Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν: Ο αγράμματος Χίτλερ, ο Άγιος Βασίλης & το θαύμα του άρχοντα κάθε Χόμπιτ

Χωρίς τον Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, η φαντασία θα ήταν φτωχή, και έτσι η ζωή θα ήταν φτωχότερη. Ακαδημαϊκός, εμβληματικός συγγραφέας και πατέρας της φανταστικής λογοτεχνίας και ένας πολυγραφότατος άνδρας που έβαλε τα θεμέλια για να αναδείξει την καθαρτική σημασία του να φαντάζεσαι κόσμους και πλάσματα μακριά από την πεζή συνθήκη της καθημερινότητας, ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν δεν ήταν απλά ο δημιουργός του σύμπαντος μιας Μέσης Γης. Ήταν ένας παραμυθάς με βαθιές γνώσεις για τη δύναμη της γλώσσας που το έργο του προσπάθησαν, εις μάτην, να καπηλευτούν πολλοί.

«Αντιπαθώ ολόψυχα την αλληγορία σε όλες τις μορφές της, και πάντοτε το έκανα, από τότε που ήμουν αρκετά ώριμος και αρκετά επιφυλακτικός στην παρουσία της» γράφει στον πρόλογο της δεύτερης έκδοσης του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

«Προτιμώ την ιστορία, πραγματική ή πλαστή, με την πολύπλευρη εφαρμοσιμότητα της πάνω στην σκέψη και την εμπειρία των αναγνωστών. Πιστεύω πως πολλοί μπερδεύουν την ‘εφαρμοσιμότητα’ με την ‘αλληγορία’. Όμως η μία ενέχεται στην ελευθερία του αναγνώστη, ενώ η άλλη στην πρόθεση κυριάρχησης του συγγραφέα».

Γιατί για τον Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν οι ιστορίες του δεν είναι παραβολές της αιώνιας μάχης Καλό Εναντίον Κακού. Είναι ιστορίες για ανθρώπους και πλάσματα και τις συνέπεις των πράξεων τους.

Άλλωστε ακόμη και το πώς δημιουργήθηκε αυτό το ιστορικό φαντασιακό σύμπαν του, είναι μια ιστορία από μόνο του. Ο καθηγητής Τόλκιν διόρθωνε διαγωνίσματα. Τεκεί, για να διασκεδάσει το πνεύμα του γράφει σε μια λευκή κόλα:

«Σε μια τρύπα στο χώμα ζούσε ένας Χόμπιτ».

Θέλοντας να εξηγήσει στον εαυτό του τι είναι ένας Χόμπιτ, αρχίζει να γράφει μιαν ιστορία, που έμελλε να γίνει άμεσα κλασσική. Αρχικά την είπε σαν παραμύθι στα παιδιά του, μετά την διάβασε στους φίλους του και το 1936 ο φίλος του Λούις την έστειλε στον εκδοτικό οίκο Allen & Unwin. H ιστορία εκδόθηκε με μεγάλη επιτυχία το 1937 και η αρχή είχε γίνει.

Αν και η πρώτη έκδοση του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών το 1954 δεν ξεπέρασε τα 3.000 αντίτυπα, ο Τόλκιν όρισε τον πολιτισμό του 20ου αιώνα, με τη συνδρομή του Πίτερ Τζάκσον και των κινηματογραφικών μεταφορών που έκαναν γνωστό το έπος του σε κάθε χώρα.

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών έχει μεταφραστεί σε τουλάχιστον 38 γλώσσες, κάτι που το καθιστά ένα από τα πιο δημοφιλή λογοτεχνικά έργα του 20ου αιώνα.κηρύχθηκε αγαπημένο βιβλίο των πελατών του Amazon για την περασμένη χιλιετία και οι τρεις ταινίες που σκηνοθέτησε ο Πίτερ Τζάκσον απέφεραν έσοδα ύψους 6 δις δολαρίων παγκοσμίως.

