Την άνοιξη του 1925 στον Πειραιά όλοι συζητούσαν την ίδρυση μιας νέας ομάδας. Είχε το μάλλον παράξενο όνομα «Ολυμπιακός» που παρέπεμπε στους Ολυμπιακούς Αγώνες για την αναβίωση των οποίων οι Ελληνες της εποχής ήταν περήφανοι. Δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση του Πειραϊκού Συνδέσμου με την Πειραϊκή Ενωση, ως αντίβαρο στον Εθνικό, αλλά και για να έχει ο Πειραιάς μια ακόμα ανταγωνιστική και δυνατή ομάδα που θα διεκδικούσε από τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ το πρωτάθλημα.
Η νέα αυτή ομάδα ήταν δημιούργημα των σπουδαίων οικογενειών του Πειραιά. Είχε αρχικά μόλις 33 μέλη και δεν θα έπρεπε να έχει πάνω από 100 – τους περίφημους «Εκατό Αθάνατους» που δεν έχαναν τον τίτλο του μέλους ποτέ.
Στο πρώτο του ΔΣ πρόεδρος ήταν ο βιομήχανος Μιχάλης Μανούσκος και αντιπρόεδρος ο ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού Νότης Καμπέρος, αλλά ενεργή συμμετοχή είχαν και οι Δημήτρης Καμπέρος, αδελφός του Νότη, αξιωματικός κι αυτός αλλά πρωτοπόρος της Πολεμικής Αεροπορίας, ο Σταύρος Μαραγκουδάκης, διευθυντής του Ταχυδρομείου, ο Νίκος Ανδρόνικος, εύπορος έμπορος, ο Δημήτρης Σκλιάς, αξιωματικός κι αυτός αλλά του Πεζικού, ο δικηγόρος Νικόλαος Ζαχαρίας, ο μεσίτης Ιωάννης Κεκκές αλλά κυρίως όλη η οικογένεια των Ανδριανόπουλων. Ο τριπολιτσιώτης επιχειρηματίας Ανδρέας Ανδριανόπουλος, που είχε σπουδάσει νομικά αλλά βρέθηκε κληρονόμος καταστήματος ενός θείου του με «Εδώδιμα – Αποικιακά» προτίμησε τον κόσμο του εμπορίου.
Πέντε αδέρφια, μια αθάνατη κληρονομιά. Από τον «Δάσκαλο» Γιάννη έως τον «Στραβοσουγιά» Λεωνίδα, η οικογένεια Ανδριανόπουλου έχτισε έναν μύθο που ζει στις καρδιές των Πειραιωτών
Ηταν ο πατέρας της θρυλικής πεντάδας των Ανδριανοπουλαίων, μιας από τις μεγαλύτερες ατραξιόν του ελληνικού ποδοσφαίρου. Την αποτελούσαν ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Ντίνος, ο Βασίλης και ο θρυλικός Λεωνίδας, που ήταν ο τελευταίος που έφυγε από τη ζωή έχοντας κλείσει τα 100 του χρόνια κι έχοντας αφήσει πίσω του και μια σπουδαία σχεδόν ηθογραφική βιογραφία που λέγεται «ο τελευταίος των πέντε». Το να αγωνίζονται πέντε αδέλφια στην ίδια ομάδα (και μάλιστα όλοι σε θέσεις επιθετικών και μεσοεπιθετικών) ήταν και για τα δεδομένα της εποχής κάτι εξαιρετικά σπάνιο, τόσο ώστε, καθώς λέγεται, υπήρξαν στην πεντάδα αυτή κι αφιερώματα από ξένες εφημερίδες της εποχής.
