«Το γυναικείο βλέμμα με ενδιέφερε περισσότερο» – Η Dona Ann McAdams συνδύασε ποίηση και φωτογραφία

Λένε ότι μια εικόνα λέει χίλιες λέξεις, αλλά για την Dona Ann McAdams οι φωτογραφίες από μόνες τους δεν αρκούν –λατρεύει και τις λέξεις εκτός από τις στιγμές. Η βραβευμένη Αμερικανίδα φωτογράφος, συνθέτει εικόνες που τράβηξε κατά τη διάρκεια της καριέρας της με προσωπικές, λυρικές σκέψεις που η ίδια αποκαλεί «τραγουδάκια».

Η McAdams χρησιμοποιεί τη Leica M2 από το 1975 για να εξερευνήσει και να ερμηνεύσει τον κόσμο, ενώ η δουλειά της έχει εκτεθεί σε σημαντικά πολιτιστικά ιδρύματα, όπως το MoMA και το Whitney Museum of American Art στη Νέα Υόρκη.

Τώρα ζει σε μια φάρμα με κατσίκες στο Βερμόντ, όπου συνεχίζει να καταγράφει την απλότητα της αγροτικής ζωής και τη σύνδεσή της με τη φύση.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vermont Center for Photography (@vcpbrattleboro)

Οπτικοσυναισθηματικό φαινόμενο

Στο καινούργιο της βιβλίο, Black Box, η Dona Ann McAdams επιλέγει να συνδυάζει τις φωτογραφίες της με λυρικό πεζό λόγο που συχνά περιγράφει ένα γεγονός ή ένα συναίσθημα, προσκαλώντας τον αναγνώστη να εμπλακεί όχι μόνο οπτικά αλλά και συναισθηματικά.

Στον επίλογο του βιβλίου, περιγράφει τα λόγια της ως «τραγούδια που προορίζονται να ντύσουν μελωδικά τις φωτογραφίες. Μερικές φορές έχουν σχέση μεταξύ τους, αλλά συχνά δεν έχουν. Τα τραγουδάκια είναι τόσο αληθινά όσο η μνήμη υπηρετεί, αλλά η μνήμη ξεθωριάζει».

Ακόμη και πριν αποκτήσει την πρώτη της φωτογραφική μηχανή, η McAdams έβγαζε φωτογραφίες στο μυαλό της, επεξεργαζόμενη προσεκτικά το φως, το κάδρο και το σημείο θέασης. «Όταν τελικά αγόρασα μια φωτογραφική μηχανή, ήξερα κάπως τι να κάνω με αυτήν»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Hyperallergic (@hyperallergic)

Φωτογραφίζοντας μόνο με τη σκέψη

Ακόμη και πριν αποκτήσει την πρώτη της φωτογραφική μηχανή, η McAdams έβγαζε φωτογραφίες στο μυαλό της, επεξεργαζόμενη προσεκτικά το φως, το κάδρο και το σημείο θέασης. «Όταν τελικά αγόρασα μια φωτογραφική μηχανή, ήξερα κάπως τι να κάνω με αυτήν», γράφει.

«Είχα ήδη μάθει πώς να φωτογραφίζω χωρίς να κατέχω πραγματικά το όργανο».

Το εκτεταμένο έργο της καλύπτει σημαντικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας, όπως το Queer Liberation Movement, τους πολιτιστικούς πολέμους της δεκαετίας του ’90 και τη σκηνή της performance art στις δεκαετίες του ’80 και του ’90.

Έχει απαθανατίσει γνωστούς καλλιτέχνες όπως η Angela Davis και η Meredith Monk, πολιτιστικά είδωλα όπως ο Harvey Milk, ο David Bowie και ο John Malkovich, ακόμα και τους δίδυμους πύργους το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου (η οποία δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο Black Box).

Με την πάροδο των δεκαετιών, έχει επίσης αφιερωθεί στο να μεταφέρει τη δημιουργία εικόνων σε υποβαθμισμένες κοινότητες σε όλες τις ΗΠΑ – από γαλακτοκομικές φάρμες στη Νέα Αγγλία μέχρι ορεινές πόλεις στα νότια Απαλάχια – δίνοντας στους ανθρώπους τη δυνατότητα να τραβήξουν τις δικές τους φωτογραφίες και να διατηρήσουν τις αναμνήσεις τους.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vermont Center for Photography (@vcpbrattleboro)

Πνευματική σχέση με τα ζώα

Η σχέση της McAdams με τα ζώα, ιδίως με τα άλογα, μοιάζει σχεδόν πνευματική. Γεννημένη τη χρονιά του αλόγου, φωτογραφίζει τα ζώα από τότε που πήρε για πρώτη φορά στα χέρια της φωτογραφική μηχανή.

Το 2004, ξεκίνησε μαθήματα ιππασίας ενώ βρισκόταν στο Chestnut Ridge της Νέας Υόρκης και αργότερα έγινε αδειούχος χοτ γουόκερ στον ιππόδρομο της Saratoga, όπου προσπάθησε να κατανοήσει καλύτερα την κοινότητα γύρω της.

«Οι άνθρωποι προέρχονταν από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μιλούσαν πολλές διαφορετικές γλώσσες, αλλά είχαν μία κοινή, το άλογο».

Ο χρόνος και το φως είναι επίσης επαναλαμβανόμενα θέματα στα απομνημονεύματα, όπως και η διαρκής γοητεία της φωτογράφου για τα κουτιά: τα μαύρα χάπια διατροφής της μητέρας της στα πλαστικά τους κουτιά, τα κουτιά που πακετάριζε ο πατέρας της στη δουλειά, το γυάλινο κουτί ενός βενζινάδικου, ένας τηλεφωνικός θάλαμος, μια μαύρη οθόνη τηλεόρασης, το μαύρο κουτί του θεάτρου, ένας σκοτεινός θάλαμος και μια camera obscura.

Όπως και η φωτογραφική μηχανή, έτσι και τα ίδια τα φωτογραφικά απομνημονεύματα γίνονται ένα μαύρο κουτί – ένα τεχνούργημα νοσταλγίας, αναμνήσεων και χρόνου.

*Με στοιχεία από creativereview.co.uk και theguardian.com | Αρχική φωτό: Φωτογραφία της Dona Ann McAdams / Dona Ann McAdams  / Χ