Νίκος Κούρκουλος: Ο χρόνος είναι η πηγή της δυστυχίας και της ευτυχίας μας

[…]

— Είπατε πριν ότι ο πατέρας σας στην Κέρκυρα, που ήταν αγρότης, άφηνε το σκάψιμο του χωραφιού για να παίξει βιολί. Πώς εξηγείται αυτή η τάση του ανθρώπου που τον κάνει να θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη; Αυτό είναι που λέμε ταλέντο;

«Ναι, και νομίζω ότι αυτό το φέρει κάποιος. Βέβαια, πρέπει να υπάρξει η κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί το ταλέντο. Αν είσαι τυχερός και εκδηλωθεί, είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία. Εγώ από αυτή την άποψη —ειλικρινά σας λέω— υπήρξα πολύ ευτυχής. Έκανα κάτι που πραγματικά αγάπησα, και παρ’ όλο που δεν μπορώ να πω πού έφτασα ή πού θα φτάσω ακόμη, αυτό για το οποίο ξεκίνησα, δηλαδή να νιώσω κάποιες στιγμές κάνοντας θέατρο, το ένιωσα, το γεύτηκα. Απογειώθηκα μέσα σ’ αυτό που ονειρεύτηκα.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 17.5.1998, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

— Θα μπορούσε δηλαδή και να μην έχει συμβεί αυτό στη ζωή σας; Αφού, όπως λέτε, είναι θέμα συγκυρίας…

«Νομίζω, ναι».

— Τι θα μπορούσε να έχει αναστείλει αυτή την πορεία της ζωής σας;

«Εννοείς από τη στιγμή που ήλθα σε επαφή με το θέατρο και μετά;»

— Ναι.

«Τίποτε».

— Προτού το γνωρίσετε;

«Προτού το γνωρίσω, ίσως. Ίσως να το μάθαινα —γιατί κάποια στιγμή θα το μάθαινα—, αλλά να ήταν πια αργά. Όλοι συναντάμε στη ζωή μας ανθρώπους που λένε: Αχ… πόσο ήθελα να κάνω αυτό, αλλά τώρα που μπορώ να το κάνω είναι ήδη πολύ αργά…»

— Άρα το να τραβήξουμε τον σωστό δρόμο στη ζωή μας είναι θέμα τάιμινγκ;

«Ακριβώς. Τα πάντα είναι ζήτημα χρόνου. Ο χρόνος είναι ο δημιουργός και ο καταστροφέας μας. Ο χρόνος είναι η πηγή της δυστυχίας και της ευτυχίας μας».

— Οι επιρροές ή οι επιλογές μας είναι ο πιλότος της ζωής μας;

