Η μεγάλη ήττα του Εμανουέλ Μακρόν, ενός προέδρου χωρίς νομιμοποίηση

Στην αποψινή καταψήφιση της κυβέρνησης Μπαρνιέ, την πρώτη μετά το 1962, ο μεγάλος ηττημένος, αυτός που στην πραγματικότητα καταψηφίστηκε, ήταν ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.

Ας μην ξεχνάμε ότι όσα ζει αυτή τη στιγμή η Γαλλία σε μεγάλο βαθμό αφετηρία έχουν το γεγονός ότι ο Εμανουέλ Μακρόν, που έχει τις μεγάλες εξουσίες που διαθέτει ο Πρόεδρος με βάση το Σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας, δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών, ούτε ηγείται της πλειοψηφικής παράταξης μέσα στη γαλλική κοινωνία.

Αντίθετα, όπως φάνηκε ήδη από το γεγονός ότι επανεξελέγη απλώς και μόνο επειδή υπήρξε αντισυσπείρωση απέναντι στην Άκρα Δεξιά, ότι το κόμμα του δεν τα πήγε καθόλου καλά στις ευρωεκλογές και ακόμη και στις βουλευτικές εκλογές το κόμμα του δεν ήταν το πρώτο.

Παρ’ όλα αυτά ο Εμανουέλ Μακρόν επέμεινε να συμπεριφέρεται ως κάποιος που είναι κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας και που μπορεί να επιβάλει τη δική του επιλογή ακόμη και όταν αυτή ήταν σαφώς σε σύγκρουση με τη βούληση της Γαλλικής κοινωνίας.

Αυτό φάνηκε όταν πήρε την επιλογή να προκαλέσει βουλευτικές εκλογές, υποτίθεται για να ανακόψει τον Ακροδεξιά του Εθνικού Συναγερμού, στην πραγματικότητα για να μπορέσει να εκβιάσει το να παραμείνει το δικό του κόμμα τον κέντρο της επόμενης κυβέρνησης.

Και αυτό φάνηκε σε όλους τους χειρισμούς που έκανε τους τελευταίους μήνες ξεκινώντας από το γεγονός από ότι αρνήθηκε επίμονα να σεβαστεί τη λαϊκή ετυμηγορία, δηλαδή το γεγονός ότι ο πρώτος σχηματισμός σε βουλευτές ήταν το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, αντιθέτως επέμεινε στον αποκλεισμό της Αριστεράς από τη διακυβέρνηση, προτιμώντας μια μειοψηφική κυβέρνηση του κέντρου και της κεντροδεξιάς που θα στηριζόταν στην ανοχή της Άκρας Δεξιάς που έτσι κατέστη ρυθμιστής των πραγμάτων.

Φάνηκε ακόμη από το γεγονός ότι ακόμη και όταν βρέθηκε η κυβέρνηση Μπαρνιέ αντιμέτωπη με το κάνει πραγματικούς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις μπροστά για να περάσει το σχέδιο προϋπολογισμού, κάτι που αντανακλούσε το πολύ απλό γεγονός ότι μέσα στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση υπάρχει μια πλατιά πλειοψηφία κατά της πολιτικής Μακρόν, αυτό που έκανε ήταν για άλλη μια φορά να επικαλεστεί το άρθρο 49.3 του Γαλλικού Συντάγματος, πυροδοτώντας έτσι τη δυνατότητα της αντιπολίτευσης να ανατρέψει την κυβέρνηση.

Όλα αυτά δείχνουν το βάθος της πολιτικής κρίσης στη Γαλλία. Μιας κρίσης που στον πυρήνα της δεν έχει μόνο την ιδιότυπη τριχοτόμηση του πολιτικού σκηνικού – και της κοινωνίας – ανάμεσα στην Ακροδεξιά, το Κέντρο και την Αριστερά αλλά και το πολύ απλό γεγονός ότι οι πολιτικές που εκπροσωπεί ο Μακρόν και που υποτίθεται ότι είναι η «ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική ορθοδοξία» είναι βαθιά αντιλαϊκές, αντιδημοφιλείς και προφανώς μειοψηφικές μέσα στη Γαλλία κοινωνία.

