Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την υπομονή ως αρετή, ωστόσο οι περισσότεροι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι είναι ανυπόμονοι. Αυτό έκανε την ερευνήτρια ψυχολογίας Δρ Kate Sweeny από το University of California – Riverside να αναρωτηθεί εάν η υπομονή σχετίζεται λιγότερο με τα καλά μας χαρακτηριστικά και περισσότερο με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές απογοητεύσεις.

Για τους σκοπούς της έρευνάς της, η Δρ Sweeny προσπάθησε να προσδιορίσει καλύτερα τι είναι η υπομονή και η ανυπομονησία, καθώς και τους παράγοντες που τις καθορίζουν.

Η ανυπομονησία, κατέληξε μετά από την μελέτη τριών ερευνών σε 1.200 άτομα, είναι το συναίσθημα που νιώθουν οι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουν μια καθυστέρηση που φαίνεται άδικη, παράλογη ή ακατάλληλη, όπως η κίνηση εκτός της ώρας αιχμής ή μια συνάντηση που θα έπρεπε να είχε τελειώσει πριν από 15 λεπτά. Η υπομονή, λοιπόν, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε αυτά τα συναισθήματα ανυπομονησίας, σύμφωνα με την ίδια.

Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο Personality and Social Psychology Bulletin στο άρθρο «When Time is the Enemy: An Initial Test of the Process Model of Patience».

Η υπομονή και η «ρύθμιση των συναισθημάτων»

Οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούν τον όρο «ρύθμιση των συναισθημάτων» για να καταγράψουν τις πολλές στρατηγικές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να μειώσουν (ή μερικές φορές να αυξήσουν) την ένταση των συναισθημάτων τους. Η υπομονή, υποστηρίζει η Δρ Sweeny σε ένα συνοδευτικό επιστημονικό άρθρο, είναι το υποσύνολο αυτών των στρατηγικών που στοχεύουν ιδιαίτερα στα συναισθήματα ανυπομονησίας.

Για να ελέγξει την υπόθεση αυτή, ζήτησε από συμμετέχοντες να εξετάσουν τις αντιδράσεις τους σε διάφορες απογοητευτικές καταστάσεις που μπορεί να συναντήσει κανείς στην καθημερινή ζωή. Η μία απεικόνιζε ένα μποτιλιάρισμα, μια άλλη περιέγραφε μια μακρά, βαρετή συνάντηση και η τρίτη τους προέτρεπε να φανταστούν ότι είχαν κολλήσει σε μια αίθουσα αναμονής.

Οι συμμετέχοντες ανέφεραν πόσο ανυπόμονοι θα αισθάνονταν σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, και στη συνέχεια αν θα αντιμετώπιζαν την ανυπομονησία τους με στρατηγικές όπως η απόσπαση της προσοχής, η βαθιά αναπνοή ή το να δουν τα θετικά της κατάστασης.

Η κορύφωση της ανυπομονησίας

Τα αποτελέσματα της μελέτης εντόπισαν τρία σενάρια που δημιουργούν την «τέλεια καταιγίδα» όσον αφορά την ανυπομονησία: όταν το διακύβευμα είναι σχετικά υψηλό (κίνηση στο δρόμο καθώς πηγαίνετε στην συναυλία του αγαπημένου σας συγκροτήματος), όταν η κατάσταση της αναμονής είναι δυσάρεστη (χωρίς καθίσματα και χωρίς αντιπερισπασμούς) και όταν κάποιος ευθύνεται ξεκάθαρα για την καθυστέρηση (το εργαστήριο ξέχασε να επεξεργαστεί την ιατρική σας εξέταση).

Οι άνθρωποι ένιωθαν επίσης πιο ανυπόμονοι όταν η καθυστέρηση ήταν μεγαλύτερη από ό,τι περίμεναν αλλά παραδόξως όχι όταν η καθυστέρηση ήταν σχετικά μεγάλη ή μικρή.

Αν και σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες δήλωσαν ότι θα αισθάνονταν τουλάχιστον λίγο ανυπόμονοι όταν αντιμετώπιζαν αυτές τις απογοητευτικές καταστάσεις, κάποιοι άνθρωποι ήταν πιο υπομονετικοί από άλλους.

Πιο συγκεκριμένα, οι συμμετέχοντες που ήταν πιο άνετοι με τις καταστάσεις ανοικτού τύπου και πιο σταθεροί συναισθηματικά δήλωσαν ότι δεν θα αισθάνονταν πολύ ανυπόμονοι σε αυτά τα σενάρια ενώ εκείνοι με καλύτερες δεξιότητες συναισθηματικής ρύθμισης και αυτορρύθμισης δήλωσαν ότι θα ανταποκρίνονταν πιο υπομονετικά, ακόμη και αν αρχικά αισθάνονταν ανυπόμονοι.

Επιπλέον το να είναι κανείς δεκτικός και να έχει υψηλή ενσυναίσθηση προέβλεπε επίσης την υπομονή.

«Τα αρχικά μας ευρήματα υποστηρίζουν πολλές από τις ιδέες μας σχετικά με την υπομονή και την ανυπομονησία», καταλήγει η Δρ Sweeny. «Έχουμε πολλά ακόμη να μάθουμε, αλλά η προσέγγισή μας μπορεί να βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να διαχειριστούν τα συναισθήματα ανυπομονησίας και τελικά να γίνουν πιο υπομονετικοί στην καθημερινή τους ζωή» καταλήγει η ίδια.

* Πηγή: Vita

Headlines