H αποχή ευνόησε κάποιες επικίνδυνες ατραξιόν. Πολλοί προτίμησαν να κάνουν κάτι άλλο την Κυριακή, είπαμε τα δικαιώματα δεν είναι και για να τα ασκείς…
Στην αυτο-οργάνωση πολλές φορές σε αναγκάζει το ένστικτο της επιβίωσης. Αν δεν κάνεις κάτι μόνος σου, πεθαίνεις, απλό.
Σε έναν κόσμο που είναι απόλυτα καλωδιωμένος, άρα και συνδεδεμένος, συμβαίνει το παράδοξο να δημιουργούνται κρυφές συλλογικότητες οι οποίες είναι αποτέλεσμα είτε μιας πολύ καλής οργάνωσης είτε του ακριβώς αντίθετου, αποτέλεσμα των νόμων του χάους
Ενας λόγος που αρκετοί αριστεροί γύρισαν την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ και στράφηκαν στο ΚΚΕ είτε αλλού είναι γιατί επιστράτευσε πρακτικές ξένες προς την ηθική της Αριστεράς
Ο καινούργιος φόβος μας είναι η τεχνητή νοημοσύνη AI (Artificial Intelligence). Mία μηχανή παραγωγής όμορφων πραγμάτων αλλά και κραυγαλέων ψεμάτων.
Το αν ένα τραγούδι χαρακτηριστεί ή όχι πολιτικό, συνήθως δεν έχει να κάνει με τις προθέσεις του αλλά με εκείνο που του αποδίδει ο κόσμος.
Στις δεκαετίες μετά τον πόλεμο, οι πανεπιστημιακές σπουδές ήταν μονόδρομος αν ήθελες να αποφύγεις τη μοίρα των γονιών σου, να βγάλεις το κεφάλι σου λίγο πιο πάνω από τη γραμμή της ανέχειας, της ανασφάλειας αλλά και της κοινωνικής απαξίωσης.
Οι άνθρωποι προσπαθούμε να αναπτύξουμε δεξιότητες και χαρίσματα για να προσαρμοστούμε στον κόσμο, ισοφαρίζοντας όσο μπορούμε ατέλειες και αδυναμίες.
Τα παραδείγματα ανθρώπων που φυλακίστηκαν για λίγο ή πολύ και έπειτα αποδείχθηκε η αθωότητά τους είναι πολλά και πρόσφατα
Ολοι κρινόμαστε για τη δουλειά μας, είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Στον ιδιωτικό βέβαια δεν υπάρχουν θεσμικές δικλίδες και διαδικασίες, απλά ένα πρωί βλέπεις πολλά λεφτά στον λογαριασμό σου, είναι η αποζημίωση
Η φράση «προσωπική ευτυχία» στα αφτιά μου ακούγεται σαν μία από τις πλέον αντιφατικές φράσεις
Μία εκτίμηση η οποία δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα αλλά ενέχει και την αλαζονεία, είναι πως η θρησκεία βρίσκει έδαφος στην ανέχεια και στο χαμηλό επίπεδο μόρφωσης.
Με βάση τις κατηγορίες που εκτοξεύονται είμαστε η χώρα με τους περισσότερους ναζί στον πλανήτη. Και κάπου ανάμεσα, ένας κοινός νους - με την έννοια της ψύχραιμης αποτίμησης, όχι ανίερων συμβιβασμών - να αισθάνεται πιο ορφανός και πιο σιωπηλός από ποτέ.
Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα, σε σχέση με τις μεσαίες τάξεις άλλων δυτικών χωρών, έχει την απόσταση που έχει και το ποδόσφαιρό μας από το δικό τους
Η συμπερίληψη δεν είναι φιλανθρωπία, ούτε χαριστικά προνόμια ανεξάρτητα από τις ικανότητές τους σε «μειονότητες» – αναρωτιέμαι ποιες είναι οι «πλειονότητες» αλλά δεν είναι του παρόντος.
Οι καλλιτέχνες είναι εργαζόμενοι, σοκάρονται κάποιοι που το ακούν αλλά έτσι είναι. Κάνουν μία εργασία για να ζήσουν εκείνοι και οι οικογένειές τους.
Στις μεγάλες απογοητεύσεις μου ο Παρθενώνας δεν μπορεί να παρηγορήσει ούτε καν ένα μικρό κομμάτι μου.
