Πώς γράφεται μια καλή σκηνή σεξ

Είναι πάντοτε το μεγάλο ζητούμενο και μπορεί να ακυρώσει ακόμη και τις καλύτερες προθέσεις των μεγαλύτερων συγγραφέων: η περιγραφή μιας σκηνής σεξ, ώστε να μην καταλήγει κιτς ή μπαρόκ ή ανούσια. Το στοίχημα αυτό μάλιστα, σύμφωνα με τους κριτικούς –αλλά και τους αναγνώστες, αν μας ρωτήσει κανείς- έχουν χάσει δημιουργοί από τον Νόρμαν Μέιλερ και τον Τζον Απντάικ έως τον Φίλιπ Ροθ. Με τις σκέψεις αυτές οι υπεύθυνοι του λογοτεχνικού online περιοδικού Lithub συγκέντρωσαν τις απόψεις σύγχρονων συγγραφέων για το πώς αποδίδεται μια καλή σκηνή σεξ –ή, εν πάση περιπτώσει, για το πώς αποφεύγεται μια λάθος. Επιλέξαμε ορισμένες από αυτές:

Έντμουντ Γουάιτ («A boy own’s story», «Hotel de Dream»):

«Μην προσπαθείτε να γράψετε σκηνές σεξ με τον τρόπο της πορνογραφίας, καθώς αυτό θα οδηγήσει σε τυποποιημένες κινήσεις και γλώσσα. Θα τις κάνει να φαίνονται απίστευτες. Βάλτε μέσα όμως όλες τις αταίριαστες, ασυνεπείς σκέψεις και τις ερασιτεχνικές κινήσεις ενός ζευγαριού. Το μεγαλύτερο μέρος του σεξ είναι αστείο, αν δεχθούμε τον ορισμό του χιούμορ κατά τον Μπερξόν: η αποτυχία του σώματος να λειτουργήσει σύμφωνα με τα πρότυπα του πνεύματος ή η αντίσταση του υλικού κόσμου στις παρορμήσεις της θέλησης. Να θυμάστε ότι το σεξ είναι η πιο έντονη μορφή επικοινωνίας μας σε μια γλώσσα που κανείς δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει ή να ερμηνεύσει. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Όταν βάζει κανείς λίγο σκληρό έρωτα είναι για να μεταδώσει εχθρότητα ή πάθος; Η τρυφερότητα προβάρεται ή είναι ειλικρινής; (από συνέντευξη στους New York Times)

Σάλι Ρούνεϊ («Κανονικοί άνθρωποι»)

«Όταν ακούω τη φράση “σκηνή του σεξ”, σκέφτομαι μια σκηνή διαλόγου. Τι θέλουν να πουν μεταξύ τους οι χαρακτήρες; Δεν θα γράψω απλώς μια σκηνή όπου δύο χαρακτήρες Μιλούν ο ένας ή μία στον άλλο με τυχαίες λέξεις. Οι σεξουαλικές σκηνές έχουν κάποιο δραματικό ρόλο να παίξουν. Αν εντοπίσω κάτι που γίνεται μεταξύ τους σε συναισθηματικό επίπεδο ή κάτι που αλλάζει τη δυναμική μεταξύ τους, θα πρέπει να αποδώσω όλη την ακολουθία στη σκηνή. Θέλω να είμαι εκεί γιατί διαφορετικά δεν έχουμε την αίσθηση ότι κάτι έχει αλλάξει (από συνέντευξη στο «Oprah Daily»)

Ρέιτσελ Κούσνερ («Τα φλογοβόλα»)

