«Κάνω πράγματα που είναι πιο σημαντικά από την πολιτική» έλεγε ο σκιτσιγράφος του Σνούπι

Ο Τσαρλς Μ. Σουλτς (Charles M Schulz) ζωγράφιζε το αγαπημένο του σενάριο των Peanuts, με τους αξεπέραστους Σνούπι και Τσάρλι Μπράουν, για 50 χρόνια μέχρι την ανακοίνωσή του στις 14 Δεκεμβρίου 1999 ότι η κακή υγεία του τον ανάγκαζε να αποσυρθεί.

Το In History του BBC εξετάζει πώς ένας ταπεινός σκιτσογράφος έχτισε μια αυτοκρατορία δισεκατομμυρίων δολαρίων μέσα από τις ζωές μιας ομάδας παιδιών, ενός σκύλου και ενός πουλιού.

Άλλο Σνούπι άλλο πολιτική

Το διαχρονικό δημιούργημα του Τσαρλς Μ. Σουλτς, ο Τσάρλι Μπράουν, μπορεί να ήταν τόσο δημοφιλές όσο κανένας άλλος χαρακτήρας σε όλη την ιστορία των καρτούν, ωστόσο ο σκιτσογράφος ήταν μετριόφρων σχετικά με το εύρος των μικροσκοπικών παραβολών του.

Σε μια συνέντευξη που έδωσε το 1977 στο BBC, είπε: «Μιλάω μόνο για τα μικρά καθημερινά προβλήματα της ζωής. Ο Λέων Τολστόι ασχολήθηκε με τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου. Εγώ ασχολούμαι μόνο με το γιατί όλοι έχουμε την αίσθηση ότι οι άνθρωποι δεν μας συμπαθούν».

Αυτό δεν σήμαινε, φυσικά, ότι ένιωθε σαν να ασχολείται με ασήμαντα θέματα.

Οι ιστορίες του δημοσιεύθηκαν σε περισσότερες από 2.600 εφημερίδες παγκοσμίως και ενέπνευσε ταινίες, μουσική και αμέτρητα είδη του εμπορίου

Photo: Wikimedia Commons

Όλα εκείνα που μας νοιάζουν

«Πάντα προσβάλλομαι πολύ όταν κάποιος με ρωτάει αν κάνω ποτέ σάτιρα για την κοινωνική κατάσταση. Απαντάω ότι κάνω πράγματα που είναι πιο σημαντικά από την πολιτική. Ασχολούμαι με την αγάπη και το μίσος και τη δυσπιστία και τον φόβο και την ανασφάλεια».

Ενώ ο Τσάρλι Μπράουν μπορεί να ήταν η αιώνια αποτυχία, τα οικουμενικά συναισθήματα που ο Σουλτς διοχέτευσε σε αυτούς τους χαρακτήρες βοήθησαν στην παγκόσμια επιτυχία των Peanuts.

Γεννημένος το 1922, ο Σουλτς σχεδίασε ο ίδιος κάθε ταινία των Peanuts από το 1950 μέχρι το θάνατό του το Φεβρουάριο του 2000.

Ήταν τόσο δημοφιλές το έργο του που η Nasa ονόμασε δύο από τις μονάδες της σεληνιακής αποστολής Apollo 10 τον Μάιο του 1969 με τα ονόματα του Τσάρλι Μπράουν και του Σνούπι.

Οι ιστορίες του δημοσιεύθηκαν σε περισσότερες από 2.600 εφημερίδες παγκοσμίως και ενέπνευσε ταινίες, μουσική και αμέτρητα είδη του εμπορίου.

O Τσαρλς Μ. Σουλτς / Photo: Wikimedia Commons

Ο Ουμπέρτο Έκο μιλάει για τον Σνούπι

Μέρος της επιτυχίας του, σύμφωνα με τον Ιταλό συγγραφέα και σημειολόγο, Ουμπέρτο Έκο, ήταν ότι λειτουργούσε σε διαφορετικά επίπεδα.

«Τα Peanuts γοητεύουν τόσο τους εκλεπτυσμένους ενήλικες όσο και τα παιδιά με την ίδια ένταση, σαν ο κάθε αναγνώστης να βρίσκει εκεί κάτι για τον εαυτό του, και είναι πάντα το ίδιο πράγμα, για να το απολαύσει κανείς κρατώντας δύο διαφορετικά κλειδιά. Τα Peanuts είναι τόσο μια μικρή ανθρώπινη κωμωδία για τον αθώο αναγνώστη όσο και για τον εκλεπτυσμένο» έγραψε ο Έκο.

