Άννα Συνοδινού: Δική της η Επίδαυρος

Στις 7 Ιανουαρίου 2016 απεβίωσε, πλήρης ημερών και τιμητικών διακρίσεων, η σπουδαία ηθοποιός Άννα Συνοδινού, ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα — προπάντων, και κατά γενική ομολογία, διέπρεψε ως τραγωδός, καθώς και σε πρωταγωνιστικούς ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου.

Πέραν της λαμπρής καλλιτεχνικής σταδιοδρομίας της (με παρουσία και στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο), η Συνοδινού διακρίθηκε επίσης στο πεδίο της διδασκαλίας (δίδαξε σε διάφορες θεατρικές σχολές) αλλά και της πολιτικής (εξελέγη κατ’ επανάληψιν βουλευτής με τη ΝΔ, ενώ ανέλαβε και καθήκοντα υφυπουργού Κοινωνικών Υπηρεσιών στην τελευταία κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή).

Την Άννα Συνοδινού είχε τιμήσει, μεταξύ αναρίθμητων άλλων, και ο γλυκύτατος Γιώργος Παπαστεφάνου, γνωστότατος ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός, δημοσιογράφος και στιχουργός.

Ο Γιώργος Παπαστεφάνου

Ο έπαινός του, υπό τον τίτλο «Ο χώρος τής ανήκει», είχε δημοσιευτεί στον «Ταχυδρόμο» στις 13 Αυγούστου 1987:

Τώρα, βέβαια, πόσο μπορεί να μετράει η κρίση ενός 10χρονου αγοριού, δεν ξέρω… Πάντως, θυμάμαι πως, απ’ την πρώτη στιγμή που την είδα στο «Θέατρο Κοτοπούλη» (στον «Θανασάκη τον πολιτευόμενο», δίπλα στον Ντίνο Ηλιόπουλο), μου είχαν κάνει εντύπωση η κορμοστασιά και η φωνή της. Ήταν το 1951, νομίζω. Ένα-δυο χρόνια αργότερα ερωτεύτηκα (ξανά!) τη φωνή της απ’ το ραδιόφωνο. Απ’ το «Θέατρο συνεχείας». Όπου δυο φορές τη βδομάδα —Δευτέρα και Πέμπτη— η Άννα Συνοδινού «έπαιζε», γεμάτη δροσιά, την «Εξαδέλφη μου απ’ τη Βρετάνη». (Τότε —στην ίδια εκπομπή— είχε παιχτεί και «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Ο’Νηλ. Σε 20λεπτες συνέχειες και με διανομή… Ακούστε ονόματα: Παξινού, Μινωτής, Κωτσόπουλος, Γιάννης Αποστολίδης και, στο ρόλο της Λαβίνιας, μια εξαίσια Μελίνα!)

«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 13.8.1987, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Το καλοκαίρι του ’54 είχα πια κλείσει τα 13 κι είχα κιόλας στη συλλογή μου (βοηθούντων του μπαμπά και της μαμάς) μπόλικες θεατρικές παραστάσεις. Τότε, λοιπόν, είδα και την πρώτη μου «Ιουλιέτα» στο «Θέατρο του Εθνικού Κήπου» (πρώτο κηποθέατρο της Αθήνας). Κι ήταν —φυσικά— η Άννα Συνοδινού! (Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν η επόμενη… Με τον ίδιο θίασο —του Νίκου Χατζίσκου—, στον ίδιο χώρο, στο τέλος του ίδιου καλοκαιριού.)

Κι ύστερα, καθώς προχωρούσαν τα εφηβικά μου καλοκαίρια, η Άννα Συνοδινού —και πάλι!— μου αποκάλυψε πως… Α, βέβαια! Πως η «Αντιγόνη» και η «Ιφιγένεια» δεν είχαν καμιά σχέση με τον αξιαγάπητο κ. Δαφέρμο (τον καθηγητή μας στο «Βαρβάκειο»), ούτε με την πλήξη του Συντακτικού και της Γραμματικής στην ώρα των «Αρχαίων», αλλά… Ήταν πρόσωπα ζωντανά! Που μπορούσαν να με συγκινούν (μέχρι δακρύων) και να με καθηλώνουν (με κομμένη την ανάσα) στις άβολες κερκίδες, του Ηρωδείου και της Επιδαύρου.

«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 13.8.1987, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Γι’ αυτό κι εγώ χαίρομαι τώρα που η Συνοδινού ξαναγυρίζει στην Επίδαυρο. Γιατί ο χώρος δικαιωματικά της ανήκει. Και ξέρετε, ε; Η «επιστροφή» της (με το «Προσκήνιο» του Αλέξη Σολομού, στις 14 και 15 Αυγούστου) γίνεται με το ίδιο έργο —την «Εκάβη» του Ευριπίδη— που είχε εγκαινιάσει επίσημα το πολύπαθο αυτό Φεστιβάλ το 1955. (Τότε η Κατίνα Παξινού έπαιξε την τραγική βασίλισσα της Τροίας και η Συνοδινού την Πολυξένη.)