Το θέμα των ΜΚΟ στην Ελλάδα είναι άλλο ένα πεδίο δόξης λαμπρό για να ασκήσουμε το αγαπημένο μας διακόνημα της δυσπιστίας
Νομίζω πως το χειρότερο από όλα είναι να αισθανθείς μόνος σου. Και αισθάνεσαι μόνος σου με πολλούς τρόπους
Ο βασικός πυρήνας της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού που είναι το «δεν χωράμε όλοι» θα πρέπει τουλάχιστον για τα παιδιά να σπάσει με όλο το πύον του στα μούτρα τους
Μια άλλη αλήθεια που οφείλουμε να παραδεχθούμε είναι πως ζητάμε πολλά από ανθρώπους που δεν εκτιμούμε
Το αίμα έχει συνηθίσει να αντιδρά πια μόνο στο αίμα, δεν ζωηρεύει αλλιώς.
Η Ενωμένη Ευρώπη είναι μάλλον μονόδρομος, δεν τη χαρίζουμε ακόμη και όταν κάνει τα πάντα να αυτοακυρωθεί.
Είναι ένα περιβάλλον που ευνοεί το κακό, το κάνει να φαίνεται εύκολο και κυρίως το κάνει να μη φαίνεται και τόσο κακό
Είμαστε γεννημένοι για λογικές αλλά και για ακανόνιστες, ελεύθερες τροχιές, αλλόκοτα πετάγματα που δεν τα περιμένει κανένας. Εχουμε όμως παραδοθεί στις ράγες της υποταγής στο μοιραίο.
Μέχρι να γκρεμίσουμε τον νεοφιλελευθερισμό πρέπει να γίνουν κάποια χειρουργεία πρώτα. Τόσο απλά. Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Μη σαπίσουμε μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες.
Η επιδοματική πολιτική και η επιδοματική ζωή γενικότερα θυμίζουν εκείνο το κόμμα ενενήντα εννιά στις τιμές
Εχουμε την ευλογία να ζούμε σε μία ζωή που χαρακτηρίζεται από πληθώρα μοντέλων και συνδυασμών (που αυτό και μόνο θα μπορούσε να την κάνει εξόχως συναρπαστική) και την έχουμε στενέψει σε δύο μονόδρομους και πέντε-έξι διλήμματα
Οι ελληνικές καλοκαιρινές διακοπές είναι ένας μεγεθυντικός φακός της οικογένειας
Τα αγέλαστα καλοκαίρια είναι άλλη μια απόδειξη πως η ιστορία όπως την ξέραμε και όπως πολλοί προλάβαμε να ζήσουμε έχει τελειώσει. Ο κόσμος είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικός για να ξοδευόμαστε σε συναισθηματισμούς
Πριν από δεκαετίες ο Κώστας Χατζής τραγουδούσε τα λόγια της Σώτιας Τσώτου για το ταξίδι με αεροπλάνο. «Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε από ψηλά, αν τους κοιτάξεις, θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι που στη στιγμή θα τους ξεχάσεις».
Η χαρά μας κάνει λίγο πιο ολόκληρους και όταν έρχονται τα δύσκολα πρέπει να είμαστε όσο πιο ολόκληροι γίνεται. Προετοιμασία είναι και αυτό.
Η φτώχεια βέβαια δεν είναι ένα απόλυτο μέγεθος και ορίζεται πάντα συγκριτικά. Ομως όταν αναλογικά αισθάνεσαι πως ανήκεις στον πάτο της κλίμακας σε ένα κοινωνικό σύνολο, τότε αισθάνεσαι πως ανήκεις στον πάτο παντού. Δεν έχεις την πολυτέλεια να συγκρίνεις, και πολύ καλά κάνεις.
Πες την αλήθεια σου και δεν θα χρειαστεί ποτέ να υποδυθείς κάτι που δεν είσαι. Γράψε τα τραγουδάκια σου, με κουπλέ-ρεφρέν, με μελωδία, με λογάκια που εσύ επιλέγεις, δεν είναι απαραίτητο να ξεκινήσεις στα πενήντα σου να γράφεις στον κώδικα του χιπ-χοπ
Με ζαριές μοιάζει να πορευόμαστε, σε ακανόνιστες πορείες που δεν ακολουθούν καμία γνωστή μαθηματική σχέση.
Πολλές φορές ευχηθήκαμε αν όχι ένα fast forward, τουλάχιστον ένα pause. Κάτι τέλος πάντων, που να καταλύει την κανονικότητα στη χρονική εξέλιξη.
Κάθε μέρα γλιτώνουμε από ένα σωρό πράγματα. Τα πιο πολλά δεν τα μαθαίνουμε ποτέ, δεν τα αντιλαμβανόμαστε. Ενα αυτοκίνητο πέρασε είκοσι πόντους δίπλα μας γιατί ο οδηγός αποσπάστηκε στο κινητό του
Μόνο ο κόσμος της κατανόησης και της συνύπαρξής θα επιβιώσει, δεν νομίζω πως χρειάζεται περαιτέρω επιχειρηματολογία αυτό.