«Δεν θεωρώ ότι είναι πιο δύσκολη η περιγραφή του σεξ σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη συμπεριφορά. Οι συγγραφείς αποτυγχάνουν ή απογειώνονται σε οτιδήποτε, όχι μόνο σ’ αυτό. Όλοι σκέφτονται το σεξ και ασχολούνται με αυτό. Είναι το μυστικό που μοιραζόμαστε. Η αναγνώριση της συνεχούς παρουσίας του στις σκέψεις των ανθρώπων είναι μια καλή κατεύθυνση για έναν μυθιστοριογράφο. Τα βιβλία που μου αρέσουν γενικώς έχουν ενσωματωμένο το σεξ στην υπόθεση, αν και ποτέ με εξωστρέφεια. Οι χαρακτήρες του έχουν για κίνητρο την επιθυμία. Και οι συγγραφείς που θαυμάζω περισσότερο φαίνεται να αποδίδουν την ερωτική δύναμη σε κάθε σελίδα (από συνέντευξη στους New York Times)

Κάρμεν Μαρία Ματσάδο («Το σώμα της και άλλες εκδηλώσεις»)

«Προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ να γράφω για το σεξ. Έχω την αίσθηση ότι ορισμένες φορές γράφονται εξωφρενικά πράγματα. Επίσης εκνευρίζομαι όταν οι συγγραφείς φοβούνται να αποδώσουν την ευχαρίστηση. Έχω βαρεθεί να διαβάζω πραγματικά τρομακτικές ερωτικές σκηνές όπου όλοι είναι δυστυχισμένοι και τελικά ίσως ένα άτομο έχει έναν απρόθυμο οργασμό. Σκέφτηκα, λοιπόν, “Τι θα γινόταν αν προσπαθούσα να γράψω μια σκηνή όπου οι άνθρωποι έκαναν σεξ και ήταν υπέροχο;”. Οι χαρακτήρες μου κάνουν σεξ σε ποικίλες συναισθηματικές καταστάσεις και με διαφορετική κατάληξη… Λέω στους μαθητές μου ότι οι σκηνές πάρτι είναι πολύ σημαντικές στη μυθοπλασία, επειδή μια σκηνή πάρτι μπορεί να πάει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Οι ερωτικές σκηνές λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο. Συνδυάζετε χαρακτήρες – τι προκύπτει στο τέλος; Μου αρέσει επίσης να αντιμετωπίζω το σεξ ως κάτι που συμβαίνει. Δεν θέλω απλώς να είναι αντικείμενο σχολιασμού ως επί το πλείστον, αλλά κανονικό μέρος της ιστορίας, μέρος της ζωής των χαρακτήρων, όπως και στην πραγματικότητα. Έχω χαρακτήρες που κάνουν σεξ και με άντρες και με γυναίκες, οπότε ήθελα το στοιχείο queer και η ρευστότητα του σεξ να μένουν ασχολίαστα. Δεν είναι μεγάλη υπόθεση – είναι ακριβώς αυτό που είναι… Η ιστορία δεν υπηρετεί το σεξ, το σεξ υπηρετεί την ιστορία» (από συνέντευξη στο «Τhe Paris Review»).

Γκαρθ Γκρίνγουελ («Αυτό που σου ανήκει»):

«Είναι τόσο εύκολο να αναζητήσει κανείς καταφύγιο στη μεταφορά ή την αφαίρεση όταν γράφει για σεξ και να χάσει τα φυσικά σώματα που αλληλεπιδρούν. Υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου, όταν γράφω σκηνές σεξ, να προσέχω τα σώματα στον χώρο, το πώς κινούνται πραγματικά… Σκέφτομαι την περιγραφή του Ζολά εκεί που κατεβάζει ένα άλογο στο ορυχείο ή την αφήγηση της Άιρις Μέρντοχ για την ανάσυρση μιας μεσαιωνικής καμπάνας από μια λίμνη: αυτές είναι στιγμές απέραντης ζωντάνιας, ακριβώς επειδή αφορούν σε τόσο τετριμμένες και τεχνικές λεπτομέρειες για το πώς λειτουργούν τα πράγματα. Το ίδιο ισχύει και για το σεξ. Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτουμε το μεταφορικό και το αφηρημένο – αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια περίπλοκη, δύσκολη αντίστιξη που επιτρέπει στο σεξ να διαφωτίζει τόσο την εξωτερική όσο και την εσωτερική πραγματικότητα.