Η «ασθενής 0» πέντε χρόνια μετά την πανδημία: Η ζωή μας χωρίστηκε στα δύο, πριν και μετά τον κορονοϊό

Το όνομά της συνδέθηκε με μια «πρωτιά» που ούτε η ίδια ούτε κανείς άλλος και καμία άλλη δεν θα επιδίωκε. Η Δήμητρα Βουλγαρίδου κατέχει το θλιβερό προνόμιο να αποτελεί την πρώτη η οποία διαγνώστηκε και νόσησε από την Covid-19 στην Ελλάδα.

«Η περιπέτεια αυτή είναι κάτι το οποίο δεν θα διαγραφεί ποτέ από τη μνήμη μου και θα παραμείνει ανεξίτηλο»

Πώς, άραγε, βίωσε η «ασθενής 0» το «σημείο 0» της έναρξης μιας πανδημίας η οποία όρισε και καθόρισε τις ζωές μας, αλλά και πώς διαχειρίστηκε το κοινωνικό στίγμα που ενδεχομένως συνοδεύει τον πρώτο φορέα της «άγνωστης, απειλητικής ασθένειας»;

Πόση μοναξιά εσωκλείουν η απομόνωση σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και το επίμονο συναίσθημα του καθημερινού φόβου ενός αβέβαιου μέλλοντος; Τέλος, ποιο είναι το αποτύπωμα που άφησε αυτή η περιπέτεια στη μετέπειτα ζωή της;

Ποια είναι η πιο ανεξίτηλη στιγμή που έχει χαραχτεί στο μυαλό σας από τη στιγμή της διάγνωσής σας με τον ιό της Covid-19;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ώρα που μπήκε ο γιατρός μέσα στον θάλαμο αρνητικής πίεσης για να μου ανακοινώσει το αποτέλεσμα. Το μόνο που διέκρινα ήταν τα μάτια του, καθώς ήταν ντυμένος με την ειδική, ολόσωμη στολή. Ενιωσα αυτό που λέμε «μελλοθάνατη». Του έκανα ερωτήσεις που δεν μπορούσε να απαντήσει. Ολο αυτό μού δημιούργησε μια τρομερή ανασφάλεια γιατί δεν ήξερα «τι μου ξημερώνει».

Ποια ήταν τα συναισθήματα που κυριαρχούσαν στη διάρκεια της νοσηλείας σας;

Νοσηλεύτηκα 18 ημέρες στο ΑΧΕΠΑ με σχετικά ήπια συμπτώματα σε σχέση με άλλους ασθενείς. Ομως, το συναισθηματικό βάρος μαζί με την ψυχολογική φόρτιση που κουβαλούσα υπήρξαν πολύ επιβαρυντικά για μένα. Θυμάμαι ότι τις πρώτες μέρες που ήμουν στο νοσοκομείο είχε αποβιώσει ένας άνθρωπος από τον διπλανό θάλαμο. Μπορεί να μην έβλεπα κάτι, αλλά αυτό που άκουγα πίσω από τις κλειστές πόρτες ήταν αρκετό για να μου δημιουργήσει ένα συναίσθημα απόλυτου τρόμου, καθώς σκεπτόμουν: «Και τώρα τι πρόκειται να γίνει; Τι ακολουθεί;».

Επίσης, το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν εκείνο της απόλυτης μοναξιάς. Η μόνη μου παρέα εκείνες τις ημέρες ήταν ένα ημερολόγιο που είχα μαζί μου μέσα στον θάλαμο, όπου έγραφα συνέχεια. Οι γιατροί μου, οι οποίοι με στήριξαν πολύ, ήταν και οι μόνοι άνθρωποι που έβλεπα για λίγα δευτερόλεπτα την ώρα της εξέτασης, ανταλλάσσοντας μαζί τους λίγες κουβέντες. Δυστυχώς, δεν μπορούσα να μοιραστώ πολλά πράγματα με τους δικούς μου ανθρώπους ούτε και τηλεφωνικώς, γιατί μαζί μου στο ίδιο δωμάτιο βρισκόταν και ο γιος μου, που ήταν επίσης θετικός στον ιό της Covid-19. Δεν ήθελα να ακούσει κάτι που ενδεχομένως θα τον φόβιζε ή θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση.

