Καμιά «θεωρία συνωμοσίας» δεν ξεσήκωσε την κοινωνία για τα Τέμπη. Μόνο η πεποίθηση ότι ένα έγκλημα παραμένει ατιμώρητο

Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε μια επικοινωνιακή αντεπίθεση γύρω από το ζήτημα για το έγκλημα στα Τέμπη.

Κεντρική αιχμή αυτής της αντεπίθεσης είναι πως όλα όσα κινητοποίησαν την ελληνική κοινωνία, οδήγησαν στα τεράστια συλλαλητήρια και εξηγούν γιατί έχει υποχωρήσει σημαντικά η εκλογική επιρροή της Νέας Δημοκρατίας, ήταν το αποτέλεσμα «θεωριών συνωμοσίας» που διακίνησε η αντιπολίτευση και οι οποίες τώρα διαλύονται ύστερα από «επιστημονικές αποδείξεις» ότι μπορούσε να υπάρξει πυρόσφαιρα και από τα έλαια σιλικόνης στις μηχανές των τρένων.

Πάνω σε αυτό χτίζεται ένα ολόκληρο «αφήγημα» σύμφωνα με το οποίο έχει πια καταρρεύσει η προσπάθεια της αντιπολίτευσης να εργαλειοποιήσει και να εκμεταλλευτεί πολιτικά την τραγωδία και έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι η κυβέρνηση δεν έχει πραγματική ευθύνη για την τραγωδία και άρα σωστοί είναι οι χειρισμοί που έγιναν και τότε και τώρα.

Αυτό, προφανώς, υπακούει στις υποδείξεις επικοινωνιολόγων και άλλων «συμβούλων» που θεωρούν ότι η «καλύτερη άμυνα είναι η κατά μέτωπο επίθεση» και υποδεικνύουν στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση να βγουν επιθετικά με μια γραμμή «καμιά ευθύνη, καμιά συγκάλυψη».

Μόνο που όλο αυτό σύντομα θα καταρρεύσει.

Οποιοσδήποτε πιστεύει ότι η κοινωνία θα μεταπειστεί με βάση κάποια θεωρία για το τι προκάλεσε την πυρόσφαιρα, απλώς δεν έχει καταλάβει τίποτα για όσα έχουν συμβεί στην ελληνική κοινωνία σε σχέση με τα Τέμπη και γιατί σήμερα η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας πιστεύει ότι υπάρχει προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών ευθυνών για την τραγωδία.

Πρώτα από όλα γιατί εάν η ελληνική κοινωνία ξεσηκώθηκε ήδη από την επομένη της τραγωδίας στα Τέμπη, αυτό δεν έγινε για την πυρόσφαιρα. Έγινε, πρωτίστως, γιατί σε έναν ιδιωτικοποιημένο σιδηρόδρομο όπου είχαν σπαταληθεί τεράστια ποσά με μόνο κριτήριο την «απορροφησιμότητα» και όχι την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια, είχε διαμορφωθεί μια συνθήκη όπου ένα κρίσιμο τμήμα του δικτύου ήταν τυφλό, χωρίς τηλεδιοίκηση, χωρίς κανένα αυτοματοποιημένο σύστημα ασφάλειας, χωρίς καν ικανότητα να ξέρει κανείς που ακριβώς είναι τα τρένα, με αποτέλεσμα να αρκεί ένα λάθος για να έχουμε μια τραγωδία.

Δεν ήταν η πυρόσφαιρα που προκάλεσε την έκρηξη οργής αλλά το πολύ απλό γεγονός ότι κανένας δεν αναλάμβανε την ευθύνη για το ότι βρέθηκαν δύο τρένα να κινούνται στην ίδια γραμμή, γιατί ήταν προφανές ότι κανένας δεν θεωρούσε ότι αρκούσε το «ανθρώπινο λάθος» ενός σταθμάρχη. Όχι γιατί δεν υπήρξε ανθρώπινο λάθος – εξαρχής το ξέραμε – αλλά γιατί ασφάλεια στις συγκοινωνίες θα πει ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε το λάθος να μη γίνει δυστύχημα.