Ακολουθούν κάποια facts για τον θεμελιωτή της Ηρωϊκής Λογοτεχνίας ή Λογοτεχνία Φαντασίας που γεννήθηκε σαν σήμερα σε μια βικτωριανή βρετανική αυτοκρατορία και πέθανε σε μια Βρετανία παραδομένη στη Βιομηχανική Επανάσταση και τις μηχανές, κάτι που ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν αναθεμάτιζε με επιμονή γιατί αν αγαπούσε κάτι όσο η οικογένεια, οι κόσμοι του, οι γλώσσες ή οι φίλοι του ήταν η Μητέρα Φύση.

Ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν είχε μια έφεση για το δραματικό

Ως γλωσσολόγος και ειδικός στην παλαιά αγγλική και παλαιά νορβηγική λογοτεχνία, ο Τόλκιν ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης από το 1925 έως το 1959. Ακούρασστος δάσκαλος, έδινε 70 με 136 διαλέξεις το χρόνο (η σύμβασή του προέβλεπε μόνο 36) και έφερνε την αγάπη για τις γλώσσες στο γόνιμο πεδίο των τάξεων που δίδασκε.

Αν και μάλλον ήσυχος και ταπεινός δημόσια, ο Τόλκιν απείχε πολύ από το τυπικό, αυστηρό στερεότυπο ενός καθηγητή της Οξφόρδης στην αίθουσα διδασκαλίας.

Πήγαινε σε πάρτι ντυμένος ως πολική αρκούδα, κυνηγούσε έναν γείτονα ντυμένο ως Άγγλο-Σάξονας πολεμιστής με τσεκούρι και ήταν γνωστός ότι πλήρωνε τους καταστηματάρχες με ψεύτικες οδοντοστοιχίες όταν δεν είχε πολλά λεφτά. Όπως είπε ένας από τους μαθητές του, «Μπορούσε να μετατρέψει μια αίθουσα διδασκαλίας σε κυψέλη γεμάτη μέλι».

Ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν ήταν αυστηρός με το έργο του

Ο Τόλκιν έβλεπε τον εαυτό του πρώτα ως ακαδημαϊκό και δεύτερον ως συγγραφέα. Τα Χόμπιτ και Άρχοντας των Δαχτυλιδιών ήταν σε μεγάλο βαθμό η προσπάθεια του Τόλκιν να κατασκευάσει ένα σώμα από μύθους και η επιτυχία τους τον βρήκε σε μεγάλο βαθμό απροετοίμαστο.

Στην πραγματικότητα, πέρασε χρόνια απορρίπτοντας, κριτικάροντας και καταστρέφοντας κομμάτια από το έργο του που δεν πίστευε ότι αποτύπωναν την επική διάσταση και τον ευγενή σκοπό που όφειλαν.

Ήταν επίσης απόλυτα σκεπτικός απέναντι στους περισσότερους θαυμαστές του LOTR, τους οποίους πίστευε ότι δεν ήταν ικανοί να εκτιμήσουν πραγματικά το έργο, και πιθανότατα θα είχε σοκαριστεί από τους θαυμαστές της ταινίας που ντύνονταν ως Λέγκολας.

Ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν ήταν ορκισμένος ρομαντικός

Σε ηλικία μόλις 16 ετών, ένας έφηβος, ο Τόλκιν ερωτεύτηκε την Έντιθ Μπράτ, τρία χρόνια μεγαλύτερή του. Ο κηδεμόνας του, ένας καθολικός ιερέας, αποδοκίμαζε τον έρωτα του, ο προστατευόμενός του είχε σχέση με μια προτεστάντισσα, πώς θα μπορούσε να επιτρέψει κάτι τέτοιο;

Ο κηδεμόνας του διέταξε τον νεαρό να μην έχει καμία επαφή με την Έντιθ μέχρι να γίνει 21 και ο Τόλκιν υπάκουσε. Παράλληλα κράτησε άσβεστο τον έρωτα του για την Έντιθ για χρόνια μέχρι εκείνη την μοιραία ημέρα των γενεθλίων του, όταν συναντήθηκε μαζί της κάτω από μια σιδηροδρομική γέφυρα.

Εκείνη ακύρωσε τον αρραβώνα της με έναν άλλο άντρα, ασπάστηκε τον καθολικισμό και οι δύο παντρεύτηκαν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Κατόπιν εντολής του Τόλκιν, η κοινή τους επιτύμβια στήλη έχει χαραγμένα τα ονόματα Μπέρεθ και Λούθιεν, μια αναφορά σε ένα διάσημο ζευγάρι ερωτευμένων από τον φανταστικό κόσμο που δημιούργησε.

Ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν είχε μια σχέση εκτίμησης και απόρριψης με τον Κλάιβ Στέιπλς Λιούις

Ο συνάδελφος καθηγητής της Οξφόρδης C.S. Lewis (ο σπουδαίος Ιρλανδός, μυθιστοριογράφος, ακαδημαϊκός, μεσαιωνοδίφης, κριτικός, δοκιμιογράφος, λαϊκός θεολόγος και ένας από τους Χριστιανούς απολογητές με τη μεγαλύτερη επιρροή στην εποχή μας και βέβαια συγγραφέας των Χρονικών της Νάρνια) συχνά αναγνωρίζεται ως ο καλύτερος φίλος και πιο κοντινός του σύμβουλος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι δυό τους είχαν μια πολύ πιο ταραχώδη σχέση. Στην αρχή, οι δύο συγγραφείς ήταν πολύ κοντά.

Στην πραγματικότητα, η σύζυγος του Τόλκιν, η Έντιθ, φέρεται να ζήλευε τη φιλία τους. Και ήταν ο Τόλκιν που έπεισε τον Λιούις να επιστρέψει στον χριστιανισμό μετά την απόρριψη του στα εφηβικά χρόνια από τον Λιούις.

Αλλά η σχέση τους ψύχρανε λόγω του γεγονότος ότι ο Τόλκιν αντιλαμβανόταν τις αντι-καθολικές τάσεις του Λιούις και τη σκανδαλώδη προσωπική του ζωή -είχε ρομαντική σχέση με μια Αμερικανίδα διαζευγμένη εκείνη την εποχή. Αν και δεν θα ήταν ποτέ τόσο κοντά όσο πριν, ο Τόλκιν μετάνιωσε για τον χωρισμό. Μετά τον θάνατο του Λιούις, ο Τόλκιν έγραψε σε μια επιστολή προς την κόρη του ότι, «Μέχρι τώρα αισθάνομαι … σαν ένα παλιό δέντρο που χάνει όλα του τα φύλλα ένα-ένα: αυτό μοιάζει με ένα πλήγμα με τσεκούρι κοντά στις ρίζες».

Ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν αγαπούσε τις λέσχες

Τις εξωσχολικές, αυτές που δημιουργούσε ή συμμετείχε μετά τις διδακτικές του ώρες.

Όπου κι αν πήγαινε, ήταν στενά εμπλεκόμενος στη δημιουργία λογοτεχνικών και ακαδημαϊκών συλλόγων. Ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λιντς, για παράδειγμα, ίδρυσε το Βίκινγκ Κλαμπ. Και κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Οξφόρδη, ίδρυσε τους Inklings, μια λογοτεχνική ομάδα συζήτησης, ακούραστα επιδραστική, όπως εκείνος.

Ο Τζ.Ρ.Ρ. ήξερε τι σημαίνει πόλεμος, απώλεια και θάνατος

Ως βετεράνος του του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και υπολοχαγός στην 11η (Υπηρεσία) Ταξιαρχία του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος στη Γαλλία, ο Τόλκιν ήταν παρών σε μερικές από τις πιο αιματηρές μάχες του πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της Μάχης του Σομ.

Η Μάχη του Σομ έλαβε χώρα από την 1η Ιουλίου έως τις 18 Νοεμβρίου του 1916, στις όχθες του ομώνυμου γαλλικού ποταμού και ήταν μια από τις πιο φονικές μάχες του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, με 400.000 απώλειες των Βρετανών και περισσότερες από 1.200.000 όλων των εμπολέμων.

«Η απώλεια και ο θάνατος τον συντρόφευαν από τα πρώτα χρόνια της ζωής του» είπε τον Οκτώβριο του 2007 στην Άνδρο, στο διεθνές τριήμερο, αφιερωμένο στο έργο του καθηγητή Τόλκιν ο ιστορικός και μεταφραστής Marcel Aubron-Buelles που τότε ήταν πρόεδρος του Γερμανικού Συλλόγου Τόλκιν.