Πρέπει να ξαναβρούμε τον τρόπο να βλέπουμε τα καλοκαίρια μας μέσα από τα μάτια των παιδιών. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα γίνουμε πιο κυνικοί, δηλαδή πιο ψύχραιμοι στην αποδοχή της ζωής.
Να ζηλεύεις εκείνους που μπορούν να αφηγηθούν μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Είτε την έζησαν είτε την επινόησαν. Οπου κι αν γεννήθηκαν
Η χαρά σου να τα βλέπεις να μεγαλώνουν δεν σβήνει τη βαριά λύπη όταν κάθεσαι μόνος στο μπαλκόνι και θυμάσαι εκείνους που λείπουν. Είναι διαφορετικές ζωές που δεν αλληλοσυμπληρώνονται.
Η Δημοκρατία έχει αρχίσει εδώ και χρόνια να γεννάει νέα φτώχεια, ανισότητα, αίσθημα ελλείμματος δικαιοσύνης, ουσιαστική Παιδεία για λίγους και έχει παντελή αδυναμία να πει μια όμορφη ιστορία για τους ανθρώπους
Οι άνθρωποι με τα επικίνδυνα πάθη δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να γλιτώνουν. Δεν μετριούνται οι μέρες τους με το τάισμα των παθών τους αλλά με το να γλιτώνουν για λίγο ακόμα από τους κινδύνους των παθών τους.
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω ποιος ο λόγος να θέλεις αυτά τα αίματα να τα περάσεις με τον κώδικα της τέχνης, ποιος ο σκοπός. Πού βοηθάει το μίσος όταν γίνεται έμμετρο; Ξυπνάει τον κόσμο; Το πιστεύουμε αυτό;
Ταΐζουμε το φαντασιακό μας με σκέτο αέρα, όμως η Ιστορία αλλά και η ψυχολογία έχουν αποφανθεί τελεσίδικα πια πως τα συλλογικά παραμύθια τα έχουν ανάγκη όσοι τρώνε πόρτες τη μία μετά την άλλη στον προσωπικό τους βίο.
Ο δικός μας πρότερος βίος όμως δεν είναι σε κοινή «διαβούλευση». Σαν να γεννηθήκαμε χθες, είμαστε καλά κρυμμένοι πίσω από το ότι μας γνωρίζουν μόνο οι φίλοι μας. Ασπιλοι και αταλάντευτοι.
Μεγάλα ναζιστικά ή φασιστικά έργα δεν υπάρχουν. Δεν κυνηγήθηκαν, απλά δεν υπάρχουν. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν.
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνουμε ακριβώς το σκοτάδι όσων διαβάζουμε ως ειδησεογραφία
Η «επιλογή» προσφύγων, η επιλεκτική ευαισθησία, ανάλογα με το ποιος χτυπάει, ποιος επιτίθεται, είναι το κερασάκι στην τούρτα του ωμού «ρεαλισμού». Είναι ο απόπατος του πολιτισμού μας. Οποιο ιδεολογικό πρόσημο κι αν φέρει.
Κλείνεις τον υπολογιστή, την τηλεόραση και ακούς πάλι τον αέρα έξω από το παράθυρο. Συνεχίζει κανονικά. Παίρνεις δυο τηλέφωνα και ακούς όμορφα πράγματα
Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στη φύση των επιθυμιών μας, ακόμη παιχνίδια ζητάμε. Ισως η διαφοροποίηση είναι πως θέλουμε πια να έχουν και μία χρηστική αξία. Τα χρήματα, η δύναμη, η εξουσία, ο έρωτας, οι άνθρωποι, η δόξα, παιχνίδια είναι
Τι λέει ακριβώς ο Ιονέσκο στον «Ρινόκερο» μοιάζει να είναι εντελώς δευτερεύον, σημασία έχει ποιος το λέει, ποιος το ερμηνεύει, με τι εργαλεία και με ποιον σκοπό.
Αν υπάρχει ένα θαύμα εδώ, είναι το πώς έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα να έχουμε μια στοιχειώδη κοινωνική συνοχή, να μη σκοτωνόμαστε στους δρόμους.
Μία από τις πλέον σημαντικές αρετές του ορθού λόγου είναι η δυνατότητα αμφισβήτησής του, δηλαδή η ελευθερία αναθεώρησής του. Τίποτα δεν πήγε καλά αν δεν έφερε στο κύτταρό του και την αντίθετη δύναμη.
