Σιμόν Σινιορέ – «Η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν»

Με το γεμάτο, αισθησιακό στόμα της, τα γαλανά μάτια με τις μακριές βλεφαρίδες και τα ξανθά μαλλιά της, η Σιμόν Σινιορέ ήταν μια από τις πιο σαγηνευτικές στάρλετ των μεταπολεμικών χρόνων.

Αλλά καθώς μεγάλωνε και ρυτίδες κάλυπταν το υπέροχο πρόσωπο, η Σινιορέ έδωσε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες ερμηνείες της σε ρόλους ηλικιωμένων γυναικών. Σημείωσε επίσης απροσδόκητους θριάμβους με την πένα της, εκδίδοντας τρία βιβλία, τα οποία έγιναν μπεστ σέλερ, από το 1976 και μετά.

Όταν πέθανε το 1985 σε ηλικία 64 ετών, από καρκίνο, στο χωριό Autheuil-Authouillet της Νορμανδίας, η Σιμόν Σινιορέ είχε επιτύχει πολύ περισσότερα από την κινηματογραφική σταροποίηση.

«Για περισσότερα από 40 χρόνια» δήλωσε ο τότε πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν «μιλούσε στις καρδιές του γαλλικού λαού».

Photo: Public Domain

Ξεγλιστρώντας από τους Ναζί

Γεννημένη ως Simone Kaminker στο Βισμπάντεν της Γερμανίας, όπου ο πατέρας της ήταν αξιωματικός των γαλλικών δυνάμεων κατοχής μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μεγάλωσε στο εύπορο προάστιο του Παρισιού Neuilly.

Όταν οι Ναζί εισέβαλαν στη Γαλλία το 1940, ο πατέρας της, Εβραίος, κατέφυγε στη Βρετανία για να ενταχθεί στον ελεύθερο γαλλικό στρατό του Σαρλ ντε Γκωλ. Η Σιμόν παρέμεινε στη Γαλλία με την οικογένειά της, υιοθετώντας το πατρικό όνομα της μητέρας της -Σινιορέ- για να αποφύγει τον εντοπισμό της από τους Ναζί, και εργάστηκε ως γραμματέας στην παρισινή εφημερίδα Les Nouveaux Temps.

Σύντομα εγκατέλειψε την εφημερίδα λόγω των φιλογερμανικών της συμπαθειών και βυθίστηκε στην πνευματική και καλλιτεχνική ζωή που άνθισε γύρω από το Cafe de Flore στην αριστερή όχθη του Παρισιού

Στην αριστερή όχθη του Παρισιού

Σύντομα εγκατέλειψε την εφημερίδα λόγω των φιλογερμανικών της συμπαθειών και βυθίστηκε στην πνευματική και καλλιτεχνική ζωή που άνθισε γύρω από το Cafe de Flore στην αριστερή όχθη του Παρισιού.

Οι επαφές αυτές οδήγησαν στους πρώτους της κινηματογραφικούς ρόλους και, το 1946, σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Macadam του Jacques Feyder.

Έτσι ξεκίνησε μια καριέρα ηθοποιού που μέτρησε πάνω από 40 ταινίες και τέσσερις δεκαετίες.

Μεταξύ των πιο γνωστών πρώιμων ταινιών της ήταν το Casque d’Or (1952), για το οποίο κέρδισε το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για την ερμηνεία της ως ελεύθερο πνεύμα, και το Room at the Top (1959), για το οποίο της απονεμήθηκε το Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού, στον ευαίσθητο ρόλο μιας γυναίκας που εγκαταλείφθηκε από έναν φιλόδοξο νεότερο εραστή.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του ’70, καθώς το μανιώδες κάπνισμα και το αλκοόλ επιβάρυναν την υγεία της, η Σινιορέ εμφανιζόταν όλο και περισσότερο ως μια τολμηρή, κοσμογυρισμένη ηλικιωμένη γυναίκα

Вижте тази публикация в Instagram.

Публикация, споделена от 𝙢𝙮 𝙙𝙚𝙖𝙧 (@_.frankly._)

Η δύσκολη ηλικία για μια ηθοποιό

Μέχρι τότε, σε ηλικία 37 ετών, η Σινιορέ είχε φτάσει σε ένα σημείο καμπής στην επαγγελματική της ζωή. «Αυτή είναι μια δύσκολη ηλικία για μια ηθοποιό», θυμόταν σε μια συνέντευξή της το 1978.

«Σημαίνει ότι ενώ είναι ακόμα αρκετά όμορφη, πρέπει να αποφασίσει ότι οι ενδιαφέροντες ρόλοι θα βρίσκονται στην άλλη πλευρά της γραμμής και ότι είναι ανώφελο να κρατιέται από τα κλαδιά της νιότης».

