Δεν καίγεται μόνο το Λος Άντζελες αλλά και όλος ο πλανήτης

Το Λος Άντζελες συμβολίζει ταυτόχρονα την εντυπωσιακή δυναμική του αμερικανικού καπιταλισμού όσο και μια ιδιότυπη διαρκή αμφισβήτηση του κινδύνου.

Από τη μια η ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή του Λος Άντζελες έχει ένα ετήσιο ΑΕΠ 1,295 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ το συνολικό ΑΕΠ της Καλιφόρνιας είναι πάνω από 4 τρισεκατομμύρια δολάρια που σημαίνει ότι είναι η τέταρτη οικονομία του κόσμου, πάνω ακόμη και από την Ιαπωνία.

Από την άλλη, το Λος Άντζελες όπως και άλλες περιοχές της Καλιφόρνιας είναι από τις πιο επιρρεπείς ζώνες σε φυσικές καταστροφές: είναι από τις πιο σεισμογενείς περιοχές στον πλανήτη, έχουν πολύ συχνές δασικές πυρκαγιές αλλά και πλημμύρες.

Η ίδια η οικιστική επέκταση του Λος Άντζελες σε αυτούς τους δασώδεις λόφους, που έχουν στοιχειώσει τη φαντασία μας γιατί τις έχουμε δει σε τόσες πολλές ταινίες του Χόλιγουντ και τηλεοπτικές σειρές, είναι ένα διαρκές παιχνίδι με τον κίνδυνο.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτή είναι και η αλαζονεία αυτής της τόσο αναπτυγμένης οικονομικά περιοχής: να αναπτύσσεται διαρκώς, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει να εκτίθενται άνθρωποι και υποδομές σε ολοένα και μεγαλύτερο κίνδυνο.

Όμως, δεν είναι η αλαζονεία και η ασυδοσία που ούτως ή άλλως μας έχει οδηγήσει στη σημερινή κλιματική κρίση;

Η λογική ότι μπορούμε διαρκώς να καταστρέφουμε φυσικούς πόρους, να ρυπαίνουμε το περιβάλλον, να επιμένουμε σε καύσιμα και πρακτικές που ξέρουμε ότι φέρνουν πιο κοντά την καταστροφή απλώς και μόνο γιατί μαζί υπάρχει «ανάπτυξη» και περισσότερος πλούτος.

Ακόμη και όταν είναι άνθρωποι του πλούτου αυτοί που υφίστανται την καταστροφή – αν και ξέρουμε πολύ καλά ότι το κόστος πάντα το πληρώνουν πολύ πιο ακριβά οι φτωχοί άνθρωποι.

Αυτό που καίγεται στο Λος Άντζελες, ή που θα πνιγεί στην επόμενη μεγάλη πλημμύρα, ή που θα αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης λόγω ακραίας λειψυδρίας κάπου αλλού, δεν είναι απλώς οι συγκεκριμένες περιοχές, ούτε καν ένας τρόπος ζωής. Αυτό που καίγεται είναι το μοντέλο ανάπτυξης και παραγωγής που επιτείνει αυτές τις καταστροφές.

Και θα συνεχίσει να τις επιτείνει όταν σε όλο τον κόσμο πραγματικά βήματα στην Πράσινη Μετάβαση και την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα δεν γίνονται και που ο νέος πρόεδρος τον ΗΠΑ είναι με τη γραμμή “Drill, baby, drill.”

Και τα πράγματα απλώς θα γίνονται χειρότερα. Και οι καταστροφές δεν θα είναι πια εικόνες στις οθόνες, αλλά εικόνες έξω από τα παράθυρά μας. Θυμηθείτε την περσινή μεγάλη πυρκαγιά στην Αττική και πώς μπήκε στον αστικό ιστό.

Ξέρω ότι απέναντι σε όλα αυτά δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Και σίγουρα έχουμε σωρεύσει αρκετούς ρύπους που προκαλούν την κλιματική κρίση, ώστε για αρκετά χρόνια να βλέπουμε περισσότερες καταστροφές. Και σαφώς με αυτό το δεδομένο χρειάζεται και ανάλογη προετοιμασία και επίγνωση.

Όμως, είμαστε ήδη ασυγχώρητοι εάν δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμη και εάν δεν μπορούμε να αποφύγουμε την τωρινή επιδείνωση της κατάστασης έχουμε τουλάχιστον τη δυνατότητα να εξασφαλίσουμε ότι μεγάλα τμήματα του πλανήτη δεν θα γίνουν αβίωτα και ότι τα σημερινά παιδιά όταν φτάσουν στα 40 ή στα 50 δεν θα αντιμετωπίζουν ένα τοπίο πλήρους καταστροφής.

Σίγουρα, μια ανθρωπότητα βαθιά διαιρεμένη, με διεθνείς θεσμούς σε κρίση, μεγάλους ανταγωνισμούς και διαρκείς πολεμικές αναφλέξεις δεν μοιάζει να μπορεί να ανταποκριθεί στην πρόκληση. Όμως, εάν δεν υπάρξουν τώρα αποφασιστικές τομές και εάν δεν σταματήσει η Πράσινη Μετάβαση, σε πλανητική κλίμακα να είναι ένα ευχολόγιο, τότε οδηγούμαστε σε μη αντιστρέψιμες συνθήκες.

Το σπίτι μας καίγεται ήδη – κυριολεκτικά. Εάν δεν κάνουμε κάτι τώρα, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.