Ο Νταν Ριντ, ο Μάικλ Τζάκσον και η παιδοφιλία: «Απειλούσαν να με σκοτώσουν άνθρωποι με όπλα»

«Έχω κάνει παρέα με πολύ βίαιους ανθρώπους για πολύ καιρό», ξεκίνησε να αφηγείται ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ της ζωής του Μάικλ Τζάκσον, ο Νταν Ριντ. Ο λόγος για το «Leaving Neverland».

«Δολοφόνοι προσπάθησαν να με βρουν. Είχα ανθρώπους που απειλούσαν να με πυροβολήσουν και ήταν πράγματι οπλισμένοι. Με έχουν απειλήσει πολλές, πολλές φορές», συνέχισε ο ντοκιμαντερίστας.

«Τις απειλές που λέγονται πρόσωπο με πρόσωπο τις παίρνω στα σοβαρά. Τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να βρουν τη διεύθυνση του σπιτιού μου για να μου στείλουν ένα δέμα τους πήρα σοβαρά. Άνθρωποι στην Κίνα που μου στέλνουν μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου; Δεν τα παίρνω τόσο σοβαρά. Θα πρέπει να επιβιβαστούν σε ένα αεροπλάνο».

Σίγουρα από τα λεγόμενά του καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για έναν ατρόμητο τύπο. Από τον πόλεμο στο Κόσοβο (The Valley, 1999) μέχρι τη ρωσική μαφία (From Russia With Cash, 2015), οι ταινίες του Ριντ συνδέονται εδώ και καιρό με την γοητεία του «ωμού» κινηματογράφου – διαφθορά, έγκλημα, φυσική καταστροφή, πόλεμος.

Ωστόσο, οι απειλές θανάτου για τις οποίες μιλάμε – και υπήρξαν χιλιάδες -, αυτές που τον προτρέπουν να πεθάνει σαν σκύλος στο βούρκο, ή που λένε απλά «Είσαι πραγματικά αηδιαστικός. Ψόφα. Άντε γ*μ*σου», είναι από θαυμαστές του Μάικλ Τζάκσον, μετά την ταινία του 2019 «Leaving Neverland».

«Πρέπει να είμαστε απολύτως σαφείς, ότι επρόκειτο για σεξουαλική κακοποίηση. Αυτό δεν ήταν στοργή που πήρε λάθος δρόμο»

«Leaving Neverland»

Σε αυτήν, οι Γουέιντ Ρόμπσον και Τζέιμς Σάφετσακ δίνουν λεπτομερείς, συγκλονιστικά αληθοφανείς περιγραφές του Τζάκσον ως κατά συρροήν παιδόφιλου, ο οποίος μετακινούνταν από το ένα επτάχρονο ή οκτάχρονο στο επόμενο ανά 12μηνο, ερωτοτροπούσε μαζί τους, τα κακοποιούσε σεξουαλικά και τα παρατούσε.

Η συνέχεια, το «Leaving Neverland 2: Surviving Michael Jackson», αφορά τις συνέπειες αυτής της ταινίας και το τρομερό γεγονός ότι, αν συνδυάσετε την περιστασιακή κατηγοριοποίηση των θυμάτων από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και την οργή των θαυμαστών, ο Γουέιντ και ο Τζέιμς έχουν πέσει ξανά θύματα. Βλέπουμε πώς πάλεψαν με την κατάθλιψη ως ενήλικες, ιδίως από τότε που έγιναν και οι ίδιοι πατέρες. Αλλά ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το «Surviving Michael Jackson» μοιάζει με μια εντελώς νέα, μεγάλου μήκους κατακραυγή, που εξερευνά τις προσπάθειες των δικηγόρων της περιουσίας του αμφιλεγόμενου pop-icon να εμποδίσουν τους ισχυρισμούς να φτάσουν ποτέ σε ανοιχτό δικαστήριο.

Οι καταθέσεις τους είναι γραφικές και δύσκολες για να τις παρακολουθήσει κανείς. «Όταν συναντήθηκα με τον Τζέιμς», θυμάται ο Ριντ, «του είπα: ‘Αν είναι να το κάνουμε αυτό, πρέπει να πάμε εκεί. Πρέπει να είμαστε απολύτως σαφείς, ότι επρόκειτο για σεξουαλική κακοποίηση. Αυτό δεν ήταν στοργή που πήρε λάθος δρόμο. Ο Γουέιντ το κατάλαβε αμέσως και αυτό. Θα ήταν απολύτως σκληρό, χωρίς περιθώρια για αμφισημία. Ο Τζάκσον πατούσε πάνω σε αυτή την ασάφεια για όλη του τη ζωή».

«Δεν με νοιάζει τι λέει ή τι κάνει ο καθένας. Ποτέ, μα ποτέ δεν θα επέτρεπα στο παιδί μου να περάσει τη νύχτα στο κρεβάτι με κάποιον που δεν ήταν μέλος της οικογένειας, και ακόμη και τότε…»

Το grooming

Από τη σκοπιά του ντοκιμαντέρ, είναι σχεδόν ενοχλητικό το πόσο διάσημος ήταν ο Τζάκσον, επειδή το «Leaving Neverland» δεν έχει να κάνει με τη φήμη του ή τη μουσική του ή τον πολυτελή, παιδικό τρόπο ζωής για τον οποίο ήταν γνωστός – εκτός από την εξήγηση της επιρροής που είχε στις οικογένειες των αγοριών, ιδίως στις μητέρες τους.

