Ο θάνατος του εκσυγχρονισμού και η άνοδος του φασισμού

Αγαπημένα μου golden boys, αδικημένοι μου μικροαστοί, φτωχοί μου προλετάριοι, λατρεμένες μου βιοπαλαίστριες, τελείωσαν και οι γιορτές και πάνω που λέγαμε ότι όλα κυλούν απελπιστικά ήρεμα σε αυτή τη χώρα, ο θάνατος του Κώστα Σημίτη ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής και να ξεκινήσει ένας διάλογος για το αποτύπωμά του στη δημόσια ζωή.

«Εκρηξη αναμνήσεων»

O θάνατος του πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ προκάλεσε «έκρηξη» αναμνήσεων. Αλλοι θυμήθηκαν την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ, άλλοι το σκάνδαλο στο χρηματιστήριο, άλλοι τον επιθετικό εκσυγχρονισμό των οκτώ χρόνων της πρωθυπουργίας του, άλλοι την «γκρίζα» πλευρά της διακυβέρνησης του.

Μονομερείς

Το θέμα είναι πως όλοι έχουν δίκιο. Απλώς οι προσεγγίσεις του καθενός είναι μονομερείς. Και δεν νομίζω ότι η αξιολόγηση της πολιτικής του διαδρομής, από την εποχή του ομίλου Παπαναστασίου, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, την Δημοκρατική Αμυνα και τον Σάκη Καράγιωργα – αλήθεια ποιος τον θυμάται; – μέχρι το ΠΑΣΟΚ, την συμμετοχή του στις κυβερνήσεις του και εν τέλει την πρωθυπουργία, είναι αποκλειστικό αντικείμενο των ιστορικών!

Μνήμη

Διότι υπάρχει και η μνήμη, ζώσα και ισχυρή. Η οποία καθορίζει στάσεις, συμπεριφορές και πολιτική. Κι η μνήμη υπάρχει. Είναι διάχυτη στη κοινωνία. Οχι μονομερής. Αλλά αντιφατική και συγκρουσιακή. Κι η μνήμη, εν προκειμένω, έχει αφετηρία το βίωμα, το οποίο καθόρισε και την πολιτική συμπεριφορά πολλών ανθρώπων.

Συζητήσεις

Ο Κώστας Σημίτης «αποχώρησε» με τιμή και δόξα από το προσκήνιο. Αλλά πίσω του έχει αφήσει το πολιτικό του ταξίδι και τις συνέπειες του. Ως εκ τούτου δεν θα κριθεί στο μέλλον. Κρίνεται ήδη τώρα. Οι αναμνήσεις βοούν. Θετικά και αρνητικά. Κι οι συζητήσεις ανά την Ελλάδα είναι σε εξέλιξη….

Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης

Βέβαια ο κάθε πολιτικός αρχηγός δήλωσε τα όσα δήλωσε από την δική του οπτική. Ο πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης συνεπής στην οικογενειακή του παράδοση ήταν πολύ ζεστός. Πως θα μπορούσε να τοποθετηθεί διαφορετικά, αφού επί της ουσίας θεωρεί πως τρεις πολιτικοί ηγέτες στη διάρκεια των τελευταίων εκατό χρόνων έχουν ικανοποιήσεις τις ανάγκες εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στην τετραετίας 1928 – 1932, ο Κώστας Σημίτης και ο ίδιος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης!

Η Χαριλάου Τρικούπη

Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης ευλόγως τον υπερασπίστηκαν. Ηταν σαρξ εκ της σαρκός του. Ακόμη και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου στη δήλωση του του ανέπεμπε ύμνους, παρ΄ ότι ο ίδιος τον … «συνταξιοδότησε» εκ του κοινοβουλίου. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ήταν συγκρατημένος και παρέπεμψε την αξιολόγηση του στην ιστορία.

Αντίπαλοι

Οι κ.κ. Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς τοποθετήθηκαν ως πολιτικοί του αντίπαλοι με όρους … αστικής ευγένειας! Δεν αναφέρομαι στο λόγο της ακροδεξιάς και στις βωμολοχίες, γιατί σε τελική ανάλυση τον αντίπαλο τον αντιμετωπίζεις εν ζωή κι όχι όταν «απέρχεται».

Στην Ιστορία

Λιτή ήταν και η ανακοίνωση του Stefanos εκ μέρους του Κινήματος Δημοκρατίας -ναι, υπάρχει και αυτός ο φορέας, μην κοιτάτε που δεν ακούγεται – ο οποίος παρέπεμψε ομοίως τον εκλιπόντα στον ιστορικό του μέλλοντος. Α προπό συνεχίζω το μέτρημα, 9 μέρες έμειναν για την έκδοση των πολιτικών απομνημονευμάτων του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Σχέσεις

Την ίδια ώρα βέβαια οφείλω να πω ότι δεν ήταν και τόσο ευγενικός ο Παύλος ο Πολάκης, ο οποίος γιορτάρες μέρες πήγε κι έγραψε κάτω από ανάρτηση του Stefanos, «εξαφανίσου απατεώνα». Αυτά καλό είναι να μη γίνονται, καθώς όπως και να το κάνεις η σχέση αυτή ήταν αγαπησιάρικη και στενή για μια μεγάλη περίοδο. Είναι κρίμα να τελειώνει με τέτοιους χαρακτηρισμούς.

Ευρωπαϊκή «καχεκτική» δημοκρατία

Κι ενώ, λοιπόν, η εσωτερική πολιτική σκηνή επισκιάστηκε από τον θάνατο του πρώην πρωθυπουργού, η κατάσταση στην Ευρώπη αρχίζει να θυμίζει την … «Καχεκτική δημοκρατία» του μακαρίτη, κορυφαίου  Ηλία Νικολακόπουλου. Αλλά στην ευρωπαϊκή του διάσταση. Θα με κατηγορήσετε για πεσιμίστρια. Μακάρι να ήμουν, αλλά δυστυχώς δεν είμαι….

Η Μελόνι

Ας ξεκινήσουμε από την ανάδειξη της Μελόνι ως την ευρωπαία … συνομιλήτρια του Τραμπ – να προσθέσω δίπλα στον Ορμπαν! Δηλαδή ότι θέλουν οι Βρυξέλλες από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ θα απευθύνονται στην Μελόνι. Οτι γνωρίζατε μέχρι τώρα ξεχάστε το!

Στην Αυστρία

Στην Αυστρία ο αρχηγός του ακροδεξιού Κόμματος της Ελευθερίας μόλις του δόθηκε η εντολή για να σχηματίσει κυβέρνηση – με την δεξιά κατά πάσα πιθανότητα. Αυτή είναι η επιλογή, γιατί νιώθει ότι κινδυνεύει.

Η παρέα της … Λεπέν

Κι ο Μασκ παλεύει απελπισμένα να αναδείξει όσο γίνεται πιο ψηλά το AfD στις γερμανικές εκλογές. Οπως καταλαβαίνετε όταν η Λεπέν στη Γαλλία θα γίνει … πρόεδρος δεν θα είναι μόνη της. Θα έχει και παρέα! Σιγά – σιγά η Ευρώπη αρχίζει να εισέρχεται στο τούνελ της … δυστοπίας. Οι εποχές που ζούμε είναι σίγουρα ενδιαφέρουσες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αισιόδοξες! Στο χέρι μας είναι να τις κάνουμε εμείς «χαμογελαστές»!