«Ο Τόλκιν έχασε τον πατέρα του πολύ μικρός, την μητέρα του στα δώδεκα. Ως ορφανό έπρεπε να αντιμετωπίσει έναν κόσμο που πολύ λίγα είχε να του υποσχεθεί για το μέλλον. Πέραν αυτού, αναγκάστηκε να φύγει από την γενέτειρα του Νότια Αφρική και να ζήσει στην επαρχιακή Αγγλία, την οποία εγκατέλειψε λίγο αργότερα για το βιομηχανικό Μπέρμιγχαμ, αφήνοντας πίσω του την ηρεμία της εξοχής για την πολύβουη μητρόπολη. Αυτή η αναγκαστική μετοίκηση άσκησε ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις επάνω του.

Ανέτρεξα σε πολλά συγγράμματα ψυχιατρικής, αν και δυστυχώς όχι εκείνα που αναφέρονται στο μετατραυματικό στρες που παρουσίασαν οι στρατιώτες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι σχημάτισα τη γνώμη, ότι οι απώλειες που βιώνονται στην παιδική και εφηβική ηλικία προκαλούν τα βαθύτερα και τα πλέον ανεξίτηλα τραύματα, και όχι αυτές που βιώνει ένας εικοσάρης αξιωματικός επικοινωνιών σχετικά μακριά από τη μάχη.

Ήταν, για τα στάνταρ της εποχής, μορφωμένος, καλά εκπαιδευμένος για αξιωματικός, με πολλά προνόμια σε σύγκριση με έναν απλό στρατιώτη και, κατά πάσα πιθανότητα, ποτέ δεν πολέμησε στην Ουδέτερη Ζώνη, ούτε καν την πλησίασε, διότι δεν θα είχε νόημα να τοποθετούν τηλεπικοινωνιακές καλωδιώσεις εκεί που μπορούσε να τις βρει ο εχθρός. Όταν ο Τόλκιν είδε τους τεράστιους κρατήρες που δημιουργούσε το γερμανικό πυροβολικό δεν θα σοκαρίστηκε τόσο, όσο όταν έχασε τους γονείς του και τον τόπο που αγαπούσε.

Και δεν θα αναφερθώ καν στην δύσκολη ερωτική ιστορία του με την Έντιθ Μπρατ, και το βάρος που αυτή έριχνε στην ψυχή του επί τρία ολόκληρα χρόνια, καθώς ο κηδεμόνας του, πατέρας Μόργκαν, δεν του επέτρεπε ούτε να την συναντά.

Αλήθεια, υπάρχουν πολλά περισσότερα πεδία μάχης για την ανθρώπινη ψυχή από τα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Τόλκιν γνώριζε την απώλεια, τον πόνο και τον θάνατο από πρώτο χέρι. Δεν χρειάστηκε να δει ξένους στρατιώτες να πεθαίνουν για να γίνει μάρτυρας του κόστους που επέφεραν η κατάχρηση εξουσίας και το τέλος του θαυμαστού απομονωτισμού της Μεγάλης Βρετανίας.

Οι προσωπικές του μάχες είχαν ξεκινήσει σε τρυφερή ηλικία με τον θάνατο του πατέρα και την οικονομική εξαθλίωση της οικογένειας του. Δεν είναι παράξενο, ότι ένα τόσο δημιουργικό πνεύμα, ερχόμενο σε επαφή με τις μέγιστες Ελληνικές και Ρωμαϊκές ιστορίες και με τα αγγλοσαξωνικά και σκανδιναβικά έπη, θέλησε να κάνει ότι και αυτοί, ακολουθώντας την ίδια την έννοια των Κλασσικών: Ποιώ = Δημιουργώ».

Οι στερήσεις του Φρόντο και του Σαμ στον δρόμο τους προς το Μόρντορ μπορεί να είχαν τις ρίζες τους στην εμπειρία του Τόλκιν στις τάφρους, κατά τη διάρκεια της οποίας προσβλήθηκε από χρόνιο πυρετό.

Αργότερα θα έλεγε ότι όλοι εκτός από έναν από τους κοντινούς του φίλους πέθαναν στον πόλεμο, δίνοντάς του μια έντονη συνείδηση της τραγωδίας του που διαφαίνεται στη γραφή του.

Ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν δημιουργούσε γλώσσες για πρωϊνό

Ως φιλολόγος, ο Τόλκιν κρατούσε το μυαλό του σε εγρήγορση εφευρίσκοντας νέες γλώσσες, πολλές από τις οποίες χρησιμοποίησε εκτενώς στη συγγραφή του.

Όπως η Κουένυα (αγγλικά: Quenya), μία από τις δυο κυριότερες γλώσσες που χρησιμοποιεί η φυλή των Ξωτικών στα βιβλία του.

Η γλώσσα των Υψηλών Ξωτικών καθότι τη μιλούσαν οι φυλές των Νόλντορ, των Βάνυαρ και μερικών Τέλερι που κατοικούσαν στα υψίπεδα της ηπείρου Βάλινορ, την χώρα των Βάλαρ, η Κουένυα ήταν γνωστοί και στους Βάλαρ, τους Μάγους (Ίσταρι), και έπειτα στους Ανθρώπους που ζούσαν στο Ευλογημένο νησί του Νούμενορ.

Συγγενής γλώσσα της Κουένυα ήταν η Σίνταριν η οποία δεν είχε σχέση με το Βάλινορ και εξελίχτηκε στη Μέση Γη.

Σύμφωνα με όσα γράφει στον πρόλογο του βιβλίου, η Κουένυα βασιζόταν στα Λατινικά, περισσότερο στην γραμματική και συντακτική της μορφή, ενώ ο ήχος της θα είχε βάση τα Αρχαία Ελληνικά και τα Φινλανδικά.

Η δημιουργία και επινόηση γλωσσικών κωδικών ήταν χόμπι του και ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν είχε εντυπωσιακή ευκολία στην εφεύρεση και πρακτική εξάσκηση τους. Ο Τόλκιν έγραψε τραγούδια και ποιήματα στις φανταστικές του γλώσσες και εργάστηκε άοκνα για την ανασυγκρότηση και τη συγγραφή σε εξαφανισμένες γλώσσες όπως η Μεσαιωνική Ουαλική και η Λομβαρδική. Το ποίημά του Bagmē Blom (Λουλούδι των Δέντρων) ίσως είναι το πρώτο πρωτότυπο έργο γραμμένο στη Γοτθική γλώσσα εδώ και πάνω από χίλια χρόνια σχολιάζουν οι μελετητές.

Ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν ήταν ένας ορκισμένος Άγιος Βασίλης

Ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν έχει εκδοθεί εξίσου μεταθανάτια όσο και όταν ήταν ζωντανός. Οι σημειώσεις, τα τυχαία γραπτά του, τα γράμματα ως Άγιος Βασίλης που έστελνε στα παιδιά του, τα χειρόγραφα που ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να δημοσιεύσει, επιμελήθηκαν, αναθεωρήθηκαν, συγκεντρώθηκαν, αρχειοθετήθηκαν και δημοσιεύθηκαν σε δεκάδες τόμους μετά τον θάνατό του με τον γιο του Κρίστοφερ να επιμελείται της κληρονομιάς και το ονόματος του.

Ενδεικτικό της ευφυίας και εκκεντρικότητας του είναι οι επιστολές που έστελνε στα τέσσερα παιδιά του στις γιορτές.

Η οικογένεια των Τόλκιν δεν ήταν μάλλον φτωχή. Ο Τόλκιν, ορφανός από γονείς από μικρός, στεναχωριόταν που δεν μπορούσε να προσφέρει στα παιδιά του όλα όσα του ζητούσαν και ιδιαίτερα την περίοδο των Χριστουγέννων, που περίμεναν με αγωνία τα δώρα που θα τους έφερνε ο Άγιος Βασίλης. Είχε όμως άπλετη φαντασία. Αυτή και εξαργύρωσε.

Το 1920 ο Τόλκιν ξεκίνησε να στέλνει επιστολές στα παιδιά του, και έτσι συνέχισε για περίπου 20 χρόνια.

