Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο στις πιο μοναχικές, αλλά συχνά και στις πιο δραστήριες κοινωνικά ώρες μας, να σκεφτόμαστε, χωρίς ωστόσο να το ομολογούμε σε κανέναν, τι άραγε να απέγιναν άνθρωποι που ούτε καν ολιγόλεπτη δεν υπήρξε η επαφή μαζί τους
Το πόσο πονάει κανείς μπορεί να μετράει στις διαπροσωπικές του σχέσεις, όχι όταν έχει να κάνει με γεγονότα που δεν μας αφορούν άμεσα και επομένως η εκπνοή του ενδιαφέροντος και του πόνου που προκαλούν είναι δεδομένη
Τι ανάγκη έχουμε άλλων μαρτύρων όταν ο Χριστός που δεν συμμετείχε απλώς, αλλά εξέφρασε τον ανθρώπινο πόνο σε όλο του το μέγεθος
Η στεναχώρια δεν κομματιάζεται και δεν ρυθμίζεται, αφού όταν είναι ειλικρινής αισθάνεσαι πάντα όπως έξω από ένα χειρουργείο ή ένα δωμάτιο νοσοκομείου που μέσα του δοκιμάζεται ένα αγαπημένο σου πρόσωπο.
Ο κορυφαίος ρομποτικός γενικός χειρουργός μιλάει για τη σχέση ιατρικής επιστήμης και θρησκείας, και για τη νέα πραγματικότητα της πανδημίας
Είναι να τρομάζει κανείς καθώς όσο περισσότερο φαίνεται να αποκτά ο άνθρωπος μια οικουμενική συνείδηση των προβλημάτων και βαθμιαία να μεταβάλλεται σε μέλος μιας παγκόσμιας κοινότητας, τόσο φαίνεται να επιστρέφει σε μια συνοικιακή αντίληψη των πραγμάτων
Γενικότερα πάντως θα έλεγε κανείς πως δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μιαν αντίφαση, αυτή δηλαδή του απέραντου κόσμου και του κλειστού λεξιλογίου, αλλά με μια σχιζοφρενική κατάσταση
Η χρήση του πρώτου ενικού προσώπου, ακόμη και αν μιλάει κανείς για τον εαυτό του, είναι κάτι αντιπαθητικό, πολύ περισσότερο όταν γίνεται σε σχέση με συνθήκες που αφορούν όλη την ανθρωπότητα
Δεν καταλαβαίνουμε όμως πόσο εκθέτουμε τον εαυτό μας ως ανόητο ή και ηλίθιο όταν δείχνουμε να αιφνιδιαζόμαστε με όσα έρχονται στην επιφάνεια, ενώ τα «σημάδια» για τις αποκαλύψεις που επέρχονταν δεν ήταν απλώς ορατά αλλά κυριολεκτικά «έβγαζαν μάτι»
Το κράτος φαντάζει τότε σαν μια ουρανόσταλτη βοήθεια, αν μάλιστα τα αποτελέσματα που θα υπάρξουν είναι ευεργετικά για σένα, δεν έχεις πια κανέναν ενδοιασμό να αναγνωρίσεις το κράτος ως εγγυητή ακόμη και του προσωποπαγέστερου χαρακτήρα ελευθερίας.
«Γιατί το τζάκισες το χέρι σου γερο-Μακρυγιάννη; / Για να χορεύουν σέικ τα κωλόπαιδα» λένε δύο αριστουργηματικοί στίχοι του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Σαφώς και δεν έχουν χορέψει σέικ στον αύλειο χώρο του Πολυτεχνείου
Δεν παύουμε να αιφνιδιαζόμαστε κάθε φορά που κάποιος αυτοκτονεί γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο
Το κατεστημένο, το οποιοδήποτε κατεστημένο, συγκροτείται με τη «σύμφωνη» γνώμη όλων μας με τις επιλογές μας, με τα ενδιαφέροντά μας, με τον τρόπο που οργανώνουμε τη ζωή μας,
Μια γλώσσα οργανωμένη πάνω σε μια ιδιοκτησιακή αντίληψη του κόσμου συνιστά την υπ' αριθμόν ένα συνθήκη ώστε οι άνθρωποι να μην πάψουν ποτέ να είναι «στα μαχαίρια».
