Παρατημένα νεογέννητα κουταβάκια: Γίνεται να τα αφήσουμε στην τύχη τους; – Πώς μπορούμε να τα φροντίσουμε

Όσοι αγαπούν τα ζώα, τους είναι αδιανόητο να κλείσουν τα μάτια αντικρίζοντας νεογέννητα εγκαταλελειμμένα κουταβάκια.
Ψυχούλες που μόλις ήρθαν στον κόσμο, και η ζωή τους κρέμεται από μια κλωστή.

«Δυστυχώς, το να βρίσκουμε αδέσποτα κουταβάκια εκτεθειμένα σε κάθε λογής κίνδυνο, κοντεύει να γίνει καθημερινότητα. Αλλά, αν πάρουμε την απόφαση να αναλάβουμε τη φροντίδα τους, πώς μπορούμε να τα βοηθήσουμε, προκειμένου να καταφέρουν να κρατηθούν στη ζωή;», θέτει το ερώτημα ο κτηνίατρος, Ελευθέριος Γινάργυρος.

Μέχρι την ηλικία των 2 εβδομάδων, τα κουταβάκια τα ταΐζουμε κάθε 2-3 ώρες

Η καθαριότητα είναι υψίστης σημασίας, επειδή το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι πολύ ευαίσθητο σε αυτή την ηλικία

Αν, λοιπόν, βρούμε στο δρόμο μας παρατημένα νεογέννητα σκυλάκια για να τους «χαρίσουμε» τη ζωή, θα πρέπει να τα φροντίσουμε σωστά.

Ο κ. Γινάργυρος μας καθοδηγεί κατάλληλα.

Κρατάμε ζεστά τα κουταβάκια

«Η ζέστη είναι, ίσως, το σημαντικότερο της λίστας. Ειδικά μέχρι την ηλικία των 2 εβδομάδων, τα κουτάβια δυσκολεύονται να ρυθμίσουν τη θερμοκρασία του σώματός τους. Θα χρειαστούμε κουβερτούλες και θερμοφόρες. Ακόμη, μπορούμε να τα πάρουμε μια σφιχτή αγκαλιά, ή να τα βάλουμε κάτω από τη μασχάλη μας. Έτσι θα τα βοηθήσουμε να παραμείνουν ζεστά», αναφέρει ο κ. Γινάργυρος.

Διευκρινίζει ότι οι θερμοφόρες, ναι μεν να είναι ζεστές, αλλά δεν πρέπει να καίνε γιατί τα κουτάβια είναι πολύ ευαίσθητα και στην υπερβολική ζέστη.

Τι πρέπει να ταΐζουμε τα κουταβάκια και κάθε πότε

Συνήθως, όπως λέει ο κ. Γινάργυρος, χρησιμοποιούμε ειδικές κτηνιατρικές «φόρμουλες» γάλακτος σε σκόνη. Αν για κάποιον λόγο δεν μπορούμε να τις βρούμε εύκολα, το αμέσως καλύτερο είναι οι αντίστοιχες ανθρώπινες «φόρμουλες». Σαν τρίτη επιλογή έχουμε το γάλα εβαπορέ. Το αραιώνουμε, όμως, με χλιαρό νερό, σε αναλογία περίπου 3 προς 1.
Για την αναλογία σκόνης – νερού θα πρέπει να διαβάσουμε προσεκτικά της οδηγίες του κάθε προϊόντος. Αν χρειαστούμε σε οτιδήποτε βοήθεια, επικοινωνούμε με τον κτηνίατρο μας.

«Μέχρι την ηλικία των 2 εβδομάδων, συνήθως, τα ταΐζουμε κάθε 2-3 ώρες. Τα αφήνουμε να τρώνε όσο θέλουν. Μετά τις 2 εβδομάδες, τα γεύματα αραιώνουν. Τα ταΐζουμε, δηλαδή, κάθε 3-4 ώρες και αυξάνουμε τη ποσότητα. Από τον μήνα και μετά, αρχίζουμε να εισάγουμε στη διατροφή τους και τη ξηρά τροφή, και να μειώνουμε σιγά σιγά το γάλα», περιγράφει ο κ. Γινάργυρος.

