Βαγγέλης Μαρινάκης: «Ο βασιλιάς του Πειραιά» (pics+vid)

Με τεράστιο ενδιαφέρον αναμένεται στην Αγγλία -και όχι μόνο- η προβολή της συνέντευξης του Βαγγέλη Μαρινάκη στο Sky Sports.

Η πιο προσωπική συνέντευξη που έδωσε ποτέ στα βρετανικά ΜΜΕ ο ισχυρός άνδρας του Ολυμπιακού και της Νότιγχαμ. Καμαρώνει για αυτό προκαταβολικά ο Ρομπ Ντόρσετ: ο δημοσιογράφος του τηλεοπτικού δικτύου που βρέθηκε για τρεις ολόκληρες ημέρες στον Πειραιά προκειμένου να καταφέρει αυτή την ιδιαίτερη αποστολή. Πολύ έμπειρος στη δουλειά του. Τόσο που η υπόσχεση  για «ένα σαραντάλεπτο, συναισθηματικό και ειδησεογραφικό» βίντεο εξάπτει και άλλο την φαντασία για όσα συζήτησε μαζί του.

Πριν απο αυτό όμως; Η αναφορά στο ίδιο το τρίημερο της παραμονής του στον Πειραιά. Ένα ιδιαίτερο γραπτό ρεπορτάζ στην ιστοσελίδα του Sky Sports, για όσα έζησε εδώ μαζί με τον εικονολήπτη του. Τα «πριν» και «μετά» της συνέντευξης. Και κάπως έτσι η σκιαγράφηση ενός ιδιαίτερου προφίλ του Βαγγέλη Μαρινάκη. «Ο βασιλιάς του Πειραιά» λέει για εκείνον ο Ντόρσετ. Και άλλα πολλά…

«Ήταν 3:15 το πρωί. Καθόμουν ήδη πέντεμιση ώρες, μέσα σε σύννεφα καπνού από πούρα, στο executive lounge του Σταδίου «Γεώργιος Καραϊσκάκης», περιμένοντας την τελική μου συνάντηση με τον «Βασιλιά του Πειραιά».

Αυτός δεν είναι ο επίσημος τίτλος του, αλλά θα μπορούσε να είναι. Γιατί τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη νότια πλευρά της Αθήνας είτε διοικούνται είτε επηρεάζονται από τον Βαγγέλη Μαρινάκη: τον αινιγματικό, μυστηριώδη και επιβλητικό ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού στην Ελλάδα, της Νότιγχαμ Φόρεστ στην Αγγλία, της Ρίο Άβε στην Πορτογαλία και [όπως αναμένουμε σύντομα] της Βάσκο ντε Γκάμα στη Βραζιλία.

Εγώ και ο εικονολήπτης Κρις Τζόνσον περάσαμε τρεις ημέρες εκεί, όπου μας δόθηκε πρωτοφανής πρόσβαση στον Βαγγέλη Μαρινάκη και στις ποδοσφαιρικές και επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Το ταξίδι αυτό είχε σχεδιαστεί για περισσότερο από έναν χρόνο, κυρίως επειδή ο ίδιος ο Μαρινάκης, μαζί με το τεράστιο επιτελείο συμβούλων και υποστηρικτικού προσωπικού του, χρειάζονταν επανειλημμένες πειστικές προσπάθειες για να επιτρέψουν στο Sky Sports να εισέλθει στον «εσωτερικό του κόσμο», θεωρώντας το ένα εγχείρημα που άξιζε τον χρόνο του.

Τελικά, πριν από περίπου έξι μήνες, στα τέλη της άνοιξης, φτάσαμε σε μια κατ’ αρχήν συμφωνία. Οι επόμενες καθυστερήσεις ήταν καθαρά λογιστικές, καθώς ο Μαρινάκης είναι εξαιρετικά απασχολημένος με ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο πρόγραμμα. Όταν τελικά πετάξαμε για την Ελλάδα, δεν ήμασταν καθόλου βέβαιοι ότι θα μπορούσαμε να τον συναντήσουμε – είχε καθυστερήσει λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων στην Αμερική, και το προσεκτικά σχεδιασμένο μας πρόγραμμα είχε ήδη καταρρεύσει πριν καν προσγειωθούμε στο αεροδρόμιο της Αθήνας.