Μάλιστα εκτός από αυτούς τους πέντε η οικογένεια είχε κι άλλα τρία παιδιά: τον Σταύρο, τον Στέλιο και τον Αριστείδη. Ο Σταύρος ήταν ο μόνος που δεν έπαιξε ποδόσφαιρο. Ο Στέλιος στα 17 του φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού αλλά έπαιξε ελάχιστα. Ο Αριστείδης έπαιζε και αυτός ποδόσφαιρο στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και είναι δεδομένο πως θα έπαιζε και αυτός στον Ολυμπιακό αν δεν πέθαινε από τύφο σε ηλικία 18 ετών, τρία χρόνια πριν ο Ολυμπιακός δημιουργηθεί. Ολα τα κατορθώματά τους τα μέλη της θρυλικής πεντάδας τα αφιέρωναν στη μνήμη του.
Οι πέντε θρύλοι του Ολυμπιακού: Γιάννης, Γιώργος, Ντίνος, Βασίλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Μια οικογένεια, μια ομάδα, μια ιστορία που έβαλε τη σφραγίδα της στο ελληνικό ποδόσφαιρο και έθεσε τα θεμέλια του ερυθρόλευκου μεγαλείου
Γιάννης
Ο Γιάννης Ανδριανόπουλος, λέγεται πως ήταν όχι απλά ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής, ο πιο τεχνίτης από όλους, αλλά κι αυτός που έφερε το ποδόσφαιρο στον Πειραιά. Ο λόγος είναι απλός: υπήρξε φοιτητής του κολεγίου του Κέιμπριτζ μικρός και είδε στην Αγγλία την αγάπη του κόσμου για το σχετικά νέο ακόμα παιχνίδι να φουντώνει. Δική του πρόταση ήταν ο Ολυμπιακός να αγωνίζεται με ασπροκόκκινα – τα χρώματα αυτά δεν τα είχε τότε καμία άλλη ομάδα στην Ελλάδα.
Εκτός από αρχηγός της ομάδας υπήρξε και προπονητής της, ο πρώτος της. Μετέφερε στον Ολυμπιακό όλη τη γνώση για το ποδόσφαιρο που είχε αποκομίσει στην Αγγλία: εξηγούσε το παιχνίδι όσο λίγοι στην εποχή εκείνη, ακριβώς γιατί το λάτρευε.
Ηταν μέλος της Εθνικής ομάδας που συμμετείχε στην Ολυμπιάδα του 1920 κι όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο έγινε και πρόεδρος του Ολυμπιακού σε δυο μάλιστα περιόδους: την πρώτη φορά το 1932 και τη δεύτερη το 1933-35. Εφυγε πολύ νέος από τη ζωή, στις 6 Νοεμβρίου του 1952 και δεν πρόλαβε να δει τον γιο του Ανδρέα, δήμαρχο Πειραιά, υπουργό και βουλευτή. Στην καριέρα του κατάφερε να κερδίσει τέσσερα πρωταθλήματα.
Γιώργος
Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος αγωνιζόταν στη θέση του σέντερ φορ – ξεκίνησε την καριέρα του από τον Πειραϊκό Σύνδεσμο, έγινε και διεθνής. Αλλά η περίπτωσή του είναι αληθινά ξεχωριστή. Το 1927 αποφοίτησε από τη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών κι έκανε και μεταπτυχιακό στο Παρίσι – γεγονός για τα δεδομένα της εποχής σπανιότατο!
Σε ηλικία 25 ετών και ως ενεργός ακόμη παίκτης του Ολυμπιακού, εκλέχθηκε το 1928 δημοτικός σύμβουλος Πειραιώς για να γίνει το 1951 και δήμαρχος της πόλης. Ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική και εκλέχτηκε έξι φορές βουλευτής, ενώ διετέλεσε και υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας – είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει διατελέσει υπουργός.
Υπήρξε διευθυντής και πρόεδρος στον ΟΛΠ, αλλά ο Ολυμπιακός παρέμεινε πάντα ένα σπουδαίο κεφάλαιο στη ζωή του: υπήρξε πρόεδρός του την περίοδο 1954-1967. Αποχώρησε από την προεδρία της ομάδας τον Δεκέμβριο του 1967, πιεζόμενος από το καθεστώς της 21ης Απριλίου: οι τοπικοί παράγοντες της χούντας στον Πειραιά υπέφεραν από τη δημοφιλία του.
