Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΛΣΤ’)

Ο έτερος –έχουμε ήδη αναφερθεί στον Σοφιστή– των διαλόγων που χρονολογούνται ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο ταξίδι του Πλάτωνος στη Σικελία είναι ο Πολιτικός. Εδώ διερευνάται η φύση του πολιτικού ανδρός και μαζί η ουσία της πολιτικής τέχνης – η ευρετική μέθοδος που εφαρμόζεται προς τούτο είναι και πάλι (μετά τον Φαίδρο και τον Σοφιστή) η διαίρεσις, ο χωρισμός των εννοιών. Πέραν τούτου, στον υπό εξέταση διάλογο προσδιορίζεται η σχέση της πολιτικής με το νόμο και προβάλλεται μια ευκρινής διάκριση των πολιτευμάτων.

Τα πρόσωπα του Πολιτικού, που φέρει τον υπότιτλο ή περί βασιλείας και θεωρείται ως ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της Πολιτείας και των Νόμων, είναι ίδια με εκείνα του Σοφιστή, με τη μόνη διαφορά ότι ο Θεαίτητος αντικαθίσταται από τον Σωκράτη τον νεότερο. Βασικοί συνομιλητές είναι ο τελευταίος και ο μη κατονομαζόμενος ξένος από την Ελέα της Κάτω Ιταλίας, οι οποίοι διαλέγονται παρουσία του Σωκράτη του πρεσβύτερου και του Θεόδωρου του Κυρηναίου.

Προσφεύγοντας ακόμη μια φορά στο μύθο –στην κοσμολογική μυθολογία εν προκειμένω–, ο Πλάτων επιχειρεί να αναδείξει τη σπουδαιότητα της επιστήμης της διακυβερνήσεως, της πολιτικής τέχνης, την οποία θεωρεί ως την ανώτερη φροντίδα ολόκληρης της ανθρώπινης κοινωνίας. Εκείνος που ενσαρκώνει το πολιτικό ιδεώδες είναι ο πολιτικός ανήρ που κατέχει την αληθινή γνώση, γεγονός που τον καθιστά πολύ σημαντικότερο από οποιαδήποτε γραπτή νομοθεσία. Δεν αποκλείεται μάλιστα –τούτο έχουν υποστηρίξει διάφοροι μελετητές– ο κυβερνήτης αυτός με τη σωστή αγωγή να ταυτιζόταν στο μυαλό του Πλάτωνος με τον Δίωνα των Συρακουσών (για τη στενή φιλία των δύο ανδρών έχουμε κάνει λόγο σε παλαιότερα άρθρα μας).

Στον Πολιτικό επιχειρείται η σύνδεση οντολογίας και πολιτικής, η μετουσίωση του φιλοσοφικού λόγου σε εμπράγματη εφαρμογή, ώστε να καταστεί δυνατή η ανέλιξη του ανθρώπου ως όντος αλλά και ως μέρους ενός όλου (στη σχέση που αναπτύσσει με την πόλη ως πολίτης).

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, σύγγραμμα αναφερόμενο στον «Πολιτικό» του Πλάτωνος (Στέφανος Δημητρίου, καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας του Παντείου Πανεπιστημίου, έκδοση ΜΙΕΤ, 2016).

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Α’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Β’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Γ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Δ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Ε’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΣΤ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Ζ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Η’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Θ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Ι’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΙΑ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΙΒ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΙΓ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΙΔ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΙΕ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΙΣΤ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΙΖ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΙΗ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΙΘ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Κ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΚΑ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΚΒ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΚΓ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΚΔ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΚΕ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΚΣΤ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΚΖ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΚΗ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΚΘ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος Λ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΛΑ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΛΒ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΛΓ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΛΔ’)

Πλάτων: Η ιδέα του αγαθού (Μέρος ΛΕ’)