Οι ερωτήσεις του εισαγγελέα και η αντιστροφή των ρόλων «κατηγόρου» και «κατηγορούμενου»

Oι ερωτήσεις και κυρίως τα σχόλια που διατυπώθηκαν δημόσια από τον εισαγγελέα στη δίκη με κατηγορούμενο τον ηθοποιό Πέτρο Φιλιππίδη την ώρα που στο βήμα του μάρτυρα βρισκόταν η πρώτη καταγγέλλουσα δεν προσέβαλαν μόνο τη γυναίκα που περιέγραφε όσα είχε βιώσει, αλλά προκάλεσαν οργή στο ακροατήριο και την εύλογη αντίδραση των δικηγόρων υποστήριξης της κατηγορίας που επί της ουσίας έθεσαν ευθέως ζήτημα δευτερογενούς θυματοποιήσης της εντολέως τους.

Προφανώς ο ρόλος κανενός θεσμικού παράγοντα σε μία ποινική δίκη δεν είναι να υποδείξει σε κανέναν εισαγγελέα ούτε πώς θα κάνει τη δουλειά του, ούτε ποιες ερωτήσεις θα διατυπώσει στο πλαίσιο της άσκησης των καθηκόντων του για την διερεύνηση μίας ποινικής υπόθεσης.

Σχόλια όμως τύπου «στη Γαλλία έχουν 51 βιασμούς, εδώ έχουμε μια απόπειρα μην τρελαθούμε κιόλας…» ή «Σας άνοιξε την πόρτα να φύγετε; Πιστεύετε ότι οι βιαστές ανοίγουν τις πόρτες; Τι να πω! Μπορεί και να τις ανοίγουν για να δούμε…». Ερωτήσεις που αφορούν το ντύσιμο και τον τύπο του εσώρουχου που φορούσε η γυναίκα την ημέρα που συναντήθηκε με το καταγγελλόμενο πρόσωπο, όπως λένε έμπειροι νομικοί, όχι μόνο δεν αποσκοπούν στην αναγκαία σε κάποια δίκη διερεύνηση της ουσιαστικής αλήθειας, έστω και με δύσκολες ή σκληρές ερωτήσεις για το θύμα, αλλά με αυτές επιχειρείται αντιστροφή των ρόλων «κατηγόρου» και «κατηγορούμενου».

Η παρατήρηση δε, όπως σημειώνουν με νόημα οι ίδιοι νομικοί, δεν έχει να κάνει με την αμφισβήτηση του τεκμηρίου αθωότητας του κατηγορουμένου, το οποίο είναι σεβαστό εν αναμονή της ετυμηγορίας κάθε δικαστηρίου.

Και είναι αλήθεια πως τα βλέμματα στο ακροατήριο, μεταξύ των κοινού έλεγαν πολλά περισσότερα από τα λόγια που ψιθυρίζονταν για λόγους σεβασμού στο δικαστήριο και προς αποφυγή διατάραξης της συνεδρίασης.

Μούδιασμα; Σοκ; Έκπληξη; Οργή; Δεν ξέρω τί ένιωσε η κάθε μία και καθένας στο άκουσμα των δημοσίων θεσμικών τοποθετήσεων…

Το ερώτημα που κυριάρχησε πάντως, ήταν αν όλα αυτά διατυπώνονται σε μία ανοιχτή συνεδρίαση, τί άραγε θα ακουστεί στην επόμενη κατάθεση της καταγγέλλουσας που η διαδικασία θα διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς καμία δημοσιότητα;

Και το χειρότερο: Φεύγοντας από τα δικαστήρια δύο- τρία νέα κορίτσια που σχολίαζαν όσα μόλις είχαν ακουστεί από τον εκπρόσωπο της εισαγγελικής έδρας συμφώνησαν ότι αν ποτέ τους τύχει μία ανάλογη περίπτωση κακοποίησης, στις ίδιες ή σε φιλικό τους πρόσωπο θα προτιμήσουν αντί να προσφύγουν στη δικαιοσύνη να σπαταλήσουν τα διαθέσιμα χρήματα σε ψυχολογική στήριξη …

Η κουβέντα αυτή και κυρίως το «δια ταύτα» ήταν σαν… γροθιά. Ιδίως σε μία τέτοια χρονική συγκυρία που τα περιστατικά βίας – δυστυχώς- είναι μέρος της καθημερινότητας και το στοίχημα είναι τα θύματα να μην μένουν στο «κέλυφος» της σιωπής, αλλά να καταγγέλλουν τις αξιόποινες πράξεις διεκδικώντας την τιμωρία των δραστών από τα δικαστήρια.

Τελικά, η εμπιστοσύνη των πολιτών στο θεσμό της δικαιοσύνης δεν είναι δεδομένη, όπως πρόσφατα έχει καταγραφεί και σε έρευνες. Είναι όμως, μία διαρκής «μάχη» για τους λειτουργούς της.