Πέρα από όλα αυτά όμως ο Γιώργος Ανδριανόπουλος πέρασε στην ιστορία και γιατί το 1975 έσωσε με την ψήφο του τον Παναθηναϊκό από υποβιβασμό: οι Πράσινοι κατηγορούνταν για δωροδοκία σε ένα ματς με τον Ηρακλή, η ψήφος του Γιώργου Ανδριανόπουλου υπήρξε καθοριστική και η δήλωσή του ότι σέβεται τον ΠΑΟ γιατί χωρίς αυτόν δεν θα είχε νόημα και η παρουσία του Ολυμπιακού, έγραψε ιστορία. Πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού δεν κατάλαβαν τη στάση του, αλλά ο μεγάλος αυτός αθλητής, που στα νιάτα του είχε κάνει και στίβο και ποδήλατο, ποτέ του δεν απολογήθηκε.
Ντίνος
Ο Ντίνος Ανδριανόπουλος, αντίθετα από τον ψηλόλιγνο Γιώργο ήταν βραχύσωμος και με λίγα περιττά κιλά, δεν ήταν ο πιο γρήγορος, αλλά ο Λεωνίδας λέει στη βιογραφία του ότι ήταν εγκεφαλικός παίκτης και μετρ της πάσας. Ηταν ο μόνος από τα πέντε αδέρφια που ξεκίνησε στην Πειραϊκή Ενωση και όχι στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και τους είχε αρχικά αντίπαλους: μόνο στον Ολυμπιακό έσμιξαν όλοι. Στα επτά χρόνια που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό κέρδισε πέντε πρωταθλήματα Πειραιά κι ένα πρωτάθλημα Ελλάδος.
Ελεγε πως είχε προτάσεις από το εξωτερικό για να γίνει επαγγελματίας και ότι μια πρόταση από τη Σλάβια Πράγας τον είχε δελεάσει, αλλά δεν μπορούσε να αφήσει τον Ολυμπιακό. Θεωρούσε τη μέρα που φόρεσε τη φανέλα του την πιο σημαντική στη ζωή του και ήταν περήφανος γιατί ο Ολυμπιακός τον Ανδριανόπουλων ήταν τόσο καλή ομάδα «ώστε όταν κερδίζαμε τους αντιπάλους με λίγα γκολ σχεδόν ντρεπόμασταν να κυκλοφορήσουμε στον Πειραιά».
Εφυγε πολύ νέος: μόλις 57 ετών. Ο θάνατός του συνέπεσε με μια νίκη του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟ με 2-1 με γκολ του Αριστείδη Παπάζογλου. Ακουσε το ματς σε ένα ραδιόφωνο με φίλους του, είπε πως δεν αισθάνθηκε καλά και πήγε στο σπίτι. Η καρδιά του δεν άντεξε τη χαρά της νίκης.
Ο Ολυμπιακός δεν ήταν απλά μια ομάδα, αλλά ένα όραμα. Οι Ανδριανόπουλοι τον έκαναν θρύλο, δίνοντάς του ψυχή, πάθος και ένα αγωνιστικό πνεύμα που όρισε το ελληνικό ποδόσφαιρο για πάντα.
Βασίλης
Ο Βασίλης Ανδριανόπουλος αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό πιο μικρός από όλους: μόλις στα 17 του. Επαιξε επίσης τα πιο πολλά ματς από όλα τα μέλη της θρυλικής πεντάδας: συνολικά 161. Τον περιγράφουν ως ποδοσφαιριστή που προηγήθηκε της εποχής του: η τρομερή του τεχνική κατάρτιση και το αρχοντικό του παράστημα του επέτρεπαν να αγωνίζεται σε κάθε θέση της επίθεσης. Είναι κάτοχος ενός ιστορικού ρεκόρ που δύσκολα θα σπάσει κάποτε: τον Σεπτέμβριο του 1928 πέτυχε όλα τα γκολ του Ολυμπιακού στη μεγάλη νίκη με 7-3 επί της γιουγκοσλαβικής Γεντίσβο!
