Η αναπόφευκτη αναμέτρηση

Ενα θέμα με βεβαιότητα θα απασχολήσει το 2025 την ελληνική πολιτική σκηνή. Και αυτό δεν είναι άλλο από τις πάγιες διαφορές μας με την Τουρκία στα ζητήματα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Βεβαίως οι Τούρκοι εδώ και δεκαετίες ανάγουν το όλο ζήτημα σε ευρύτερες διαφορές. Στην πραγματικότητα με πυρήνα ένα επικίνδυνο δόγμα που αρχικά ξεκίνησε με τον Αχμέτ Νταβούτογλου και την ιστορία του νεοοθωμανισμού και αργότερα το είδαμε με τη «Γαλάζια Πατρίδα», ευρύτερα το βλέπουμε ως μία προσπάθεια στρατηγική της Αγκυρας να επιστρέψει σε μια λογική αναθεωρητισμού συνολικά, όχι μόνο για τα ελληνικά σύνορα. Το πράττει για παράδειγμα σε όλες τις εμπόλεμες περιοχές γύρω της στις οποίες έχει εμπλακεί. Τώρα και με τη Συρία που είναι δομική περιοχή της Συνθήκης της Λωζάννης. Το βλέπουμε σε σχέση με εμάς.

Η Τουρκία δεν θέλει απλώς να αναθεωρήσει τα σύνορά της. Δεν θέλει απλώς να παγιώσει την κατάσταση με το ψευδοκράτος στην Κύπρο. Θέλει εκ των πραγμάτων και να επεκτείνει τις ζώνες επιρροής της, τις δυνητικές ευρύτερες ζώνες σε μήκος και πλάτος της Ανατολικής Μεσογείου. Ως γνωστόν, δε, η εξωτερική πολιτική της Αγκυρας δεν αλλάζει παρά μόνον προς το επιθετικότερο. Θέλει να είναι μια περιφερειακή μεγάλη δύναμη ισχύος που να μπορεί να είναι εντός και εκτός στο ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή να μιλάει με τον αραβικό κόσμο ή τη Ρωσία, να έχει παρέμβαση σε μια σειρά κρατών και βεβαίως με στρατηγική δυνητική δυνατότητα στις ευρύτερες θάλασσες. Ολα αυτά δεν αλλάζουν ή δεν μεταβάλλονται ούτε από μία σωστή και σε ορθή κατεύθυνση δέσμη διερευνητικών επαφών μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ούτε από τις αλλαγές ηγεσιών στην Αμερική ή στην Ευρώπη. Και αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της τουρκικής στρατηγικής.

Πολλές φορές στην Αθήνα όλα τα τελευταία χρόνια διαβάζουμε την επιθετικότητά τους ως μία απάντηση στο εσωτερικό ακροατήριο. Ας μην ξεχνούμε πως και η Τουρκία παραμένει ένα απολυταρχικό κράτος το οποίο καταπιέζει μια σειρά πολιτικών αντιφρονούντων και όχι μόνον. Επίσης την τελευταία εξαετία δείχνουμε να υποτιμάμε δύο ακόμα πράγματα: το πρώτο είναι πως η Τουρκία σε καμία περίπτωση δεν είναι μία απομονωμένη δύναμη και το έχει καταδείξει σε όλες σχεδόν τις κρίσεις. Το δεύτερο είναι πως το γεγονός ότι η Τουρκία παραβιάζει ή θέλει να αναθεωρεί ευρωπαϊκά σύνορα είναι κάτι το οποίο με ένταση δεν το έχουμε προβάλει. Αντίθετα, φαίνεται πως και η Ευρώπη υποκύπτει ακριβώς σε αυτή την τουρκική επιθετική στρατηγική. Και ακόμη χειρότερα ενισχύει μία θέση πως οι διαφορές Ελλάδας – Τουρκίας είναι αμιγώς διμερείς. Οι εξελίξεις της Συρίας είναι προφανώς δυσμενείς με την αλλαγή καθεστώτος και με την προσπάθεια να ρευστοποιηθεί η χώρα αυτή. Προσθέτουν έναν ακόμα παράγοντα κινδύνου όχι μόνο στη ΝΑ Μεσόγειο αλλά και στις σχέσεις μας με την Τουρκία. Φάνηκε αμέσως – επιβεβαιώνοντας «ΤΑ ΝΕΑ» – και εξελίσσεται ως νέος κίνδυνος ένα παράνομο τουρκοσυριακό σύμφωνο, το οποίο βεβαίως θα αγνοεί παντελώς την Κύπρο.

Αυτά θα απασχολήσουν την ελληνική διπλωματία και την ελληνική πολιτική ηγεσία το 2025 περισσότερο προφανώς από το ποιος θα είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας της χώρας μας ή ποιες διατάξεις του Συντάγματος θα αναθεωρηθούν και θα τεθούν προς συζήτηση στο τέλος του 2025. Αριστερά και δεξιά, θα πρέπει να κατανοήσουν οι πάντες και ανεξάρτητα των δικών τους διαφορών ή αναγνώσεων πως απέναντί τους έχουν μια σταθερή Αγκυρα και μια επιθετικότητα την οποία αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν.

Premiun έκδοση ΤΑ ΝΕΑ