Και για όλα αυτά κανείς από την κυβέρνηση δεν ανέλαβε ποτέ πραγματικά ευθύνη. Ακόμη και τώρα ο πρωθυπουργός τα αποδίδει στα διαχρονικά προβλήματα του κράτους, παραβλέποντας βέβαια πως όταν έγινε το δυστύχημα το κράτος για σχεδόν τέσσερα χρόνια ήταν αυτός και όχι κάποιος άλλος.

Ούτε μπορεί η ελληνική κοινωνία να ξεχάσει ότι ο αρμόδιος υπουργός μπορεί να παραιτήθηκε αλλά λίγες εβδομάδες μετά ανταμείφθηκε με τη συμπερίληψή του στα ψηφοδέλτια και δη σε μια σίγουρη περιφέρεια και έδρα.

Ο δεύτερος λόγος που η ελληνική κοινωνία είναι εξοργισμένη είναι ότι υπήρξε από την πρώτη στιγμή προσπάθεια να χειραγωγηθεί η κοινή γνώμη και να μην έρθουν στο προσκήνιο οι πραγματικές ευθύνες. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ακόμη και τώρα δεν έχει δοθεί καμία απάντηση για το ποιος ήταν αυτός που την ώρα που ακόμη ήταν τα σωστικά συνεργεία στον τόπο του δυστυχήματος, πήγε πήρε τα ηχητικά από το σύστημα καταγραφής του ΟΣΕ, πριν αυτά παραδοθούν στην αστυνομία, και αποδεδειγμένα τα μόνταρε για να τα «διαρρεύσει» ώστε να ενισχύσει τη θεωρία του «ανθρώπινου λάθους και μόνο».

Και ο τρίτος λόγος ήταν το μπάζωμα που επίσης αποδεδειγμένα έγινε. Και το πρόβλημα με το μπάζωμα ήταν πολύ απλά ότι ποτέ δεν διερευνήθηκε με τον τρόπο που του αναλογούσε ο τόπος του δυστυχήματος. Όχι μόνο δεν συγκεντρώθηκαν όλα τα απαραίτητα στοιχεία και πειστήρια αλλά αντιθέτως καταστράφηκαν, με αποτέλεσμα ακόμη και τώρα να στηριζόμαστε σε θεωρίες για το τι προκάλεσε την πυρόσφαιρα που ξέρουμε ότι επέτεινε μια τραγωδία.

Όλα αυτά εξηγούν γιατί η οργή της κοινωνίας δεν είναι για την πυρόσφαιρα. Είναι για το «από τύχη ζούμε», είναι για την ατιμωρησία των υπευθύνων, είναι για το διαρκές έγκλημα της διάλυσης των σιδηροδρόμων, είναι για την απουσία ακόμη και τώρα εγγυήσεων ότι δεν θα ξαναζήσουμε κάτι ανάλογο.

Και καλό είναι να θυμόμαστε ότι αυτοί που σήμερα σπεύδουν να φωνάξουν «θεωρίες συνωμοσίες» και «αθώα η κυβέρνηση» ήταν οι ίδιοι που έλεγαν «ψεκασμένους» όλους εκείνους που διαμαρτύρονταν για τις καταστροφικές επιπτώσεις των Μνημονίων και επί της ουσίας είχαν τη γραμμή «Βάστα Σόιμπλε».

Γιατί αυτό που τους ενοχλεί δεν είναι ότι η ελληνική κοινωνία είναι «παρασυρμένη». Ξέρουν, άλλωστε, πολύ καλά ότι η οργή της είναι δικαιολογημένη. Αυτό που τους ενοχλεί είναι ότι η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή κινητοποιείται. Γιατί ξέρουν ότι με αυτό δεν μπορούν να ξεμπερδέψουν εύκολα.

Και γι’ αυτόν τον λόγο όλη αυτή η επιχείρηση επικοινωνιακής αντεπίθεσης είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Γιατί έχουμε αλλάξει σελίδα και γιατί το αίτημα για δημοκρατία και δικαιοσύνη, και βάθος έχει και πραγματικές αλλαγές και ανατροπές ζητά.