Στο τέλος, όμως, καταφέραμε να πετύχουμε τον στόχο μας – και ακόμη περισσότερα. Μας δόθηκε μια μοναδική εικόνα για τον άνθρωπο και την αυτοκρατορία του, συμπεριλαμβανομένης της πιο προσωπικής και αποκαλυπτικής συνέντευξης που έχει δώσει ποτέ στο Ηνωμένο Βασίλειο.

My exclusive with #nffc owner Evangelos Marinakis airs on Sky Sports on Tuesday. Sneak preview here. His most personal and revealing UK interview ever. pic.twitter.com/GoT5RecPXV

— Rob Dorsett (@RobDorsettSky) December 1, 2024

Αυτή είναι η ιστορία του Βαγγέλη Μαρινάκη: η ζωή του, το έργο του και η αγάπη του για το ποδόσφαιρο

«Ήταν, χωρίς αμφιβολία, μια από τις πιο παράξενες, πιο ανησυχητικές, αλλά και πιο αξέχαστες εμπειρίες συνεντεύξεων της ζωής μου, σε τρεις ημέρες στον Νότο της Αθήνας» – Ρεπόρτερ του Sky Sports News, Ρομπ Ντόρσετ.

Ο Μαρινάκης εκτιμάται ότι έχει περιουσία που ξεπερνά τα 2,5 δισεκατομμύρια λίρες. Η ναυτιλιακή του αυτοκρατορία περιλαμβάνει περισσότερα από 100 πλοία, με συνολικά περίπου 20.000 μέλη πληρώματος να βρίσκονται στη θάλασσα ανά πάσα στιγμή. Είναι επίσης ένας επιδραστικός δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά, και όλοι οι κάτοικοι αυτής της λιμενικής περιοχής της Αθήνας νιώθουν τόσο δέος όσο και θαυμασμό για αυτή τη δυναμική προσωπικότητα.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει στηρίξει πολλές φορές τους συνανθρώπους μας, που έχουν ανάγκη.

Η γενναιοδωρία του Μαρινάκη είναι ευρέως αναγνωρισμένη σε όλη την Ελλάδα.

Έχει δωρίσει εκατομμύρια σε φιλανθρωπικά ιδρύματα για παιδιά με καρκίνο, έχει προσφέρει 60.000 δωρεάν γεύματα σε πρόσφυγες που έφτασαν στον Πειραιά από τη Μέση Ανατολή, και κατά τη διάρκεια της πανδημίας Covid ήταν μπροστά από την ελληνική κυβέρνηση στην αγορά και παροχή βασικού ιατρικού εξοπλισμού για τα τοπικά νοσοκομεία. Σε αντάλλαγμα, απαιτεί απόλυτο σεβασμό και είναι σχολαστικός στις απαιτήσεις του.

Διατηρεί μια τεράστια προσωπική επιχείρηση ασφάλειας, γεγονός που υπογραμμίζει την αξία της περιουσίας του και τη σημασία του στην Ελλάδα. Όταν φτάσαμε στα γραφεία της Capital Maritime στον Πειραιά, το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητό μας περιβλήθηκε αμέσως από μια ομάδα φρουρών ντυμένων στα μαύρα, οι οποίοι ζήτησαν να μάθουν ποιοι ήμασταν, γιατί βρισκόμασταν εκεί και αν είχαμε άδεια.