Δηλαδή, στον πυρήνα της πολιτικής κρίσης στη Γαλλία είναι ότι ο Εμανουέλ Μακρόν επιδιώκει τους τελευταίους μήνες ένα ιδιότυπο διαρκές πραξικόπημα μέσα από τον εκβιασμό να κυβερνηθεί η χώρα με βάση μια πολιτική που πανηγυρικά απορρίφθηκε φέτος σε δύο εκλογικές μάχες.

Κάτι που υπογραμμίζει ότι το Κέντρο σήμερα, όταν γίνεται «Ακραίο Κέντρο» – και δύσκολα μπορεί κανείς να σκεφτεί ένα χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τον Εμανουέλ Μακρόν – μπορεί να είναι και εξαιρετικά αντιδημοκρατικό και σε τελική ανάλυση αυταρχικό.

Προφανώς και όλα αυτά θα αποτελέσουν και τον καταλύτη πολιτικών εξελίξεων στη Γαλλία που αφετηρία θα έχουν και τις επιλογές που θα κάνει ως προς την επόμενη κυβέρνηση και εάν θα προσπαθήσει να διαμορφώσει πλειοψηφία ή θα εκβιάσει και πάλι την ανοχή σε μια κυβέρνηση μειοψηφίας.

Είναι, όμως, σαφές, ότι είναι αυτή τη στιγμή ένας από τους λιγότερους νομιμοποιημένους προέδρους στη νεώτερη γαλλική ιστορία και αυτό αντικειμενικά θέτει και όρια στο τι μπορεί να κάνει. Κάτι που εξηγεί και γιατί ήδη πληθαίνουν οι φωνές που λένε ότι πλέον διέξοδος είναι οι ίδιες οι προεδρικές κάλπες.

Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη η αντιπολίτευση νιώθει ισχυροποιημένη. Πρώτα από όλα το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και πρωτίστως η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν που επέμεινε στη σκληρή γραμμή για την ανατροπή της κυβέρνησης παίρνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αλλά και βεβαίως η Ακροδεξιά που ούτως ή άλλως εκμεταλλευόταν συστηματικά το γεγονός ότι ο Μακρόν την κατέστησε ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων.

Ούτε πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά έχουν και ένα κοινωνικό υπόβαθρο που τέμνει ούτως ή άλλως και την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα στη Γαλλία. Μεγάλο μέρος των «μεταρρυθμίσεων» που προσπάθησε να περάσει ή να επιβάλει ο Μακρόν στην πραγματικότητα αλλάζουν το κοινωνικό τοπίο στη Γαλλία, και βιώνονται από μεγάλα τμήματα της γαλλικής κοινωνίας ως μετάβαση σε μια ένα μοντέλο με πολύ μικρότερη κοινωνική προστασία.

Αυτό έχει τροφοδοτήσει όλα τα μεγάλα κύματα κοινωνικών κινημάτων και διαμαρτυριών στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια και αυτό εξηγεί γιατί ο Μακρόν βρέθηκε να ηγείται μιας κοινωνικά μειοψηφικής παράταξης.

Και αυτό τώρα εξηγεί την ουσιαστική απονομιμοποίησή του, αυτή την πραγματική κρίση ηγεσίας που αντιμετωπίζει η Γαλλία.

Μιας κρίσης που κατά την αναλογία με το κινεζικό ιδεόγραμμα για αυτήν, είναι ταυτόχρονα ένας πραγματικός κίνδυνος αλλά ίσως και η μόνη ευκαιρία για να υπάρξει μια πολιτική δυναμική που να συναντιέται να μπορεί να συναντηθεί πραγματικά με τις κοινωνικές ανάγκες.