Τα γράμματα έφταναν την ημέρα των Χριστουγέννων μαζί με τα όποια δώρα των παιδιών και είχαν και γραμματόσημο από το Βόρειο Πόλο. Αρχικά τα υπέγραφε μόνο ο Άγιος Βασίλης ,με τον τρεμουλιαστό γραφικό του χαρακτήρα  και ο βοηθός του ο Πολικός Αρκούδος. Όμως με τα χρόνια έκαναν την εμφάνισή τους και άλλοι χαρακτήρες και έτσι τις επιστολές υπέγραφαν τα Ξωτικά του χιονιού, οι Κόκκινοι Νάνοι, οι Χιονάνθρωποι, οι Αρκούδες των Σπηλαίων ακόμα και τα ανίψια του Πολικού Αρκούδου -ο Πάκσου και ο Βαλκοτούκα που πήγαν να επισκεφθούν το θείο τους αλλά έμειναν για πάντα εκεί για βοήθεια.

Όλοι βοηθούν τον Άγιο Βασίλη αλλά τα μπερδέματα που έκανε στις αποστολές των δώρων ο ατζαμής Πολικός Αρκούδος ανάγκασαν τον Άγιο Βασίλη να προσλάβει ως γραμματέα ένα ξωτικό, τον ΄Ιλμπερθ, ο οποίος μάταια προσπαθεί να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη, μιας και οι Καλικάντζαροι δεν τους αφήνουν σε ησυχία.

Οι επιστολές είναι αποδεικτικές της αγάπης του Τόκιν για τη φαντασία που σώζει ζωές, ζεσταίνει καρδιές, μεγαλώνει ψυχές.

Ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν μισούσε με πάθος τον «καταραμένο, αγράμματο Χίτλερ»

Οι ακαδημαϊκές γραφές του Τόλκιν για την παλαιά νορβηγική και γερμανική ιστορία -εξαιρετικά δημοφιλείς μεταξύ της ναζιστικής ελίτ, η οποία ήταν εμμονική με την αναδημιουργία της αρχαίας γερμανικής πολιτιστικής κληρονομιάς- είχαν εντυπωσιάσει το Γ Ράιχ.

Αλλά ο Τόλκιν ήταν αηδιασμένος με τον Χίτλερ και τους Ναζί και σκέφτηκε να απαγορεύσει τη γερμανική μετάφραση του Χόμπιτ μετά από αίτημα γερμανικού εκδότη που έπρεπε -σύμφωνα με τον ναζιστικό νόμο- να πιστοποιήσει ότι ήταν Άριος.

Η απάντηση του Τόλκιν ήταν κατηγορηματική σε επιστολή που εξέφραζε λύπη του που δεν ήταν απόγονος Εβραίων. Η αντιπάθεια του προς τον Χίτλερ αποτυπώθηκε  επίσης σε μια επιστολή που έγραψε στον γιο του:

«Πάντως στον πόλεμο αυτό καίγομαι μέσα μου από μια προσωπική μνησικακία εναντίον αυτού του καταραμένου αγράμματου ανθρωπάκου, του Αδόλφου Χίτλερ. Δεν του συγχωρώ ότι κατέστρεψε, διέστρεψε, απέδωσε λανθασμένα και έκανε αιώνια καταραμένο αυτό το ευγενές βόρειο πνεύμα, μια ανώτερη συνεισφορά στην Ευρώπη, την οποία πάντα αγαπούσα και προσπαθούσα να παρουσιάσω στο αληθινό της φως».

Ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν ήταν μαθητής του Ομήρου

Ο Τόλκιν γεννήθηκε το 1892 στη Νότια Αφρική και ως μαθητής και φοιτητής τις δεκαετίες 1910-20 ανατράφηκε με κλασσική παιδεία, Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά.

Αγαπούσε τα Αγγλοσαξωνικά, τα αρχαία Ουαλλικά και τα αρχαία Φινλανδικά, πάνω στα οποία στήριξε αργότερα τις δικές του γλώσσες των Ξωτικών, και θεωρούσε τα Ελληνικά μία από τις πλέον εύηχες γλώσσες.

Σύμφωνα με τον βιογράφο του Humphrey Carpenter, ο Τόλκιν είχε πει κάποτε:

«Η ρευστότητα των Ελληνικών, τονισμένη ανά διαστήματα με τραχύτητα, και με την επιφανειακή της λάμψη, με σαγήνεψε. Αλλά μέρος της έλξης ήταν η αρχαιότητα και η απόσταση του ξένου (ως προς εμένα)».

