Νέα Αριστερά: Υψηλά στο κοινοβούλιο – χαμηλά στις δημοσκοπήσεις

Ακόμη μία δημοσκόπηση, αυτή της Μetron Analysis για το MEGA, διαπιστώνει ένα σαφές: η Νέα Αριστερά δεν έχει καταφέρει να βρει το πολυπόθητο 3% που θα εξασφάλιζε την κοινοβουλευτική της παρουσία, εάν γίνονταν άμεσα εκλογές.

Ούτε και η υπόλοιπη αριστερά, βέβαια, βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα. Το ΚΚΕ έχει μία μικρή πτώση, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα 6,2% και το ΜεΡΑ25 αποσπά ένα 2,1%, ενώ η Νέα Αριστερά μόλις ένα 2,3%. Σε ένα συνολικό επίπεδο η Αριστερά βρίσκεται σε χαμηλά, για τη συγκυρία, επίπεδα.

Υπό αυτήν την άποψη, η Νέα Αριστερά ακολουθεί την πορεία της καθόδου που ακολουθούν και τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς. Αλλά δεν ακολουθεί την πορεία προς την επίτευξη των στόχων που έχει θέσει.

Αναντιστοιχίες

Η κοινοβουλευτική παρουσία της Νέας Αριστεράς δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως δυναμική. Η μικρότερη και νεότερη κοινοβουλευτική ομάδα έχει καταφέρει να αναδείξει κορυφαία ζητήματα, έχει συγκρουστεί με την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα και αισίως προκάλεσε την αντίδραση του Θάνου Πλεύρη, όταν πρότεινε τον Χρήστο Ράμμο ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Εντός της Βουλής τα πηγαίνει καλά το κόμμα του Αλέξη Χαρίτση. Τι φταίει και δεν ανεβαίνει δημοσκοπικά;

Αν παρατηρήσουμε με προσοχή τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, η δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση αυξάνεται διαρκώς, αλλά δεν κεφαλαιοποιείται από την αντιπολίτευση. Στα ευτυχή, η ακροδεξιά επίσης δεν καταφέρνει να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους, αλλά εδώ πρέπει να κάνουμε μια παρατήρηση.

Τρία κόμματα που θεωρούνται νέα, έχουν ανέλπιστα υψηλά ποσοστά. Το ένα είναι η Πλεύση Ελευθερίας, που αποσπά ένα 6%, το άλλο είναι η Φωνή Λογικής με 4,4% και το τρίτο είναι το Κίνημα Δημοκρατίας (του Στέφανου Κασσελάκη) με 3,4%. Αν αυτό μας αποδεικνύει κάτι, είναι πως οι ψηφοφόροι δεν εμπιστεύονται τα κόμματα που ξέρουν ήδη. Να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι και το ΠΑΣΟΚ έχει μια ελαφρά πτώση δημοσκοπικά.

Οι ψηφοφόροι, λοιπόν, δεν εμπιστεύονται τα κόμματα που ξέρουν ήδη. Μα η Νέα Αριστερά δεν είναι παλιό κόμμα. Θεωρητικά θα έπρεπε να λαμβάνει την ψήφο εμπιστοσύνης προς τα καινούρια. Τι είναι αυτό που πήγε λάθος;

Η Νέα Αριστερά είναι ένα καινούριο κόμμα, όντως, που έχει, όμως, μια πολύ σταθερή και συγκεκριμένη ιδεολογική βάση. Αυτό δεν είναι κακό. Απεναντίας, ίσως και να είναι το πιο ισχυρό της όπλο. Πού, όμως, τελικά «χαλάει» το πράγμα;

Ταύτιση με τον ΣΥΡΙΖΑ (;)

Στα μάτια των περισσότερων ψηφοφόρων και καθώς τα γεγονότα μετρούν μόλις ένα χρόνο, είναι πιθανό η Νέα Αριστερά να ταυτίζεται ακόμη με τη διάσπαση από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα κορυφαία στελέχη της ήταν, στην απόλυτη πλειοψηφία τους, κυβερνητικά στελέχη επί Τσίπρα και, με εξαίρεση τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, υπήρξαν μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πριν ένα χρόνο.

Και ενώ το κόμμα Κασσελάκη είναι επίσης προϊόν διάσπασης, οι άνθρωποι που τον ακολούθησαν ούτε ταυτίζονται με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ταυτίζονται με την Αριστερά. Οπότε το Κίνημα Δημοκρατίας, όπως και η Πλεύση Ελευθερίας, συγκεντρώνει διαφορετική εκλογική κατηγορία ψηφοφόρων.

Στα μάτια της κοινωνίας, παρά τις διαφωνίες εντός της ευρύτερης Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει το Αριστερό κόμμα της Βουλής. Οπότε το κομμάτι αυτό, το προοδευτικό – αριστερό, θεωρητικά καλύπτεται κοινοβουλευτικά. Ακόμη και αν η Νέα Αριστερά είναι πιο ριζοσπαστική, ίσως και πιο δυναμική από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε επίπεδο κοινωνικής απήχησης, δεν έχει καταφέρει να αυξήσει το εύρος της.

Κάτι που πρέπει να υπενθυμίζεται, είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αύξησε τα ποσοστά τους, επειδή η κοινωνία έγινε περισσότερο Αριστερή. Αντιθέτως, η κοινωνία βρήκε εκφραστή της δυσαρέσκειά της σε μία μεγάλη κινηματική -τότε- και κοινοβουλευτική δύναμη.

Αν σήμερα υπήρχαν κινηματικές διεργασίες, πιθανά η Νέα Αριστερά να είχε πολύ καλύτερες πιθανότητες να ενταχθεί στη Βουλή, συστήνοντας την ταυτότητά της στον κόσμο μέσω των διαδικασιών που ιδεολογικά γνωρίζει καλύτερα: μέσα από κινηματικές δράσεις. Αλλά τώρα δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα.

Τι ζητά η κοινωνία

Αυτό που αποτυπώνεται δημοσκοπικά είναι μια κοινωνική ανάγκη να συμβεί σύμπραξη κεντροαριστερών και Αριστερών δυνάμεων α λα Μελανσόν. Σε αυτό το αίτημα υπάρχουν μόνο δύο πιθανές απαντήσεις: ή θα ακουστεί, ή δε θα ακουστεί.

Το δεδομένο είναι πως οι ψηφοφόροι δεν εμπιστεύονται κανέναν μόνο του. Κερδίζει η δυσπιστία, εν ολίγοις.

Η Νέα Αριστερά καλείται να ανταπεξέλθει σε αυτά τα δεδομένα. Ή θα προσπαθήσει να εμφανιστεί ως νέο κόμμα, ακόμη κι αν έχει «παλιό» στελεχιακό δυναμικό, ή θα βρει τρόπο να προσαρμόσει την πολιτική της πάνω στην κοινωνική επιθυμία.