Η ζωή από ψηλά – Ο Χάρης Χριστόπουλος «αιχμαλωτίζει» τον κόσμο από τον ουρανό

Ο φωτογράφος Χάρης Χριστόπουλος κάνει πτήσεις με Paramotor τα τελευταία 32 χρόνια και φωτογραφίζει τοπία στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο με στόχο να αιχμαλωτίσει με τον φακό του το ανάγλυφο της γης από μια οπτική που δεν έχουμε ξαναδεί.

Ο αναγνωρισμένος φωτογράφος μόδας Χάρης Χριστόπουλος αποκαλύπτει την αγάπη του για τις πτήσεις με Paramotor και τη βαθιά σύνδεσή του με τη φύση. Μιλά για το πάθος που έγινε αγαπημένη συνήθεια, για τη γοητεία που του ασκεί το νερό, τον νέο κόσμο που του αποκαλύφθηκε με τον αιωροπτερισμό και τον οποίο επιχειρεί να αιχμαλωτίσει με τον φακό του.

Εκφράζει την επιθυμία του να δει στο μέλλον περισσότερο κόσμο να τολμά να πετάξει με Paramotor, «διότι είναι μια εμπειρία που δεν περιγράφεται με λόγια», και εύχεται ο ίδιος να πετά μέχρι τα βαθιά γεράματα – αφού οι πτήσεις είναι θεραπευτικές.

Ένα τυχαίο γεγονός

Το παιδικό του όνειρο να πετάξει πήρε αναπάντεχα μορφή το 1992, κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφισης σε μια παραλία του Μπράιτον στη Μεγάλη Βρετανία, όταν είδε για πρώτη φορά στη ζωή του αιωροπτεριστή να απογειώνεται και μάλιστα σε μια περιοχή επίπεδη και χωρίς αέρα. Εννοείται ότι όταν προσγειώθηκε τον πλησίασε και τότε είδε ότι φορούσε στην πλάτη μια μηχανή με έναν έλικα.

Εκείνη η τυχαία συνάντηση ήταν το δικό του momentum. Άδραξε την ευκαιρία και έμαθε κάποιες βασικές πληροφορίες, όπως από πού μπορεί να αγοράσει μια τέτοια συσκευή. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ζήτησε τη βοήθεια ενός δασκάλου και έβλεπε πτήσεις σε μια βιντεοκασέτα που είχε αγοράσει, έτσι έπειτα από μερικές μέρες επιχείρησε την πρώτη απογείωση. Από τότε έως σήμερα δεν έχει σταματήσει τις εναέριες εξερευνήσεις.

Πετάει συστηματικά κάθε Σαββατοκύριακο, ενώ ένα Paramotor βρίσκεται πάντα σε μια άκρη μέσα στο αυτοκίνητό του – μήπως βρεθεί ευκαιρία για μια έξτρα πτήση. Eίναι από τους πιο παλιούς αιωροπτεριστές στην Ελλάδα, με τις καταγεγραμμένες πτήσεις του, από όταν ξεκίνησε, να ξεπερνούν τις 10.500 ώρες. «Εκπλήσσομαι ακόμα που δεν ασχολείται περισσότερος κόσμος με τον αιωροπτερισμό στην Ελλάδα, καθώς είναι από τα πιο εύκολα, ασφαλή και οικονομικά σπορ» σχολιάζει.

Έμπνευση

«Πετάω γιατί θέλω να βλέπω καινούργιες εικόνες, να ανακαλύπτω το ανάγλυφο της γης από ψηλά. Η πτήση και η φωτογραφία μού δίνουν χρόνια τώρα την ευκαιρία να βλέπω και να αιχμαλωτίζω με το φακό μου μέρη σε όλο τον κόσμο από μια νέα, μοναδική οπτική. Πρόκληση για μένα αποτελεί το μέρος – το τοπίο. Μην ξεχνάμε ότι πριν από 32 χρόνια δεν υπήρχαν drones.

»Ο μόνος τρόπος, τότε, για να έχεις τέτοιου είδους λήψεις ήταν να νοικιάσεις ένα ελικόπτερο… Εγώ αναζητούσα τις καθημερινές μέρη με ενδιαφέρουσα τοπιογραφία και το Σαββατοκύριακο έφευγα για να πετάξω και να τα φωτογραφίσω: Μετέωρα, λίμνη Κερκίνη, ποταμός Σπερχειός, λίμνη Κάρλα, Ιωάννινα, Οίτη, φαράγγι του Βίκου… Όλη την Ελλάδα».