Χωρίς πολλές διατυπώσεις, πήραν τα κλειδιά του αυτοκινήτου μας, και αναρωτηθήκαμε αν θα βλέπαμε ξανά το αυτοκίνητο. Οπουδήποτε κι αν πηγαίνει ο Μαρινάκης, συνοδεύεται από αυτήν την εκτενή ασφάλεια. Στην πόλη του, τον Πειραιά, ταξιδεύει με συνοδεία μοτοσικλετιστών, ακόμη κι όταν απλώς πηγαίνει στο αγαπημένο του εστιατόριο, όπου πάντα του έχουν έτοιμο το συνηθισμένο του τραπέζι.

Η αποφασιστικότητά του να προστατεύσει τον εαυτό του και τη φήμη του φαίνεται από μια πρόσφατη υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου. Καταθέτει μήνυση για δυσφήμιση κατά της προέδρου του Άρη Θεσσαλονίκης, Ειρήνης Καρυπίδη, κατηγορώντας την ότι διεξάγει εκστρατεία δυσφήμισης εναντίον του. Ισχυρίζεται ότι οργάνωσε φορτηγό-πινακίδα για να περιφέρεται γύρω από το City Ground στις μέρες αγώνων της Νότιγχαμ Φόρεστ και δημιούργησε ιστοσελίδα για τη διάδοση αποκαλύψεων εναντίον του. Από την πλευρά της, η Καρυπίδη ισχυρίζεται ότι ο Μαρινάκης έχει εδώ και χρόνια μια έχθρα με την οικογένειά της, που υπερβαίνει κάθε ποδοσφαιρική ή επιχειρηματική αντιπαλότητα. Ο Μαρινάκης αρνείται σθεναρά αυτές τις κατηγορίες και με μεγάλο κόστος είναι αποφασισμένος να καθαρίσει το όνομά του.

Στο ποδόσφαιρο και στις επιχειρήσεις, ο Μαρινάκης έχει υψηλά πρότυπα. Απαιτεί το καλύτερο από όλα, αλλά μοιράζεται αυτή τη γενναιοδωρία με όσους βρίσκονται γύρω του. Κατά τη διαμονή μας στον Πειραιά, μας πρόσφεραν τα καλύτερα θαλασσινά και τα πιο εκλεκτά κρασιά (αν και εμείς δεν συμμετείχαμε). Ακόμα και όταν νομίζαμε ότι τρώγαμε μόνοι μας, όταν πήγα να πληρώσω, με ενημέρωσαν ότι ο λογαριασμός μας είχε ήδη καλυφθεί. Όλοι γνωρίζουν τον Μαρινάκη εκεί, και η επιρροή και η γενναιοδωρία του εξαπλώνονται παντού.

Ήμασταν στην Ελλάδα περισσότερες από 24 ώρες χωρίς να δούμε τον κ. Μαρινάκη. Μας είπαν ότι μόλις είχε επιστρέψει από την Αμερική και ξεκουραζόταν. Δεν του αρέσει να τον ενοχλούν πριν από το μεσημέρι, καθώς εργάζεται αργά τη νύχτα, όπως μάθαμε.

Ο ίδιος μας αποκάλυψε, εκτός κάμερας, ότι δεν κοιμάται πολύ, καθώς το μυαλό του δεν ησυχάζει ποτέ. Πολλές ώρες της ημέρας του περνούν δημιουργώντας πρωτότυπους πίνακες ζωγραφικής και άλλες μορφές τέχνης ως απρόσμενη διέξοδο από τις πιέσεις του να είναι ένας από τους πιο πλούσιους και επιτυχημένους επιχειρηματίες του κόσμου. Έχει τη δική του γκαλερί τέχνης στο ισόγειο των γραφείων του, γεμάτη με μοντέρνα έργα, συμπεριλαμβανομένων των δικών του δημιουργιών.

