Ο Χριστός γεννήθηκε στην προσφυγιά, του ΣΥΡΙΖΑ μαλώνουν τα παιδιά

Αγαπημένα μου golden boys, αδικημένοι μου μικροαστοί, φτωχοί μου προλετάριοι, λατρεμένες μου βιοπαλαίστριες, μέρες που’ ναι με πιάνουν οι φιλοσοφικές μου αναζητήσεις, καθώς τον υπόλοιπο χρόνο ασχολούμαι ως γνωστόν με τα κοινά, αφήνοντας τον εαυτό μου στην άκρη. Εισέρχομαι κατευθείαν στο θέμα που έχει να κάνει με τα σημερινά κάλαντα και ειδικά με τον εξόχως ταξικό στίχο, «καλήν εσπέραν – ή ημέραν, ανάλογα την ώρα – άρχοντες».

Προβληματισμός

Είδατε, τί λέει ο ποιητής; Απευθύνεται αποκλειστικά στους άρχοντες, αναγγέλλοντας τη γέννηση του Θεανθρώπου. Πουθενά δεν λέει «καλήν εσπέραν φτωχάντζες, μεροκαματιάρηδες, προλετάριοι κλπ.». Ακόμα και στο τέλος, ο στίχος μιλάει για τον «νοικοκύρη» και να μη ραγίσει πέτρα απ’ το σπίτι του. Είναι άραγε τα Χριστούγεννα μια γιορτή μόνο για τους άρχοντες και τους νοικοκυραίους; Καταθέτω τον προβληματισμό μου και πάω παρακάτω.

Πρόσφυγας

Συμβολικά αν το δείτε, η ιστορία της Γέννησης δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Σύμφωνα με την παράδοση ο Ιησούς γεννήθηκε στην προσφυγιά. Για να λέμε τα πράγματά με τ’ όνομά τους δηλαδή και όχι κατά πως μάς βολεύει. Οι γονείς του ζούσαν σε μια χώρα υπό κατοχή και κατηφόρισαν προς τη Βηθλεέμ όταν έμαθαν ότι θα έπεφτε τσεκούρι άγριο. Και ως κανονικός πρόσφυγας δεν γεννήθηκε σε κάποιο αρχοντικό δίπλα σε αναμμένο τζάκι, αλλά μέσα σ’ ένα στάβλο, παρέα με τα ζωντανά.

Ξεριζωμός

Ακόμα κι όταν γεννήθηκε, αν εξαιρέσει κανείς το χάπενινγκ με τους μάγους, δεν ήταν κάποιο παιδί που μεγάλωσε στα πούπουλα και στην ασφάλεια. Ξεριζωμένο πλάσμα ήταν που μέχρι να επιστρέψει στη Ναζαρέτ για να πιάσει μεροκάματο ως ξυλουργός και όχι ως ceo της εποχής, ζούσε με τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή του.

Στην οθόνη

Μετά τον βρήκε ο Τζεφιρέλλι και τον έκανε τηλεοπτική σειρά. Λίγο πριν, λίγο μετά, δεν θυμάμαι, τον βρήκαν και οι Μόντι Πάιθονς και τον έκαναν ταινία.

Πραγματικότητα

Με τούτα και μ’ εκείνα θέλω να πω ότι η ιστορία της Γέννησης είναι μια υπόθεση αγωνίας, φόβου και φτώχειας. Ουδεμία σχέση έχει με γιρλάντες, λαμπάκια, στολίδια, και γιο-χ0-χο απ’ την καμινάδα. Το ξέρω ότι θα με πείτε μίζερη, αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Και δεν λέω να μην γιορτάσει κανείς με όλα αυτά τα προϊόντα του καταναλωτισμού ή να μη στολίσει το σπίτι του. Εξάλλου κι εγώ φέτος στόλισα τον μπάτλερ μου, τον Γκουίντο και πρωτοτύπησα, καθώς έχω ένα κινούμενο ανθρώπινο δέντρο μέσα στο σπίτι με τα φωτάκια ν’ αναβοσβήνουν πάνω του. Απλώς λέω, ότι καλό είναι να θυμόμαστε την πραγματική ιστορία και πως καταλήξαμε να τη γιορτάζουμε μέσα στα χρόνια.

Θαύματα

Τα λέω επίσης, γιατί αν θυμηθούμε την Ιστορία, ίσως, για λίγο, να γίνουμε και καλύτεροι άνθρωποι. Δεν είναι της μόδας βέβαια να σκέφτεσαι τον συνάνθρωπό σου και να τον στηρίζεις όσο μπορείς. Αλλά πάλι, που ξέρεις; Ίσως να γίνονται ακόμα θαύματα τα Χριστούγεννα.