Ηταν επτά φορές διεθνής και πέτυχε τρία γκολ φορώντας το εθνόσημο, ενώ τη δεκαετία του ‘50 υπηρέτησε την Εθνική και ως προπονητής. Σταμάτησε να αγωνίζεται το 1933 αλλά συνέχισε να βρίσκεται στον Ολυμπιακό και υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες της ιστορίας της ομάδας. Ηταν ο ωραίος της παρέας – ένας γυναικοκατακτητής της εποχής, κατά πολλούς ερευνητές του ποδοσφαίρου της περιόδου ίσως και ο πρώτος αληθινός σταρ του Ολυμπιακού. Συνολικά κατέκτησε ένα πρωτάθλημα Ελλάδας και πέντε πρωταθλήματα Πειραιά. Εφυγε από τη ζωή το 1990.
Λεωνίδας
Ο πέμπτος της θρυλικής πεντάδας ήταν και ο πιο αγαπητός όλων: ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος ήταν μια φιγούρα σχεδόν μυθιστορηματική. Δεν ήθελε αρχικά να γίνει ποδοσφαιριστής γιατί αγαπούσε τον στίβο: έκανε τριπλούν και κούρσες ταχύτητας. Ηταν ο Βενιαμίν της οικογένειας, γεννήθηκε το 1911, στην οδό Μποuμπουλίνας στον Πειραιά. Τον έβαλαν τα αδέρφια του να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και να συμπληρώσει την επίθεση της ομάδας, γιατί όπως έλεγε «το να τον έχουν μαζί τους ήταν ο μόνος τρόπος να τον προσέχουν»!
Ηταν ένας τρομερά γρήγορος, σκληρός και δυναμικός, ένας «μπουκαδόρος» που ξεκινούσε από την αριστερή πλευρά της επίθεσης και αναστάτωνε άμυνες. Και ήταν και ένας καταπληκτικός αφηγητής ιστοριών: ισχυριζόταν π.χ. όταν με τον αδελφό του Στέλιο, στις αρχές της δεκαετίας του ’30, άνοιξαν ένα κατάστημα με κοστούμια, ο ίδιος στα εκτός έδρας ματς της ομάδας έπαιρνε μαζί του ρούχα για να τα δείχνει και να παίρνει παραγγελίες. Μιλούσε επίσης με λατρεία για τους αντιπάλους του: τον Κλεάνθη Βικελίδη, τον Αγγελο Μεσσάρη, τον Αντώνη Μηγιάκη – όλοι ήταν για αυτόν «παίκτες που στην εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου θα κόστιζαν πολυεκατομμύρια».
Συνολικά κατέκτησε τέσσερα πρωτάθλημα Ελλάδας και έφυγε από τη ζωή στις 25 Οκτωβρίου 2011 έχοντας συμπληρώσει τα εκατό του χρόνια κι έχοντας δει τον Ολυμπιακό του να κατακτά 38 πρωταθλήματα και 23 Κύπελλα!
Και κάτι τελευταίο. Στον Πειραιά στα χρόνια που μεσουρανούσαν οι πέντε αδελφοί δεν ήταν τόσο γνωστοί με τα ονόματά τους. Ο Γιώργος ήταν ο «Ποδάρας». Ο Ντίνος ήταν ο «Μπουλούκος» γιατί είχε κιλά. Ο Γιάννης ήταν ο «Δάσκαλος», αφού ήταν και προπονητής. Ο Βασίλης ήταν ο «Κελεμές» – τον φώναζαν έτσι γιατί αυτό ήταν το όνομα του διασημότερου αλόγου στον ιππόδρομο της εποχής. Και ο Λεωνίδας ήταν ο «Στραβοσουγιάς». Γιατί ήταν ο Λεωνίδας.
