Συρία όπως… Λιβύη;

Το ημερολόγιο έγραφε 11 Οκτωβρίου του 2011 όταν το κεφάλαιο Μουαμάρ Καντάφι έκλεινε οριστικά για την Λιβύη. Ο θάνατος του δικτάτορα που κυβερνούσε με σιδηρά πυγμή τη χώρα για πάνω από 30 χρόνια γινόταν πρώτο θέμα στα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης, οι αναλύσεις αισιοδοξίας για την επόμενη ημέρα της Βόρειας Αφρικής έδιναν και έπαιρναν, ενώ οι ηγέτες του δυτικού κόσμου πανηγύριζαν για την πτώση ενός ακόμα δικτάτορα. Σήμερα, 13 χρόνια μετά, βλέποντας κάποιος τις αντιδράσεις για την πτώση του Μπασάρ αλ Άσαντ θα μπορούσε να ισχυριστεί πως ο δυτικός κόσμος αντιμετωπίζει την Συρία όπως την Λιβύη.

Οι αναλύσεις για το ανελεύθερο καθεστώς του Άσαντ δίνουν και παίρνουν, οι ηγέτες του δυτικού κόσμου πανηγυρίζουν για το τέλος της δικτατορία των Άσαντ, ενώ τα διεθνή μέσα υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία την σιδηρά πυγμή με την οποία κυβέρνησε το καθεστώς.

Οι ομοιότητες όμως δεν τελειώνουν στο μίσος της Δύσης για τους δυο δικτάτορες. Όπως ακριβώς συνέβη το 2011 με τον Καντάφι και την Λιβύη, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τον Μπασάρ αλ Άσαντ και την Συρία καθώς όλος ο δυτικός κόσμος φαίνεται να αποσιωπά το γεγονός πως η πτώση των δυο ηγετών ήρθε μέσα από ισλαμιστικά κινήματα που είχαν την στήριξη (οικονομική και στρατιωτική) τρίτων δυνάμεων.

Και αν το 2011, η Δύση δικαιούτο να κάνει λάθος και να χαρακτηρίζει τους φυλάρχους ως εξεγερμένους και τη Βεγγάζη ως λίκνο της επανάστασης αντί για φωλιά ισλαμιστών, σήμερα 13 χρόνια μετά θα έπρεπε να είχε πάρει τα μαθήματα της. Ο αρχηγός άλλωστε της συριακής αντίστασης που οδήγησε τον Άσαντ στην Ρωσία και το καθεστώς 50 ετών σε μουσειακό έκθεμα δεν κρύβει ούτε το ποιόν ούτε το παρελθόν του.

Παλιός μαχητής του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάϊντα, ο Μοχάμεντ Αμπού Αλ Τζουλάνι σήμερα είναι ένας σκληρός και αμετανόητος ισλαμιστής αλλά με… γραβάτα. Φρόντισε μάλιστα αφού έλαβε στα χέρια του τη λεία της Συρίας να στείλει το δικό του μήνυμα λέγοντας πως «είναι μια μεγάλη μέρα για το ισλαμιστικό και εθνικιστικό κίνημα της Συρίας».

Όμως στην περίπτωση της Λιβύης και της Συρίας υπάρχει ένας ακόμα κοινός παρονομαστής που δεν μπορεί να περνά απαρατήρητος από την Αθήνα. Και αυτός ο παρονομαστής δεν είναι άλλος από την Τουρκία. Η Άγκυρα στήριξε εξαρχής τους αντάρτες της Λιβύης φτάνοντας στο σημείο να προχωρήσει και στο παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο, ενώ σήμερα μπορούν να περηφανεύονται πως «ελέγχουν» το ισλαμιστικό κίνημα της Συρίας.

Ήδη, η Τουρκία, «ενθουσιασμένη» από την πτώση του Άσαντ, έδωσε εντολή στους ισλαμιστές «proxies» της να επιτεθούν στους Κούρδους της Συρίας. Ο Τζολάνι μόλις δήλωσε πως θα κηρύξει τον πόλεμο στους Κούρδους ενώ ο τουρκικός τύπος «οργιάζει». «Οι συνεργάτες του Άσαντ και «εκτελεστές» υπέρ των ΗΠΑ , Κούρδοι τρομοκράτες του YPG, που είναι το συριακό παρακλάδι του τρομοκρατικού ΡΚΚ, δεν θα μπορούν σύντομα να βρουν … αμερικανικό αεροπλάνο για να ξεφύγουν», προειδοποίησε ο γνωστός αρθρογράφος της Hurriyet, Ναντίμ Σενέρ.

Η τουρκική εφημερίδα δεν διστάζει επίσης να αποκαλύψει και άλλον έναν στόχο της Αγκυρας: Το πετρέλαιο: «Το PKK/YPG όχι μόνο ελέγχει μια περιοχή στα τουρκικά σύνορα, αλλά και την περιοχή όπου γίνεται εξόρυξη του μεγαλύτερου μέρους του πετρελαίου της Συρίας. Ως εκ τούτου, η συριακή αντιπολίτευση θα σηκώσει σύντομα τα μανίκια για να απομακρύνει το PKK/YPG από αυτήν την περιοχή όπου κυριαρχεί. Αφενός θα εξαλειφθεί η τρομοκρατική δομή στα νότια σύνορα της Τουρκίας, αφετέρου θα απομακρυνθεί από τις πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές».

Τι σηματοδοτούν όλα τα παραπάνω; Πως το πάθημα της Λιβύης δεν έγινε μάθημα για τη Δύση. Όπως φυσικά μάθημα για την Δύση δεν έγιναν συνολικά οι αραβικές εξεγέρσεις του 2011 που συγκλόνισαν την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική.

Ο γρίφος της Μέσης Ανατολής παραμένει άλυτος για ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Εδώ και πολλές δεκαετίες, με αιχμή τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Γαλλία και την Μεγάλη Βρετανία, η Δύση επιχειρεί να εγκαταστήσει «αγγέλους» που θα σώσουν τις χώρες της Μέσης Ανατολής από τους «διαβόλους». Όμως, το πρόβλημα είναι πως κάθε φορά που η Δύση πατά το πόδι της στη Μέση Ανατολή αντί για ειρήνη φέρνει πόλεμο και αντί για παράδεισο γεννά την κόλαση. Μια κόλαση που «καίει» όχι μόνο τους πολίτες των κρατών αυτών, αλλά και συνολικά την παγκόσμια ειρήνη.