Έτσι, κατά την απουσία του, μας δόθηκε μια ξενάγηση στο ατμοσφαιρικό, ιστορικό γήπεδο του Ολυμπιακού, στις άρτια εξοπλισμένες προπονητικές εγκαταστάσεις του συλλόγου και [εκτός κάμερας] απολαύσαμε ένα πολυτελές γεύμα δίπλα στο λιμάνι με κάποιους από τους πιο κοντινούς και έμπιστους συνεργάτες του. «Πότε θα μπορέσουμε να κάνουμε την πρώτη μας λήψη με τον κύριο Μαρινάκη;» ρώτησα. Κανείς δεν μπορούσε να μου απαντήσει, εκτός από το ότι θα γινόταν μόνο όταν – και αν – εκείνος αισθανόταν έτοιμος.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης οδήγησε τον Ολυμπιακό στην σπουδαιότερο στιγμή της ιστορίας του: Στην κατάκτηση του Europa Conference League.

Ξαφνικά, επικράτησε αναστάτωση ανάμεσα στους συμβούλους του, οι οποίοι προφανώς είχαν λάβει ταυτόχρονα μηνύματα που έλεγαν ότι ήθελε να με δει σε μία ώρα. Έγιναν οι απαραίτητες ρυθμίσεις, τα σχέδια άλλαξαν, και σπεύσαμε στην άλλη πλευρά της πόλης για να προετοιμαστούμε στα επαγγελματικά του γραφεία, όπου μας υποδέχθηκαν οι αφοσιωμένοι φρουροί ασφαλείας του. Στον Πειραιά, διαθέτει τρεις ξεχωριστές εταιρικές βάσεις, ανάλογα με τη φύση της εργασίας που επιτελεί και τους πελάτες που φιλοξενεί.

Μόλις μπήκαμε, μας οδήγησαν σε μία από τις αίθουσες συσκέψεων για να συνεχίσουμε την αναμονή μας. Τελικά, μας πήγαν στο τεράστιο γραφείο του για να στήσουμε τις κάμερες. Στο εσωτερικό υπήρχε ένα τεράστιο γραφείο από καρυδιά, ένα οβάλ συνεδριακό γραφείο από μασίφ καρυδιά με οκτώ θέσεις, πολυτελείς δερμάτινοι καναπέδες και μια απίστευτη συλλογή από φωτογραφίες και ενθύμια. Και στο πάτωμα, ένα τεράστιο κόκκινο άγαλμα μπουλντόγκ, τόσο βαρύ που δεν μπορούσε να μετακινηθεί.

Παντού υπήρχαν κορνίζες, κυρίως γεμάτες με φωτογραφίες της οικογένειάς του. Ένας ολόκληρος τοίχος ήταν αφιερωμένος σε θρησκευτικές εικόνες, με μια μεγάλη απεικόνιση του Ιησού Χριστού στο κέντρο. Ο Μαρινάκης μεγάλωσε σε μια βαθιά θρησκευόμενη ελληνική ορθόδοξη οικογένεια και η θρησκεία παραμένει πολύ σημαντική για αυτόν.

Πάνω από το γραφείο του υπήρχε ένας τεράστιος, παλαιού τύπου χάρτης του κόσμου, με διαστάσεις περίπου 12 επί 8 πόδια, με μαγνητικά πλοία τοποθετημένα σε κάθε ωκεανό του πλανήτη. Έτσι ο Μαρινάκης προτιμά να παρακολουθεί τη θέση του τεράστιου στόλου του ανά πάσα στιγμή, όπως μου εξήγησε αργότερα. Για μένα, έμοιαζε με έναν λογιστικό εφιάλτη. Αλλά εκείνος μου είπε ότι το βρίσκει θεραπευτικό και καθησυχαστικό, καθώς του δίνει την αίσθηση ότι έχει τον πλήρη έλεγχο των περιουσιακών του στοιχείων.

Στον πλαϊνό τοίχο υπήρχε αυτό που μόνο ως «ιερό» προς τιμήν του πατέρα του θα μπορούσε να περιγραφεί – του Μιλτιάδη Μαρινάκη – που υπήρξε μέντοράς του και πηγή έμπνευσης. Ο Μαρινάκης ο πρεσβύτερος, εφοπλιστής από την Κρήτη, είχε επίσης αγοράσει μετοχές του Ολυμπιακού και συχνά έπαιρνε μαζί του τον νεαρό Βαγγέλη για να δει τους παίκτες ή να περάσει χρόνο με τον σύλλογο, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970.

