Εκείνο το καλοκαίρι στη Ζάκυνθο – Το νησί του Αγίου Διονυσίου

Εκείνο το καλοκαίρι στη Ζάκυνθο, η Νέσσα ήταν εφτά χρονών και έκανε διακοπές με την οικογένειά της στην Ζάκυνθο.

Η Μπεμπέκα είναι μια αξιαγάπητη τρελάρα, εβδομηντάρα ντόπια.

Η Νέσσα και η Μπεμπέκα θα διηγηθούν μαζί «με χιούμορ και ζεστασιά, την απίθανη περιπέτεια που ζήσανε, ένα καλοκαίρι στο νησί του Αγίου Διονυσίου».

Ένα βιβλίο για μικρούς και μεγάλους

Ο λόγος για το βιβλίο «Εκείνο το καλοκαίρι στη Ζάκυνθο. Το νησί του Αγίου Διονυσίου», της αείμνηστης Αριάδνης Μαρίας (Νανά) Βράιλα, που μπορεί να κάνει παιδιά από ενός έως 100 ετών να χαμογελάνε μέχρι να φτάσουν και στην τελευταία σελίδα του.

Ένα βιβλίο που όσοι το διάβασαν το χαρακτήρισαν έναν ύμνο για το νησί του φυσικού κάλλους και των μεγάλων ποιητών. Ένα λογοτεχνικό αφήγημα που δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να γνωρίσει μέσα από τις γραμμές του τη Ζάκυνθο.

Ένα αφήγημα που χρησιμοποιεί το συναίσθημα που προκαλεί στους επισκέπτες η φύση, οι άνθρωποι και ο πολιτισμός του νησιού.

Η παρουσίαση

Το βιβλίο παρουσιάζεται την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου στις 17:30 στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, στην Οδό Σταδίου 13, σε εκδήλωση που θα συντονίσει ο Κωνσταντίνος Μαζαράκης – Αινιάν Αντιναύαρχος ε.α. Επίτιμος Αρχηγός Στόλου.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Γιώργος Γεννηματάς, πρέσβης ε.τ., ο Φίλιππος Συνετός, δημοσιογράφος και Πρόεδρος της Δημόσιας Ιστορικής Βιβλιοθήκης της Ζακύνθου κα η Εύη Τσακνιά, η εικονογράφος του βιβλίου.

Την εκδήλωση θα προλογήσουν τα παιδιά της συγγραφέα, ο πρέσβης Ιωάννης Βράιλας, Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην ΕΕ και η Μαρίνα Βράιλα, στέλεχος διεθνούς οργανισμού.

Η Αριάδνη Μαρία Βράιλα

Η Αριάδνη Μαρία Βράιλα (1938 – 2021) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Όπως αναφέρεται στον Ερμή της Ζακύνθου ήταν πολυταξιδεμένη και ευρυμαθής. Σύζυγος του διπλωμάτη Λεωνίδα Βράιλα, αφιέρωσε τη ζωή της στην οικογένειά της και επιχείρησε να βοηθήσει τους συνανθρώπους της σε όλες τις χώρες που βρέθηκε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ίδρυση, μαζί με τον σύζυγό της, ελληνικού σχολείου στην Βραζιλία, αλλά και η διδασκαλία πιάνου σε παιδιά με ειδικές ανάγκες στο Κουβέιτ.

Μιλούσε επτά γλώσσες και κράτησε πιστές φιλίες σε όλες τις γωνιές της γης – συμπεριλαμβανομένης φυσικά της Ζακύνθου που τόσο αγάπησε.

Το βιβλίο της που εκδόθηκε μετά το θάνατο της το αφιερώνει στα εγγόνια τους, στους Ζακυνθινούς και ειδικά στο Βανάτο Ζακύνθου.