Ο ίδιος δε σε μια επιστολή του παραδέχεται πως:

«Ανατράφηκα με τους Κλασσικούς, και πρωτοανακάλυψα την αίσθηση της λογοτεχνικής απόλαυσης στον Όμηρο».

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Τόλκιν, μια βιογραφία

Ο Τζων Ρόλαντ Ρούελ Τόλκιν γεννήθηκε στο Μπλουμφοντέιν της Νότιας Αφρικής στις 3 Ιανουαρίου 1892 και ήταν ο πρώτος γιος του Άρθουρ Τόλκιν και της Μέιμπελ Σάφιλντ.

Δυο χρόνια μετά γεννιέται ο αδελφός του, Χίλαρυ. Το κλίμα της Αφρικής ήταν βαρύ για την Μέιμπελ, έτσι τρία χρόνια αργότερα επιστρέφει στην Αγγλία με τους δυο μικρούς γιούς της. Ο πατέρας δεν προλαβαίνει να τους ακολουθήσει. Τον Φεβρουάριο του 1896 πεθαίνει ξαφνικά. Η οικογένεια εγκαθίσταται αρχικά στο μικρό χωριό Σάρεχοουλ, έξω από το Μπέρμιγχαμ. Η πρώτη παιδική ηλικία του μικρού Τζων περνά ευτυχισμένα στις εξοχές του Γουόργικσάιρ αλλά σε ηλικία μόλις 12 ετών μένει ορφανός και από μητέρα που το 1904 πεθαίνει από διαβήτη.

Ο καθολικός πνευματικός της μητέρας τους, ιερέας Φράνσις Μόργκαν, αναλαμβάνει την κηδεμονία των παιδιών που πλέον ζουν με κάποιες ηλικιωμένες θείες και σε οικοτροφεία.

Από την ανεμελιά δίπλα στη φύση στη σκληρή βιομηχανοποιημένη εφηβεία στο Μοέρμιγχαμ, ο Τόλκιν ζει σε σοκ και ορκίζεται να μην αγαπήσει ποτέ τα εργοστάσια και τις μηχανές και να προστατεύει για πάντα τη Φύση (κάτι που είναι έκδηλο στο έργο του.

Ξεκινά την ακαδημαϊκή του μόρφωση το 1910-11 στο σχολείο Κινγκ Έντουαρτ στο Μπέρμιγχαμ, διαπρέπει στις γλώσσες, παίρνει πτυχίο από την Οξφόρδη το 1915, κατατάσσεται στο στρατό -στους Τυφεκιοφόρους του Λάνκασαιρ, ζει τη φρίκη και το θρήνο του πολέμου (είδε σχεδόν κάθε φίλο του νεκρό) και στα χαρακώματα έχει ήδη ξεκινήσει τη δημιουργία της Μέσης Γης γράφοντας ένα μικρό διήγημα με τίτλο «Η Πτώση της Γκόντολιν».

Μετά την αποστράτευση του προσλαμβάνεται ως λεξικογράφος για το Oxford English Dictionary, το 1920 διορίζεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λιντς και πέντε χρόνια μετά παίρνει την θέση του διδάκτορα Αγγλο-σαξωνικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης όπου και παραμένει για 3 δεκαετίες.

Η συγγραφή του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών διαρκεί σχεδόν 17 χρόνια, το βιβλίο εκδίδεται τμηματικά σε τρείς τόμους, το 1954 και 1955 και γίνεται ανάρπαστο χρόνια μετά (ναι, είχε διχάσει κριτικούς όπως προβλεπόταν).

Ο Άρχοντας εκδίδεται σε μορφή paperback στις αρχές τις δεκαετίας του ’60 και το πλήθος των ορκισμένων αναγνωστών πλέον μεγαλώνει ως Χόμπιτ με βιβλία στο χέρι.

Ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν πέθανε σε ηλικία 81 ετών, στις 2 Σεπτεμβρίου 1973. Αλλά αυτό δεν σήμανε και το τέλος του δευτερόκοσμου του.

Γνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από ήρωες το σύμπαν του έγινε λαοφιλές και ευπώλητο, από τη Τζόρτζια Μελόνι σε μαρξιστές, ο Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν εμπνέει.