Μην ξεχνάμε ότι ο Σνούπι είναι σκύλος, ο καλύτερος φίλος των παιδιών

Ο αρχικός λόγος που ο Τσαρλς Μ. Σουλτς εστίασε τις ιστορίες του στα παιδιά ήταν αυστηρά εμπορικός. Το 1990, δήλωσε στο BBC: «Μισώ πάντα να το λέω, αλλά ζωγράφιζα μικρά παιδιά γιατί αυτό ήταν που πουλούσε. Ήθελα να ζωγραφίσω κάτι, δεν ήξερα τι ήταν αυτό, αλλά φαινόταν ότι όποτε ζωγράφιζα παιδιά, ήταν αυτά τα σχέδια που φαινόταν να αρέσουν περισσότερο στους εκδότες.

»Και έτσι, το 1950, ταχυδρόμησα μια παρτίδα γελοιογραφιών στη Νέα Υόρκη, στο United Features Syndicate, και είπαν ότι τους άρεσαν, και από τότε ζωγραφίζω μικρά παιδιά».

Για τον Σνούπι και τον Τσάρλι Μπράουν, είπε: «Πάντα με ενθουσίαζε λίγο το γεγονός ότι τα σκυλιά προφανώς ανέχονται τις πράξεις των παιδιών με τα οποία παίζουν. Είναι σχεδόν σαν τα σκυλιά να είναι πιο έξυπνα από τα παιδιά.

»Νομίζω επίσης ότι οι χαρακτήρες που έχω δημιουργήσει χρησιμεύουν ως μια καλή διέξοδο για κάθε ιδέα που μπορεί να μου έρθει. Ποτέ δεν έχω σκεφτεί μια ιδέα και μετά να διαπιστώνω ότι δεν έχω τρόπο να τη χρησιμοποιήσω. Μπορώ να χρησιμοποιήσω κάθε ιδέα που σκέφτομαι επειδή έχω τον κατάλληλο θίασο ρεπερτορίου».

«Ασχολούμαι με την αγάπη και το μίσος και τη δυσπιστία και τον φόβο και την ανασφάλεια»

O Τσαρλς Μ. Σουλτς με φίλους του τη δεκαετία του ’80 / Photo: Wikimedia Commons

Ένα ντροπαλό παιδί

Ο Σουλτς επικαλέστηκε μερικές από τις πρώτες του εμπειρίες ως ντροπαλό παιδί για να δημιουργήσει το σενάριο των ιστοριών του.

Ως έφηβος, σπούδασε σχέδιο μέσω μαθημάτων αλληλογραφίας, επειδή ήταν πολύ ντροπαλός για να παρακολουθήσει αυτοπροσώπως σχολή καλών τεχνών.

Μιλώντας το 1977, είπε: «Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάθεται σε μια αίθουσα όπου όλοι οι άλλοι στο δωμάτιο μπορούσαν να ζωγραφίσουν πολύ καλύτερα από εμένα, και με αυτόν τον τρόπο προστατεύθηκα ζωγραφίζοντας στο σπίτι και απλά στέλνοντας τα σχέδιά μου με το ταχυδρομείο, περιμένοντας την κριτική.

»Μακάρι να είχα καλύτερη εκπαίδευση, αλλά νομίζω ότι όλο το υπόβαθρό μου με έκανε κατάλληλο γι’ αυτό που κάνω.

»Αν μπορούσα να γράψω καλύτερα από ό,τι μπορώ, ίσως να είχα προσπαθήσει να γίνω μυθιστοριογράφος και ίσως να είχα αποτύχει.

»Αν μπορούσα να ζωγραφίζω καλύτερα από ό,τι μπορώ, ίσως να είχα προσπαθήσει να γίνω γραφίστας ή καλλιτέχνης και ίσως να είχα αποτύχει κι εκεί, ωστόσο ολόκληρη η ύπαρξή μου φαίνεται να είναι φτιαγμένη για να γίνω σκιτσογράφος».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Snoopy And The Peanuts Gang (@snoopygrams)

Η ανάλαφρη αίσθηση των πραγμάτων

Τα Peanuts παρέμειναν αξιοσημείωτα σταθερά παρά το αδυσώπητο και υπερεντατικό πρόγραμμα εκδόσεων και ο Τσαρλς Μ. Σουλτς δεν άφησε τις προσδοκίες των εκατομμυρίων θαυμαστών του να του αποσπάσουν την προσοχή.

