Αγαπημένα μου golden boys, αδικημένοι μου μικροαστοί, φτωχοί μου προλετάριοι, λατρεμένες μου βιοπαλαίστριες, πολύ τον ζηλεύω -με την καλή έννοια- τον πρωθυπουργό Κυριάκο που Χριστουγεννιάτικα θα βρεθεί στον αρκτικό κύκλο. Αυτά είναι τα καλά, μεταξύ άλλων, του να είναι πρωθυπουργός και ηγέτης.

Τέρμα Θεού

Αναμένω με αγωνία το φωτογραφικό υλικό που θα στείλει το Μαξίμου από το ταξίδι. Θα βρεθούν λέει σ’ ένα χωριό που απ’ ότι κατάλαβα δεν το έχει καν ο χάρτης, δυστυχώς αρκετά μακριά απ’ το Ροβανιέμι, την πόλη του Άη Βασίλη, η οποία ως γνωστόν είναι must τουριστικός προορισμός για τις γιορτές. Κι εκεί, αν έχεις το Θεό σου, ο δικός μας, ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας και της Σουηδίας θα συζητήσουν το μεταναστευτικό! Στην παρέα ήταν να βρεθεί και η Μελόνι, η πρωθυπουργός της Ιταλίας, αλλά τελευταία στιγμή ακύρωσε το ταξίδι λόγω ασθένειας. Ελπίζω ειλικρινά να μην αποφασίσουν να στέλνουν τους μετανάστες στον αρκτικό κύκλο μόνο και μόνο επειδή έχει άπλα εκεί.

Ο αριθμός 3

Πάντως, ο πρωθυπουργός Κυριάκος πάει στη Φινλανδία με την άνεση του πρώτου στις δημοσκοπήσεις, καθώς η μία μετά την άλλη επιβεβαιώνουν την κυριαρχία του. Μην φανταστείτε βέβαια τίποτε τρομερά ποσοστά, ως γνωστόν παλεύει εδώ και καιρό μπας και ξαναβάλει τον αριθμό 3 μπροστά στα ποσοστά της ΝΔ, αλλά ακόμα δεν…

Αποδοκιμασία

Εγώ πάντως απορώ με τα παπαγαλάκια του Μαξίμου που χαίρονται με την πρωτιά και δεν βλέπουν κάτι τρομερά ανησυχητικό. Ότι η πλειονότητα της κοινωνίας αποδοκιμάζει την πολιτική κατάσταση, όχι μόνο τη ΝΔ, αλλά γενικότερα όλα τα κόμματα. Αυτό δηλαδή που πανηγυρίζεις επειδή είσαι μονόφθαλμος και βασιλεύεις στους τυφλούς, δεν το καταλαβαίνω.

Πανηγύρια

Τα λέω αυτά επειδή κάποιοι μένουν στα ποσοστά και δεν κοιτάζουν τους υπόλοιπους δείκτες των ερευνών. Και πανηγυρίζουν επειδή διαπιστώνουν με χαρά ότι ο Κυριάκος προηγείται ελαφρώς του «Κανένα» στην καταλληλόλητα του πρωθυπουργού.

Παρακμή

Το πρόβλημα βέβαια είναι συνολικό και ενδεικτικό της εποχής παρακμής που ζούμε. Δείτε για παράδειγμα το Κίνημα Δημοκρατίας του Stefanos. Α προπό βρέθηκε χθες σε εκδήλωση το αγόρι φορώντας πουκάμισο ξυλοκόπου, λες και μετά θα πήγαινε να κόψει ξύλα. Τέλος πάντων δεν μένω στην ενδυματολογική επιλογή, αλλά στη δήλωσή του ότι οι η παραγωγή πολιτικών θέσεων θα ξεκινήσει από τη βάση, δίνοντας τη δυνατότητα στα μέλη να συμμετέχουν σε διαβούλευση για όλους τους τομείς εργασίας και να συνεισφέρουν ενεργά στον τομέα που τα αφορά. Κάπως έτσι λύθηκε η απορία μου γιατί το Κίνημα Δημοκρατίας απλώς υπάρχει στη μαρκίζα και δεν μιλάει καθόλου πολιτικά. Περιμένει τον λαό…

