«Η φυλακή είναι γεμάτη θυμό, ζήλια, παράνοια»: Ο Paddy Hill πέρασε αδίκως δεκαέξι χρόνια πίσω από τα κάγκελα

«Η φυλακή σε σκοτώνει συναισθηματικά. Είναι ένας σκοτεινός, βαθύς, κακός, βίαιος κόσμος γεμάτος θυμό, ζήλια, παράνοια. Γίνεσαι βάναυσος – είναι σαν να βρίσκεσαι σε εμπόλεμη ζώνη. Οι φυλακές είναι χωματερές για ανθρώπους. Είναι γεμάτες από ανθρώπους που θα σε σκότωναν με το παραμικρό. Για 24 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, κινδυνεύεις να σε μαχαιρώσουν, να σε σφάξουν ή να σε περιλούσουν με βραστό νερό. Μετά από λίγο καιρό, δεν σημαίνει τίποτα αν βλέπεις τέτοια πράγματα να συμβαίνουν σε άλλους κρατούμενους. Δεν αισθάνεσαι τίποτα. Γίνεται φυσιολογικό να βλέπεις να καρφώνουν κάποιον με μια μεγάλη λεπίδα ή να κάθεσαι να βλέπεις τηλεόραση και να εισβάλλουν άνθρωποι και να ρίχνουν βραστό νερό με ζάχαρη πάνω σε κάποιον που κάθεται κοντά σου. Δεν ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου. Δεν σημαίνει τίποτα για σένα. Έγινα απάνθρωπος και εξακολουθώ να είμαι απάνθρωπος», δήλωσε το 2010 στην Amelia Hill του Guardian o Paddy Hill.

Ο Hill, ένας από τους έξι άνδρες που καταδικάστηκαν αδίκως για τις βομβιστικές επιθέσεις σε παμπ του Μπέρμιγχαμ το 1974, ο οποίος στη συνέχεια ίδρυσε μια οργάνωση αφιερωμένη στη βοήθεια άλλων ατόμων που αντιμετωπίζουν κακοδικίες, πέθανε σε ηλικία 80 ετών.

«Ο ήρωάς μου»

Η Cathy Molloy, η πρόσφατα συνταξιοδοτηθείσα διευθύνουσα σύμβουλος του οργανισμού Mojo, τον οποίο ίδρυσε ο Hill, δήλωσε ότι «πέθανε στο σπίτι του στο Ayrshire, με τη φροντίδα της συζύγου του, Tara, το πρωί της Δευτέρας».

Η Malloy δήλωσε ότι ο Hill ήταν «ο ήρωάς μου, ένας σπουδαίος φίλος και ένας εξαιρετικός εργοδότης», ο οποίος είχε αφιερώσει τα τελευταία του χρόνια στο να βοηθήσει άλλους μέσω του Mojo, τον οποίο είχε ιδρύσει «με δική του αποζημίωση, η οποία φυσικά και δεν ήταν επαρκής για όλα όσα πέρασε».

«Δεν υπήρχε έλλειψη χρημάτων για να μας φυλακίσουν άδικα, να μας βασανίσουν και να μας περάσουν από ένα αυτοσύστατο δικαστήριο. Αλλά όταν βγήκαμε έξω, υπήρξε ξαφνική έλλειψη μνήμης και χρημάτων»

Ο Χιλ πέρασε 16 χρόνια στη φυλακή αφού κρίθηκε ένοχος για φόνο για τις βομβιστικές επιθέσεις σε παμπ του Μπέρμιγχαμ, όπου σκοτώθηκαν 21 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 182. Καταδικάστηκε μαζί με άλλους πέντε Βορειοϊρλανδούς: Gerry Hunter, John Walker, Hugh Callaghan, Richard McIlkenny and William Power.

Η απόφαση για τις καταδίκες τους αναιρέθηκαν από το εφετείο το 1991, μετά από έρευνα του δημοσιογράφου και πρώην βουλευτή των Εργατικών Chris Mullin, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι εντόπισε τους υπεύθυνους για τις βομβιστικές επιθέσεις.

Paddy Hill: «Μου είπαν ότι ήξεραν ότι ήμουν αθώος, αλλά ότι δεν τους ένοιαζε»

Οι έξι καταδικασθέντες άνδρες δήλωσαν ότι εξαναγκάστηκαν σε ψευδείς ομολογίες κατά τη διάρκεια βίαιων αστυνομικών ανακρίσεων.

Το 2010, ο Hill περιέγραψε την εμπειρία του στον Guardian: «Μου σφήνωσαν ένα πιστόλι στο στόμα και το έσπασαν, σπάζοντας τα δόντια μου(….) ήταν μαρτύριο ακόμη και να πιω μια γουλιά νερό, μέχρι που τελικά είδα έναν οδοντίατρο, δύο εβδομάδες αργότερα».

»Μου είπαν ότι ήξεραν ότι ήμουν αθώος, αλλά ότι δεν τους ένοιαζε: τους είχαν πει ότι πρέπει να υπάρξει καταδίκη και ότι αν δεν παραδεχόμουν τη βομβιστική επίθεση, θα με πυροβολούσαν στο στόμα».

Ο Hill μίλησε για την έλλειψη συμβουλευτικής και ψυχικής υποστήριξης για τα θύματα κακοδικίας, λέγοντας: «Δεν υπήρχε έλλειψη χρημάτων για να μας φυλακίσουν άδικα, να μας βασανίσουν και να μας περάσουν από ένα αυτοσύστατο δικαστήριο. Αλλά όταν βγήκαμε έξω, υπήρξε ξαφνική έλλειψη μνήμης και χρημάτων. Ήταν το κράτος που μας πήρε ομήρους και μας τραυμάτισε και τώρα δεν θέλουν να το αναγνωρίσουν αυτό με κανένα τρόπο».

Το 2001 ίδρυσε τη Mojo με έδρα τη Γλασκώβη, βοηθώντας άλλους ανθρώπους που είχαν φυλακιστεί άδικα. «Ήξερε τι περνούσαν αυτοί οι τύποι», δήλωσε ο Molloy. «Είχε χρυσή καρδιά, πραγματικά».

Η θηριωδία

Το 1996, ο Hill δημοσίευσε το βιβλίο «Forever Lost, Forever Gone» για την κακομεταχείρισή του στη φυλακή, τη διαδικασία απόδειξης της αθωότητάς του και την προσαρμογή του στον κόσμο μετά την αποφυλάκισή του.

Είναι το τρίτο μέλος των «Έξι του Μπέρμιγχαμ» που πέθανε. Ο Richard McIlkenny πέθανε από καρκίνο το 2006, σε ηλικία 73 ετών, και ο Hugh Callaghan πέθανε το 2023, σε ηλικία 93 ετών.

Κανείς δεν έχει λογοδοτήσει για τη θηριωδία του 1974 στο Μπέρμιγχαμ και οι οικογένειες των θυμάτων συνεχίζουν να ζητούν τη διεξαγωγή δημόσιας έρευνας.

*Με πληροφορίες από: Guardian | Κεντρική φωτογραφία θέματος: BBC