Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο πολυδισεκατομμυριούχος κουμανταδόρος του και η σύγχρονη Ακροδεξιά

Τέσσερα χρόνια πριν όλος ο πλανήτης παρακολουθούσε έκπληκτος τον Ντόναλντ Τραμπ να στέλνει έναν όχλο με πραγματικό στόχο -κάτω από τον μανδύα της αντίδρασης και της αγανάκτησης για την ήττα του Τραμπ- να εισβάλει στο Καπιτώλιο, προκαλώντας μία από τις μεγαλύτερες θεσμικές κρίσεις στην ιστορία της Αμερικής.

Σήμερα, ο Ντόναλντ Τραμπ ετοιμάζεται να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο, έχοντας κερδίσει τις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Και δεν δείχνει να έχει αλλάξει νοοτροπία, -και γιατί άλλωστε να το κάνει με μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια πυξίδα που ολοένα και περισσότερο χάνει τον όποιο δημοκρατικό προσανατολισμό είχε.

Επιστρέφει θεωρώντας ότι ηγείται περίπου ενός ευρύτερου, παγκόσμιου κινήματος ακροδεξιάς, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που έχουν μια σαφώς ακροδεξιά λογική.

Ένας από αυτούς είναι ο Ίλον Μασκ. Ως προς το πώς αποτιμάται η περιουσία του, είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο.

Είναι επίσης ένας φανατικός ακροδεξιός που αυτή τη στιγμή λειτουργεί ως το «δεξί χέρι» του Ντόναλντ Τραμπ.

Και ήδη έχει αναλάβει δράση, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Στηβ Μπάνον, προσπαθώντας να διαμορφώσει ένα διεθνές κίνημα ακροδεξιών κομμάτων, μη διστάζοντας να παρεμβαίνει ακόμη και στα εσωτερικά τους.

Έτσι προκαλεί αναταραχή στη Μεγάλη Βρετανία γιατί δήλωσε ότι το βρετανικό ακροδεξιό κόμμα Reform, το κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ, χρειάζεται νέο ηγέτη γιατί «ο Φάρατζ δεν έχει αυτό που χρειάζεται».

Είχε προηγηθεί η παρέμβασή του στην προεκλογική εκστρατεία της Γερμανίας, όπου ανοιχτά στήριξε την ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις.

Μάλιστα σε ένα άρθρο του στην διαδικτυακή έκδοση της Welt am Sonntag όχι μόνο τοποθετήθηκε ανοιχτά υπέρ της AfD υπογραμμίζοντας ότι είναι το κατάλληλο κόμμα για να σώσει τη Γερμανία, αλλά και ξεκαθάρισε ότι έχει κάθε δικαίωμα να κάνει τέτοιες δηλώσεις γιατί έχει κάνει μεγάλες επενδύσεις στη Γερμανία.

Την ίδια ώρα έχει φροντίσει να οικοδομήσει μια στενή σχέση και με την πρωθυπουργό της Ιταλίας, και επίσης ακροδεξιά, Τζιόρτζια Μελόνι.

Το παράδειγμα του Μασκ λέει πολλά για το τι είναι η ακροδεξιά (και) σήμερα, αποκαλύπτοντας ότι πίσω από το προσωπείο του «αντισυστημισμού» βρίσκεται η υποτέλεια σε συμφέροντα, συνήθως χρυσούς χορηγούς της. Γκρεμίζει τον μύθο που προσπαθούν να χτίσουν τα ακροδεξιά κόμματα, σύμφωνα με τον οποίο υποτίθεται ότι είναι κόμματα των «απλών ανθρώπων», που «τους περιφρονούν οι ελίτ», που είναι «εκτός συστήματος» και που θέλουν να εκπροσωπήσουν τους ανθρώπους που μέχρι τώρα υφίσταντο την αδικία.

Γιατί εδώ έχουμε έναν άνθρωπο που εκπροσωπεί το «σύστημα», περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο, που δεν έχει την παραμικρή ιδέα του πώς ζουν και ποια προβλήματα έχουν οι άνθρωποι που ζουν από τον μισθό τους, που είναι στην κορυφή της παγκόσμιας ελίτ, που η περιουσία του είναι μεγαλύτερη από το ΑΕΠ της χώρα μας, που ελέγχει το Χ (πρώην twitter), που οι διάφορες χώρες επιδιώκουν να κάνει επενδύσεις στο έδαφός τους. Και ο οποίος παρότι δεν έχει συμμετάσχει ποτέ σε εκλογές όχι μόνο ετοιμάζεται να γίνει τμήμα της διακυβέρνησης των ΗΠΑ, αλλά και προσπαθεί να οικοδομήσει τη «διεθνή της ακροδεξιάς».

Γιατί η ακροδεξιά, ανεξαρτήτως της ρητορικής της, δεν νοιάζεται να εκπροσωπήσει τους απλούς ανθρώπους και τους εργαζομένους. Αντιθέτως επενδύει στη δημιουργία εχθρών, στο να στρέφει τον φτωχό ενάντια στον εξαθλιωμένο, ώστε να εξασφαλίσει την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και τη διατήρηση των ιεραρχιών, την καταδίκη των απλών ανθρώπων και των εργαζομένων στην ίδια συνθήκη και χωρίς «συμμάχους» στους λαϊκούς αγώνες, την ώρα που οι ισχυροί του πλούτου ανενόχλητοι, απλώς θα γίνονται πλουσιότεροι.

Και σε κάποια πανάκριβη έπαυλη, από αυτές που έχουν σε διάφορα σημεία του πλανήτη, θα πίνουν στην υγειά των κορόιδων που πίστεψαν τη ρητορική των ίδιων και των χρήσιμων οργάνων τους.