«Πρέπει να σκύψεις πάνω από το σχεδιαστήριο, να αποκλείσεις τον κόσμο και απλά να ζωγραφίσεις κάτι που ελπίζεις να είναι αστείο.

»Η γελοιογραφία εξακολουθεί να δίνει αστείες εικόνες, είτε πρόκειται για ανόητα μικρά πράγματα είτε για μάλλον ουσιαστικές πολιτικές γελοιογραφίες, αλλά εξακολουθεί να χαρίζει κάτι αστείο, και αυτό είναι το μόνο που πρέπει να σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή – να διατηρείς ένα είδος ανάλαφρης αίσθησης.

»Υποθέτω ότι όταν ένας συνθέτης συνθέτει καλά, η μουσική έρχεται πιο γρήγορα από ό,τι μπορεί να τη σκεφτεί, και όταν έχω μια καλή ιδέα, δύσκολα μπορώ να γράψω τις λέξεις αρκετά γρήγορα.

»Φοβάμαι ότι θα με εγκαταλείψουν πριν τις καταγράψω στο χαρτί.

»Μερικές φορές το χέρι μου κυριολεκτικά τρέμει από τον ενθουσιασμό καθώς το ζωγραφίζω γιατί περνάω καλά. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει κάθε μέρα».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vince Guaraldi (@vinceguaraldimusic)

Ο Σνούπι έφτασε μέχρι τη Σελήνη

Παρά τη μετριοφροσύνη του, ο Σουλτς επέμενε ότι ήταν πάντα σίγουρος ότι τα Peanuts θα είχαν επιτυχία. «Όταν υπογράφεις για να παίξεις στο Γουίμπλεντον, περιμένεις να κερδίσεις. Προφανώς, υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τα περίμενα, όπως το ότι ο Σνούπι θα πάει στη Σελήνη και άλλα τέτοια, αλλά πάντα είχα ελπίδες ότι θα γινόταν μεγάλη επιτυχία».

Ο Τσαρλς Μ. Σουλτς γενικά δούλευε πέντε εβδομάδες νωρίτερα. Στις 14 Δεκεμβρίου 1999, οι θαυμαστές του έμαθαν με απογοήτευση ότι θα αποθήκευε την πένα του επειδή είχε καρκίνο.

Είπε ότι η γελοιογραφία του για τις 3 Ιανουαρίου 2000 θα ήταν η τελευταία του καθημερινή έκδοση.

Θα ακολουθούσε στις 13 Φεβρουαρίου με την τελευταία ιστορία για μια κυριακάτικη εφημερίδα. Πέθανε μία ημέρα πριν κυκλοφορήσει το τελευταίο αυτό σκίτσο.

Σε αυτό, ο Σουλτς έγραφε: «Ήμουν ευγνώμων όλα αυτά τα χρόνια για την αφοσίωση των συντακτών μας και την υπέροχη υποστήριξη και αγάπη που μου εξέφρασαν οι οπαδοί του κόμικ. Ο Τσάρλι Μπράουν, ο Σνούπι, ο Λάινους, η Λούσι… πώς μπορώ να τους ξεχάσω ποτέ…».

O Τσάρλι Μπράουν / Photo: Wikimedia Commons

Η διδαχή του Τσάρλι Μπράουν

Πίσω στο 1977, ο Τσαρλς Μ. Σουλτς επέμενε ότι ο ρόλος του σκιτσογράφου ήταν κυρίως να επισημαίνει τα προβλήματα και όχι να προσπαθεί να τα λύσει, αλλά υπάρχει ένα μάθημα που οι άνθρωποι μπορούν να πάρουν από τα λόγια του.

«Υποθέτω ότι μια από τις λύσεις είναι, όπως ο Τσάρλι Μπράουν, να συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Δεν τα παρατάει ποτέ. Και αν κάποιος πρέπει να τα παρατήσει, είναι αυτός, αλλά βλέπουμε ότι δεν το κάνει».

*Με στοιχεία από bbc.com | Αρχική Φωτό: O Τσαρλς Μ. Σουλτς με τον Σνούπι / Wikimedia Commons