Οταν η στέρηση οποιουδήποτε πράγματος εξισώνεται για τη συνείδησή σου με τον φόβο ότι ενδέχεται αν το στερηθείς να πεθάνεις, αυτόματα όλοι οι άλλοι, εκτός από σένα, μοιάζει να υπάρχουν καταχρηστικά μέσα στον κόσμο.
Οταν δίνεις στις λέξεις, χάρη στον τρόπο που τις χρησιμοποιείς, έναν αποκλειστικά προσωποπαγή χαρακτήρα, επόμενο είναι να μεταβάλλονται σε μια φυλακή ή σε ένα καβούκι που έχει κάνει ήδη την ορατότητά του μηδενική.
Δεν εννοούμε τις λέξεις με μια προοπτική που μόνον η ποίηση εντέλλεται να την αξιοποιήσει, τις αντιμετωπίζουμε ως ένα όργανο προκειμένου η καθημερινή επικοινωνία ανάμεσά μας να είναι όσο γίνεται πιο ασφαλής και ουσιαστική
Ολοι μας θα αισθανόμασταν να ανατριχιάζουμε ακούγοντας τη μαντάμ Βερτιρέν στο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ να λέει πως απολάμβανε πολύ καλύτερα το πρωινό της ενώ άκουγε να σκοτώνονται εκεί μακριά στην Κίνα
Τι περίεργο αλλά και πόσο ανακουφιστικό, να έχεις περιηγηθεί σε ξακουστές κοσμοβριθείς πρωτεύουσες, σε ονομαστούς αρχαιολογικούς χώρους και σε μουσεία και το μυαλό σου να μένει σταθερά προσηλωμένο σε μια εδαφική γωνιά, γωνίτσα θα τη λέγαμε καλύτερα
Βλέποντας τις προάλλες μια Τουρκάλα να κλαίει και να σπαράζει μπροστά στο καμένο της σπίτι και το αποτέλεσμα ήταν, λόγω ακριβώς αυτής της ρήξης στην επικοινωνία που έχει συμβεί σε παγκόσμιο επίπεδο
Η οφειλή μας στη Μάγια Λυμπεροπούλου είναι μεγίστη και δεν έχει σχέση μόνο με το θέατρο...
Ολα τα θέματα που γίνονται δημόσια, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ένα έγκλημα, σαν να οδηγούν σε μια επανατοποθέτηση ακόμη και των πολύ προσωπικών αξιών
Σε μια ζωή που, όσα και αν σωριάσει κανείς, τελικά δεν πρόκειται να του συμπεριφερθεί, αφού υπάρχει ο θάνατος, παρά με έναν τρόπο δηλωτικό και μάλιστα εκκωφαντικά για τον σύμφωνο με την έννοια της ζωής ακτήμονα χαρακτήρα της, το αίσθημα της ιδιοκτησίας παραμένει η πιο απατηλή και ταυτόχρονα η πιο ταπεινωτική ψευδαίσθηση
Μόνο με το όνομα που δίνεται σε έναν άνθρωπο αποκτά συχνά μια σφραγίδα καθοριστική για όλη την υπόλοιπη ζωή του, αντιλαμβάνεται κανείς σε ποιο βαθμό η ζωή αυτή προεξοφλείται στο σύνολό της όταν συνδυαστεί και με μια ιδιότητα όπως αυτή του πρίγκιπα
Πόση εμπιστοσύνη έχουμε όλοι μας στα εξωτερικά γεγονότα, αφού κανείς μας δεν φαίνεται να σκέφτεται πως την πίστη στον Θεό - χωρίς να είναι το υπ' αριθμόν ένα ζητούμενο οποιασδήποτε θρησκείας - σπάνια την εγγυάται μια γεμάτη εκκλησία
Αναλογιστείτε σε ποιον βαθμό άνθρωποι που βασανίζονταν οπουδήποτε γης, πριν από την εμφάνιση της τηλεόρασης, θα αισθάνονταν να ανακουφίζονται με την προοπτική της, καθώς θα πίστευαν πως θα ήταν αδύνατον να συνεχίζουν να βασανίζονται αν γινόταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος που δεν βασανίζεται να πληροφορηθεί τις δοκιμασίες τους.
