Πού ακριβώς πηγαίνουμε, σαν άβουλα όντα;

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να πούμε κάποια πράγματα με το όνομά τους. Δεν είναι μυστικό πως η καρδιά μου βρίσκεται κοντά στη συντηρητική παράταξη και πίσω από πολιτικές που υποστηρίζουν την οικονομία της αγοράς, την οικονομική ελευθερία και την όσο το δυνατόν λιγότερη παρέμβαση του κράτους στη ζωή μας.

Γνωρίζω πως δεν συμφωνούν όλοι μαζί μου. Με όσους όμως έχω μπορέσει νηφάλια να συζητήσω το θέμα δεν μπόρεσαν να μου παρουσιάσουν ισχυρά επιχειρήματα που να κλονίσουν την άποψή μου. Επιμένω, έτσι, πως μέχρι να παρουσιαστεί κάτι άλλο κοσμογονικό και αλάνθαστο η μικρότερη κρατική παρέμβαση και η οικονομία της αγοράς συνεχίζουν να αποτελούν τα καλύτερα και πλέον αποτελεσματικά συστήματα διακυβέρνησης.

Τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας; Από τη μία μεριά υπάρχουν φωνές που απαιτούν μεγαλύτερο παρεμβατισμό του κράτους σχεδόν σε όλες τις εκφράσεις καθημερινής κυβερνητικής παρουσίας. Από την άλλη πληθαίνουν πλέον οι φωνές και οι κινητοποιήσεις που στο όνομα μιας δήθεν αποτελεσματικής διακυβέρνησης αμφισβητούν και υπονομεύουν κάθε κρατική θεσμική παρουσία. Με τη στάση τους οδηγούν σε μια μορφή ακυβερνησίας που οδηγεί σε άγνωστες ατραπούς και αδιευκρίνιστες πολιτειακές προοπτικές. Οι κυβερνητικές αποφάσεις λογίζονται, δίχως την παραμικρή απόδειξη ή αιτιολογική βάση, σαν σκόπιμες κινήσεις κάλυψης ανομημάτων και συσκότισης ουσιαστικών διεξόδων. Καλλιεργούνται αντιλήψεις υπονόμευσης του αδέκαστου της Δικαιοσύνης και πληθαίνουν οι κραυγές αμφισβήτησης του κύρους της.

Ολα αυτά κατατείνουν να μετατρέψουν σε καθεστώς ένα σύστημα ματαίωσης κάθε προσπάθειας ρεαλιστικής διακυβέρνησης και αποκατάστασης μιας πολιτικής και κοινωνικής ομαλότητας. Ολα αυτά δεν συνιστούν αποκλειστικά ελληνικά φαινόμενα. Αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού φαινομένου που σημειώνεται σε πολλές δυτικές δημοκρατικές χώρες. Και πέφτει «θεόσταλτο» στην ποδιά αυταρχικών ηγετών που απορρίπτουν συλλήβδην τις παραδοσιακές δημοκρατικές αξίες και αποσκοπούν σε επιλογές που δίνουν μεγαλύτερο βάρος στη στιβαρή συγκεντρωτική ηγεσία παρά στη δημοκρατική ανοχή, στην αποκέντρωση των πολιτικών αποφάσεων και στον ευρύτερο κοινωνικό διάλογο. Το καινούργιο βιβλίο των Russell Muirhead και Nancy Rosenblum  «Ungoverning: The Attack on the Administrative State and the Politics of Chaos», 2025 (Ακυβερνησία: Η επίθεση στο Διοικούμενο Κράτος και η Πολιτική του Χάους) προσδίδει σάρκα και οστά στη δημιουργούμενη αυτή πολιτική πραγματικότητα.

Εξίσου και η σημαντική δουλειά του ειδικού στα χρηματιστηριακά Salih Reisoglu, «Losing Social Intellect: The core reason behind the troubles in Free Market Economy and Democracy», 2025 (Απώλεια Κοινωνικής Λογικής). Σύμφωνα με αυτόν, οι κρίσεις στις οικονομίες της αγοράς οφείλονται στην ενδημική άρνηση των πολιτικών και των αναλυτών να παραδεχθούν το προφανές. Πως δηλαδή οι κοινωνίες δεν έχουν την «ελευθερία να διαλέξουν». Ουδείς συνειδητοποιεί πως σχεδόν οι πάντες μετατρέπονται λόγω της δύναμης των media και των κοινωνικών δικτύων να επιλέγουν πολιτικές που υποσυνείδητα τους επιβάλλονται, χωρίς ουσιαστικά να εκφράζουν τις γνήσιες επιθυμίες τους.

Αν αυτά δεν γίνουν συνείδηση, το τέλος της Δημοκρατίας βρίσκεται προ των πυλών. Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις οφείλουν να αφυπνιστούν, να προωθήσουν πολιτικές κοντά στα λαϊκά πιστεύω (μακριά δηλαδή από wοke επιλογές και επιρροές των κοινωνικών δικτύων), να καταπολεμήσουν την ακρίβεια εγκαταλείποντας τις ανεδαφικές ανοησίες περί «πράσινων» κατευθύνσεων και να ανασυγκροτηθούν γνωρίζοντας τι ακριβώς θέλουν και πιστεύουν.

Premium έκδοση ΤΑ ΝΕΑ