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του ’70, καθώς το μανιώδες κάπνισμα και το αλκοόλ επιβάρυναν την υγεία της, η Σινιορέ εμφανιζόταν όλο και περισσότερο ως μια τολμηρή, κοσμογυρισμένη ηλικιωμένη γυναίκα.

Ο έρωτας με τον Ιβ Μοντάν και η Μέριλιν Μονρόε

Πιθανώς η καλύτερη ερμηνεία της εκείνη την περίοδο ήταν στην ταινία του Moshe Mizrahi, La Vie Devant Soi (Madame Rosa στα αγγλικά) του 1977, στην οποία υποδύθηκε μια Εβραία πρώην πόρνη και επιζήσασα από στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Το θέμα της εβραϊκής ζωής στη Γαλλία ήταν επίσης το θέμα του μπεστ σέλερ της, Adieu, Volodia, το οποίο κυκλοφόρησε φέτος. Στο παρελθόν είχε εκδώσει δύο απομνημονεύματα, το Nostalgia Isn’t What It Used to Be (1976) και το Le Lendemain, elle etait souriante (1979).

Τα αυτοβιογραφικά έργα της Σινιορέ συμπλήρωναν τις λεπτομέρειες μιας προσωπικής ζωής της οποίας τα περιγράμματα ήταν ήδη γνωστά.

Χωρισμένη από τον σκηνοθέτη Yves Allegret το l949, παντρεύτηκε τον ηθοποιό-τραγουδιστή Ιβ Μοντάν δύο χρόνια αργότερα. Παρά την πολυδιαφημισμένη περιπέτεια του Μοντάν με τη Μέριλιν Μονρός το 1960, το ζευγάρι ήταν μαζί για 36 χρόνια.

«Οι αλυσίδες δεν στεριώνουν τον γάμο. Αυτό που δένει δυο ανθρώπους με το πέρασμα του χρόνου είναι νήματα, εκατοντάδες μικρά νήματα» είχε πει κάποτε η Σιμόν Σινιορέ.

«Την αγαπώ περισσότερο από ποτέ σήμερα» είπε ο Μοντάν σε έναν δημοσιογράφο το 1972, «γιατί είναι μια γυναίκα με εξαιρετική ζωτικότητα και ενθουσιασμό».

Χωρισμένη από τον σκηνοθέτη Yves Allegret το l949, παντρεύτηκε τον ηθοποιό-τραγουδιστή Ιβ Μοντάν δύο χρόνια αργότερα. Παρά την πολυδιαφημισμένη περιπέτεια του Μοντάν με τη Μέριλιν Μονρός το 1960, το ζευγάρι ήταν μαζί για 36 χρόνια

Άρθουρ Μίλερ, Σιμόν Σινιορέ, Μέριλιν Μονρόε, Ιβ Μοντάν -όλοι μαζί / Wikimedia Commons

Μια παλλόμενη καρδιά

Ένας κοινός ενθουσιασμός του ζευγαριού καθ’ όλη τη διάρκεια του γάμου του ήταν η αριστερή πολιτική. Παρόλο που δεν εντάχθηκαν ποτέ στο Κομμουνιστικό Κόμμα, η Σινιορέ και ο Μοντάν θεωρούνταν δύο από τους πιο γνωστούς συνοδοιπόρους της Γαλλίας μέχρι που η εισβολή των Σοβιετικών στην Ουγγαρία το 1956 διέλυσε την πίστη τους στη Σοβιετική Ένωση.

Ωστόσο, δεν ταλαντεύτηκαν ποτέ στην υποστήριξή τους σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Σινιορέ δραστηριοποιήθηκε πιο πρόσφατα για λογαριασμό του αντιρατσιστικού κινήματος SOS- Racisme στη Γαλλία.

Αλλά όπως είπε την άνοιξη του 1984, έναν χρόνο πριν φύγει από τη ζωή «έχω περάσει τα σύνορα με τον κομμουνισμό».

Συνοψίζοντας την καριέρα της, ο συγγραφέας Max Gallo έγραψε: «Θα παραμείνει η φωνή ενός αιώνα που τελειώνει, ενός αιώνα που μας βοήθησε να ζήσουμε με μια παλλόμενη καρδιά, ειλικρινής και απατηλή… πάντα μαχόμενη, ποτέ παραιτούμενη».

*Η Σιμόν Σινιορέ γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1921 στο Βισμπάντεν της Γερμανίας

*Με στοιχεία από times.com