Τι θυμάστε από τη στιγμή της ανακοίνωσης πως πλέον δεν νοσείτε και μπορείτε να φύγετε από το νοσοκομείο;

Οταν έμαθα ότι ήμουν απόλυτα υγιής, ένιωσα πως μου έφυγε ένα τεράστιο βάρος. Ο γιατρός μου, μετά το πολλοστό συνεχόμενο αρνητικό τεστ, μου είπε αστειευόμενος: «Δήμητρα, μάζεψέ τα και φύγε!». Ηταν τόσο έντονο το συναίσθημα της ελευθερίας που ένιωσα σαν να πετάω. Ηταν και η στιγμή που κάθισα και σκέφτηκα τι αισθάνονται οι άνθρωποι που βρίσκονται εγκλωβισμένοι για χρόνια μέσα σε μια φυλακή ή σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι.

Εκτός από την ασθένεια, αισθανθήκατε πως ήταν υπαρκτό το κοινωνικό στίγμα που συνοδεύει την «ασθενή 0»;

Ο κοινωνικός ρατσισμός ήταν κάτι το υπαρκτό για μένα και ταυτόχρονα πάρα πολύ δύσκολο. Το πρώτο διάστημα πληγωνόμουν πολύ, αν και δεν το έδειχνα – πλέον το αντιμετωπίζω με χιούμορ. Ωστόσο, έχω την εντύπωση ότι αυτό το βίωμα κλόνισε κατά κάποιον τρόπο την εμπιστοσύνη μου απέναντι στους ανθρώπους. Επρεπε ακόμη να διαχειριστώ και τα όσα σχόλια αντιμετώπιζε ο γιος μου στο σχολείο. Ευτυχώς που ήρθε η καραντίνα και έκλεισαν τα σχολεία. Ξέρετε, επικρατεί η αντίληψη σε πολύ κόσμο ότι είναι «άτρωτος». Οτι επειδή κάποιος νοσεί από κάτι, αυτό «δεν θα έρθει σε εμάς». Και όταν τελικά αυτό έρχεται, εκείνοι που φταίνε είναι πάντα οι άλλοι.

Πώς βλέπετε τα πράγματα πέντε χρόνια αργότερα;

Η αλήθεια είναι πως πέντε χρόνια μετά είναι κάτι το οποίο όλοι μας νομίζω λίγο ή πολύ έχουμε απομυθοποιήσει. Βέβαια, δεν παύει να αποτελεί έναν ιό από τον οποίο ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, άνθρωποι συνεχίζουν να νοσούν, κάποιοι από αυτούς χρειάζεται να νοσηλευτούν στο νοσοκομείο, ενώ ορισμένοι το περνούν πολύ δύσκολα.

Πλέον, έχει εκλείψει ο φόβος που επικρατούσε τον πρώτο καιρό της εμφάνισης του ιού. Νομίζω ότι πράγματι η πανδημία χώρισε τη ζωή μας σε δύο εποχές. Την εποχή πριν από τον κορονοϊό και την εποχή μετά από αυτόν. Ηταν κάτι που καθόρισε τις ζωές όλων. Ακόμα και για μένα, όσο και να λέω ότι το έχω αφήσει πίσω μου και ότι όλη αυτή η περιπέτεια είναι κάτι που έχω ξεχάσει, είναι κάτι το οποίο δεν θα διαγραφεί ποτέ από τη μνήμη μου και θα παραμείνει ανεξίτηλο.

Premium έκδοση «Τα ΝΕΑ»