Μου έχει μείνει μόνο ο τρόπος που χαμογελάει μία νέα γυναίκα επί δέκα χρόνια παλεύοντας με τον καρκίνο και ο τρόπος που ζει ένας άνθρωπος που αισθάνεται να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του μία άδικη μοίρα…
Ο ελεύθερος χρόνος και ο τρόπος διαχείρισής του είναι δύο έρημοι δίχως ούτε ένα δεντράκι.
Ιστορία πρώτη: Ενας φωτογράφος βρίσκεται μπροστά σε μια σκηνή δολοφονίας. Κάποιος στρατιώτης απολυταρχικού καθεστώτος σηκώνει το όπλο και σκοτώνει ένα νεαρό παιδί στη μέση του δρόμου. Τραβάει τη φωτογραφία και καταφέρνει να τη διοχετεύσει στα κοινωνικά δίκτυα.
Κλεινόμαστε σε όλο και στενότερους πυρήνες πιστεύοντας πως υπάρχει αυστηρά προσωπική ευτυχία ακόμη κι όταν γύρω σου πέφτουν κορμιά
Σέρβοι, Κροάτες, Μαυροβούνιοι και Σλοβένοι πρώην παίκτες κουβαλούσαν δακρυσμένοι ένα φέρετρο.
Τα μεγάλα μεγέθη, τα σύμβολα τελείωσαν με τον Μίκη. Μας έχουν απομείνει μια χούφτα δημιουργοί ακόμη – κυρίως από τον χώρο του τραγουδιού – και ο εικοστός αιώνας θα κλείσει οριστικά, με μια μικρή καθυστέρηση
Το να παίρνεις στα σοβαρά και να γίνεται δημόσιος διάλογος για τις απόψεις ενός αθλητή για το εμβόλιο είναι σαν να κατακρίνουμε έναν ενδοκρινολόγο για το ότι έγραψε ένα αδιάφορο θεατρικό έργο.
Εχω αισθανθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια πως όταν ξεκινάμε να γράφουμε έχουμε έναν κατάλογο από λέξεις, σαν κατάλογο με ψώνια στο ψυγείο, και τσεκάρουμε αν τα έχουμε βάλει όλα μέσα στο έργο μας.
Ακόμη κι εκείνο που πιστεύεις πως συμβαίνει, εφόσον το πιστεύεις ή εφόσον κατάφερες να το φανταστείς είναι μια αληθινή κατασκευή.
Στις μέρες μας συμβαίνει και το παράδοξο οι μετριοπαθείς να κρατάνε ζωντανό και το όνειρο, την προοπτική της ωραίας τρέλας, τη φαντασία.
Η ζωή δεν είναι στόχοι, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι μόνο δύο σημεία, η προσπάθεια και αποτέλεσμα, είναι όλα τα σημεία της γραμμής που τα ενώνει.
Η Ιστορία μας θα γραφτεί από τους επόμενους. Δεν θα ξέρουν βέβαια ακριβώς τι τραβήξαμε, θα είναι ψυχροί τιμητές, αλλά για εμάς δεν θα έχει καμία σημασία τότε…
Πρωί-πρωί άναβαν μεγάλες φωτιές για να είναι έτοιμη η θράκα κατά τις έντεκα. Τριάντα αρνιά επάνω στα βότσαλα. Μέχρι το καλοκαίρι που ξαπλώναμε στα ίδια βότσαλα για ηλιοθεραπεία, υπήρχαν ακόμη στάχτες.
Πολλά παιδιά, ειδικά εκεί γύρω στα τρία με έξι, έχουν μέχρι τώρα μια ζωή σχεδόν απόλυτα μοιρασμένη ανάμεσα στο Διαδίκτυο και στην αποκαλωδιωμένη ζωή. Πιο δύσκολα θα βρουν τους τρόπους να αποκαταστήσουν μία κάποια πληρότητα μακριά από τις οθόνες. Αυτή είναι η κανονικότητά τους.
Διαχειριστής - Διευθυντής: Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Διευθύντρια Σύνταξης: Αργυρώ Τσατσούλη
Ιδιοκτησία - Δικαιούχος domain name: ALTER EGO MEDIA A.E.
Νόμιμος Εκπρόσωπος: Ιωάννης Βρέντζος
Έδρα - Γραφεία: Λεωφόρος Συγγρού αρ 340, Καλλιθέα, ΤΚ 17673
ΑΦΜ: 800745939, ΔΟΥ: ΦΑΕ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ηλεκτρονική διεύθυνση Επικοινωνίας: in@alteregomedia.org, Τηλ. Επικοινωνίας: 2107547007
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442