Η μεγάλη ερμηνεύτρια, Μαρία Φαραντούρη, μιλάει για την Ελλάδα, τον πολιτισμό και τους αγώνες από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα, για τη μύησή της στην ποίηση, τους ανθρώπους που γνώρισε και το τραγούδι που τη σημάδεψε
Λυπάται κανείς που η πλουσιότατη ελληνική γλώσσα αποδεικνύεται στη συγκεκριμένη περίπτωση τόσο φτωχή ώστε λέξεις όπως «μοναδικός», «σπουδαίος», «υπέροχος», «ασύγκριτος», «ανεπανάληπτος» σχεδόν να μην αρκούν προκειμένου να περιγράψουν το μέγεθος καλλιτεχνών που όχι σπάνια αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να του έχουν διαφύγει τόσο ηχηρές παρουσίες
Η πόρνη, πρόσωπο καταλυτικό της κοινωνίας, ακόμη και αν δεν ανατρέξει κανείς στα χρόνια του Χριστού και περιοριστεί σε σύγχρονες μαρτυρίες, θα παρατηρήσει σε όλες τους μια υψηλή έννοια διδαχής και προσφοράς, σε αντίθεση με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα - κυρίως πολιτικ
Το να είναι κανείς σε συνεχή συνάφεια με τον εαυτό του - φτάνει να έχει αυτό - συνιστά πολύ μεγαλύτερη ευτυχία από το να είναι διαρκώς αποσπασμένος από αυτόν
Η ποίηση απλώς δείχνει, δεν κατονομάζει και ίσως γι' αυτό καταλαβαίνει κανείς, αν και δεν υπάρχει η παραμικρή μνεία μέσα σε ποια ιστορική συγκυρία έχουν γραφεί τα σατιρικά επιγράμματα του Λευτέρη Αλεξίου.
Η σπουδαία κύπρια ηθοποιός Δέσποινα Μπεμπεδέλη, που την τεράστια υποκριτική της γκάμα θα τη διέκρινες έστω και αν την είχες δει δύο μόνο φορές στις θεατρικές παραστάσεις των έργων «Μάνα κουράγιο» του Μπρεχτ και «Χάρολντ και Μοντ» του Κόλιν Χίγκινς, είτε ενώ της απονεμόταν το μεγάλο βραβείο του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου: «Το βραβείο αυτό θέλω […]
Ο Γιώργος Παυλάκης, διευθυντής του Τομέα Ανθρωπίνων Ρετροϊών στο Εθνικό Ινστιτούτο κατά του Καρκίνου των ΗΠΑ μιλάει για τις τελευταίες εξελίξεις στη μάχη με τη νόσο, για την αντιμετώπιση του κοροναϊού και για το ελληνικό brain drain
Το πρόβλημα το μοιράζεται μια ολόκληρη κοινωνία όταν δεν καταλαβαίνει πως για να φτάσουμε στους βιασμούς αυτούς και ο παπάς, και ο δάσκαλος, και ο πολιτικός, και ο καλλιτέχνης, και ο γονιός δεν έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους
Οταν με τη συμπεριφορά σου απέναντι σε επτά ανθρώπους δείχνεις ότι θα μπορούσες να ταλαιπωρήσεις ολόκληρη την ανθρωπότητα προκειμένου να ρημαδοφάς ένα γλυκό, τα πράγματα έχουν κριθεί και έχουν καταστεί ανεπίδεκτα για οποιαδήποτε αλλαγή
Αν οι αποκαλύψεις ενός επώνυμου προσώπου, όταν περάσει ο σάλαγος που έχουν προκαλέσει, κάτι του έχουν προσπορίσει όσον αφορά τη δημόσια εικόνα του, οι αποκαλύψεις ενός προσώπου μη επώνυμου, όταν κοπάσει και χαθεί ο θόρυβος που προκάλεσαν, θα το έχουν κάνει στην καλύτερη περίπτωση ειρωνικά δακτυλοδεικτούμενο στον ιδιωτικό του χώρο
