Το νερό πάντα στο τέλος βγαίνει νικητής

Η διαπίστωση ότι υπάρχουν τρεις «λίμνες» στην τεχνητή και εγκιβωτισμένη κοίτη του Κηφισού, δηλαδή τρία σημεία όπου το νερό που κυλάει έχει καταστρέψει την κοίτη και άρα αυτή έχει βαθύνει, δημιουργώντας ανησυχία για τη στατικότητα του όλου έργου, ήρθε να μας θυμίσει ότι όχι μόνο στην Αττική υπάρχουν ποτάμια, αλλά και ότι με το νερό δύσκολα τα βάζεις.

Δεν είναι, άλλωστε, δύσκολο να βρει κανείς τα ποτάμια της Αττικής. Αρκεί μια ματιά στο google maps για να δει κανείς τόσο τις εναπομείνασες φυσικές κοίτες όσο και κυρίως διαφόρους δρόμους που η ίδια η χάραξή τους παραπέμπει στο ότι προφανώς δεν ήταν πάντα δρόμοι, αλλά ρέματα που σκεπάστηκαν.

Αυτό μας θυμίζει ότι η Αθήνα και η ευρύτερη περιοχή του λεκανοπεδίου ήταν κάποτε γεμάτη ρέματα που σήμερα έχουν σκεπαστεί και στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουν από κάτω αγωγούς ομβρίων, στη χειρότερη έχουν απλώς μπαζωθεί, την ώρα που ακριβώς επειδή έχουν χτιστεί τόσο πολλά κτίρια έχει περιοριστεί στο ελάχιστο η όποια έκταση που στο παρελθόν θα απορροφούσε το νερό της βροχής. Ακόμη χειρότερα, θεωρήσαμε ότι τα σκεπασμένα ποτάμια ήταν και η λύση στο συγκοινωνιακό πρόβλημα της Αθήνας και της Αττικής γιατί θα μας έδιναν μεγάλες λεωφόρους που θα χωρούσαν πολλά αυτοκίνητα.

Μόνο που το νερό δεν καταλαβαίνει ούτε από τη μαζική οικοδόμηση ούτε από τις συγκοινωνιακές απαιτήσεις. Πάντα βρίσκει τον δρόμο του και ακόμη και εάν δεν βρίσκει ποτάμια θα τα φτιάξει ή θα αντιμετωπίσει τους δρόμους σαν ποτάμια με αποτέλεσμα εικόνες που τις έχουμε δει όλοι.

Γνωρίζουμε ακόμη πολύ καλά – και όσα έγιναν στη διάρκεια της κακοκαιρίας Ντάνιελ το απέδειξαν – ότι από ένα σημείο και μετά και με δεδομένη και την κλιματική αλλαγή, είναι πολύ πιθανό στην Αττική να αντιμετωπίσουμε πλημμυρικά φαινόμενα. Και η Μάνδρα μας έδειξε πόσο τραγικές μπορεί να είναι οι επιπτώσεις.

Και βέβαια πλέον ξέρουμε καλά ότι η λογική των σκεπασμένων ποταμιών που γίνονται τσιμεντένιοι αγωγοί είναι μια λογική που μάλλον δεν αποδίδει και μπορεί να δημιουργήσει διάφορα προβλήματα.

Δεν θέλω να υποτιμήσω τα έργα που κάνουν οι αρμόδιοι φορείς για να βελτιώσουν τις υπάρχουσες υποδομές ή την ειλικρίνεια της αγωνίας τους.

Όμως, πιστεύω ότι για να μην ζήσουμε εικόνες όπως αυτές στη Βαλένθια χρειάζεται να πάμε ακόμη πιο πέρα. Να δώσουμε χώρο στο νερό. Να σκεφτούμε ότι τα ποτάμια είναι ίσως πιο σημαντικά από τα αυτοκίνητα. Να κάνουμε σχέδια με τη βεβαιότητα ότι θα έχουμε πλημμύρες και όχι με την ελπίδα ότι το νερό θα μας κάνει τη χάρη.

Σε τελική ανάλυση αντί να αντιμετωπίζουμε το νερό ως έναν αντίπαλο που ξέρουμε ότι στο τέλος θα βγει νικητής, ας δοκιμάσουμε να συνεργαστούμε μαζί του.