Αντίθετα, είναι μια ανατομία του grooming, το οποίο «δεν συμβαίνει όπως νομίζουμε. Το παιδί σας έχει μια μυστική συμφωνία με το αρπακτικό. Θα είναι πολύ προφανές σε εσάς τι κερδίζει το παιδί σας από αυτό: το παιδί σας θα είναι ενθουσιασμένο που θα δει το άτομο, θα αντισταθεί στις προσπάθειες να περιορίσει αυτόν τον χρόνο, είναι σαν ένας ερωτευμένος έφηβος. Για να το δείξω αυτό, έπρεπε να κάνω τα παιδιά να πουν: ‘Ήταν καταπληκτικό’. Μέχρι που δεν ήταν».

Αυτό είναι που κάνει την ταινία αποτρόπαια: όσο κι αν κρίνεις τις μητέρες του Ρόμπσον και του Σέιφτσακ, οι οποίες συχνά, αν όχι στο δωμάτιο, ήταν στο περιβάλλον όταν γινόταν η κακοποίηση, μπορείς επίσης να καταλάβεις πόσο δύσκολο θα ήταν να προστατεύσεις το παιδί σου από έναν παιδόφιλο που το φλέρταρε τόσο κυνικά. Ο Ριντ -που έχει τέσσερα παιδιά, από δύο μηνών έως 22 ετών- δεν πιστεύει ότι είναι τόσο περίπλοκο: «Δεν με νοιάζει τι λέει ή τι κάνει ο καθένας. Ποτέ, μα ποτέ δεν θα επέτρεπα στο παιδί μου να περάσει τη νύχτα στο κρεβάτι με κάποιον που δεν ήταν μέλος της οικογένειας, και ακόμη και τότε…».

«Το παιδί σας έχει μια μυστική συμφωνία με το αρπακτικό»

«Τι στο διάολο;»

Από κριτικής άποψης, το «Leaving Neverland» σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Οι Ρομπσον και Σέιφτσακ έμειναν έκπληκτοι από τη θερμή υποδοχή που έτυχαν στα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Δεν περίμεναν να τους συγχαρούν για τη γενναιότητά τους. Είχαν όμως και σφοδρούς επικριτές, σε mainstream chatshows, που έβγαζαν δικαιολογίες για τον Τζάκσον, τις οποίες δεν μπορείτε να φανταστείτε κανέναν να λέει σοβαρά σήμερα – και αυτό ήταν μόλις πριν από έξι χρόνια, όταν το #MeToo ως hashtag ήταν χρησιμοποιούταν ευρέως.

Μοιάζει με εξαιρετικά πρόσφατη ιστορία για οποιονδήποτε να έχει εκστομίσει το επιχείρημα ότι «ο Τζάκσον ήταν απλώς στοργικός», λέει ο Ριντ. «Σε μερικά από τα γελοία μέσα ενημέρωσης που βγήκαν μετά, αυτή η ατάκα ‘Ίσως μοιράζονταν ένα κρεβάτι, και ίσως η φύση πήρε τον δρόμο της, και ίσως το πέος του έγινε σκληρό…’, και σκέφτεσαι, τι στο διάολο;».

«Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ», συνεχίζει ο Ριντ, «είναι οι άνθρωποι που έλεγαν: ‘Ο Μάικλ Τζάκσον δεν είχε ποτέ παιδική ηλικία, δεν μεγάλωσε ποτέ’. Γιατί το να μην έχεις παιδική ηλικία σου δίνει το δικαίωμα να κακοποιείς παιδιά;».

«Γιατί το να μην έχεις παιδική ηλικία σου δίνει το δικαίωμα να κακοποιείς παιδιά;»

Το επόμενο βήμα

Αυτή τη στιγμή εργάζεται σε ένα ντοκιμαντέρ για τις ταραχές του περασμένου καλοκαιριού μετά τις δολοφονίες στο Σάουθπορτ, και περιγράφει αυτόν τον περίεργο διεθνισμό που έχει επικρατήσει – ο Έλον Μασκ, οδηγεί ακροδεξιές αφηγήσεις, καθώς και φιλοξενεί, στο X, το βίαιο περιεχόμενο που υποκίνησε τη βία στην πραγματική ζωή. «Αυτή είναι η πρώτη γραμμή – πολιτιστικοί χώροι όπου η αριστερά δεν μπορεί να πάει και η δεξιά είναι υπέρτατη. Αυτός ο χώρος περιέχει πολλές ανησυχίες που έχουν οι απλοί άνθρωποι και περιέχει επίσης πολλή τρέλα.

»Όποιος είναι διατεθειμένος να σταθεί σε αυτόν τον λόφο μπορεί να τραγουδήσει το τραγούδι που θέλει. Ο λόφος είναι ένας πραγματικός τόπος, χτισμένος στη μετανάστευση και στις οικογενειακές αξίες. Το φιλελεύθερο σοσιαλδημοκρατικό κέντρο αποφεύγει αυτές τις σκληρές συζητήσεις, γεγονός που επέτρεψε στη δεξιά να καταλάβει τον λόφο».

Ο πόλεμος παραπληροφόρησης που διεξήγαγαν οι πιστοί του Μάικλ Τζάκσον δεν εκτόξευσε την ακροδεξιά, προφανώς. Αλλά το Leaving Neverland 2 είναι μια συναρπαστική και θλιβερή περιγραφή της απόλυτης πολυπλοκότητας ενός κόσμου στον οποίο νέα πρότυπα αμφισβητούν διαρκώς την αλήθεια και καθιστούν αφάνταστα υψηλό το τίμημα του να την ξεστομίσει κανείς.

*Πηγή: The Guardian