Έτσι, ο γιος ακολουθεί τα βήματα του πατέρα, ενώ ταυτόχρονα επεκτείνει καταλυτικά τόσο τις οικογενειακές επιχειρήσεις όσο και τις αθλητικές αυτοκρατορίες. Πέρα από το ποδόσφαιρο, ο Μαρινάκης επενδύει και υποστηρίζει άλλα 17 αθλήματα στον Πειραιά και πέρα από αυτόν, όπως βόλεϊ, υδατοσφαίριση, ιστιοπλοΐα, πυγμαχία, στίβο και τάεκβοντο.

Έχει αρχίσει να αναπαράγει αυτό το πολυ-αθλητικό μοντέλο και στην Αγγλία, με τη νεοσύστατη ομάδα Netball της Νότιγχαμ Φόρεστ και την απόφαση του Μαρινάκη να μετατρέψει την ομάδα γυναικών της Φόρεστ σε επαγγελματική. Οι γυναίκες της Φόρεστ παίζουν τους εντός έδρας αγώνες τους στο City Ground, παρόλο που βρίσκονται επί του παρόντος στην τρίτη κατηγορία.

Ο ηγέτης του Ολυμπιακού βοηθάει έμπρακτα όλα τα «ερυθρόλευκα» τμήματα και έχει βάλει τη σφραγίδα του στη γιγάντωση του πειραϊκού συλλόγου.

Μετά από αναμονή περίπου 45 λεπτών, όσο ο Μαρινάκης ολοκλήρωνε μια επαγγελματική κλήση σε άλλο δωμάτιο, επιτέλους συνάντησα τον ίδιο τον άνθρωπο.  Μπαίνοντας ξανά στο γραφείο του, η επιβλητική του παρουσία ήταν εμφανής, με το μεγάλο του ανάστημα και τη χαρακτηριστική του γενειάδα. Παρόλα αυτά, η φυσική του γοητεία δεν περνούσε απαρατήρητη. Με υποδέχθηκε με ένα θερμό χαμόγελο, μια σταθερή χειραψία και ένα βλέμμα από τα διαπεραστικά καστανά του μάτια, που έμοιαζε να προειδοποιεί: «Μην προσπαθήσεις να κάνεις πονηρές ερωτήσεις». Λες και θα τολμούσα.

Μετά από λίγο ευγενικό ποδοσφαιρικό small talk και συζητήσεις με τους συμβούλους του για το αν η καρέκλα του ήταν άνετη και το φόντο κατάλληλο, μπήκαμε στην ουσία. Οι κάμερες άρχισαν να γράφουν. Ξεκίνησα ρωτώντας τον για την οικογένειά του και γιατί ο Πειραιάς και ο Ολυμπιακός είναι τόσο σημαντικοί για αυτόν. Τα πράγματα ξεκίνησαν καλά, ήταν φιλικός και προσιτός. Στη συνέχεια, τον διέκοψα σε μια από τις απαντήσεις του.

Ήμουν αποφασισμένος – όπως πάντα στις συνεντεύξεις μου – αυτή να είναι μια συζήτηση, όχι μια τυπική διαδικασία ερωταπαντήσεων. Όμως, σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν είναι άνθρωπος που συνηθίζει να τον διακόπτουν.

Τότε, η ροή του λόγου του σταμάτησε. Έκανε μια παύση που φάνηκε να διαρκεί αιώνες, με κοίταξε χαμηλά και αυστηρά μέσα από τα διαπεραστικά καστανά του μάτια, είπε απλά «ναι» και συνέχισε τη δήλωσή του, αγνοώντας την παρέμβασή μου. Απτόητος, συνέχισα με το συνομιλητικό μου στυλ, ελπίζοντας να σπάσω κάποιους φραγμούς. Μια σίγουρα ριψοκίνδυνη στρατηγική. Οι σύμβουλοί του ανησύχησαν εμφανώς στις θέσεις τους. Όμως, ο συνεντευξιαζόμενός μου φάνηκε να εκτιμά την προσέγγιση. Άρχισε να ανοίγεται και ξαφνικά τίποτα δεν ήταν εκτός ορίων.