Δεν είναι λίγο

Αλλού είναι το ζήτημα εδώ. Ένα κόμμα που δεν έχει σαφές στίγμα, δεν έχει ουσιαστικά δικό του πρόγραμμα και δεν παράγει πολιτική, στις δημοσκοπήσεις παίρνει ένα ποσοστό έως και 6 με 7%. Και μη βιαστείτε να πείτε ότι είναι λίγο το ποσοστό, καθώς εκεί κοντά βρίσκονται αρκετά κόμματα που επιθυμούν να εισέλθουν στη Βουλή. Αυτό λοιπόν, λέει πολλά για τις εξαιρετικά χαμηλές προσδοκίες της κοινωνίας. Και το πρόβλημα φυσικά δεν το δημιούργησε ο Stefanos, για να είμαι δίκαιη. Δεν είναι δηλαδή η αιτία, είναι απλώς ένα από τα συμπτώματα.

Ευθύνη

Θέλω να πω ότι και ο λαός έχει την ευθύνη του. Θα δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Στις τελευταίες εθνικές εκλογές βρέθηκα στην επαρχία και σ’ ένα νομό που κυριάρχησε με άνεση βουλευτίνα της ΝΔ, η οποία, μεταξύ μας, δεν έχει να επιδείξει και τίποτε ιδιαίτερο ως δραστηριότητα. Ρώτησα, έμαθα και σας μεταφέρω το μυστικό της επιτυχίας της. Όταν δεν βρίσκεται στην Αθήνα, δεν αφήνει χωριό για χωριό στην περιφέρειά της. Πάει στα καφενεία, αγκαλιάζει τους γέρους και τις γριές, τους παίρνει τηλέφωνα στις γιορτές, κάνει και δυο-τρεις ερωτήσεις στη Βουλή για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της και τσουπ, πρώτη σε σταυρούς.

Την άλλη φορά

«Μα, γίνεται αυτό, σοβαρά;», απόρησα. Κι όμως γίνεται στην αθάνατη ελληνική επαρχία. Εκεί που ο γέρος και η γριά -το λέω αυτό γιατί στα χωριά αυτοί έχουν απομείνει – αισθάνεται «σημαντικός» – έτσι μου ειπώθηκε απ’ την πηγή μου που ξέρει πρόσωπα και πράγματα – όταν τον παίρνει η βουλευτίνα της περιφέρειας να του πει ένα «χρόνια πολλά». Αισθάνεται ότι δεν έχουν ξεχάσει, νομίζει πως είναι ξεχωριστός επειδή τον θυμήθηκε η κυρία τάδε. Το αν π.χ. το χωριό του δεν έχει δρόμο ή αναγκάζεται να πάει στην πόλη για να τον δει γιατρός επειδή στα μέρη του δεν πατάει κανείς, είναι άσχετο. «Κι αν δεν κατάφερε αυτή την τετραετία να μας φτιάξει το δρόμο, θα το κάνει την άλλη», λέει ο παππούς και πάει και ψηφίζει ξανά το ίδιο πρόσωπο.

Αυτοδικία

Αυτά τα ξέρουν πολύ καλά, πολιτικοί σαν τον Κυριάκο Βελόπουλο, ο οποίος εμφανίστηκε ανοιχτά χθες υπέρ της αυτοδικίας, με αφορμή την υπόθεση των Τεμπών, άσχετα αν το μάζεψε μετά. Και καλλιεργούν αντίστοιχα ένστικτα σε κομμάτι της κοινωνίας που δεν θέλει και πολύ να τα υιοθετήσει, εάν δεν το έχει κάνει ήδη. Με τη διαφορά ότι δεν είσαι «αντισυστημικός» ή «επαναστάτης» αν μπεις στη λογική να πάρεις στο νόμο στα χέρια σου. Κι αυτό επειδή η ιστορία αυτή είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν πρόκειται να σταματήσει πουθενά αν ξεκινήσει. Και η μπάλα θα πάρει δικαίους και αδίκους, μαζί…

Headlines