Η ακροδεξιά οπλίζει το χέρι τρομοκρατών

Στα τέλη του 19^ου αιώνα και στις αρχές του 20^ου αιώνα οι τρομοκράτες ήταν συνήθως αναρχικοί. Μάλιστα, ορισμένοι από αυτούς εισήγαγαν για πρώτη φορά τεχνικές που αργότερα γενικεύτηκαν. Για παράδειγμα, το 1920 ένας θυμωμένος αναρχικός, ο Μάριο Μπούντα δοκίμασε για πρώτη φορά το «όχημα-βόμβα», στην περίπτωσή του όχι αυτοκίνητο-βόμβα αλλά κάρο-βόμβα που προσπάθησε να ανατινάξει τη Wall Street.

Ενδιαμέσως, είχαμε διάφορα κινήματα που χρησιμοποίησαν τέτοιες πρακτικές, αρκετά από αυτά εθνικοαπελευθερωτικά. Για την ιστορία και οι δημιουργοί του κράτους του Ισραήλ στη σύγκρουσή τους με τους Βρετανούς που είχαν υπό τον έλεγχό τους την Παλαιστίνη, τέτοιες πρακτικές δοκίμασαν.

Από τη δεκαετία του 1960 και μετά το στερεότυπο για την τρομοκρατία ήταν ότι αφορούσε είτε την Άκρα Αριστερά, είτε τους Παλαιστινίους.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν αυτό το είδος τρομοκρατίας – ή ένοπλης βίας – άρχισε να υποχωρεί.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου το στερεότυπο για την τρομοκρατία άλλαξε. Όλοι πλέον θεωρούσαν ότι η βασική μορφή τρομοκρατίας είναι η «ισλαμιστική τρομοκρατία», οι «τζιχαντιστές».

Μάλιστα, το στερεότυπο ήταν τόσο έντονο που κατέληξε στον συνειρμό ότι κάθε ισλαμιστής, κάθε πιστός του Ισλάμ είναι ένας δυνάμει τρομοκράτης, με αποτέλεσμα αλλεπάλληλα κύματα ισλμαμοφοβίας, ρατσιστικής αντιμετώπισης, στέρησης βασικών δικαιωμάτων όπως το άσυλο. Θυμηθείτε πώς ακόμη και η πολιτική για μεταναστευτικό καθορίστηκε με βάση τον υποτιθέμενο κίνδυνο («υβριδική απειλή) από τους «ισλαμιστές».

Και όπως συμβαίνει πάντα με όλα τα στερεότυπα, έρχεται μια ώρα που η ίδια η πραγματικότητα τα διαψεύδει.

Γιατί στο Μαγδεμβούργο είχαμε την Παρασκευή μια επίθεση που την έκανε μεν ένας Σαουδάραβας, αλλά εδώ είχαμε να κάνουμε με το ακριβώς αντίθετο από το στερεότυπο του «τζιχαντιστή» μέλους της Αλ Κάιντα ή του καθοδηγούμενου από το Ισλαμικό Κράτος «μοναχικού λύκου»: είχαμε να κάνουμε με έναν Σαουδάραβα που είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο καταγγέλλοντας την έλλειψη δικαιωμάτων και ο οποίος κατέληξε να γίνει οπαδός της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) και να μισεί τους μουσουλμάνους.

Και εδώ ακριβώς είναι που προκύπτει το πρόβλημα που δεν θέλουν να δουν αυτοί που αντιμετωπίζουν σήμερα την ακροδεξιά ακόμη και ως πολιτικό σωσίβιο απέναντι στην κρίση των συστημικών κομμάτων.

Γιατί η ακροδεξιά ιδεολογία, με την επένδυση που κάνει στον ρατσισμό, στην ξενοφοβία, και στην ισλαμοφοβία, στο τέλος καταλήγει να οπλίζει τα χέρια δολοφόνων.

Και δεν είναι η πρώτη φορά: το είδαμε με τον Μπρέιβικ στη Νορβηγία, το είδαμε και με τον Τάραντ στην Νέα Ζηλανδία.

Και πολύ φοβάμαι ότι θα τα δούμε και άλλες φορές.

Γιατί η ακροδεξιά ιδεολογία είναι μια ιδεολογία μίσους, που στο τέλος θα γίνει και πράξη.

Και αυτό ας το σκεφτούν πολύ σοβαρά όσοι σήμερα θέλουν να κάνουν παιχνίδια με την ακροδεξιά ή την αντιμετωπίζουν ως ενδεχόμενο εκλογικό σύμμαχο ή κυβερνητικό συνεταίρο.