Τα κουταβάκια για να κάνουν την ανάγκη τους χρειάζονται βοήθεια

Τα κουταβάκια, συνήθως, δεν μπορούν να αφοδεύσουν ή να ουρήσουν από μόνα τους, ενημερώνει ο κ. Γινάργυρος, οπότε στηρίζονται αρκετά στη βοήθεια μας. Αυτό που πρέπει να κάνουμε για να τα βοηθήσουμε να κάνουν την ανάγκη τους, είναι να βρέξουμε με χλιαρό νερό ένα βαμβάκι ή ένα χαρτομάντιλο. Και να τους κάνουμε χαλαρό μασάζ, χαμηλά στην κοιλίτσα τους.
«Θα πρέπει να είμαστε πολύ ήπιοι στους χειρισμούς μας, έτσι ώστε να μην τρομάξουμε το κουτάβι, και αυτό τελικά δεν κάνει την ανάγκη του. Η διαδικασία αυτή διαρκεί μέχρι περίπου την ηλικία των τριών εβδομάδων», διευκρινίζει ο κ. Γινάργυρος.

Επίσης, ενημερώνει ότι τα κόπρανα τους σε αυτή την ηλικία μπορούν να μας δώσουν πολύτιμες πληροφορίες για την υγεία τους. Το χρώμα τους κανονικά θα πρέπει να είναι από κίτρινο – μουσταρδί μέχρι σκούρο καφέ, και η σύσταση τους να είναι σχετικά μαλακή, σαν πάστα. Αν εμφανίζονται περισσότερο λευκά, τότε αυτό μπορεί να δείχνει κακή απορρόφηση του γάλακτος ενώ αν είναι πιο πρασινωπά, είναι πιθανό να έχουν κάποια μόλυνση. Αν κάνουν διάρροια ή είναι δυσκοίλια και έχουν πιο σκληρά κόπρανα, θα πρέπει αμέσως να επικοινωνήσουμε με τον κτηνίατρο μας.

Διατηρούμε τον χώρο τους καθαρό

Τέλος, ο κ. Γινάργυρος επισημαίνει: «Η καθαριότητα είναι υψίστης σημασίας επειδή το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι πολύ ευαίσθητο σε αυτή την ηλικία. Θα πρέπει να τους αλλάζουμε πολύ συχνά την πάνα, ή ό,τι άλλο χρησιμοποιούμε σαν υπόστρωμα στον χώρο τους. Και, γενικότερα, θα πρέπει να διατηρούμε το περιβάλλον τους πολύ καθαρό».

Ο κτηνίατρος, Ελευθέριος Γινάργυρος

* Ο κύριος Ελευθέριος Γινάργυρος είναι πτυχιούχος της Κτηνιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Έχει κάνει πρακτική άσκηση σε κλινικές μικρών ζώων στην Αμερική και μετεκπαίδευση στην Ακτινολογία, ενώ έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην παθολογία των μικρών ζώων, αλλά και στη χειρουργική.

Έχει συμμετάσχει σε πρακτικά σεμινάρια πάνω στην τραυματολογία, την ορθοπαιδική, αλλά και τη χειρουργική μαλακών μορίων.

Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου (Π.Κ.Σ.) και της Ελληνικής Εταιρίας Κτηνιατρικής Ζώων Συντροφιάς (ΕΛ.Ε.Κ.Ζ.Σ.). Όπως και της Εθελοντικής Δράσης Κτηνιάτρων Ελλάδας (Ε.Δ.Κ.Ε.), η οποία προσφέρει βοήθεια σε ζώα που βρίσκονται σε περιοχές όπου δεν υπάρχει κτηνιατρική φροντίδα.