Πτήσεις – εμπειρίες

Παρότι κάθε πτήση είναι μοναδική, υπάρχουν μέρη που σε συγκλονίζουν. «Η αίσθηση που έχεις όταν βρίσκεσαι για πρώτη φορά ανάμεσα στα βράχια των Μετεώρων είναι αξεπέραστη εμπειρία. Μία ακόμα πολύ ιδιαίτερη στιγμή ήταν όταν πέταξα πρώτη φορά πάνω από τον Όλυμπο, σε υψόμετρο γύρω στα 3.000 μ., δηλαδή μόλις 200 μ. πάνω από την κορυφή.

»Σχεδόν συγκινητική είναι πάντα και η αίσθηση που έχεις όταν ελίσσεσαι ανάμεσα στις χαράδρες του Ολύμπου. Όμως η δική μου μεγάλη αγάπη είναι τα ποτάμια. Να ακολουθώ τον ρου από τις πηγές μέχρι τις εκβολές τους. Με έλκει η μορφολογία τους, θεωρώ ότι αποκαλύπτει την ιστορία και την εξέλιξη μιας περιοχής.

»Με γοητεύει γενικά το υδάτινο στοιχείο, η απλωσιά που προσφέρει αυτό το τοπίο. Οι μεγάλες άδειες επιφάνειες βοηθούν και στη φωτογραφία, γιατί το κάδρο είναι άδειο και το θέμα βρίσκεται στο κέντρο».

Η ασφάλεια πρώτη

«Είναι πραγματικά σημαντικό, όχι μόνο για την πτήση στον αέρα, αλλά και πεζοπορώντας στα βουνά, να πετάς με παρέα ή να υπάρχει κάποιος που σε βλέπει – έστω από απόσταση. Τώρα πια με την εξάπλωση του GPS και των έξυπνων τηλεφώνων τα πράγματα έχουν γίνει πιο εύκολα.

»Για παράδειγμα, όταν πετάω μόνος, κάποιος παρακολουθεί από το έδαφος την πορεία μου, μέσω του link που στέλνω. Και για να καταρρίψει κάθε φόβο ή δικαιολογία, επισημαίνει ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φυσική κατάσταση για να κάνεις Paramotor, μόνο μια μικρή εκπαίδευση σε ανοιχτό πεδίο, π.χ., ένα χωράφι. Άλλωστε, η πιο σοβαρή δυσκολία σε αυτό το άθλημα είναι ο καιρός: να μπορείς να διαβάζεις τη μετεωρολογία σε φυσικές συνθήκες, να ερμηνεύεις τον καιρό και να μη ρισκάρεις».

Το αγωνιστικό Paramotor

Ο Χάρης Χριστόπουλος έχει υπάρξει πρωταθλητής Ελλάδας στο Paramotor –ή Μηχανοκίνητο Αλεξίπτωτο, όπως έχει καθιερωθεί στα ελληνικά–, ενώ έχει λάβει μέρος και σε παγκόσμιες διοργανώσεις. Συγκεκριμένα, δύο φορές σε αγώνες Slalom Paramotor στη Γαλλία, όπου κατέκτησε τη 12η και την 9η θέση αντίστοιχα.

Τι είναι το Paramotor

Όσον αφορά τα τεχνικά μέρη μιας πτήσης, επισημαίνει ότι υπάρχουν διάφορες συσκευές και δεκάδες κατασκευαστές, κυρίως από την Ευρώπη. Το Paramotor αποτελείται από έναν δίχρονο κινητήρα πάνω σε ένα πλαίσιο/σκελετό αλουμινίου, ένα κάθισμα και έναν έλικα. Η ταχύτητα που αναπτύσσει η συγκεκριμένη συσκευή είναι από 50 χλμ. έως 85-90 χλμ. την ώρα, με άπνοια. Ένας μέσος όρος είναι τα 50 χλμ., ωστόσο με συγκεκριμένες τεχνικές, π.χ., ασκώντας πίεση σε κάποιους ιμάντες, μπορεί κανείς να αυξήσει ή να μειώσει ταχύτητα (25 χλμ.).

Συνάντηση κορυφής

«Ασχολήθηκα και με το εμπόριο μηχανοκίνητων αιωρόπτερων, έτσι έφτασα να γνωρίζω πολύ καλά το αντικείμενο. Κάθε χρόνο επισκέπτομαι τη μεγαλύτερη έκθεση Μηχανοκίνητου και Ελεύθερου Αιωρόπτερου στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας, όπου συγκεντρώνονται κατασκευαστές και πιλότοι από όλο τον κόσμο. Είναι μια διεθνής συνάντηση, όπου βλέπεις τις εξελίξεις στο χώρο και να ανταλλάσσεις εμπειρίες. Εκεί έχω τη χαρά να δοκιμάζω όλα τα καινούργια μοντέλα και να γνωρίζω τους νέους κατασκευαστές».

// Κεντρική φωτογραφία: Pexels

* Πηγή: Διακοπές