Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά μοιάζει με αυτή ενός ζευγαριού που έχει χωρίσει δύσκολα, όμως η ιδέα της επανασύνδεσης δεν είναι εντελώς εκτός μελλοντικού κάδρου. Το βασικό δεδομένο είναι πως και για τις δύο πλευρές κάτι τέτοιο μοιάζει να κουβεντιάζεται δημόσια πολύ νωρίς, σίγουρα νωρίτερα απ’ όσο θα ήθελαν -καθώς και στους μεν αλλά και στους δε υπάρχουν στελέχη που όχι μόνο δεν θέλουν να ακούσουν την σχετική κουβέντα, αλλά φέρνουν αντιρρήσεις ακόμα και στο θεωρητικό της πλαίσιο.

Οι μάχες γίνονται στο εσωτερικό: εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν εκείνοι που έχουν συγκρουστεί τόσο άγρια με τους συντρόφους τους που αποχώρησαν (και σε πολιτικό επίπεδο, για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει το κόμμα και την διεύρυνσή του προς το πασοκογενές κοινό) που ούτε η έξοδος του Στέφανου Κασσελάκη δεν είναι αρκετή για να τους κάνει να το ξανασκεφτούν. Από την άλλη, στη Νέα Αριστερά μια ομάδα στελεχών έχουν μιλήσει με τέτοιες εκφράσεις για τα πρόσωπα που λειτούργησαν έμμεσα ή άμεσα ως συνεργοί του Κασσελάκη, που δεν θα μπορούσαν τόσο νωρίς να συνυπάρξουν στο ίδιο σχήμα -κι αυτό, ενώ παράλληλα συνεχίζουν την κριτική τους για τον τρόπο που αποκλείστηκε ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από την εσωκομματική διαδικασία.

Υπάρχουν εκείνοι, και σε ανώτατα κλιμάκια, που θέλουν να κρατήσουν τους διαύλους ανοιχτούς, ώστε να μπορέσει να υπάρξει τουλάχιστον η πιθανότητα ενός συντονισμού σε βάθος χρόνου

Δεν σκέφτονται όλοι και στα δύο κόμματα με τον ίδιο τρόπο. Αντιθέτως, υπάρχουν εκείνοι, και σε ανώτατα κλιμάκια, που θέλουν να κρατήσουν τους διαύλους ανοιχτούς, ώστε να μπορέσει να υπάρξει τουλάχιστον η πιθανότητα ενός συντονισμού σε βάθος χρόνου -λαμβάνοντας υπόψη και τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, που δεν ανταποκρίνονται από μόνα τους ούτε στον στόχο που έβαλε η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ούτε σ’ αυτόν της Νέας Αριστεράς. Το κλίμα των διαύλων περιέγραψε και ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας για την επόμενη μέρα του προοδευτικού χώρου στο συνέδριο του «Βήματος»: «Αυτό το οποίο λέω είναι ότι πρέπει πρώτα από όλα να υπάρξει μια αναζήτηση και συζήτηση για το εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης», επεσήμανε. «Συγκλίσεις των προοδευτικών δυνάμεων στα μεγάλα θέματα. Εξωτερική πολιτική, οικονομική πολιτική, κοινωνική πολιτική, κράτος Δικαίου. Τα μεγάλα θέματα που βασανίζουν σήμερα την χώρα. Και από κει και πέρα βεβαίως αυτό, αν μπορεί να καταλήξει και μπορεί να καταλήξει μόνο αν υπάρχουν κάποιες συναινέσεις σε αυτά, μπορεί να δημιουργηθούν και οι προϋποθέσεις και για μετεκλογικές ή για προεκλογικές συνεργασίες». Και η δική του, βέβαια, παρουσία, ή ο όποιος πιθανός ρόλος του, δεν είναι εξαρχής αποδεκτός από όλους εντός της Νέας Αριστεράς.

Σε δημόσιο επίπεδο, τρεις παράμετροι σύγκλισης-απόκλισης έχουν μπει στην συζήτηση: η πρώτη είναι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει μεμονωμένα, αλλά ακόμα κι έτσι θα άνοιγε ένα νέο, συμβολικό κεφάλαιο με το οποίο η μια πλευρά βλέπει την άλλη -στην πρόταση για την υποψηφιότητα του Χρήστου Ράμμου ο Σωκράτης Φάμελλος δεν ήταν εξαρχής αρνητικός, ωστόσο υπάρχουν φωνές που κλίνουν σε άλλες λύσεις: ο Νίκος Παππάς μίλησε για ένα πρόσωπο με εμπειρία και ιστορία στην Αριστερά, ενώ λίγες μέρες αργότερα ο ευρωβουλευτής Νικόλας Φαραντούρης πρότεινε την Λούκα Κατσέλη. Μια πιθανή κοινή υποψηφιότητα, σε κάθε περίπτωση, θα λειτουργούσε και ως μοχλός πίεσης προς την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν έχει ακόμα ανοίξει τα χαρτιά του.

Η δεύτερη παράμετρος είναι οι αμυντικές δαπάνες, τις οποίες στη Νέα Αριστερά όχι απλώς αποφάσισαν να μην υπερψηφίσουν στον προϋπολογισμό, αλλά κάλεσαν και όλες τις υπόλοιπες προοδευτικές δυνάμεις να κάνουν το ίδιο, προτείνοντας μείωσή τους. Μια μέρα πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού, στον ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν να πουν «ναι» παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις που αφορούν τα εξοπλιστικά προγράμματα, κάνοντας το ίδιο που είχαν κάνει και πέρσι -όταν τις είχαν υπερψηφίσει και πάλι, καθώς δεν υπάρχουν διαφορές.

Η τρίτη έχει να κάνει με το πρόσημο -και είναι μια συζήτηση που έχει ξεκινήσει από την περίοδο που όλοι βρίσκονταν κάτω από την ίδια πολιτική στέγη: να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μια δύναμη της Αριστεράς ή να προσχωρήσει προς το Κέντρο, για να εκφράσει τους πρώην πράσινους ψηφοφόρους που ήρθαν στις τάξεις του; Στα σημερινά δεδομένα των δύο κομμάτων, η σύγκρουση Κεντροαριστεράς-Αριστεράς έχει μεταξύ άλλων να κάνει με το ύφος, το είδος, αλλά και τον τρόπο αντιπολίτευσης που επιλέγουν κάθε φορά οι δύο σχηματισμοί και το αν αυτό τους φέρνει πιο κοντά ή απομακρύνει έναν πιθανό μετωπικό σχηματισμό πριν τις κάλπες του 2027.

Headlines