«Εγώ νομίζω ότι είναι το δεύτερο. Και είναι και κάτι άλλο· πιστεύω ότι η ευκαιρία της ζωής μας παρουσιάζεται μόνο μία φορά στη ζωή, και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την πιάσουμε και να την αξιοποιήσουμε, να την κάνουμε κάτι. Μια από τις πρώτες δουλειές που έκανα στο θέατρο ήταν, θυμάμαι, μια τουρνέ, με τη Βεργή. Κάποιοι βέβαια φαντάζονται ότι ξεκίνησα από τον κινηματογράφο. Ακούω συχνά να λένε για μένα: Είσαι τυχερός εσύ, γιατί μπήκες στον Φίνο και έγινες ό,τι έγινες. Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά. Πριν από τη Βεργή είχα δουλέψει με τον Τάκη τον Χορν και την Έλλη Λαμπέτη στην Κυρία με τις καμέλιες. Η Βεργή με είχε δει εκεί και με φώναξε. Συγκεκριμένα, της μίλησαν και ο Χορν και η Λαμπέτη. Μου λέει: Θέλεις να έρθεις να με βρεις; Πήγα, τη βρήκα, μου έδωσε έναν ελάχιστο ρόλο, στον οποίο πήγαινα απλώς ένα γράμμα και έλεγα την εξής ατάκα: Το γράμμα σας, κύριε. Αυτό ήταν όλο και μετά εξαφανιζόμουν. Στις πρόβες άλλες φορές την έλεγα αυτή την ατάκα και άλλες πάλι δεν την έλεγα καθόλου. Οι πρόβες όμως διαρκούσαν πέντε, έξι, εφτά ώρες και εγώ ήμουν συνεχώς εκεί. Είχα μάθει όλο το έργο απ’ έξω. Κανείς άλλος δεν ήξερε το έργο απ’ έξω τόσο καλά όσο το ήξερα εγώ. Αυτό συνεχίστηκε και στις παραστάσεις πίσω στην κουίντα. Δηλαδή δεν καθόμουν ποτέ μέσα στο καμαρίνι. Πήγαινα στην κουίντα και έβλεπα τους άλλους ηθοποιούς που έπαιζαν τους ρόλους τους. Συνήθως οι ηθοποιοί, όταν δεν είναι στη σκηνή, βολτάρουν στα καμαρίνια ή παίζουν χαρτιά, τέτοια πράγματα. Εγώ ήμουν εκεί και έβλεπα. Άκουσε τώρα τύχη… Κάποια στιγμή ο Ζησιμάτος, που ήταν ο πρωταγωνιστής, παθαίνει γαστρορραγία. Τελειώνει την πρώτη πράξη και πριν αρχίσει η δεύτερη τον παίρνουν στο νοσοκομείο. Εν τω μεταξύ όμως είναι Σάββατο και το θέατρο όχι μόνο είναι γεμάτο, αλλά ουσιαστικά είναι η μόνη μέρα που δουλεύει. Το καταλαβαίνεις αυτό; Βγαίνει λοιπόν ο Καρούσος και λέει: Ο πρωταγωνιστής μας αρρώστησε. Όσοι θέλετε μπορείτε να εξαργυρώσετε τα εισιτήριά σας. Τον ρόλο θα παίξει ένας νέος ηθοποιός. Τέλος πάντων, να μη σας τα πολυλογώ, εκείνο το βράδυ έπαιξα και τους δύο ρόλους, απλώς τον ρόλο που έβγαινα και έδινα το γράμμα τον έπαιξα φορώντας την περούκα του υπηρέτη (γέλια). Βέβαια, κανένας από τον κόσμο δεν σηκώθηκε να φύγει. Πού να πήγαιναν; Αφού η παράσταση βρισκόταν ήδη στη μέση. Όλα αυτά σας τα λέω για αυτή τη διαβολεμένη σύμπτωση, την ευκαιρία που έλεγα προηγουμένως. Αν εγώ δεν ήμουν έτοιμος, δεν ξέρω αν αυτή τη στιγμή θα μιλούσα τώρα σε σένα. Από εκεί και πέρα όλα είναι μια αλυσίδα, η οποία έχει κρίκους. Πρέπει να σας πω πάντως ότι πριν έκανα και άλλες δουλειές. Έχω δουλέψει στου Ελευθερουδάκη το χρυσοχοείο, στη Βιοχρώμ —εταιρεία χρωμάτων—, στου Βελισσαρόπουλου το υφαντουργείο. Και τι δεν έχω κάνει! Εκεί στου Βελισσαρόπουλου δούλευα στον αργαλειό, φτιάχναμε διπλόφαρδα σεντόνια. Μετά πέρασα στο θέατρο και στον κινηματογράφο.

*Μικρό απόσπασμα από εκτενέστατη και πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που είχε παραχωρήσει ο Νίκος Κούρκουλος στον Θανάση Λάλα και στο «Βήμα». Είχε δημοσιευτεί στο φύλλο της εφημερίδας που είχε κυκλοφορήσει την Κυριακή 17 Μαΐου 1998.

Ο αείμνηστος Νίκος Κούρκουλος γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 1934 και απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 2007.