Προβλέψεις

Επανέρχομαι στα της καθημερινότητας και δεν θέλω να σας μελαγχολήσω μέρες που’ ναι, αλλά ειλικρινά δεν φταίω. Τα παράπονά σας στον Γιάννη τον Στουρνάρα, τον εθνικό μας τραπεζίτη. Είπε χθες, πως η Ευρωπαϊκή Ενωση προβλέπει για το 2025 ανάπτυξη 1%, αν όμως επιβληθούν οι απειλούμενοι από τον Τραμπ δασμοί 10% στα ευρωπαϊκά προϊόντα, τότε η ανάπτυξη θα είναι μηδέν! Κι όλα αυτά χωρίς να λάβουμε υπόψη μας τους δύο πολέμους, που βρίσκονται σε εξέλιξη στην περιοχή μας και τις γεωπολιτικές αναστατώσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Λάβετε υπόψη σας και την στροφή στην παραγωγή και αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού και έχετε την πλήρη εικόνα του κόσμου που μας περιβάλλει!

Μετά από το Ταμείο Ανάκαμψης, τι;

Πάντως εντός της κυβέρνησης υπάρχει και ένα άγχος. Διότι το 2026 ολοκληρώνεται το χρηματοδοτικό πρόγραμμα του Ταμείου Ανάκαμψης. Και μετά; Ε, για το μετά υπάρχει το άγχος. Ελπίζουν ότι κάτι μπορεί να γίνει με βάση την γνωστή έκθεση Ντράγκι, που προβλέπει ένα θηριώδες πακέτο 800 δισ. ευρώ για εξοπλισμούς και ανάπτυξη. Λένε πως δεν μπορεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αφήσει «ξεκρέμαστη» την Ενωση και στο έλεος του Τραμπ, ο οποίος έχει υποσχεθεί πρωτοφανείς απαλλαγές σε όσους πραγματοποιήσουν μεγάλες επενδύσεις στις ΗΠΑ. Λένε πως κάτι θα γίνει. Θα γίνει όμως;

Φαγούρα στην Ε.Ε.

Δεν του έφτανε η εγχώρια εσωκομματική φαγούρα του ΣΥΡΙΖΑ, είπε να την βγάλει κι εκτός συνόρων.  Ο λόγος για τις σχέσεις μεταξύ των ευρωβουλευτών του κόμματος, του Κώστα Αρβανίτη και του Νικόλα Φαραντούρη, οι οποίες απ’ ότι μαθαίνω είναι τόσο… θερμές, όσο ένα καλοκαίρι στο βόρειο πόλο. Αφορμή για το τελευταίο επεισόδιο μεταξύ τους στάθηκε η σπουδή του Νικόλα να βγει και να ζητήσει στις Βρυξέλλες την «άμεση ένταξη στην Ε.Ε.» της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Εκεί ο Κώστας πήρε ανάποδες…

Επιχείρημα

Άρχισε λοιπόν μια επικοινωνία μεταξύ Βρυξελλών και Αθήνας με τον Αρβανίτη να ζητά απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ να «μαζέψει» τον Φαραντούρη, υποστηρίζοντας ότι δεν εκφράζει τις «πάγιες θέσεις» του κόμματος για το θέμα. Ομολογώ ότι αναζήτησα τις «πάγιες θέσεις», πήρα και κάνα δυο τηλέφωνα και δεν είδα κάποια παραβίαση. Μπορώ να πω ότι ήταν άκομψη η απαίτηση Φαραντούρη – τί ακριβώς σημαίνει «άμεση ένταξη»; – εδώ ένα ταξίδι σχεδιάζεις να πας και μπορεί να σου πάρει κάνα εξάμηνο με χρόνο – όχι να μπουν δυο χώρες στην Ε.Ε., όπως επίσης και η αναφορά του στο γεγονός ότι οι εν λόγω είναι «ορθόδοξες». Συγγνώμη, είναι πολιτικό επιχείρημα αυτό;

Ενόχληση

Ο ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα δεν σήκωσε το θέμα και λογικό είναι. Σου λέει, αποχωρούν βουλευτές από το κόμμα, άσε μην έχουμε και την πρώτη αποχώρηση ευρωβουλευτή. Γενικότερα πάντως, μαθαίνω ότι υπάρχει μια ενόχληση στο πρόσωπο του Νικόλα Φαραντούρη, ο οποίος προφανώς θεωρεί ότι επειδή ήταν υποψήφιος πρόεδρος στις εσωκομματικές, έχει άλλο «βάρος». Κάπως έτσι είχε προτείνει πριν από λίγες μέρες τη Λούκα Κατσέλη ως υποψήφια για πρόεδρο της Δημοκρατίας, χωρίς να έχει συνεννοηθεί με το κόμμα.

Παραφούσκωμα

Το πόσο θα κρατήσει αυτό το μπρα ντε φερ και που μπορεί να φτάσει, δεν το ξέρω. Αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι με το κόμμα αυτό δεν πλήττεις ποτέ, ακόμη και μετά την αποχώρηση του Stefanos. Και ξέρετε, έχει παράδοση και τις ευρωκόντρες το κόμμα της καρδιάς μας. Θα ξεχάσω τη διαμάχη Παπαδημούλη-Κούλογλου στην προηγούμενη θητεία της Ευρωβουλής; Απ’ ότι μαθαίνω πάντως και ο Αρβανίτης το φούσκωσε λίγο το θέμα. Ελπίζω, μέρες που΄ ναι, να μονιάσουν…

Καλά Χριστούγεννα, σάς είπα;