραστώ τον “κόσμο” που θέλει να δημιουργήσει η Πέννυ και στη δική της προσπάθεια να δει μέσα από το δικό μου βλέμμα τον ορίζοντα του “Κώστα” βρήκαμε τον κοινό μας τόπο.»

Τι σε κέντρισε στον «Κώστα» και δέχτηκες τον συγκεκριμένο ρόλο;

«Αυτό που με κέντρισε ήταν η πολυδιάστατη μορφή του “Κώστα”. Ένα νέο παιδί μέσα στην ωμή και σκληρή πραγματικότητα της εποχής μας που παλεύει για την επιβίωσή του, για τα όνειρά του, φορτώνεται με ενοχές και ευθύνες άλλων, αναζητά τον έρωτα, την επικοινωνία, την ευκαιρία να βρει τη θέση του στον κόσμο και, φυσικά, έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτή η δομή και η διαδρομή του χαρακτήρα, τα πολλά μέτωπα γύρω του και μέσα του, σε συνδυασμό με τον ολοζώντανο κόσμο του σεναρίου ήταν μία τεράστια και άκρως γοητευτική πρόκληση για μένα.»

Ο «Κώστας» έχει άμεση επαφή -καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας- με ένα πολύ μικρό κορίτσι. Πώς κατάφερες να δημιουργήσεις μια τόσο τρυφερή και συνάμα δυνατή σχέση – επικοινωνία με ένα παιδί;

«Δεν θα έλεγα ότι το δημιούργησα εγώ, μπορώ να πω ότι συνέβαλα σε αυτό, καθώς οι συνθήκες και το πλαίσιο μέσα στο οποίο συνυπήρξαμε ήταν γόνιμο και προστατευτικό.

Βοήθησαν όλοι οι άνθρωποι της ταινίας και η οικογένειά της, προκειμένου η Γαρουφαλίνα να νιώθει άνετα και οικεία και φυσικά βοήθησε και η επιθυμία της ίδιας να είναι εκεί, η διαθεσιμότητά της, η χαρά της και το φυσικό της ταλέντο.

Είναι δύσκολο για ένα παιδί να διαχειριστεί τόσους ανθρώπους, τις κάμερες, τον χρόνο, την κούραση και τόσα άλλα. Εν κατακλείδι νομίζω ότι με την Γαρουφαλίνα δημιουργήσαμε την ομάδα μας και πορευτήκαμε με την νοοτροπία αυτή.»

Ο Γιάννης Καράμπαμπας είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε

Θυμάσαι κάποια χαρακτηριστική στιγμή από τα γυρίσματα που σε δυσκόλεψε;

«Θα είμαι ειλικρινής και θα πω ότι ήταν πολλές αυτές οι στιγμές. Αν πρέπει να αναφέρω μία χαρακτηριστική όμως, θα πω αυτή που ο Κώστας μαθαίνει για τον θάνατο του αδερφού του.

Το γύρισμα ήταν νύχτα, είχαν προηγηθεί αρκετές ώρες δουλειάς, είχε πάρα πολύ κρύο, μέσα και έξω από το λεωφορείο, γύρω μας επικρατούσε αρκετή φασαρία και αναστάτωση και εγώ έπρεπε να παραμείνω συγκεντρωμένος, να “απομονωθώ” μέσα στο πλήθος, να μην χάσω τον “Κώστα” και να έρθω αντιμέτωπος με το τραύμα του θανάτου.»

Μέσα σε λίγες ημέρες ο «Κώστας» βιώνει ακραία γεγονότα στη ζωή του. Έρωτα, απώλεια, προδοσία και έρχεται σε κοντινή ανάσα με τον θάνατο. Μίλησέ μας για αυτές τις πτυχές του ρόλου.

«Αυτά είναι τα πανανθρώπινα βιώματά μας ως κοινωνικά όντα. Είμαστε οι έρωτές μας, οι απώλειές μας, οι ματαιώσεις μας, τα όνειρά μας. Με αυτό τον τρόπο, όπως προ-είπα, ο “Κώστας” δεν αποτελεί ένα δισδιάστατο σκίτσο αλλά ένα πολυδιάστατο ον.

Τα γεγονότα λοιπόν και τα βιώματά του, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο αδικία, ανισότητα και πόνο, τον διαμορφώνουν και τον καθορίζουν έως το τέλος.»

