UFO, κάστρα, φάλαινες: Σουρεαλιστικές φωτογραφίες από τα πιο περίεργα «ξενοδοχεία αγάπης» της Ιαπωνίας

Τα καταλύματα αγάπης της Ιαπωνίας βρίσκονται σε όλη τη χώρα και προσφέρουν ωριαίες τιμές και, το σημαντικότερο για τους επισκέπτες, ιδιωτικότητα.

Καθώς όμως ο φωτογράφος François Prost ξεκινούσε το ταξίδι των 3.000 χιλιομέτρων, αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατο να τα χάσει ή να τα προσπεράσει.

Αν και μερικά από αυτά διέθεταν επιγραφές με θέμα την καρδιά ή τα χείλη (ή ονόματα όπως Hotel Passion, Hotel Joy ή Hotel BabyKiss, για να χρησιμοποιήσουμε μερικά παραδείγματα από το ταξίδι του), τα ξενοδοχεία αναγνωρίζονταν πιο εύκολα από την παιχνιδιάρικη αρχιτεκτονική που κάθε άλλο παρά διακριτική είναι.

Μετά την απαγόρευση της πορνείας το 1958

«Μπορείτε να δείτε διαστημόπλοια, βάρκες και επίσης μια μεγάλη φάλαινα, η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο πολύ παιδική», δήλωσε ο Prost σε συνέντευξή του στο Zoom από τη Γαλλία. «Και πολλά, πολλά από αυτά είναι κάστρα», πρόσθεσε για τις προσόψεις περίπου 200 ξενοδοχείων αγάπης που αποτυπώνονται στη νέα φωτογραφική του σειρά.

Ενώ οι επισκέπτες μπορούν να νοικιάσουν δωμάτια με τη νύχτα, τα ξενοδοχεία αγάπης της Ιαπωνίας προσφέρουν επίσης τιμές βραχείας διαμονής για «kyukei» ή «ξεκούραση».

Ανέκαμψαν μετά την απαγόρευση της πορνείας στη χώρα το 1958, μια κίνηση που έκλεισε τους οίκους ανοχής και έσπρωξε τη βιομηχανία σε εναλλακτικούς χώρους.

Ωστόσο, σήμερα, αντί να συνδέονται με την εργασία του σεξ ή την απιστία, εξυπηρετούν κυρίως ζευγάρια που ζουν σε μικρά ή κοινόχρηστα οικογενειακά σπίτια.

Το είδος της χαρακτηριστικής αρχιτεκτονικής της Ιαπωνίας που κατέγραψε ο Prost, ωστόσο, εμφανίστηκε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, καθώς οι εγκαταστάσεις έγιναν πιο ακριβές

Μοναδική αρχιτεκτονική παράδοση

«Υπάρχει, βέβαια, λίγη πορνεία, αλλά είναι κυρίως άνθρωποι -ιδιαίτερα νέοι άνθρωποι και νεαρά ζευγάρια- που πηγαίνουν εκεί για να έχουν ιδιωτικότητα», δήλωσε ο Prost. Η κυκλική διαδρομή ππυ ακολούθησε πέρασε μέσα από το Χονσού και το Σικόκου (το μεγαλύτερο και το μικρότερο από τα τέσσερα κύρια νησιά της Ιαπωνίας, αντίστοιχα) πριν επιστρέψει στην πρωτεύουσα, το Τόκιο.

«Και στις μέρες μας, δεν είναι μόνο για το σεξ. Έχουν μετατραπεί επίσης σε εγκαταστάσεις αναψυχής, όπως τα νυχτερινά κέντρα καραόκε».

Τα καταλύματα με κρυφές εισόδους χρονολογούνται από αιώνες στην Ιαπωνία, αν και ένας πιο άμεσος πρόδρομος των σύγχρονων ξενοδοχείων αγάπης είναι τα μεταπολεμικά «tsurekomi yado» (ή «το δικό σας πανδοχείο»), τα οποία συχνά διοικούνταν από οικογένειες που διέθεταν ελεύθερα δωμάτια.

