Oργή, αναρχία και ιδρωμένα γκλίτερ: 200 στιγμιότυπα εκκωφαντικής πρωτοπορίας του The Face σε μια έκθεση

Σε ένα από τα πολλά και κλασικά εξώφυλλα του Τhe Face, το περιοδικό έγραφε για speed/sex/gore. Η εικόνα που συνόδευε τις τολμηρές υποσχέσεις προς το αναγνωστικό του κοινό πίσω, στο 1998, ήταν ένα καταραμένο πορτρέτο του βρετανού σχεδιαστή μόδας Αλεξάντερ ΜακΚουίν.

«Ήθελε να εκφράσει την ιδέα της φλεγόμενης οργής που ένιωσε η Ιωάννα της Λοραίνης καθώς καιγόταν στην πυρά», θυμάται ο εμβληματικός φωτογράφος Νικ Νάιτ για το πορτρέτο του αυτόχειρα πρωτοπόρου του στιλ.

Η αιρετική προσωπογραφία είναι μία από τις πολλές εικόνες που εξιστορούν την ιστορία της έκδοσης στην έκθεση The Face: Culture Shift στο National Portrait Gallery στο Λονδίνο.

Aπό την έναρξη του, το 1980 μέχρι και το τέλος της πρώτης περιόδου του το 2004, το καλτ περιοδικό ήταν ένα σημείο αναφοράς της σκληρής νεανικής κουλτούρας του παρελθόντος.

Οι ανορθόδοξες προσεγγίσεις ενθαρρύνθηκαν, καλλιεργήθηκαν και έγιναν το ζητούμενο σε μια έκδοση που είχε ζενίθ, ναδίρ και ποτέ στασιμότητα.

«Σέρβιρε αυτού του είδους την τρέλα κάθε μήνα στους μανιώδεις νεαρούς αναγνώστες του. Το The Face κατάφερε να κάνει ακόμη και τον Ντέιβιντ Μπέκαμ πρόστυχο, με σάλτσα σόγιας και καφέ να στάζει στους κοιλιακούς του» σημειώνει ο The Guardian.

Η καταιγιστική στις αισθήσεις έκθεση με περισσότερες από 200 φωτογραφίες από 80 φωτογράφους δείχνει πειστικά την επιρροή και το θράσος της έκδοσης που όρισε, κατέγραψε και ενσωμάτωσε στις σελίδες, τα άρθρα και τις εικόνες της την ταραχώδη περιπέτεια δύο δεκαετιών βρετανικής μόδας «από τους New Romantics έως τους Gothic Romantics, μέσω grunge και λίγης μεσαιωνικής φαντασίας».

Βέβαια κάποια από αυτά τα ντοκουμέντα σήμερα μοιάζουν εξωφρενικά ξεπερασμένα όμως η θορυβώδης έκδοση με τίτλο The Face δεν εξασθενεί.

Στην έκθεση, κείμενα με ανέκδοτες ιστορίες από τα editorial του περιοδικού εμπλουτίζουν την ιστορία της περιοδικής έκδοσης που έγινε αναφορά σε αναρίθμητές τάσεις, φυλές, υπερβολές και ιδρωμένες νύχτες.

Σχεδόν εξαγριωμένο ως τίτλος, το The Face κουβάλησε στις σελίδες του μια φρενήρη ενέργεια και μια ατσαλένια πυγμή. Ίσως (ή μάλλον σίγουρα) γιατί πίσω από τα πορτρέτα και τα άρθρα υπήρχαν φωτογράφοι και αρθρογράφοι που μόλις ξεκινούσαν και κλήθηκαν να ενηλικιωθούν παράλληλα με την έκδοση με την οποία σύνδεσαν και το όνομα τους ως δημιουργοί.

«Το στιλ ήταν το όπλο μας και η απάντηση μας στη βρετανική πραγματικότητα εκείνων των καιρών»

H δημιουργία του Νικ Λόγκαν, ενός πρώην συντάκτη του μουσικού τίτλου ΝΜΕ, ήταν η οργισμένη φωνή της νέας Βρετανίας απέναντι στον Θατσερισμό και τη συντηρητική επίγευση του.

Η δεκαετία του 1990 ήταν η πιο επιτυχημένη εποχή του The Face σημειώνει ο The Guardian.

Oι φωτογραφίες από εκείνη την περίοδο αντιπροσωπεύουν τις διαθέσεις και τα κινήματα που σημάδεψαν τη δεκαετία, από το rave μέχρι το Britpop, τον ηδονισμό έως τον νεοφιλελευθερισμό με στιγμιότυπα όπως τα πορτρέτα του αρχετυπικού χαμινιού, της Κέιτ Μος, από τον Γιούργκεν Τέλερ, παραγνωρισμένες στιγμές πρωτοτυπίας και καθαρής σαγήνης με σκληρές γωνίες.

«Το στιλ ήταν το όπλο μας και η απάντηση μας στη βρετανική πραγματικότητα εκείνων των καιρών», σημειώνει ο Γκρεγκ Φέι που είχε επιμεληθεί ένα editorial μόδας. «Τα μανικετόκουμπα τα είχα δανειστεί από έναν άντρα που έπινε στην παμπ του μπαμπά μου».

Οι ανορθόδοξες προσεγγίσεις ενθαρρύνθηκαν, καλλιεργήθηκαν και έγιναν το ζητούμενο σε μια έκδοση που είχε ζενίθ, ναδίρ και ποτέ στασιμότητα.

Η έκθεση, πέρα από την καταγραφή της ιστορικότητας της έκδοσης, καταδεικνύει πώς το περιοδικό έφερε δύο μεγάλες αλλαγές στη φωτογραφία μόδας.

Η πρώτη ήταν η μεταφορά των φωτογραφήσεων από εξωτερικούς χώρους, στα στούντιο, εκεί όπου ο φωτογράφος, η δημιουργική ομάδα και το θέμα μπροστά από το φακό μπορούσαν να οικοδομήσουν τον δικό τους κόσμο, πειραματιζόμενοι, εκκεντρικοί, χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν.

Η δεύτερη ήταν η πυρηνική σύντηξη φωτογράφων και στιλιστών, μια συμμαχία που απελευθέρωσε ωστικά κύματα δημιουργικότητας με εκρηκτικά οπτικά αποτελέσματα.

Όσα κατάφεραν η Judy Blame με τον Jean-Baptiste Mondino, η Melanie Ward με την Corinne Day ή η Isabella Blow με τον Sean Ellis δεν θα απαθανατιστούν ποτέ ξανά.

Το The Face ήταν δυνατό, είχε ρίζες στην εργατική τάξη, ήταν εχθρικό στην αριστοκρατία των παλιών καιρών και ήταν ακραία βρετανικό.

Στη νοσταλγική έκθεση υπάρχει και ενότητα που καταγράφει το The Face στο σήμερα -το περιοδικό κυκλοφόρησε ξανά το 2019, όμως τίποτα και κανείς δεν θα καταφέρει να επαναλάβει την οργή που η πρώιμη περίοδος του έφερε ωμά στις αισθήσεις -σήμερα άλλωστε, η επανάσταση σιγοβράζει σε ψηφιακά, αλγοριθμικά, τερέν.

H έκθεση The Face Magazine: Culture Shift στη National Portrait Gallery του Λονδίνου ανοίγει στο κοινό στις 20 Φεβρουαρίου.