Λίγο αργότερα, ο Μαρινάκης έδειξε μια απρόσμενα τρυφερή πλευρά του, καθώς τα μάτια του γέμισαν δάκρυα όταν τον ρώτησα για τη στιγμή που πήρε το τρόπαιο του Europa Conference League στον τάφο του πατέρα του. Ο Ολυμπιακός, κερδίζοντας το τρόπαιο τον Μάιο, έγινε ο πρώτος ελληνικός σύλλογος που κατακτά σημαντικό τρόπαιο της UEFA. Ήταν μία από τις πιο συναισθηματικές στιγμές της ζωής του, όπως είπε, και ήθελε να την αφιερώσει και να τη μοιραστεί με τον πατέρα του – τον άνθρωπο που τον ενέπνευσε και πρώτος του μετέδωσε την αγάπη για το ποδόσφαιρο.

Ζήτησα συγγνώμη που τον στεναχώρησα, αλλά με χαμογέλασε καθησυχαστικά. Αυτό φάνηκε να «σπάει τον πάγο» ακόμα περισσότερο, καθώς «ζεστάθηκε» στη συζήτησή μας.

Αυτό που ακολούθησε ήταν μια αποκαλυπτική και βαθιά προσωπική συζήτηση. Μίλησε ανοιχτά για την οικογένειά του, την καταγωγή του, την αγάπη του για τον Ολυμπιακό και τον Πειραιά, καθώς και τον μακροχρόνιο θαυμασμό του για τη Νότιγχαμ Φόρεστ. Ο θαυμασμός αυτός γεννήθηκε την εποχή που φοιτούσε στην Αγγλία, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν, όπως είπε, η Φόρεστ και η Λίβερπουλ ήταν οι δύο κυρίαρχες ομάδες στην Αγγλία. Και οι δύο έπαιζαν με κόκκινα, όπως επεσήμανε – ταιριάζοντας με τα χρώματα του Ολυμπιακού, γεγονός που αποτέλεσε προϋπόθεση για να γίνει οπαδός και αργότερα ιδιοκτήτης της Φόρεστ.

Μίλησε ανοιχτά για τον Έντου, τον κορυφαίο διευθυντή ποδοσφαίρου, τον οποίο έπεισε να φύγει από την Άρσεναλ – οι ρυθμίσεις του συμβολαίου βρίσκονται σε εξέλιξη, όπως μου είπε, πριν ο Βραζιλιάνος θρύλος αναλάβει τη διεθνή ποδοσφαιρική αυτοκρατορία του Μαρινάκη.

Εξήγησε τις συχνές και έντονες διαμάχες του με τις αγγλικές ποδοσφαιρικές αρχές και την ακλόνητη άρνησή του να αλλάξει ή να υποχωρήσει. Εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για αυτό που θεωρεί ως χαμηλά διαιτητικά πρότυπα στην Premier League, καθώς και τον θυμό του για το VAR, υπογραμμίζοντας ότι του φαίνεται ανεξήγητο πώς, με τόσες κάμερες και χρόνο για έλεγχο, δεν μπορούν να λαμβάνονται τέλειες αποφάσεις.

Μίλησε για την αποφασιστικότητά του να καθιερώσει τη Νότιγχαμ Φόρεστ ως μέρος του Big-6 της Premier League και την πρόθεσή του να επενδύσει ξανά τον Ιανουάριο για να το επιτύχει. Τέλος, μου αποκάλυψε τις φιλοδοξίες του να επεκτείνει το ποδοσφαιρικό του χαρτοφυλάκιο, αποκτώντας έναν μεγάλο σύλλογο στη Βραζιλία, επιβεβαιώνοντας ότι βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις για την εξαγορά της Βάσκο ντα Γκάμα.