Έχεις βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή σου ότι πλησιάζεις την κόκκινη γραμμή; Τι σε φοβίζει περισσότερο;

«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό όπου μέσα στην πραγματικότητα της φτώχειας, της ανεξέλεγκτης πολύμορφης βίας, των πολέμων, της αδικίας και της αποξένωσης είχα την ευκαιρία και την πολυτέλεια να κάνω όνειρα, να τα κυνηγήσω, να αγαπήσω και να αγαπηθώ· οπότε, όχι, δεν πιστεύω ότι την έχω πλησιάσει.

Με στεναχωρεί όμως και με φοβίζει το ότι αυτή η δυσοίωνη κατάσταση γίνεται κανονικότητα για όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.»

Πώς ήταν η πρώτη σου επαφή με τον κινηματογράφο;

«Τρομερή εμπειρία που με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο την τέχνη του κινηματογράφου. Να αντιληφθώ για άλλη μια φορά τη σημασία της ομαδικής δουλειάς, να μάθω πράγματα και να αναζητήσω τον ίδιο μου τον εαυτό μέσα σε μια εντελώς καινούρια διαδικασία, πολύ γοητευτική, απαιτητική και δημιουργική.»

Περίμενες ότι στο 65ο ΦΚΘ θα βραβευθείς με το βραβείο ΦΩΣ powered by ΔΕΗ για πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό;

«Όχι, σε καμία περίπτωση. Ούτε που μου περνούσε από το μυαλό. Χάρηκα ιδιαιτέρως, αφενός γιατί ένιωσα ότι η προσπάθεια όλων μας απέδωσε και επιβεβαιώθηκε σε έναν βαθμό και αφετέρου γιατί η ταινία κατάφερε να ανοίξει έναν παραγωγικό “διάλογο” με τον κόσμο.»

Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση. Ποιο είδος σε εκφράζει περισσότερο;

«Το σημαντικότερο για μένα είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο δουλεύω και δημιουργώ. Οι άνθρωποι που συνεργάζομαι, το όραμά τους, η κοινή μας διαδρομή και συμπόρευση και φυσικά οι συνθήκες εργασίας. Εννοώ να έχουμε τον χρόνο να εμβαθύνουμε, να μελετήσουμε, να εξερευνήσουμε, να έχουμε τα “μέσα” που χρειάζεται για να μορφοποιήσουμε αυτό το όραμα.

Ένα μήνυμα που στέλνει η ταινία και αξίζει να εισπράξει ο θεατής που θα την δει;

«Η ταινία είναι το μήνυμα. Το αφήνω, λοιπόν, στον θεατή. Έτσι ελπίζω να ανοίξει ο διάλογος. Να την δεί, να εισπράξει και να κρίνει.»

Οι συντελεστές της ταινίας

Το σενάριο είναι της Κάλλιας Παπαδάκη (η Πέννυ Παναγιωτοπούλου συνυπογράφει), καθώς η ιστορία βασίζεται στο διήγημα της «Σαράντα Μέρες», από το βιβλίο «Ο Ηχος του Ακάλυπτου». Τη Διεύθυνση Φωτογραφίας ανέλαβε ο Δημήτρης Κατσαΐτης, τησύνθεση της Πρωτότυπης Μουσικής ο Νικόλας Αναδολής, το Μοντάζ ο Πίτερ Μάρκοβιτς, τον Ήχο ο Κωνσταντίνος Κίττου και το Sound Design ο Μπρούνο Τεριέρ και ο Γιώργος Μικρογιαννάκης.

Στους ρόλους

Γιάννης Καράμπαμπας, Κωνσταντίντος Αβαρικιώτης, Ελενα Μαυρίδου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Γαρουφαλίνα Κοντόζου, Ευθαλία Παπακώστα, Μυρτώ Αλικάκη, Νικόλας Παπαγιάννης, Μαρία Κατσανδρή, Αντρέας Νάτσιος.

Είναι μία συμπαραγωγή των P.P. Productions, Manny Films, Pallas Film, Felony Films, île de France και με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, της Eurimage, του Υπουργείου Πολιτισμού της Κύπρου, τoυ Creative Europe Media Desk και της ΕΡΤ.

Headlines