Οταν το ένα τρίτο του πληθυσμού μιας χώρας χασκογελάει ή ξεκαρδίζεται στα γέλια ενώ ο υπόλοιπος περνάει μια δοκιμασία που κλιμακώνεται από τον περαστικό πόνο ως τη βεβαιότητα ότι μπορεί μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα και να μην υπάρχει, τα πράγματα έχουν τελεσίδικα κριθεί
Δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία, ακόμη και σε εποχή πανδημίας, να ισοπεδώνονται τα πράγματα και η πρώτη τυχούσα ηθοποιός που έτυχε να κάνει δυο «επιτυχίες» στην τηλεόραση να αντιμετωπίζεται, έστω ως προοπτική, σαν Κατίνα Παξινού ή ένας νεότευκτος βουλευτής που εκ του ασφαλούς και υπολογιστικά εκφράζεται με προκλητικό τρόπο να λογαριάζεται όπως ένας με ευδόκιμη […]
Δέκα επίλεκτα μέλη του ελληνικού επιστημονικού και πολιτικού χώρου, σημείωσαν το βιβλίο ή τα βιβλία που τους κράτησαν ή τους κρατούν συντροφιά την περίοδο της καραντίνας.
Οταν η έγνοια και η αγωνία δεν υπάρχουν παρά μόνο για τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, τραυματίζει κανείς θανάσιμα σχέσεις που υλοποιούμενες θα του εξασφάλιζαν μιαν ανυπολόγιστη ψυχική και σωματική ανάταση.
Δεν γίνεται να μεταφέρεις στο «επέκεινα» την επίλυση λογαριασμών που έχουν δημιουργηθεί στο «εντεύθεν» με αποτέλεσμα να νομιμοποιείς όποιον συμβαίνει να αμφισβητεί, να λοιδορεί ή να σαρκάζει την έννοια της συνέχειας.
Ενας ποιητής ή είναι σεβαστός στο σύνολό του ή στο σύνολό του τον αμφισβητείς.
θα ήταν μικρό το κακό σε περίπτωση που η φτήνια, όπως διαχέεται χάρη στην τηλεόραση, θα είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε να κάνουμε με χειραγωγίσιμους σε όλα τα επίπεδα ανθρώπους
Δεν νοείται κράτος που να έχει συλληφθεί και να υφίσταται με την προοπτική του αυτοσχεδιασμού είτε η συμφορά έχει φυσική προέλευση είτε οφείλεται σε δικές του παραλείψεις και λάθη
Αν λάβει κανείς υπόψη του τη «γλώσσα» με την οποία επικοινωνούν με τον λαό οι επιμέρους φορείς του κρατικού μηχανισμού θα εννοήσει πλήρως πού οφείλεται η λεκτική και νοηματική φτώχεια
Συνέβη σε μία παραλία της Νότιας Πελοποννήσου, σε μία από τις ειδυλλιακότερες περιοχές της χώρας μας.
Ο σχεδόν καταναγκαστικός χαρακτήρας ώστε το καλοκαίρι να μονοπωλείται για την κοινή συνείδηση με μια μόνο έννοια δεν διαφέρει όσον αφορά τις προϋπόθεσεις αυτής της μονομερούς ένταξης από την αυθόρμητη ποσέλευση σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Διαχειριστής - Διευθυντής: Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Διευθύντρια Σύνταξης: Αργυρώ Τσατσούλη
Ιδιοκτησία - Δικαιούχος domain name: ALTER EGO MEDIA A.E.
Νόμιμος Εκπρόσωπος: Ιωάννης Βρέντζος
Έδρα - Γραφεία: Λεωφόρος Συγγρού αρ 340, Καλλιθέα, ΤΚ 17673
ΑΦΜ: 800745939, ΔΟΥ: ΦΑΕ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ηλεκτρονική διεύθυνση Επικοινωνίας: in@alteregomedia.org, Τηλ. Επικοινωνίας: 2107547007
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442