Ήταν μια απίστευτη συνέντευξη που μου έδωσε, και με κάθε νέα του φράση, έμοιαζε σαν να παραδίδει μια εκρηκτική είδηση. Κάθε τι που λέει αυτός ο άνθρωπος είναι σημαντικό.

Αυτό ήταν το κυρίως πιάτο – ένα σχεδόν 40λεπτο συναισθηματικό και ειδησεογραφικό «τρένο». Τη δεύτερη μέρα, βρισκόμασταν εκεί για το επιδόρπιο και μια τελευταία λήψη μαζί του μέσα στο γήπεδο. Μας είχε προσκαλέσει ως ξεχωριστούς του καλεσμένους στον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Ρέιντζερς για το Europa League, που έληξε 1-1, και βρισκόμασταν στο executive του lounge, παρακολουθώντας έναν σταθερό ρυθμό ατόμων που καλούνταν – ή μάλλον καθοδηγούνταν – να περάσουν πίσω από τη βαριά κουρτίνα για να μιλήσουν με τον κύριο Μαρινάκη.

Λίγο αργότερα, η κυρία Μαρινάκη και η κόρη της έφυγαν από το τραπέζι και ήρθαν προς το μέρος μας. Η Αθανασία Μαρινάκη, με την οποία ο κύριος Μαρινάκης έχει τρεις κόρες και έναν γιο, ήρθε να μου μιλήσει και να μου δώσει το χέρι της. Ζήτησε συγγνώμη που δεν είχε περάσει περισσότερο χρόνο μαζί μου, αλλά εξήγησε ότι έπρεπε να φύγει – η κόρη της είχε σχολείο το πρωί και ήδη ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Χαμογέλασε, μου είπε να ζητήσω οτιδήποτε χρειαστώ, και η ίδια και η κόρη της αποχώρησαν από το γήπεδο συνοδευόμενες από περισσότερους φρουρούς ασφαλείας.

Γύρω μου, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι είχαν τεράστια χαμόγελα στα πρόσωπά τους, εξηγώντας ότι αυτή ήταν μια από τις μεγαλύτερες τιμές που θα μπορούσε να αποδώσει ο κύριος Μαρινάκης – να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή από την ίδια του την οικογένεια. «Μάλλον έκανες καλή εντύπωση την προηγούμενη μέρα», μου είπαν.

Μετά από τρεις ώρες αναμονής, με κάλεσαν να τον δω. Ένας από τους έξι ή περισσότερους ειδικούς συμβούλους, που κινούνταν νευρικά στον χώρο, με έδειξε, μου είπε ότι η παρουσία μου απαιτείται, και με οδήγησαν βιαστικά μέσα στην ομίχλη του καπνού από πούρα που περιέβαλλε το ιδιωτικό τραπέζι του κυρίου Μαρινάκη. «Όχι ο κάμεραμαν», μου είπαν, «μόνο εσύ». Ήμουν πλέον, με κάθε έννοια, «πίσω από την κουρτίνα».

Εκεί, ο κύριος Μαρινάκης με κάλεσε για μια φωτογραφία μαζί του και έναν άλλο επίσημο που του είχε προσφέρει μια τεράστια τελετουργική σπάθα, διακοσμημένη με τη λέξη «Ολυμπιακός». Ο Μαρινάκης ήταν ενθουσιώδης και ενθουσιασμένος, απολαμβάνοντας τον ρόλο του οικοδεσπότη, με ένα πλατύ χαμόγελο καθώς με προσκαλούσε μέσα. Οι άλλοι προσωπικά καλεσμένοι γύρω από το τραπέζι φάνηκαν να απορούν για τη διακριτική μεταχείριση που μου δόθηκε, αλλά χαμογέλασαν και έγνεψαν προς το μέρος μου: ως αντικείμενο της προσοχής του Μαρινάκη εκείνη τη στιγμή, ήξεραν ότι ο ρόλος τους ήταν να είναι ευγενικοί και προσεκτικοί.