Κτίρια που μοιάζουν με «κάτι»

Το είδος της χαρακτηριστικής αρχιτεκτονικής που κατέγραψε ο Prost, ωστόσο, εμφανίστηκε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, καθώς οι εγκαταστάσεις έγιναν πιο ακριβές.

Οι περαστικοί έπρεπε να γνωρίζουν τη λειτουργία των κτιρίων με την πρώτη ματιά και οι ιδιοκτήτες ήθελαν να διαφοροποιήσουν τις επιχειρήσεις τους από τα κανονικά ξενοδοχεία.

Ένα από τα πιο διάσημα ερωτικά ξενοδοχεία της δεκαετίας του 1970, το Meguro Emperor, σχεδιάστηκε για να μοιάζει με ευρωπαϊκό κάστρο. Προκάλεσε ένα κύμα ξενοδοχείων με θέμα το κάστρο, δεκάδες από τα οποία εμφανίζονται στη νέα σειρά του Prost.

Αλλού, συνάντησε κτίρια που είχαν ως πρότυπο γαλλικές εξοχικές κατοικίες, τροπικά παραθαλάσσια κλαμπ και -στην περίπτωση του Hotel Aladdin στην Okayama- ένα μεγάλο αραβικό παλάτι με κρεμμυδένιους θόλους.

«Όλα είναι σχεδιασμένα για να διασφαλιστεί ότι δεν πρόκειται να συναντήσετε κάποιον όταν εισέρχεστε στο κτίριο»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Francois Prost Studio (@francoisprost)

Η είσοδος είναι διαφορετική από την έξοδο

Παρά την κάπως φανταχτερή εμφάνισή τους, ο σχεδιασμός των ξενοδοχείων αντανακλά τη λειτουργία τους. Για λόγους προστασίας της ιδιωτικής ζωής, οι εξωτερικοί χώροι διαθέτουν συχνά ελάχιστα ή και ψεύτικα παράθυρα.

Πολλά από τα ξενοδοχεία χρησιμοποιούν check-in με αυτοεξυπηρέτηση και άλλα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά που μειώνουν την πιθανότητα ανεπιθύμητων συναντήσεων.

«Όλα είναι σχεδιασμένα για να διασφαλιστεί ότι δεν πρόκειται να συναντήσετε κάποιον όταν εισέρχεστε στο κτίριο», δήλωσε ο Prost.

«Έτσι, η είσοδος είναι διαφορετική από την έξοδο, και (μπορεί να υπάρχει) ένας ανελκυστήρας που ανεβαίνει (στα δωμάτια) και ένας άλλος για την επιστροφή προς τα κάτω. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της διαδικασίας σχεδιασμού».

Πάνω από 20.000 «ξενοδοχεία αγάπης»

Το είδος της ιδιόμορφης αρχιτεκτονικής που αντιμετώπισε ο Prost έγινε λιγότερο συνηθισμένο τη δεκαετία του 1990. Η νομοθεσία που ψηφίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 έθεσε τα ερωτικά ξενοδοχεία υπό τη δικαιοδοσία της αστυνομίας, πράγμα που σημαίνει ότι οι νεότερες εγκαταστάσεις συχνά αναζητούσαν πιο διακριτικά σχέδια για να αποφύγουν να χαρακτηριστούν ως τέτοια.

Η ύπαρξη λόμπι ή εστιατορίου και η αφαίρεση των περιστρεφόμενων κρεβατιών ή των μεγάλων καθρεφτών ήταν άλλοι τρόποι για να παρακάμψουν τη νομική ταξινόμηση.

Ως αποτέλεσμα, είναι δύσκολο να πει κανείς με ακρίβεια πόσα ξενοδοχεία αγάπης λειτουργούν ακόμη στην Ιαπωνία, αν και πιστεύεται ότι υπάρχουν πάνω από 20.000.

