H εμβληματική ταινία «Smile» του 2022 επέστρεψε αυτή τη χρονιά και συνεχίζει να εξετάζει του τρόπους που Λερναία Ύδρα και καπιταλισμού [sic] θα μπορούσε να χάσει το κεφάλι της.

Η ταινία «Smile» του 2022 που γνώρισε μια απροσδόκητα μεγάλη επιτυχία από το πουθενά εξέτασε μεθοδικά όλα τα ανεξήγητα γεγονότα που συνέβησαν στην ζωή μιας ψυχιάτρου, της Ρόουζ. Η ταινία είναι μια κινηματογραφική αλληγορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα ενός κόσμου καταδικασμένου να πεθάνει επίπλαστα ευτυχισμένος.

Τώρα, στα ίδια χνάρια, αναζητά την αλήθεια πίσω από μια σειρά από παράξενα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μιας δημοφιλέστατης ποπ σταρ, ονόματι Σκάι Ράιλι. Η Ράιλι η οποία ένα χρόνο μετά το σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα στο οποίο κόντεψε να χάσει τη ζωή της είναι τώρα έτοιμη για την επιστροφή της. Παραμονές της μεγάλης περιοδείας της, όμως, γίνεται μάρτυρας μιας ανεξήγητης αυτοκτονίας και αρχίζει να βιώνει εφιαλτικές παραισθήσεις.

Ένα τέρας που το λεν’ χαμόγελο

Στο «Smile», το τέρας που πρέπει να αντιμετωπιστεί μοιάζει με την πίεση που επιβάλλεται σε όλους μας, όσο τραυματισμένοι κι αν είμαστε, να χαμογελάσουμε στον κόσμο. Τι κι αν είχες μια μίζερη μέρα; Τι κι αν πέθανε ένας φίλος σου; Τι κι αν έχασες τη δουλειά σου ή δεν μπορείς να ταΐσεις τα παιδιά σου; Επιβάλλεται να χαμογελάς. Να χαμογελάς και να δουλεύεις.

Η συνέχεια προσθέτει κάτι καινούργιο. Εδώ το χαμόγελο μολύνει ένα πολύτιμο αγαθό: μια ποπ σταρ. Η αιτία που η σταρ χαμογελά δεν είναι άλλη από τη δισκογραφική της. Την ανέδειξε, θα πείτε. Την ανάγκασε, θα πω. Αν δεν χαμογελάς, δεν πουλάς. Το τέρας του χαμόγελου ξαναχτυπά ανηλεώς και δε γνωρίζει κανένα μα κανένα εμπόδιο στο διάβα του.

Το «Smile 2» αναδεικνύει το φρικτό σενάριο στο οποίο η παρόρμηση να ασκηθεί βία στο σώμα παρουσιάζεται ως ο μόνος τρόπος να αντισταθεί κανείς στις αυτοκαταστροφικές απαιτήσεις του κεφαλαίου. Είναι μια ταινία για τη ζωή σε ένα σύστημα που εκτιμά τους ανθρώπους αποκλειστικά και μόνο για την ικανότητά τους να επιτελούν κερδοφόρες λειτουργίες και απαιτεί ένα παντοτινό χαμόγελο μπροστά στην αδυσώπητη εκμετάλλευση. Ένα σύστημα που ενδιαφέρεται για το αν ζεις, όχι όμως για το πώς ζεις. Ένα σύστημα που αναγνωρίζει μόνο αν σαν γρανάζι στο μηχανισμό τον βοηθάς να λειτουργεί, ανεξαρτήτως του αν σε φθείρει κάθε στιγμή μέσα του.

Η δισκογραφική εταιρία της Ραίλι, φερειπείν, ενδιαφέρεται για το αν έφαγε καλά, αν κοιμήθηκε καλά, αν ξενύχτησε ή πήρε όλες τις απαραίτητες βιταμίνες, αν κάνει γυμναστική και πίνει αρκετό νερό, όχι όμως για το αν βρίσκεται στο διάκενο μεταξύ αυτοκαταστροφής και ύπαρξης. Η Ράιλι καλείται να διατηρήσει το brand του ονόματός της ζωντανό, ανεξαρτήτως αν πεθαίνει η προσωπικότητά της μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο, φoρώντας κυρίως και βασικά ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο.

Βέβαια, παρά τον ρεαλισμό της, η ταινία πλαισιώνεται από μια μυθοπλαστική υπόθεση: την ιδέα ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την αυτοκαταστροφή.

*Με πληροφορίες από: Jacobin| Φωτογραφία εξωφύλου: Instagram- Smile 

Headlines