Δύο λεπτά αργότερα, επέστρεψα στη θέση μου έξω, και η αναμονή συνεχίστηκε. Ήταν περασμένες 3 το πρωί όταν τελικά ολοκλήρωσε τις άλλες του υποχρεώσεις, και ο κύριος Μαρινάκης ήρθε για μια γρήγορη συζήτηση για το ποδόσφαιρο και μερικές λήψεις του στο άδειο γήπεδο. Το πολύ τέσσερα λεπτά. Αλλά, και πάλι, ήταν φιλικός και εξυπηρετικός και – σε αντίθεση με εμάς – δεν έδειχνε καθόλου κουρασμένος.

Μας είπαν ότι θα συνέχιζε να εργάζεται και να διασκεδάζει μέχρι αργά τη νύχτα. Όταν φύγαμε από το γήπεδο, οι δρόμοι της Αθήνας ήταν έρημοι. Οι ντόπιοι σύντομα θα ξυπνούσαν για να πάνε στη δουλειά. Εμείς έπρεπε να προλάβουμε μερικές ώρες ύπνου πριν κατευθυνθούμε στο αεροδρόμιο και πάρουμε την πτήση για το Χίθροου.

Ήταν, χωρίς αμφιβολία, μια από τις πιο παράξενες, πιο ανήσυχες, αλλά και πιο αξέχαστες εμπειρίες συνέντευξης της ζωής μου, που απλώθηκε σε τρεις μέρες στον Νότο της Αθήνας.

Δεν είχα καμία αμφιβολία για τη δύναμη και την επιρροή αυτού του ανθρώπου, τον πλούτο του, τα αυστηρά πρότυπα που απαιτεί, την αμετανόητη αποφασιστικότητά του, τα έμφυτα ένστικτά του να αμφισβητεί την εξουσία. Όμως, με συγκίνησε επίσης η γενναιοδωρία του, η φυσική του γοητεία και ζεστασιά, η ελκυστική του προσωπικότητα και – πάνω απ’ όλα – η αποφασιστικότητα και το πάθος του να πετυχαίνει σε ό,τι κι αν κάνει.

Ήδη είναι διάσημος στην Ελλάδα και πολύ πέρα από αυτήν για την επιχειρηματική του δεινότητα και την ικανότητά του στο ποδόσφαιρο. Στην Αγγλία, πήρε τη Νότιγχαμ Φόρεστ από το χειρότερο ξεκίνημα σεζόν σε 108 χρόνια και την ανέβασε από την Championship στην Premier League την ίδια χρονιά. Τώρα, στην τρίτη τους χρονιά στην Premier League, βρίσκονται ανάμεσα στις ομάδες που πλησιάζουν την πρώτη εξάδα.

Χάρη στον Βαγγέλη Μαρινάκη η Νότιγχαμ Φόρεστ επέστρεψε στην Premier League και φέτος φιγουράρει στην πρώτη 6άδα της βαθμολογίας.

Η αιχμηρή προσωπικότητα και η οξυδέρκεια του Μαρινάκη, τα αδιαπραγμάτευτα πρότυπά του, το νικητήριο χαμόγελο και η νοοτροπία του, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο φαίνεται να συγκρούεται συνεχώς με τις ποδοσφαιρικές αρχές – όλα αυτά θυμίζουν άμεσα τον πιο διάσημο «γιο» της Νότιγχαμ Φόρεστ, τον Μπράιαν Κλαφ. Αυτή δεν είναι μια σύγκριση που κάποιος στη Νότιγχαμ θα έκανε ελαφρά τη καρδία.

Είναι ένας συναρπαστικός συνδυασμός δύναμης και προσωπικότητας, που ήδη έχει εξασφαλίσει στον Μαρινάκη καθεστώς λατρευτικής φιγούρας μεταξύ των υποστηρικτών στο Trentside.