Τα στοιχεία χρήσης είναι ομοίως ελλιπή, αν και τα συχνά αναφερόμενα στοιχεία της βιομηχανίας φιλοξενίας από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έδειχναν ότι τα ζευγάρια πραγματοποιούσαν περίπου 500 εκατομμύρια ταξίδια σε αυτά τα καταλύματα κάθε χρόνο.

Αν αληθεύει, αυτό θα σήμαινε ότι περίπου το μισό από το σύνολο του σεξ στην Ιαπωνία γινόταν σε ξενοδοχεία αγάπης εκείνα τα χρόνια, έγραψε ο νομικός Mark D. West στο βιβλίο του «Law in Everyday Japan» του 2005.

Ο Prost πιστεύει ότι τα ιδρύματα (και οι φωτογραφίες του) αναδεικνύουν την αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού συντηρητισμού της Ιαπωνίας και της στάσης των ανθρώπων απέναντι στο σεξ

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Francois Prost Studio (@francoisprost)

Φακός για την Ιαπωνία

Τα ξενοδοχεία αγάπης είναι επίσης σχετικά διαδεδομένα σε ασιατικές χώρες, όπως η Νότια Κορέα και η Ταϊλάνδη, ενώ ξενοδοχεία ή μοτέλ βραχείας διαμονής σε άλλα μέρη του κόσμου επιτελούν συχνά παρόμοια κοινωνική λειτουργία.

Όμως ο όρος παραμένει περισσότερο συνδεδεμένος με την Ιαπωνία, παρά τις προσπάθειες ορισμένων βιομηχανιών να τα μετονομάσουν σε ξενοδοχεία «αναψυχής» ή «μόδας» για να αποφύγουν τους αρνητικούς συνειρμούς της αρχικής ονομασίας.

Ο Prost πιστεύει ότι τα ιδρύματα (και οι φωτογραφίες του) αναδεικνύουν την αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού συντηρητισμού της Ιαπωνίας και της στάσης των ανθρώπων απέναντι στο σεξ.

Περιέγραψε τα ασυνήθιστα σχέδια ως ένα είδος σύγχρονης λαϊκής αρχιτεκτονικής – καθημερινής αρχιτεκτονικής που «λέει περισσότερα για τη χώρα» από ό,τι τα διάσημα κτίρια-ορόσημα.

Ο κρυφός πολιτισμός μιας χώρας

Με τη βοήθεια μιας εκστρατείας Kickstarter που ξεκίνησε πρόσφατα, ελπίζει να δημοσιεύσει τις εικόνες σε ένα βιβλίο το επόμενο έτος. Πρόκειται για μια προσέγγιση που αποδείχθηκε επιτυχής στο παρελθόν.

Το πιο πρόσφατο βιβλίο του Prost «Gentlemen’s Club», στο οποίο ταξίδεψε περισσότερα από 6.000 μίλια σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες φωτογραφίζοντας την πολύχρωμη αρχιτεκτονική των στριπτιζάδικων της χώρας, εκδόθηκε με τη χρήση crowdfunding το 2021.

Έχει επίσης καταγράψει προσόψεις νυχτερινών κέντρων στη Γαλλία, την Ισπανία και την Ακτή Ελεφαντοστού.

Πέρα από την εξερεύνηση της βίας και της κοινωνίας μετά το πέρας του ωραρίου, τα έργα αυτά έχουν ένα κοινό στοιχείο: δεν αφορούν μόνο τα καταστήματα αλλά και τη χώρα και τον πολιτισμό εντός του οποίου λειτουργούν.

«Θα έλεγα ότι αυτά τα έργα μοιάζουν περισσότερο με τη φωτογραφία τοπίου», δήλωσε ο ίδιος ο φωτογράφος. «Δείχνουν τη χώρα μέσα από το πρίσμα αυτών των χώρων».

*Με στοιχεία από cnn.com | Photo: Το ξενοδοχείο-φάλαινα / Francois Prost Studio